รสสีน้ำเงินนั้นวิ่งอยู่บนถนนแคบๆ ข้างทางนั้นเต็มไปด้วยเนินเขา ท้องฟ้านั้นมืดมิด ข้างทางนั้นไม่ค่อยมีเสาไฟ ดังนั้นแล้วคนขับรถคันนี้จึงจำเป็นต้องพึ่งแสงไฟที่ส่องออกจากไฟหน้าของตัวเอง ภายในรถยนต์คันนี้เป็นชายวัยหนุ่มผมสีดำ มือทั้งสองข้างของเขาจับพวงมาลัยแน่น เท้าของเขาเหยียบคันเร่ง ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังถนน เสียงเครื่องยนต์นั้นดังกึกก้องในหูของเขา ข้างหน้าเขาเห็นโค้งรออยู่ ชายผมดำใช้เท้าอีกข้างเหยียบลงบนเบรกก่อนจะมือข้างซ้ายเปลี่ยนเกียร์ เขาเปลี่ยนเกียร์อย่างรวดเร็ว คนขับจับพวงมาลัยทั้งสองมืออีกครั้งก่อนจะหมุนพวงมาลัย รถสีน้ำเงินนั้นดริฟต์เข้าใกล้กับราวเหล็ก อีกเพียงนิดเดียว ตัวถังของรถคันนี้จะขูดเข้ากับรั้วเหล็ก
“ต้องเร็วขึ้นกว่านี้อีก...ต้องเร็วขึ้นกว่านี้” ชายผมดำผู้นี้พูดด้วยสายตามุ่งมั่น
=====
“ค่ะ ตอนนี้ดิชั้นก็อยู่ที่หน้าโรงเรียนแข่งรถสึชิยะแล้วค่ะ” หญิงผมสั้นที่เป็นเหมือนผู้สื่อข่าวพูดขึ้น
เธอยืนอยู่ข้างหน้ากล้อง โดยข้างหลังนั้นเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ผู้คนเหล่านั้นต่างดูตื่นเต้นและเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“วันนี้ก็เป็นวันเปิดเทอมของโรงเรียนแข่งรถสึชิยะ และนักเรียนเหล่านี้ก็จะก้าวเป็นนักแข่งที่ยิ่งใหญ่ได้ในอนาคต” ผู้สื่อข่าวพูดต่อ
“และตอนนี้ดิชั้นก็อยู่กับหนึ่งในนักแข่งที่ทุกคนจับตากันมากที่สุด ชินซึเกะ ฮิราอิค่ะ”
ภาพจากกล้องนั้นซูมออกช้าๆก่อนจะเห็นชายผมร่างสูงยืนอยู่ ใบหน้าของเขานั้นดูเป็นมิตร ผมของเขาเป็นสีขาว ดวงตาของเขานั้นเป็นสีเทา เขาอยู่ในเครื่องแบบสีขาวและกางเกงสีน้ำเงิน
“คุณชินซึเกะ อย่างแรกก็ขอแสดงความยินดีที่สามารถสอบผ่านเข้าที่นี่ได้”
“รู้สึกยังไงบ้างคะ?” หญิงผมสั้นเอ่ยปากถาม
“มันเป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมมากที่ผมจะได้เรียนที่นี่ ได้เจอกับบุคคลที่มีความมุ่งมั่นเหมือนผม และได้เรียนรู้จากบุคลากรมากฝีมือที่นี่ ผมตื่นเต้นมากๆครับ” ชายผมสีขาวที่ชื่อฮิราอิตอบ
“แล้วตอนนี้คุณฮิราอิตั้งเป้าอะไรบ้างคะ?” ผู้สื่อข่าวถามต่อ
“แน่นอนว่า ผมตั้งเป้าไว้ว่าจะเป็นอันดับหนึ่ง และผมต้องการจะแสดงให้ทุกคนเห็นว่าออดี้ TT ของผมเป็นรถที่ยอดเยี่ยมขนาดไหน” ฮิราอิพูดด้วยรอยยิ้ม
“ค่ะ คุณฮิราอิเข้าสอบมาได้ด้วยเวลาที่ดีที่สุด ดังนั้นแล้วถือว่าเป็นที่น่าจับตามากในอนาค-“
“จริงๆ ผมคงต้องบอกว่าผมไม่ได้เข้ามาด้วยเวลาที่ดีสุดนะ” ฮิราอิพูดด้วยรอยยิ้ม
=====
ชายสมส่วนผมสีดำเดินพร้อมกับในมืออีกข้างสะพายกระเป๋า หัวใจของเขานั้นเต้นไปด้วยความตื่นเต้น เขากำลังจะได้เข้าร่วมกับโรงเรียนที่เขาใฝ่ฝัน สายลมอ่อนๆนั้นพัดผ่านผิวของเขา ท้องฟ้านั้นเป็นสีคราม เหมือนเป็นนิมิตหมายที่ดีสำหรับวันนี้ ในขณะที่เขาเดินอยู่นั้นเขาก็เห็นนักเรียนคนอื่นๆที่สวมเครื่องแบบเดียวกันกับเขา พอเห็นคนจำนวนมากแล้วมันก็ทำให้ตัวของชายผมดำคนนี้รู้สึกตื่นเต้น คนเหล่านี้อาจจะเป็นเพื่อนของเขา อาจจะเป็นคนที่ตัวเขาได้เรียนรู้ด้วย แค่นึกมันก็ยิ่งทำให้ชายคนนี้อยากถึงโรงเรียนเร็วๆ เขาเร่งฝีเท้าของเขา และเพราะความเร็วที่มากขึ้น ทำให้ตัวของเขาถึงอาคารขนาดใหญ่ที่มีป้ายว่า “โรงเรียน สึชิยะ” ติดอยู่
“ที่นี่ซินะ โรงเรียนสึชิยะ” ชายผมดำพูดด้วยดวงตาที่เปล่งประกายด้วยความฝัน
ชายผมดำเดินหิ้วกระเป๋าก่อนจะก้าวเท้าเข้าไป เขาเดินตรงไปยังกระดานที่มีผู้คนเบียดกันอยู่ ชายผมดำเดินเบียดผู้คนเข้าไป ก่อนที่เขาจะเข้ามาอยู่ข้างหน้ากระดาน บนกระดานนั้นเต็มไปด้วยกระดาษมากมาย เขากวาดตาหาชื่อของตัวเอง ก่อนที่เขาจะเห็น “โคบายาชิ ทาคากิ” นั่นคือชื่อของเขา เขาเงยหน้าขึ้นก่อนจะเห็นตัวอักษร 1-B ดูเหมือนนั่นจะเป็นห้องของเขา ในขณะที่ชายที่ชื่อทาคากิพยายามจะขยับ ไหล่ของเขาก็ชนกับใครบางคน ทาคากิหันกลับไปก่อนจะเห็นเด็กผู้หญิงคนนึงหันมามองหน้าของเขาเหมือนกัน เธอเป็นหญิงที่มีใบหน้างดงาม รูปร่างของเธอนั้นเรียวบาง ผมของเธอนั้นเป็นสีบลอนด์และยาวถึงกลางแผ่นหลังของเธอ
“ขอโทษครับ” ทาคากิก้มหัวให้เธอก่อนจะมุดออกมาจากกลุ่มฝูงชน
ทาคากิเดินเข้าไปในอาคาร เขามองหาห้องเรียน ก่อนที่เขาจะเห็นห้องป้ายห้อง 1-B ติดอยู่บนผนังสีขาว ทาคากิเลื่อนประตูเข้าไป ภายในนั้นเขาเห็นเพื่อนร่วมห้องของเขากำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน พวกเขากำลังแลกเปลี่ยนความคิดอะไรต่างๆ รวมถึงทำความรู้จักซึ่งกันและกัน ชายผมดำเห็นที่ว่างอยู่ มันเป็นตำแหน่งเกือบจะติดหน้าต่าง เก้าอี้ของเขาเป็นเก้าอี้ตัวที่ 4 ของแถวหากนับมาจากข้างหน้า ชายผมดำวางกระเป๋าลงและนั่งลงไป เมื่อเขานั่งลงไปนั้นเขาก็ได้ยินเสียงทักทายที่เต็มไปด้วยพลังงานจากด้านข้างของเขา
“โย่”
เสียงทักทายนั้นทำให้ชายผมดำสะดุ้ง ทาคากิหันไปก่อนจะเห็นชายใบหน้าทะเล้นนั่งอยู่ ผมของเขาเป็นสีน้ำตาลและเส้นผมของเขาก็ถูกผูกด้วยผ้าโพกหัวสีแดง เขายื่นมือมาทางทาคากิก่อนจะพูดขึ้นมา
“ชั้นชื่อยามาดะ ยู ยินดีที่รู้จัก”
“อ๊ะ เอ่อ ชั้นชื่อโคบายาชิ ทาคากิ ยินดีที่รู้จักเหมือนกัน” ชายผมดำจับมือของยู
ทั้งคู่ปล่อยมือออกก่อนที่ยูจะถามต่อ
“ทัคกี้ นายขับรถอะไรหรอ?”
“ชั้นขับ FD น่ะ แล้วนายล่ะ?” ทาคากิตอบพร้อมถามกลับ
“เอ่อ Civic น่ะ” ยูตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่
“Civic ไหน?” ทาคากิถามต่อด้วยความสงสัย
Civic นั้นเป็นรถของฮอนด้าที่มีไลน์ผลิตค่อนข้างยาวนาน ดังนั้นแล้วถ้าหากพูดว่า Civic เฉยๆคงทำให้ทาคากิเข้าใจไม่ได้ ชายผมน้ำตาลเกาศีรษะของตัวเองก่อนจะหยิบบัตรนักเรียนออกมา โดยปกติแล้วบนบัตรนักเรียนนั้นจะมีชื่อของนักเรียน รหัส ชั้นปี และท้ายที่สุดรถที่ขับ
“อ่อๆ EK9” ยูพูดพลางก้มมองไปที่บัตรของตัวเอง
“โทษที พอดีชั้นไม่ค่อยรู้เรื่องรถเท่าไหร่ ที่ชั้นเข้าโรงเรียนแข่งรถเพราะชั้นชอบขับรถน่ะ” ชายผมน้ำตาลพูดต่อ
“อื้ม ไม่เป็นไรหรอก ชั้นไม่ได้ใส่ใจอะไรพวกนี้อยู่แล้ว” ทาคากิตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
สิ้นเสียงของทาคากิประตูก็ถูกเปิดขึ้น ชายวัยกลางคนเดินเข้ามา ใบหน้าของเขานั้นมีรอยเหี่ยวย่นและมีหนวดเครา ซึ่งบ่งบอกถึงอายุที่ดูจะผ่านโลกมาพอควร เขาสวมเสื้อวอร์มสีเขียวโทนสว่าง ผมของเขานั้นเป็นสีดำและค่อนข้างสั้น เขาเดินถือแฟ้มมาก่อนจะวางไว้บนโพเดี่ยม เขากวาดสายตามองนักเรียนทุกคนก่อนจะหันกลับไปและใช้มือของเขาหยิบชอล์กและเขียนชื่อของตัวเองบนกระดาน ซึ่งอ่านออกได้ว่า “ฟูจิวาระ นาวโตะ”
“ฟูจิวาระ นาวโตะ เป็นครูประจำชั้นของพวกเธอ ยังไงก็ฝากตัวด้วย” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก
“สำหรับตารางเรียนของพวกเธอวันนี้ก็ไม่ค่อยมีอะไรมาก หลังจากนี้พวกเธอจะไปปฐมนิเทศ”
“แล้วพวกเธอก็จะเจอกับอาจารย์ของแต่ละวิชา แค่นี้แหละสำหรับวันนี้” อาจารย์ประจำชั้นพูดกับนักเรียนทุกคน
“เอาล่ะ ไปที่หอประชุมเพื่อเข้าปฐมนิเทศได้แล้ว” นาวโตะพูดต่อ
=====
เสียงระฆังดังขึ้นอีกครั้งตอนสามโมงเย็น เหล่านักเรียนกำลังทยอยกลับบ้าน ทาคากิเก็บกระเป๋าก่อนจะยืนขึ้น เขาเห็นยูที่ยืนรอเขาอยู่ ทาคากิพยักหน้าให้ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปยังเส้นทางเดียวกัน เสียงฝีเท้าของทั้งคู่ดังขึ้นตลอดเรื่อยๆ เมื่อรู้ตัวอีกทีทั้งคู่ก็ยืนอยู่ออกอาคาร นักเรียนคนอื่นๆก็กำลังเดินกลับเหมือนกัน
“จะว่าไป ทัคกี้ นายอยู่หอหรือกลับบ้านน่ะ?” ยูเอ่ยปากถาม
“ชั้นอยู่หอของที่นี่น่ะ ชั้นไม่ค่อยชอบเดินทางกลับไปกลับมาซักเท่าไหร่” ทาคากิตอบ
“งั้นเรอะ? ส่วนชั้นอยู่บ้านอ่ะนะ เผอิญบ้านชั้นอยู่ไม่ค่อยไกลเท่าไหร่”
ทั้งสองเดินผ่านรั้วก่อนที่ต่างฝ่ายต่างหยุด ยูเดินทางขวาซึ่งเป็นคนละทางกับทาคากิทั้งคู่โบกมือบอกลาและเดินจากกัน ทาคากิเกินอยู่คนเดียวพร้อมกับถือกระเป๋าสีดำในมือ ถนนข้างๆนั้นว่างเปล่า ไม่มีรถซักคัน ทาคากิหยุดเดินก่อนจะมองถนนที่ว่างเปล่า “นี่มันกี่ปีแล้วนะ?” เขาตั้งคำถามกับตัวเอง ในตอนนี้ทั่วโลกได้ออกกฎหมายสั่งห้ามเมืองใหญ่ๆใช้รถยนต์เพราะว่ามลภาวะที่ค่อนข้างหนา จึงทำให้ทั่วโลกตัดสินใจสั่งห้ามใช้รถเพื่อจะลดจำนวนมลพิษ ตอนแรกๆผู้คนก็ไม่พอใจเหมือนกัน แต่ไปๆมาๆดูเหมือนพวกเขาจะชินแล้ว ส่วนกีฬาประเภทแข่งรถก็ถูกย้ายมาอยู่ในโลกเสมือนจริงแทน
ทาคากิก้าวเท้าเดินอีกครั้ง เขาใช้เวลาไม่นานก่อนจะถึงหอพักของเขา มันเป็นหอสูงประมาณสี่ชั้นได้ ทาคากิก้าวเข้าไปในอาคาร ทาคากิเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสามและกลับไปยังห้องของเขา ห้องของเขานั้นเป็นห้องเล็กๆ มีห้องน้ำแยกออกมา มีเตียง ตู้เสื้อผ้า โทรทัศน์ ตู้เย็น และโต๊ะสำหรับนั่งเขียน ทาคากิถอดเสื้อของตัวเองออกก่อนจะทิ้งตัวลงไปบนเตียง เขามองเพดานของห้อง เขารู้สึกแปลกๆ เขารู้สึกเหมือนหัวใจของเขาโหยหาอะไรบางอย่าง ทาคากิหันไปมองรูปภาพที่ตั้งไว้บนโต๊ะ มันเป็นรูปของภาพของเด็กหนุ่มผมดำอายุประมาณ 8-9 ปีได้ และข้างๆนั้นก็มีชายอีกคนที่ใบหน้าละม้ายคล้ายกันจับหัวไหล่อยู่ เบื้องหลังของพวกเขาเป็นสนามแข่งขัน
ทาคากิตัดสินใจลุกขึ้นมาจากเตียงก่อนจะเดินไปหยิบรูปขึ้นมา นัยน์ตาของเขาสะท้อนเป็นรูปภาพในมือของเขา เขายังจำเหตุการณ์วันนั้นได้เหมือนกับเป็นเพียงเมื่อวาน เสียงของรถแข่งที่วิ่งไปมาในสนามและเสียงของพ่อของเขายังดังกึกก้องอยู่ในหูของเขา หากไม่มีเหตุการณ์ในวันนั้น เขาคงไม่ยืนอยู่ในจุดๆนี้
=====
ฟูจิวาระนั่งอยู่ในห้องพักครูคนเดียวเงียบๆ ทั้งห้องนั้นปิดไฟเกือบทั้งหมด มีเพียงแต่จุดที่เขานั่งเท่านั้นที่มีแสงไฟ แสงสว่างนั้นมาจากโคมไฟที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ชายวัยกลางคนพลิกหน้ากระดาษช้าๆ เขาอ่านข้อมูลของนักเรียน เพลงญี่ปุ่นสไตล์ยุคประมาณ 80 เปิดคลออยู่ในหูของเขา ฟูจิวาระเปิดไปหน้าต่อไป มันเป็นหน้ากระดาษของผู้ชายที่ชื่อ “โคบายาชิ ทาคากิ” ดวงตาของเขาเบิกโพลนขึ้นมาก่อนที่จะแสยะยิ้ม
“ปีนี้ มีนักเรียนที่น่าสนใจด้วยแฮะ”
