ท้องฟ้านั้นมืดมิด มันเป็นคืนที่เงียบสงบ ดวงจันทร์นั้นส่องแสงในยามวิกาล ในเวลานี้ส่วนมากผู้คนนอนพักผ่อน มีเพียงกลุ่มคนไม่กี่คนเท่านั้นที่ยังคงลืมตาตื่นอยู่ในช่วงเวลากลางคืน เช่นเดียวกันกับชายผมขาว เขานอนอยู่เตียงนุ่มๆของเขา ภายในห้องที่อยู่ในพระราชวังหรู ในห้องของเขานั้นไม่ได้มีอะไรมาก นอกจากเตียง และตู้เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าชั้นดี ชายผมขาวลืมตาตื่นขึ้นมา เขาขยี้ตาของเขาก่อนจะหันมองออกไปข้างนอก ตำแหน่งของหน้าต่างในห้องเขานั้นตรงกับดวงจันทร์ มันทำให้เขาเห็นแสงเล็กน้อย
โรแลนด์เดินตรงไปยังหน้าต่าง เขาได้ยินเสียงคนตะโกนโหวกเหวกอะไรบางอย่าง เขามองไปตามเสียงก่อนจะเห็นทหารกลุ่มนึงพร้อมกับอาวุธวิ่งออกไป มันทำให้โรแลนด์รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่นัก ตลอดชีวิตที่เขาเติบโตมาในพระราชวังแห่งนี้ เขาไม่เคยเห็นทหารยามในวังวิ่งหน้าตาแตกตื่นแบบนี้มาก่อนเลย มันเกิดอะไรขึ้น? เขาถามกับตัวเองในขณะที่เขามองเหล่ากลุ่มทหารพวกนี้ ในขณะที่เขายืนจ้องอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตู มันทำให้เขาสะดุ้งด้วยความตกใจ โรแลนด์หันกลับไปยังประตู เขาเงียบเขาไม่พูดอะไร เขาเอื้อมมือไปจับหอกของเขาที่วางพิงไว้กับกำแพง
“นี่กระหม่อมเอง...รูเพริต์” ชายที่เคาะประตูพูดขึ้น
มันทำให้โรแลนด์โล่งใจ โรแลนด์ปล่อยหอกที่เขากำอยู่ออก เขาเดินไปเปิดประตูไม้ เมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็เห็นชายในชุดเกราะสีเงิน ตรงกลางของชุดเกราะนั้นมีตราสัญลักษณ์ประจำตระกูลอยู่ ผมของเขานั้นเป็นสีเทา และผมของเขานั้นก็ยาวถึงไหล่ของเขา ตรงจมูกของเขานั้นมีบาดแผลอยู่ด้วย
“มีอะไรหรือ รูเพริต์?” โรแลนด์ถามด้วยความสงสัย
“เราต้องรีบไปกันแล้ว” รูเพริต์ตอบสั้นๆโดยไม่ได้อธิบายอะไร
“ห๊ะ?” โรแลนด์อุทานด้วยความสงสัย
“กระหม่อมไม่มีเวลาอธิบาย เราควรจะรีบไป เราจะไปปลุกมีอาและออกจากทีนี่” ชายแก่อธิบายสิ่งที่เขาจะทำ
“แล้วทำไมเราจะต้องไปจากที่นี่ด้วย เกิดอะไรขึ้น รูเพริต์?” เด็กหนุ่มผมขาวตั้งคำถามด้วยความสงสัย
รูเพริต์ไม่ตอบอะไร เขาเดินเข้ามาในห้องของชายหนุ่ม เขาไม่ได้ตอบคำถามอะไร แต่เขาหยิบหอกที่วางอยู่ในห้องก่อนจะยื่นให้กับโรแลนด์ที่ยังคงยืนด้วยสีหน้าสับสน
“กระหม่อมแนะนำให้ท่านนำหอกเล่มนี้ไปด้วย”
โรแลนด์รับไว้ แม้เขาจะยังไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็เริ่มเดาได้แล้ว รูเพริต์เริ่มวิ่ง เช่นเดียวกันกับโรแลนด์ที่วิ่งตามทหารผู้ดูสง่างามคนนี้ ทั้งสองวิ่งตรงไปยังห้องของมีอา ในขณะที่โรแลนด์วิ่งเขาก็ได้ยินเสียงของภายนอก เขาเริ่มได้ยินเสียงของระเบิด เสียงของคนกรีดร้อง เสียงของผู้คนคำราม ณ ตอนนี้เขาไม่ต้องได้คำตอบจากปากของรูเพริต์ว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งสองใช้เวลาไม่นานนักก่อนที่จะถึงห้องนอนของมีอา รูเพริต์เคาะประตูห้อง ก่อนจะตะโกน
“องค์หญิงมีอา นี่กระหม่อมเอง” รูเพริต์ตะโกน
หากทว่าไม่มีใครตอบกลับมา รูเพริต์บอกให้โรแลนด์ถอยออกไป ก่อนจะตรงเข้าไปใช้เท้าถีบประตู ด้วยแรงกระแทกทำให้ประตูเปิดออก ห้องนั้นมืดสนิท มีแต่เพียงบริเวณใกล้กับหน้าต่างที่สว่าง ซึ่งในจุดข้างๆหน้าต่างนั้น ดวงตาทั้งสองคู่ก็เห็นหญิงผมสีทรายในชุดนอนยืนสั่นด้วยความกลัว โรแลนด์รีบหยิบตะเกียงที่อยู่หน้าห้องขึ้นมาก่อนจะยกขึ้น แสงไฟนั้นทำให้เห็นรอบๆห้อง รวมถึงใบหน้าของคนที่ถือตะเกียง มีอาเห็นใบหน้าของโรแลนด์แล้ว สีหน้าอันหวาดกลัวก็หายไป เธอพุ่งไปกอดชายผมสีขาวที่ยืนถือตะเกียง
“ไม่เป็นไรนะ มีอา?” โรแลนด์เอ่ยปากถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร” มีอาตอบเบาๆ
“ท่านมีอา ท่านโรแลนด์ เราควรจะรีบไปกันได้แล้ว” รูเพริต์พูดเตือนสติสองพี่น้อง
สองพี่น้องพยักหน้าก่อนจะวิ่งตาม ชายชรา
“แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น? พวกกบฏงั้นหรอ?” เด็กหนุ่มผมสีขาวเอ่ยปากถามอีกครั้ง
“ใช่ พวกกบฏ” รูเพริต์ตอบสั้นๆ
“แล้วนี่เราจะไปไหนกัน?” มีอาเอ่ยปากถามบ้าง
“กระหม่อมจะพาพวกท่านไปที่หอคอยหลบภัย” รูเพริต์ตอบกลับ
“แล้วท่านพ่อกับท่านแม่ล่ะ” หญิงผมสีทรายถามต่อ
“เดี๋ยวพวกท่านจะตามไปในหอคอยหลบภัย กระหม่อมให้คนไปคุ้มครองพวกท่านแล้ว” รูเพริต์ตอบในขณะเท้าทั้งสองข้างของเขาวิ่งไปข้างหน้า
ทั้งสามวิ่งไปถึงสวนในราชวัง มันเป็นสวนที่สงบ มีต้นไม้มากมายตั้งอยู่ในสวนแห่งนี้ หากเลยสวนนี้แล้วก็จะถึงหอคอยที่รูเพริต์พูดถึง เสียงของอาวุธปะทะกันนั้นดังขึ้นอยู่หลังกำแพง ทั้งสามยังคงเร่งฝีเท้า แต่ไม่ทันที่ทั้งสามจะเดินผ่านสวนแห่งนี้ได้ เสียงระเบิดก็ดังขึ้น กำแพงนั้นถูกระเบิดออกมา ก่อนที่เหล่าทหารฝั่งกบฏจะวิ่งกรูเข้ามาในจุดที่ทั้งสามยืนอยู่ พวกเขาส่งเสียงคำราม ในมือของเขานั้นถืออาวุธ ดวงตาของพวกเขานั้นไม่ต่างกับสัตว์ป่ายามออกล่าเหยื่อ พวกมันกระหายความรุนแรง พวกมันต้องการจะละเลงเลือดของทั้งสามไปทั่วพื้น รูเพริต์หยิบดาบและโล่ห์ของตัวเองขึ้นมาก่อนจะปัดป้องอาวุธของเหล่ากบฏพวกนี้
“พวกท่าน รีบไปก่อนเลย เดี๋ยวกระหม่อมตามไป” รูเพริต์พูดกับสองพี่น้องที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา
โรแลนด์พยักหน้าก่อนจะคว้ามือของน้องสาว ก่อนที่ทั้งคู่จะวิ่งตรงทางหอคอย เหล่ากบฏเห็นเด็กน้อยสองคนวิ่งก็พยายามวิ่งตาม แต่รูเพริต์ใช้ดาบของเขาแทงใส่หลังของผู้ที่พยายามไล่ล่าเจ้าชายและเจ้าหญิง โรแลนด์กับมีอาไม่ได้หันกลับมา พวกเขายังคงวิ่งต่อไป พวกเขาไปไกลเรื่อยๆ ก่อนจะเริ่มหายไปจากระยะสายตาของรูเพริต์ ชายผมเทาดึงดาบออก เขายิ้มให้กับโรแลนด์และมีอาที่วิ่งจากหายไป เขาหันกลับมาหาเหล่ากบฏที่ยืนล้อมเขา ดาบของรูเพริต์นั้นเปื้อนเลือด เลือดนั้นหยดลงพื้นอย่างช้าๆ
“เข้ามา!!” เขาตะโกน
ในที่สุดโรแลนด์กับมีอาก็มาถึงหอคอยหลบภัย ทั้งคู่รีบเปิดประตูและเข้าไปภายใน เมื่อเข้าไปทั้งคู่ก็รีบดันตู้แถวๆนั้นมาขวาง ไม่นานทั้งคู่ก็ใช้ตู้บังประตูได้สำเร็จ ทั้งคู่ยืนมองตู้ไม้ที่บังหน้าประตู ก่อนจะหายใจด้วยความเหนื่อยล้า ทั้งสองหันกลับไป ก่อนจะเห็นสิ่งที่ทำให้ดวงตาของทั้งคู่เบิกโพลนด้วยความตกใจ สิ่งที่ทั้งคู่คิดว่าจะเห็นนั้นคือเหล่าทหารและพ่อแม่ของเขาที่รอรับอยู่ แต่หากทว่าสิ่งที่ทั้งสองเห็นนั้นมันต่างออกไป บนพื้นนั้นเต็มด้วยทหารที่นอนเป็นร่างไร้วิญญาณ คราบเลือดนั้นกระเซ็นไปทั่วกำแพง ทั้งคู่มองรอบๆด้วยความตกใจ ก่อนจะเห็นร่างของชายผมบลอนด์ที่มีหนวดเครานอนอยู่กลางห้อง ชายคนนั้นมีบาดแผลเปิดอยู่กลางหน้าท้อง เขาพยายามเอามือปิดไม่ให้เลือดนั้นไหลออกจากแผลมาก มือข้างนั้นของเขาเปื้อนไปด้วยเลือด ใบหน้าของเขาดูอ่อนแรง เขาเงยหน้ามามองโรแลนด์และมีอา
“พ่อ!!” ชายหญิงคู่นี้อุทานออกมาพร้อมกันก่อนจะตรงไปยังร่างของชายวัยกลางคนที่นอนอยู่กลางพื้น
ทั้งคู่ตรงไปหาชายที่ทั้งสองเรียกว่า “พ่อ” ใบหน้าของทั้งคู่นั้นตื่นตระหนก มีอากวาดสายตาไปรอบๆก่อนจะเอ่ยปากถาม
“แล้วท่านแม่ล่ะ?” มีอาถามด้วยความกลัว
ผู้เป็นพ่อได้ยินคำถามแล้วก็เงียบ เขาไม่ได้พูดอะไรทั้งสอง สีหน้าของเขานั้นดูกังวล ดูสับสน เขาสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะตอบคำถามลูกสาวของตัวเอง
“แม่ตายแล้ว”
ประโยคนี้สร้างความตกใจให้กับสองพี่น้องอยากมาก มีอาใช้มือของเธอปิดปากด้วยความตกใจ น้ำตานั้นไหลออกจากดวงตาของเธอช้าๆ ในขณะเดียวกันนั้นโรแลนด์พยายามกลั้นน้ำตาไว้ เขากัดริมฝีปากของตัวเองแน่น เขาตัดสินใจพยุงร่างของพ่อของตัวเองขึ้นมา
“ท่านพ่อ...เราจะหนีออกจากที่นี่กัน” โรแลนด์พูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น
“พ่อเตรียมเรือไว้ข้างล่างแล้ว เราน่าจะหนีกันไปทางเรือได้...เดี๋ยวพ่อนำทางให้” ผู้เป็นพ่อพูดกับโรแลนด์
โรแลนด์พยักหน้า
“มีอา...มาช่วยข้าหน่อย” ชายผมสีขาวพูดกับน้องสาวของตัวเอง
เธอลุกขึ้นมาช้าๆแม้น้ำตานั้นยังจะไหลออกจากดวงตาของเธอ แต่เธอก็ช่วยโรแลนด์พยุงร่างของผู้เป็นพ่อที่บาดเจ็บ ทั้งคู่ทำตามคำสั่งของพ่อ ทั้งคู่เดินลงไปยังชั้นใต้ดิน ในขณะที่ทั้งคู่เดินลงนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงของกลุ่มคนที่พยายามทำลายประตู ดูเหมือนรูเพริต์จะต้านทานเหล่ากบฏได้พวกนี้ ทั้งคู่พยายามเดินสุดฝีเท้า แต่ด้วยความล้า และน้ำหนักตัวของพ่อเขา ทำให้ทั้งมีอาและโรแลนด์เดินไปไม่ได้เร็วเท่าไหร่ ผู้เป็นพ่อบอกเส้นทางในขณะที่เขาโดนพยุงตัวอยู่ ในเวลานี้ทหารนั้นทำลายประตูแล้วรึยัง? แต่ถึงอย่างนั้น เวลาของพวกเขานั้นไม่มากนัก
“ถึงแล้ว” ผู้เป็นพ่อพูด
ประโยคนี้ทำให้ทั้งคู่หยุด สิ่งที่ทั้งคู่เห็นนั้นคือเรือลำนึงจอดอยู่ มันเป็นเรือที่ขนาดไม่ใหญ่มากนัก แต่ก็น่าจะแข็งแรงพอที่จะแล่นข้ามมหาสมุทรได้ ผ้าใบนั้นถูกม้วนขึ้น รวมถึงเชือกนั้นผูกไว้กับเสาไม้เพื่อไม่ให้เรือแล่นออกไป ถ้าหากเรือแล่นออกไปแล้วมันจะออกไปยังนอกอุโมงค์ นี่เป็นครั้งแรกที่มีอาและโรแลนด์เห็นห้องนี้ ดูเหมือนพ่อของเขาจะสร้างห้องนี้ไว้เผื่อกรณีแบบนี้ โรแลนด์และมีอารีบพยุงผู้เป็นพ่อขึ้นเรือ โรแลนด์นำพ่อพิงไว้กับกำแพงของเรือ โรแลนด์ดึงผ้าใบลง ในขณะที่มีอาแกะเงื่อนออก ทุกอย่างเรียบร้อยในเวลาไม่ช้า และเรือนั้นก็พร้อมจะออกเดินทางสู่มหาสมุทรอันกว้างใหญ่ หากทว่าเรือนั้นไม่แล่น
สามพ่อลูกได้ยินเสียงของเหล่าทหารกบฏจากระยะไกล ดูเหมือนพวกเขาจะเข้ามาในนี้ได้แล้ว และอีกไม่นานคงมาถึงจุดที่ทั้งสามยืนอยู่ ทั้งสามเริ่มกังวลและเริ่มรนราน โรแลนด์พยายามหาอะไรเพื่อช่วยให้เรือลำนี้เคลื่อนที่ไปข้างหน้า
“มีอา ส่งไม้พายมาหน่อย” โรแลนด์บอกน้องสาวของตัวเอง
หญิงผมสีทรายพยักหน้าก่อนจะยื่นไม้พายให้กับโรแลนด์
“มีอา หยิบไม้พายของตัวเอง แล้วช่วยข้าพายนะ” ชายผมขาวสั่งน้องสาวของตัวเองต่อ
เธอพยักหน้าก่อนที่เธอจะหยิบเอาไม้พายอีกอันออกมา ทั้งคู่ช่วยกันพายเรือ เรือนั้นขยับ แต่เป็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ทั้งคู่เร่งมือขึ้นเรื่อยๆ ในขณะเดียวกันพวกเขาก็ได้ยินเสียงของทหารดังขึ้น ผู้เป็นพ่อที่นั่งอยู่พิงกำแพงตัดสินใจลุกขึ้น ก่อนที่จะกระโดดลงจากเรือ เขากระโดดลงไปในน้ำ
“พ่อ!!” มีอาและโรแลนด์อุทานพร้อมกัน
ผู้เป็นพ่อโผล่ขึ้นมา น้ำนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะเลือดของพ่อของเขา เนื่องจากตรงนี้นั้นไม่ลึกมาก ผู้เป็นพ่อจึงสามารถเดินได้ เขาเดินไปยังหลังเรือก่อนที่เขาจะคำรามก่อนจะผลักเรือลำนี้ไปข้างหน้า
“พายต่อไป!! พาย!!” ผู้เป็นพ่อตะโกนออกคำสั่งลูกๆของตัวเอง
โรแลนด์กับมีอาทำตามที่พ่อสั่ง เรือนั้นไปข้างหน้า ก่อนที่ในที่สุดมันจะแล่นออกไป โรแลนด์และมีอาหันกลับมาหาพ่อของตัวเอง เขาพยายามจะเดินขึ้นเรือตามลูกๆของเขา แต่หากทว่าเขาหยุด โรแลนด์กับมีอาตะโกนเรียกพ่อของเขา พร้อมกับยื่นมือให้พ่อของเขาจับ แต่มันไกลออกไป มันไกลเกินกว่าที่ผู้ให้กำเนิดจะคว้ามือลูกๆได้ ชายผมสีทรายส่งยิ้มให้ก่อนจะพูดเบาๆ
“พ่อรักลูกนะ”
“พ่อ!!” มีอากับโรแลนด์ตะโกนสุดเสียง
เรือนั้นแล่นไปเรื่อยๆ เขาเริ่มเห็นเงาพ่อของเขาเล็กลงเรื่อยๆ ก่อนที่ท้ายที่สุดพวกเขาจะไม่เห็นอะไรอีกเลย เรือของทั้งสองนั้นแล่นในยามวิกาล แม้มันจะมืดมิด แต่เพราะพวกเขาสามารถเห็นเปลวเพลิงที่ปกคลุมราชวังของพวกเขา เสียงโห่ร้องด้วยความดีใจของเหล่ากบฏนั้นดังขึ้นท้องฟ้า โรแลนด์และมีอาได้แต่ยืนมองเงียบๆโดยไม่ได้พูดอะไร น้ำใสๆนั้นไหลออกจากดวงตาของทั้งสอง มีอาสวมกอดร่างของพี่ชายของตัวเอง เธอร้องโฮออกมา โรแลนด์ที่สวมกอดร่างของเธอเอามือลูบหัวของเธอก่อนจะพูดกระซิบหูของเธอ
“ไม่ต้องห่วงนะ มีอา ทุกอย่างมันจะไปได้ดี...ทุกอย่างมันจะไปได้ดี”
มีอายังคงร้องไห้ต่อไป คำปลอบประโลมนั้นไม่สามารถหยุดน้ำตาของเด็กสาวร่างบางคนนี้ได้ ดวงตาของโรแลนด์เองนั้นก็เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ เขายังคงกระซิบประโยคนี้อยู่เหมือนเคย เรือนั้นยังคงแล่นต่อไป โดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ว่ามันจะแล่นไปยังที่ใด
