อารันยืนอยู่บนกำแพงเมืองของปราสาท จุดที่เขายืนอยู่นั้นทำให้เขาสามารถเห็นบรรยากาศได้รอบๆ หากมองตรงไปจะเห็นเมืองของเขา และหากก้มลงไปก่อนจะเห็นกองทัพของเขาที่กำลังยืนต่อแถวกันอย่างเป็นระเบียบ ดวงตาของเหล่าทหารพวกนั้นจับจ้องมายังชายผมขาวที่ก็มองพวกเขาอยู่เหมือนกัน อีกเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นทัพของดีโอคงจะมาถึงอาณาจักรไรซ์แห่งนี้ สายลมนั้นพัดให้เส้นผมของเขาพลิ้วไหวไปตามสายลม เช่นเดียวกันกับผ้าคลุมสีแดงสดที่โบกสะบัด อารันสูดหายใจเข้าลึกๆ เขาพยายามนึกถึงคำพูดของพ่อของเขาทุกครั้งก่อนที่จะเริ่มสงครามขึ้น
“ในอีกไม่ช้า อาณาจักรไรซ์ของเราจะต้องทำสงครามกับกองทัพของดิโอ”
“ตัวข้าเองนั้นก็ไม่ได้อยากทำสงครามเท่าไหร่นัก แต่ดูเราคงจะหลีกเลี่ยงศึกนี้ไม่ได้”
“ดังนั้น ข้าก็อยากจะขอแรงพวกเจ้าในการช่วยปกป้องดินแดนแห่งนี้ ข้าเชื่อมั่นในตัวพวกเจ้าทุกคนว่าพวกเจ้าจะสามารถปกป้องที่นี่ได้”
“ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าบางคนคงไม่ได้อยากจะรับใช้ข้าเท่าไหร่นัก แต่นั่นก็ไม่เป็นไร”
“แต่ถึงกระนั้น ข้าอยากจะให้พวกเจ้าปกป้องที่นี่ อาจจะไม่ใช่เพื่อข้า แต่เพื่อครอบครัวของเจ้า เพื่อตัวเจ้าเอง”
“และเพื่ออนาคตของพวกเรา…”
”อาณาจักรไรซ์!!” อารันตะโกนสุดเสียงพร้อมกับชูหมัดขึ้นฟ้า
“โอ้ว” เหล่าทหารต่างคำรามพร้อมกับชูมือขึ้นฟ้า
เขาเดินลงจากกำแพงปราสาท เขารู้สึกเป็นกังวลอย่างมา เขารู้สึกกลัวและเป็นกังวล “ทุกอย่างๆจะออกมาโอเค” เขาพยายามบอกตัวเองแบบนี้ เขาลงมาถึงยันลานกว้างที่เหล่าทหารแต่ละคนกำลังเตรียมตัว พวกเขานั้นต่างจดจ่อกับสมรภูมิที่อยู่หน้าเขา เหล่าทหารพวกนั้นไม่ได้สังเกตเลยว่าอารันนั้นกำลังเดินอยู่ในกลุ่มพวกเขาด้วย เขายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ ดวงตาของเขานั้นกวาดไปเรื่อยๆ เขาหยุดเมื่อเขาเห็นชายผมดำที่นั่งอยู่บนหลังอาชาสีดำ ชายผู้นี้อยู่หัวแถวของกองทัพ ใบหน้าของเขานั้นนิ่งสงบต่างกับใบหน้าของคนอื่นๆที่เขาเห็นก่อนหน้านี้
“เจโรม ฝากด้วยนะ” อารันพูดกับชายผมดำคนนี้
“ไว้ใจข้าได้เลย ข้าจะทำให้พวกดิโอได้รู้ว่า พวกมันคิดผิดขนาดไหนที่มาแหยมกับพวกเรา” เจโรมพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
พออารันได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจแล้วมันก็ทำให้เขาโล่งอกขึ้นมาหน่อย
“จะว่าไปกีธ่าล่ะ?” อารันถามถึงสหายคนสนิทของเขาอีกคน
“ข้าอยู่นี่” เสียงของผู้หญิงที่เขารู้จักดังขึ้นมาจากด้านหลังของเขา
อารันหันไปก่อนจะเห็นหญิงในชุดเกราะหนัก ชุดเกราะสีเงินนั้นมันวาว เหมือนพึ่งผ่านการทำความสะอาดมาอย่างดี เธอถอดหมวกของเธอออกมา มันทำให้เห็นผมสีทรายของเธอที่ลวบขึ้นไปบนศีรษะของตัวเอง ก่อนจะถือมันไว้ไม่ให้มันตก เธออยู่หลังของม้าสีขาว ในมือของเธอนั้นถือหอกเล่มยาวอยู่ หอกนั้นถูกผูกด้วยธงสีแดงที่มีตรามังกรอยู่ด้วย
“ท่านมีธุระอะไรกับข้างั้นหรือ?” กีธ่าเอ่ยปากถาม
“เปล่า ข้าไม่ได้มีธุระอะไรกับเจ้าหรอก ข้าแค่อยากจะอวยพรให้เจ้าน่ะ” อารันตอบกลับ
“ขอบพระคุณมากท่านอารัน คำอวยพรของท่านถือว่าเป็นอะไรที่มีค่าสำหรับค่ามากๆ” หญิงผมสีทรายพูดด้วยรอยยิ้ม
อารันยิ้มให้เธอเช่นเดียวกัน เธอยกหมวกอัศวินของเธอก่อนจะสวมลงไปบนศีรษะของเธอ อารันเดินกลับเข้าไปในปราสาทของเขา ประตูปราสาทยกลงช้าๆ เหล่ากองทัพเริ่มเคลื่อนตัวออกไป กีธ่ากับเจโรมนำทัพออกไปยังนอกเมือง พวกหยุดอยู่หน้าเมือง เหล่าพลธนูต่างยืนบนกำแพงเมืองก่อนจะเตรียมอาวุธใหม่ที่มีอามอบมาให้ กีธ่ากับเจโรมที่นำทัพมองไปอีกด้านหนึ่ง เขาเห็นกองทัพจำนวนมากที่อยู่อีกฟากกำลัง ธงของตระกูลดีโอนั้นโบกพลิ้วไหวไปตามสายลม
“อย่าให้พวกมันเข้าไปในตัวเมืองได้เป็นอันขาด!!” กีธ่าตะโกนสั่งการ
แต่เมื่อสิ้นเสียงของเธอ เจโรมกลับควบม้าตรงไปข้างหน้า ใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความมั่นใจ กีธ่าที่อยู่ด้านหลังพยายามตะโกนเพื่อให้เจโรมหยุด แต่ดูเหมือนเสียงของเธอจะไม่ไปถึง กีธ่าถอนหายใจก่อนจะตะโกนสั่งให้กองทัพส่วนนึงเคลื่อนตามเจโรม ในขณะเดียวกันเหล่าพลธนูก็บรรจุลูกธนูของตัวเองขึ้นมาก่อนจะง้างขึ้นฟ้า เมื่อมีเสียงตะโกนสั่งให้ยิงดังขึ้น ลูกธนูจำนวนมากก็ลอยก่อนจะตกลงหน้ากองทัพ พื้นหญ้านั้นถูกเปลี่ยนเป็นพื้นน้ำแข็ง เมื่อทหารม้าเหยียบน้ำแข็งมันก็ทำให้พวกเขาลื่นก่อนจะตกลงมาจากหลังม้า แม้การตกจากหลังม้าอาจจะไม่ทำให้ตาย แต่เมื่อพวกเขาลุกขึ้นมา เหล่าทหารของเจโรมที่กระโดดออกมาจากหลังม้าพร้อมกับใช้มีดเฉือนคอของตน เลือดนั้นกระเซ็นติดใบหน้าของเจโรม เหล่าทหารคนอื่นๆของกองทัพแห่งอาณาจักรไรซ์เข้ามาสมทบในเวลาไม่นาน กีธ่าที่ยังอยู่หน้าประตูเมืองมองไปก่อนจะเห็นอีกกองทัพมุ่งตรงมายังเธอ หากมองจากตราธงสัญลักษณ์แล้ว มันก็เป็นกองทัพของดิโอเหมือนกัน
“ธนูระเบิด บรรจุ!!” เสียงของทหารตะโกนขึ้น
เหล่าพลธนูทวนคำพูดของหัวหน้าพวกเขา พวกเขาบรรจุธนูระเบิดขึ้นมา ก่อนจะเล็งไปยังกองทัพที่ตรงเข้ามา ธนูนั้นลอยก่อนจะปักลงพื้นและระเบิดออกมา มันทำให้เกิดกลุ่มควันมหาศาลลอยฟุ้งไปทั่ว แม้แต่อารันที่ยืนมองด้วยความเป็นห่วงอยู่ตรงระเบียงของปราสาทก็ยังเห็นกลุ่มควันสีดำที่ลอยขึ้นฟ้า หากทว่าเมื่อควันนั้นจางหายไป สิ่งที่ทุกคนเห็นนั้นคือกองทัพของดิโอที่ไม่มีรอยขีดข่วนหรือผู้บาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย เพราะมีชายร่างยักษ์ในชุดเกราะสีเทายื่นมือมาข้างหน้า เบื้องหน้าผ่ามือของเขานั้นคือม่านพลังขนาดใหญ่ ดูเหมือนเพราะม่านพลังนั้นจึงทำให้ระเบิดไม่สามารถถึงตัวพวกเขาได้ มืออีกข้างของเขานั้นถือค้อนขนาดใหญ่ มันใหญ่และดูมีน้ำหนักมาก คงมีคนไม่กี่คนที่สามารถถือค้อนนี้ได้
“ธนูระเบิด บรรจุ” เสียงของหัวหน้าพลธนูตะโกนขึ้นอีกครั้ง
“เครื่องยิงหินเตรียมพร้อม!!” ชายในชุดเกราะสีเงินตะโกนสั่งทหารของเขาเหมือนกัน
เครื่องยิงหินถูกเข็นออกมาประมาณสองอันได้ ก่อนที่มันจะยิงหินตรงไปยังกำแพงเมือง ก้อนหินขนาดใหญ่นั้นลอยชนเข้ากับกำแพงเมือง แม้กำแพงเมืองจะไม่ถล่ม แต่คนที่ยืนอยู่บนกำแพงนั้นก็รับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนมหาศาล แม้ครานี้กำแพงยังสามารถตั้งอยู่ได้ แต่หากโดนก้อนหินชนแบบนี้อีกหลายครั้งล่ะก็ กำแพงเมืองก็คงทลายในอีกไม่ช้า
“พวกเจ้าส่วนนึงคุมกำแพงเมืองไว้ ส่วนอีกกลุ่มนึงตามข้ามา!!”
“ข้าจะเข้าไปหยุดเครื่องยิงหินนั่นเอง” กีธ่าตะโกน
สิ้นเสียงของเธอ เธอก็ควบม้าสีขาวของเธอพุ่งตรงไปยังกองทัพของดิโอที่พยายามจะยิงเครื่องยิงหินใส่กำแพงเมือง ชายในชุดเกราะมองเหล่าทหารที่กำลังพุ่งตรง
“น่าขัน...คิดว่าพวกเจ้าจะทำอะไรข้างั้นได้หรือ!?” ชายในชุดเกราะหนักตะโกน
เขาใช้มืออีกข้างจับด้ามค้อนของเขาก่อนจะง้างและฟาดลงไปบนพื้น แรงฟาดนั้นสร้างแรงสั่นสะเทือน ก่อนที่เปลวเพลิงนั้นจะพุ่งมาจากพื้น มันขึ้นมาก่อนจะเผาร่างของทหารจนกลายเป็นตอตะโก เหล่าทหารที่ถูกอัคคีกลิกินนั้นส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด ในขณะที่ชายในเกราะหนาดูผลงานของตัวเองอย่างพอใจนั้น เขาก็ได้ยินเสียงของอะไรบางอย่างตรงมาทางเขา เขาหันไปก่อนจะเห็นศัตรูของเขาในชุดเกราะสีเงิน พุ่งมาพร้อมกับหอกที่ถูกผูกด้วยตราธงของตระกูลเดรก เขารีบหลบ คมหอกนั้นเฉียดร่างของเขาไปนิดเดียวเท่านั้น ถ้าหากเขาช้ากว่านี้แล้วล่ะก็หอกเล่มนี้ก็เสียบโดนร่างของเขาแน่ๆ
“ใช้ได้นี่...ข้าไม่คิดเลยว่าจะมีคนสามารถหลบกำแพงไฟของข้าได้ สุดยอดจริงๆ” ชายผู้ที่ถือค้อนเอ่ยปากชื่นชม
“เจ้าบอกได้ไหมว่า เจ้าชื่ออะไร?” เขาเอ่ยปากถาม
หากทว่ากีธ่าที่อยู่บนหลังม้านั้นไม่ตอบ ชายผู้นี้เห็นท่าทีก็หัวเราะก่อนจะพูดขึ้นมา
“ข้านี่เสียมารยาทจริงๆ ข้าควรจะแนะนำตัวของข้าก่อน” ชายคนนี้พูดก่อนจะถอดหมวกเขาออก
เมื่อเขาถอดหมวกของเขาออกก็เห็นชายผมหงอก ใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยบาดแผลและรอยเหี่ยวย้น ดูเหมือนชายผู้นี้จะผ่านสมรภูมิมาอย่างโชกโชน
“ข้ามีนามว่า เอซ วิลล์ เป็นแม่ทัพประจำตระกูลฮานส์” ชายชราคนนี้พูด
กีธ่าถอดหมวกของเธอออกเช่นเดียวกัน มันทำให้ชายชราที่พึ่งแนะนำตัวผู้นี้เห็นใบหน้าและผมสีทรายของเธอ
“สตรีงั้นหรือ?” หมาแก่ผู้นี้พูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
“ข้ากีธ่า อาเธอร์ แม่ทัพประจำตระกูลเดรก” กีธ่าพูดโดยไม่ได้สนใจประโยคหน้านี้ของเอซ
“อาเธอร์? อ่า...ข้าเคยสู้กับพ่อเจ้าอยู่หลายครั้ง ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่น่าตื่นเต้นจริงๆ” ชายแก่คนนี้หวนรำลึกความหลัง
พูดจบชายชราคนนี้ก็สวมหมวกเหล็กของเขาอีกครั้ง เช่นเดียวกันกับหญิงผมสีทรายที่สวมหมวกของตัวเอง
“ถึงเจ้าจะเป็นสตรี แต่ข้าไม่ออมมือให้เจ้าแน่ๆ”
เขาคำรามขึ้นมาหลังจากที่เขาพูดจบ เขาพุ่งตรงใส่กีธ่าด้วยความเร็ว แม้ชุดเกราะของชายคนนี้จะดูหนัก แต่ดูเหมือนน้ำหนักของมันจะไม่ได้มีผลอะไรกับตัวเขาเลย เขาแกว่งค้อนไปมาอย่างต่อเนื่อง เขาแกว่งค้อนราวกับมันเป็นเพียงกิ่งไม้เล็กๆ กีธ่าก้มหลบบ้าง โยกหลบไปทางซ้ายบ้าง โยกหลบไปทางขวาบ้าง เธอยังคงมองหาช่องทางที่จะโต้กลับ แต่ดูเหมือนเธอจะหาสิ่งที่เธอต้องการไม่เจอ เอซยกเข่าของตัวเองขึ้นมาก่อนจะกระแทกเข้ากลางหน้าท้องของกีธ่า ความเจ็บปวดนั้นวิ่งไหลทั่วร่างของหญิงผมสีทราย แต่ถึงกระนั้นเธอก็รีบถอยออกมาก่อนเพื่อไม่ให้เอซใช้ค้อนบดร่างของเธอ
“เจ็บ...” กีธ่าพูดกับตัวเองพลางใช้มือของเธอจับไปยังบริเวณที่เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวด
กีธ่าเงยหน้าขึ้นมาก็ยังเห็นเอซยืนอยู่ที่เดิมของตัวเอง หมาแก่มองเธอผ่านหมวกของตนเอง
“ถ้าเจ้าพร้อมก็ตรงเข้ามาหาข้าได้เลย” เอซพูด
ไม่รู้ว่านี่เป็นการแสดงความดูถูกหรือนี่เป็นการให้เกียรติตามวิถีของอัศวิน แต่ความรู้สึกของกีธ่าตอนนี้นั้น เธอรู้สึกว่าเธอกำลังถูกดูถูก หญิงผมสีทรายกำหอกของเธอแน่น เธอคำรามก่อนจะตรงไปยังชายผู้นี้
=====
ณ ขณะเดียวกันในราชวัง ในห้องท้องพระโรงที่มีทหารยืนคุ้มกันอยู่จำนวนหนึ่ง แต่ถึงจะมีบัลลังค์ตั้งอยู่ แต่อารันนั้นก็เดินไปเดินมาด้วยความร้อนรน ความกังวลนั้นเข้าครอบงำร่างของเขา เขากลัวผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นจากสงครามครั้งนี้ ในขณะเขาเดินไปเดินมาเป็นวงกลมนั้น เสียงของผู้ให้คำปรึกษาของเขาก็ดังขึ้น
“ท่านอารันนั่งก่อนเถิด...ท่านกังวลไป มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอก” เฟรดดิชให้คำแนะนำ
“ข้ารู้ แต่ถึงกระนั้น ข้าก็อดที่จะเป็นกังวลไม่ได้” ชายผมขาวตอบกลับ
“บึ้ม” เสียงระเบิดดังขึ้นมา แรงระเบิดนั้นทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อย แม้มันจะไม่ได้รุนแรงมาก แต่อารันและเฟรดดิชสามารถรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือน หากฟังจากเสียงแล้ว มันไม่ได้ไกลจากจุดที่ทั้งคู่ยืนเท่าไหร่นัก เฟรดดริชควักปืนสั้นของตัวเองออกมาจากเข็มขัดก่อนจะวิ่งออกไปยังระเบียงพร้อมกับทหารกลุ่มหนึ่ง แม้มันจะเป็นสิ่งที่ไม่ควร แต่ด้วยความสงสัยจึงทำให้เจ้าเมืองแห่งกรุงไรซ์วิ่งตามชายผมสีเทาคนนี้ออกไปด้วย เมื่ออารันออกมายังระเบียง เขาก็เห็นกลุ่มควันที่ลอยขึ้นไปยังท้องฟ้า และเขาก็เห็นกำแพงราชวังนั้นเป็นรูโหว่ กลุ่มทหารกลุ่มนึงนั้นวิ่งกรูผ่านรูกำแพงนั่น ชายเหล่านั้นออกมาจากเรือพร้อมอาวุธในมือ
“พวกมันเข้ามาได้ยังไง?” เฟรดดิชตะโกนถามด้วยความหงุดหงิด
เหล่าทหารเงียบพร้อมกับมองหน้ากันเองโดยไม่ตอบ ปฏิกิริยาตอบแบบนี้ทำให้ผู้ปรึกษาด้านกลยุทธ์คนนี้หงุดหงิดไม่น้อย
“ท่านอารัน ท่านอยู่ที่นี่”
“พวกแกไปสกัดพวกมันอย่าให้เข้ามาที่นี่ได้ ปกป้องที่นี่ด้วยชีวิต” ชายผมสีเทาตะโกนสั่ง
กลุ่มทหารที่ได้รับคำสั่งรีบวิ่งออกไปตามคำสั่งของหัวหน้าตัวเอง อารันกลับเข้าไปในท้องพระโรงตามคำสั่งของผู้ปรึกษาตัวเอง สีหน้าของซีดเซียวด้วยความกลัว ร่างกายของเขาเริ่มสั่นเพราะความกลัวเช่นเดียวกัน เขาเริ่มตั้งคำถามแล้วว่าเขาตัดสินใจถูกหรือไม่? ในขณะเดียวกันนั้นชายผมน้ำตาลก็ก้าวตัวเองออกมาจากเรือไม้ที่จอดเทียบกับกำแพงที่ถูกทำลายจนเป็นรู ในมือของเขามีหอกสีเงินอยู่ด้วย เขามองมายังปราสาทก่อนจะยิ้ม
“อารัน...นี่คือการตัดสินใจที่ผิดมหันต์ของเจ้า”
