เสียงดนตรีนั้นดังขึ้นในห้องอาหาร เหล่าผู้คนมากมายนั้นกำลังสนุกไปกับดนตรีที่ถูกบรรเลง ผู้ร่วมงานนั้นต่างกำลังสนุกและดื่มด่ำไปกับแอลกอฮอลล์ เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะนั้นปนกัน แต่ท่ามกลางความสนุก ราชาคนใหม่อย่างอารันกลับไม่ได้สนุกเท่าไหร่นัก เบื้องหน้าของเขาเต็มไปด้วยอาหารมากมาย มือของเขานั้นท้าวคาง ใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย ในขณะที่เขาดูผู้อื่นนั้นกำลังสนุกสนานกับเสียงเพลินและเครื่องดื่นมึนเมา เขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนเดินตรงมาหาเขา อารันเงยหน้าขึ้นไปก่อนจะเห็นชายผมดำนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเขา ในมือของเขานั้นมีแก้วเหล้าอยู่ด้วย
ชายคนนี้คือเจโรม เขาเป็นสหายคนสนิทของอารัน ทั้งคู่เจอกันในวันที่อารันผลัดหลงจากขบวนของพ่อตนเอง ในขณะที่อารันในวัยเยาว์กำลังถูกปล้นอยู่ ก็เป็นเจโรมผู้นี้ที่ช่วยเขาไว้ ด้วยความสามารถในการต่อสู้ ทั้งความเร็ว ทั้งพละกำลัง รวมถึงสถิติปัญญา จึงทำให้เจโรมถูกรับเลี้ยงเข้ามาในวังและฝึกในพระราชวัง แม้ว่าเขาจะยังไม่เคยถูกส่งลงในสนามรบ แต่ทุกคนในอาณาจักรก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เจโรมเป็นทหารที่เก่งที่สุดที่พวกเขาเคยมี อารันกับเจโรมนั้นเป็นเหมือนพี่น้องกันแม้จะไม่ใช่พี่น้องแท้ๆก็ตาม
“เจ้าควรจะสนุกไปกับมันนะ งานเลี้ยงนี่เพื่อเจ้าเอง” เจโรมแนะนำสหายของเขา
“ข้าพยายามเต็มที่ในการจะสนุกกับมันแล้ว” อารันเถียงกลับ
“ทำหน้าซังกะตายแบบนี้เนี่ยนะ เรียกว่าพยายามแล้ว” ชายผมสีดำเอ่ยปากแซวพร้อมกับยกแก้วเหล้าของตัวเอง
“ข้าไม่ชอบงานเลี้ยงนี่ จะทำไงได้ ข้าไม่ชอบตั้งแต่ข้าเป็นเด็กแล้ว” ชายผมขาวพูดกับเจโรม
“ถามจริง อารัน เจ้าได้ได้คุยกับใครแล้วรึยัง? หรือเจ้านั่งอยู่เฉยๆอยู่ตรงนี้ตลอดเลย” ชายผมดำเอ่ยปากถาม
“ข้าคุยกับคนอื่นแล้วนะ” ผู้ถูกถามตอบ
“ใคร?” ชายผมดำถามต่อ
“เจ้า” อารันตอบกลับ
ประโยคนี้ทำให้เจโรมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะยกแก้วเหล้าของตัวเอง ก่อนจะพูดกับชายที่เป็นดั่งเสมือนน้อยชายของเขา
“วันนี้เจ้าควรจะสนุกกับงานเลี้ยงนี้ เพราะพรุ่งนี้เป็นต้นไป เจ้าอาจจะไม่ได้มีความสุขแบบนี้อีกแล้ว”
เจโรมพูดจบก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ของตนพร้อมกับยกแก้วดื่มเหล้าในแก้วของเขา ส่วนชายผมสีขาวนั้นยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เขามองลงไปในแก้วที่ยังมีคงมีเหล้าอยู่เต็มแก้ว เขาไม่ได้ดื่มมันเลยแม้แต่น้อย เขาเห็นเงาสะท้อนของเองจากเหล้า อารันนั้นไม่ถูกกับเหล้าแต่แรกอยู่แล้ว เขาเคยดื่มมันครั้งนึงและเขาไม่ชอบมันถึงมากที่สุด ชายผมขาวยกแก้วนี้ก่อนจะมอง ดูเหมือนเขายังคงลังเลว่าเขาควรจะดื่มของเหลวในแก้วนี้ดีไหม หลังจากที่เขาตัดสินใจอยู่นานเขาก็วางแก้วเหล้าของลงบนโต๊ะก่อนที่จะลุกออกจากเก้าอี้ของเขา อารันเดินออกไปจากห้องเลี้ยงอาหาร ด้วยความวุ่นวายจึงไม่มีใครสังเกตได้ว่าอารันออกจากไปห้องอาหารแล้ว
อารันเดินอยู่ท่ามกลางความเงียบงัน แม้นี่จะเป็นยามวิกาลแต่ด้วยแสงไฟที่ถูกจุดตลอดทาง มันจึงทำให้อารันยังคงเห็นว่าเขาเดินไปไหน เขาเดินไปยังท้องพระโรง ชายผมขาวยืนมองบัลลังค์ที่ตั้งอยู่ เหนือบัลลังค์มีธงที่มีตราสัญลักษณ์ของตระกูลเดรก มันเป็นรูปศีรษะมังกรสีแดง แม้มันจะเป็นสิ่งที่หลายคนใฝ่ฝันจะครอบครอง แต่สำหรับอารันแล้ว เขาไม่อยากจะนั่งบนบัลลังค์นี้ มันเป็นความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ เขากำลังแบกรับชีวิตของผู้คนมากมาย ไม่ว่าจะเป็นของประชาชน ของเหล่าทหาร หรือเหล่าสหายของเขาที่อยู่ในปราสาทหลังนี้
“กังวลหรือ?” เสียงของหญิงคนนึงดังขึ้น
มันทำให้อารันตกใจก่อนจะหันไปตามเสียง เขาเห็นหญิงผู้มีผมสีทรายยืนอยู่ ผมของเธอมัดเป็นเกลียว เธออยู่ในเสื้อผ้าสีเงินและกระโปรงสีน้ำเงิน ดวงตาของเธอนั้นเป็นสีฟ้า ใบหน้าของเธอนั้นงดงามและในขณะเดียวกันก็ดูอ่อนโยน
“กีธ่า เจ้าทำให้ข้าตกใจหมดเลย”
“กีธ่า” นั่นคือนามของเธอ เธอเป็นลูกสาวคนโตสุดของตระกูลอัศวินที่สนิทกับพ่อของอารัน ตั้งแต่จำความได้อารันก็เห็นหน้ากีธ่าแล้ว แม้เธอจะเป็นสตรีแต่ตัวเธอเองก็เป็นอัศวิน อาจจะไม่ได้เก่งระดับเดียวกันกับเจโรม แต่เธอเองก็ถือเป็นหนึ่งในอัศวินที่ยอดเยี่ยมเหมือนกัน
“ข้าต้องขออภัยด้วย...ท่านไม่ไปร่วมงานเลี้ยงหรือ?” หญิงชื่อกีธ่าเอ่ยปากถามหลังกล่าวขอโทษ
“อืม เจ้าก็รู้นี่ว่าข้าไม่ชอบงานเลี้ยง...แล้วเจ้าล่ะ ปกติเจ้าไม่รังเกียจงานเลี้ยงเหมือนข้านี่?” อารันถามกลับ
“ข้ารู้สึกอึดอัด คนพวกนั้นข้ารู้จักไม่กี่คนเอง ข้าก็เลยปลีกตัวออกมา” หญิงผมสีทรายพูดกับอารัน
“พรุ่งนี้แล้วซินะ...” กีธ่าเปลี่ยนประเด็น ดวงตาของเธอนั้นมองไปยังบัลลังค์ อารันหันกลับไปมองบัลลังค์เช่นเดียวกันกับเธอ
“อืม พรุ่งนี้แล้ว” ชายผมขาวพูดพลางมองบัลลังค์เหมือนกับเธอ
“ข้าไม่มั่นใจเลยว่าข้าจะทำได้รึเปล่า...” อารันพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาด้วยน้ำเสียงกังวล
“ไม่ต้องห่วงหรอก ข้าเชื่อว่าท่านทำได้” กีธ่าเอ่ย
“ท่านเป็นคนเก่งอยู่แล้ว อีกอย่างถ้าหากมีปัญหาอะไร ข้ากับเจโรมก็พร้อมจะช่วยท่านอยู่แล้ว” หญิงผมสีทรายพูดต่อ
“ขอบใจ” ชายผมขาวพูดด้วยรอยยิ้ม
=====
แสงจากดวงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้องนอนของอารัน มันทำให้ชายผมขาวที่นอนอยู่บนเตียงนั้นตื่นขึ้นมา เขาตื่นขึ้นมาในห้องนอนที่เขาไม่ค่อยคุ้นเคยเท่าไหร่นัก เขาลุกขึ้นมาก่อนจะนั่งอยู่ตรงขอบเตียง ชายผมสีขาวยืดแข้งยืดขาของเขาก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปยังผ้าคลุมและเสื้อผ้าของเขาที่ถูกพาดอยู่กับม่านบัง เขาถอดชุดนอนของเขาอออกก่อนจะสวมเสื้อสีน้ำเงินที่ถูกแขวนไว้รวมถึงผ้าคลุมสีแดงที่มีตราสัญลักษณ์ของบ้านเขาอยู่ด้วย อารันมองเข้าไปในกระจกก่อนจะพยักหน้าให้กับตัวเอง เขาเดินตรงไปยังประตูห้องก่อนจะเปิดประตูห้องออกมา
อารันเดินตามทางที่มีแม่บ้านวิ่งสวนกันไปมา แต่แม้พวกเธอจะรีบร้อนขนาดไหน เมื่อเธอผ่านอารัน พวกเธอก็จะหยุดและโค้งให้เขาตลอด อารันเดินไปยังห้องอาหาร มันเป็นคนละห้องกับที่ใช้เลี้ยงฉลองเมื่อวาน ห้องนี้มันเป็นห้องเล็กๆ มีเพียงโต๊ะแค่ตัวเดียว เก้าอี้ประมาณ 7-8 ตัว และรูปภาพทิวทัศน์ที่อยู่เหนือเตาผิง อารันนั่งลงไปในตำแหน่งหัวโต๊ะ เหล่าแม่บ้านเริ่มเดินมาเสริพ์อาหารเช้าให้กับอารัน มันเป็นขนมปังและซุป อารันเริ่มใช้มือของเขาฉีกขนมปังก่อนจะจุ่มลงไปในซุป ก่อนจะนำมาเข้าปาก ในขณะที่อารันกำลังนั่งเคี้ยวขนมปังของเขาอยู่นั้น ชายผมสีขาวก็ได้ยินเสียงประตูเปิดขึ้นก่อนที่เขาจะเห็นเจโรมที่กำลังอ้าปากหาวอยู่
“อ้าว เจโรม ตื่นแล้วหรอ?” อารันเอ่ยปากถาม
“เปล่า นี่ข้าเดินละเมอมา” เจโรมกวนก่อนจะนั่งลงไปยังเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆกับอารัน
เหล่าผู้รับใช้นำขนมปังและซุปมาวางไว้หน้าเจโรม ชายผมสีดำผู้นี้ก็หยิบขนมปังก่อนจะจุ่มมันลงบนซุปและนำมันเข้าปากเหมือนกัน
“จะว่าไป เจโรม เจ้าเห็นกีธ่ารึเปล่า?” ชายผมสีขาวเอ่ยปากถาม
“ข้าเห็นนางอยู่ที่สวนของพระราชวัง...กำลังฝึกดาบอยู่” เจโรมพูดพลางหยิบขนมปังอีกชิ้น
“สมกับเป็นนางจริงๆ” อารันออกความเห็นหลังคำตอบของเจโรม
ในขณะทื่ทั้งคู่กำลังกินอาหารเช้าอยู่ ทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงใครบางคนเปิดประตูขึ้นมา ทั้งคู่หันไปตามเสียงประตู ก่อนจะเห็นหญิงผมสีชมพูเดินเข้ามาในห้อง ผมของเธอนั้นถึงกลางแผ่นหลังของเธอ มันเป็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคย เธออยู่เดรสสีแดง เธอเดินตรงมาหาอารันก่อนจะแสดงความเคารพ
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ดิชั้นชื่อเอลนาลอร์ ไนท์สปายค่ะ เป็นที่ปรึกษาของท่านค่ะ เป็นเกียรติที่ได้รับใช้ท่านค่ะ” หญิงผมสีชมพูคนนี้เอ่ยปากแนะนำตัวเอง
“ข้าอารัน เดรก ยินดีที่รู้จัก” อารันที่ในมือยังถือขนมปังเอ่ยแนะนำตัวเองเช่นกัน
“นางรู้จักเจ้าอยู่แล้ว เจ้าจะแนะนำตัวทำไม?” เจโรมเอ่ยปากแซว
“โทษที ข้ายังไม่ชินว่าตอนนี้ข้าเป็นเจ้าเมืองแล้ว” อารันพูดพลางเกาศีรษะของตัวเอง
หญิงผมสีชมพูคนนี้หัวเราะเบาๆก่อนจะพูดกับอารันต่อ
“ดิชั้นจะไปรอท่านที่บัลลังค์ ถ้างั้นดิชั้นขอตัวล่ะ” หญิงผมสีชมพูคนนี้ก้มโค้งให้ก่อนจะเดินออกจากห้อง
“อ่อใช่ งานแรกของข้าคือการไปนั่งฟังคำขอของประชาชนนี่นา” อารันพูดขึ้นมา
หลังจากอารันกินข้าวจนอิ่มแล้ว เขาก็ลุกขึ้นมาจากที่นั่งของเขาก่อนจะตรงไปยังท้องพระโรง เขาเห็นทหารมากมายยืนเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ข้างๆบัลลังค์นั้นก็มีเอลนาลอร์ยืนอยู่ด้วย เมื่อเธอเห็นอารัน เธอก็โค้งให้ อารันนั่งลงไปบนบัลลังค์ เมื่ออารันนั่งลงไปบนบัลลังค์แล้ว ทหารก็เปิดประตูขึ้น นี่น่าจะเป็นงานแรกของเขาในฐานะเจ้าเมือง เขาเคยเห็นพ่อของเขาทำแบบนี้มาแล้ว นั่งฟังสิ่งที่ประชาชนขอและแค่ตอบไปว่าให้หรือไม่ให้ มันคงเป็นอะไรที่ไม่ยากเท่าไหร่นัก เมื่อประตูถูกเปิดออกก็มีกลุ่มคนกลุ่มแรกเดินผ่าปนระตูเข้ามา เป็นกลุ่มของเหล่านักบวชในชุดสีขาว พวกเขาหยุดอยู่ตรงกลางท้องพระโรงก่อนที่พวกเขาจะคุกเข่าลงไปเพื่อแสดงความเคารพอารัน
“พวกกระหม่อมคือกลุ่มนักบวชของนครแห่งนี้ พวกกระหม่อมเป็นเกียรติมากที่ได้พบท่าน” ชายวัยชราพูดขึ้น
“ลุกขึ้นเถิด”
“ขอบพระทัย” พวกเขาลุกขึ้นมาตามคำพูดของอารัน
“แล้วพวกเจ้าต้องการอะไรหรือ?” ราชทายาทตระกูลเดรกเอ่ยปากถาม
“ตอนนี้ศาสนาของพวกเราค่อนข้างเสื่อมโทรม เราต้องการสร้างโบสถ์หลังใหม่ เพื่อทำนุบำรุงศาสนา”
“ท่านอารันโปรดอนุญาต ให้พวกเราสร้างโบสถ์หลังใหม่ด้วย” ชายชราเอ่ยปากถาม
“ได้ ข้าอนุญาต” อารันเอ่ยปาก
“ขอบพระทัย” ชายชราพวกนั้นลุกขึ้นก่อนจะโค้งให้และเดินออกจากปราสาทไป
ประตูถูกเปิดขึ้นและมีกลุ่มคนอีกคนเข้ามาแทน เขาเป็นชายวัยกลางคน เนื้อตัวของมอมแมม เสื้อผ้าของเขาขาด กลิ่นตัวของเขานั้นค่อนข้างเหม็นสาบ แม้อารันจะนั่งอยู่ค่อนข้างไกล เขาก็ยังสามารถได้กลิ่นของชายคนนี้ได้ เขาคุกเข่าให้กับอารันก่อนที่จะพูดกับชายผมขาวที่นั่งอยู่บนบัลลังค์
“กระหม่อมไซม่อน เกรย์สโตน”
“ลุกขึ้นเถิด ไซม่อน”
“ขอบพระทัย” เขาลุกขึ้นช้าๆ
“แล้วเจ้าประสงค์สิ่งใดงั้นหรือ?” ชายผมสีขาวเอ่ยปากถาม
“ข้าตกงาน ข้ามีเมียและลูกที่ยังเล็กอีกสองคน พวกเราแทบไม่มีอาหารเหลืออยู่แล้ว แบบนี้เราคงอดตายในอีกไม่ช้า”
“ข้าอยากได้อาหาร ท่านพอจะให้ข้าได้ไหม?” ชายคนนี้เอ่ยปากถาม
“...ได้ เราจะนำอาหารส่วนนึงมาให้เจ้า และเราจะช่วยเจ้าดูด้วยว่าที่ไหนที่เราจะพอให้เจ้าทำงานได้บ้าง” อารันตอบ
คำพูดของอารันนั้นทำให้ดวงตาของชายที่อ่อนแรงคนนี้เป็นเปร่งประกาย เขากล่าวขอบคุณอารันหลายครั้งก่อนที่จะเดินออกไป ในขณะที่ชายคนนี้ออกไปนั้นหญิงผมสีชมพูก็กระเทิบใบหน้าของเธอเข้ามาใกล้ๆกับหูของอารัน
“ท่านอารัน...ดิชั้นว่าเมื่อครู่นี้ท่านไม่ควรทำเช่นนะ” ที่ปรึกษากระซิบ
“ทำไมหรือ?” อารันถามกลับด้วยความสงสัย
“ถ้าเป็นแบบนี้ คนอื่นๆที่มีปัญหาเรื่องความยากจนอีก พวกเขาจะมาหาท่านและหวังจะให้ท่านช่วยอีก” หญิงผมสีชมพูอธิบายให้ฟัง
“แต่ไม่ใช่ว่าเราต้องทำเพื่อประชาชนหรือ?” อารันเอ่ยปากถามต่อ
“ก็ใช่ค่ะ แต่ถ้าเป็นแบบนั้น จะไม่เป็นผลดีในระยะยาวเท่าไหร่ค่ะ” เอลนาลอร์อธิบายต่อ
“บางครั้ง ท่านควรจะปฏิเสธก็ได้ค่ะ”
“เข้าใจละ” ชายผมขาวพยักหน้า
หลังจากนั้นก็มีคนเข้ามามากมาย แม้เอลนาลอร์จะบอกว่าให้ปฏิเสธก็ตาม แต่ท้ายที่สุดอารันก็ตอบรับคำขอของประชาชนหมด เวลาล่วงเลยจนมาถึงช่วงเย็น อารันเป่าปาก แม้เขาจะนั่งอยู่บัลลังค์อย่างเดียว แต่เขาก็รู้สึกล้าไม่น้อย เท่าที่รู้นี่น่าจะเป็นแขกคนสุดท้ายของวันแล้ว ประตูนั้นถูกเปิดขึ้นก่อนที่จะมีชายคนนึงเดินเข้ามา เมื่อร่างของชายคนนี้ปรากฏตัวมันทำให้หญิงผมสีชมพูดวงตาเบิกโพลน ผมของเขานั้นเป็นสีเทา ดูเหมือนเขาจะมีอายุแล้วพอสมควร ใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น แต่แม้เขาจะมีอายุแต่เขาดูแข็งแรงอยู่ เขาเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เต็มด้วยความมั่นใจ เสื้อผ้าของเขานั้นเป็นสีเทาและมีผ้าคลุมสีขาวติดอยู่ด้วย เขาหยุดอยู่หน้าอารันก่อนจะพูดขึ้น
“สวัสดีท่านอารัน เดรก ข้าชื่อฮานส์ ดีโอ ยินดีที่ได้พบท่าน” เขาโค้งแต่ไม่ได้คุกเข่าลงไปเหมือนคนอื่นๆ
ฮานส์ ดีโอ มันเป็นชื่อที่อารันเคยได้ยินมาอยู่ เท่าที่รู้เขาเป็นเจ้าเมืองที่อยู่ใกล้ๆกับเมืองนี้
“สวัสดีท่านฮานส์ ลมอะไรหอบท่านมาถึงที่นี่หรือ?” อารันเอ่ยปากถามด้วยรอยยิ้ม
“เรียกข้าว่า ดีโอ ธรรมดาก็ได้...ข้ามาที่นี่เพื่อจะมาทักทายท่านและคุยธุรกิจนิดหน่อย” เขาพูดด้วยรอยยิ้ม
“ธุรกิจ? เรื่องอะไรหรือ?” อารันที่นั่งอยู่บนบัลลังค์เอ่ยปากถาม
“ข้าอยากจะขอพื้นที่ของท่านนิดหน่อย ” ชายผมสีเทาคนนี้บอกสิ่งที่เขาต้องการ
“ข้าเขียนไว้ให้แล้วว่าข้าต้องการพื้นที่ตรงไหนบ้าง” เขาพูดพลางยื่นแผนที่มาข้างหน้า
หญิงผมสีชมพูเดินลงมาก่อนจะคว้าแผนที่และส่งให้กับอารัน ชายผมสีขาวจับแผนที่ เขารู้สึกไม่ดีเลยแม้แต่น้อย แต่อารันก็เปิดกระดาษออกช้าๆ มันเป็นแผนที่เมืองนี้ บนกระดาษนั้นมีเส้นสีแดงขีดอยู่ โดยมันขีดเป็นทางกว้าง ครอบคลุมเกือบทุกอย่างในเมืองนี้ เหลือเพียงราชวังและรอบๆนิดหน่อย
“ถ้าหากข้าให้ท่าน...แล้วข้าจะได้อะไรคืน?” อารันถามกลับ
“ข้าก็จะไม่ยกทัพของข้ามาตีเมืองท่าน ว่าไงเป็นดีลที่ไม่แย่เลยว่าไหม?” ดีโอถามด้วยรอยยิ้ม
อารันหันไปหาหญิงผมสีชมพู เขาหวังว่าเธอจะช่วยอะไรได้บ้าง แต่เธอไม่ได้พูดอะไรนอกจากส่ายหน้าให้กับอารัน
“ดูเหมือนจะคิดยากนะ ไม่เป็นไร ข้าให้เวลา เจ้าคิดสามวัน”
“อ่อ ถ้าหากข้าไม่ได้กลับไป ลูกชายของข้าจะส่งกองทัพมาทันที”
“และเจ้าก็น่าจะรู้นะว่าเมืองของพวกเราอยู่ใกล้กันขนาดไหน”
ดีโอหันหลังก่อนจะเดินกลับไป อารันนั่งอยู่บนบัลลังค์ด้วยความเงียบ ก่อนที่เขาจะเห็นชายนามดีโอเดินจากไปสายตาของเขา
