ณ ดาดฟ้าของโรงเรียน มันเป็นดาดฟ้าโล่งๆที่ไม่มีอะไร แสงแดดส่องลงมาบนเพดาน โชคดีที่นี่เป็นฤดูหนาว แดดจึงไม่แผดเผาผิวหนังมากเท่าไหร่นัก ชายผมขาวยืนพิงลูกกรงสีเขียว เขาหลับตา เขาลืมตาช้าๆ ก่อนจะเห็นชายรูปร่างใหญ่ยืนอยู่ แขนและขาของเขานั้นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ทรงผมของเขานั้นเป็นสกรีนเฮ้ด ชายร่างกายกำยำไม่ได้ใส่ติดกระดุมเครื่องแบบของเขาทำให้เห็นเสื้อกล้าสีขาวที่เขาสวมอยู่ ชินซึเกะขยับตัวออกจากลูกกรงก่อนจะมองหน้ากับชายอีกคนที่กำลังจ้องมองเขาอยู่
“ก็ได้ ผมจะแข่งกับรุ่นพี่ก็ได้”
ชายที่ถูกเรียกว่ารุ่นพี่ได้ยินแล้วดวงตาของเขาก็ดูดีใจขึ้นมา แต่ไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรชินซึเกะก็พูดต่อ
“แต่ภายใต้หนึ่งเงื่อนไข”
“เงื่อนไข?” ชายสกรีนเฮ้ดทวนคำพูดคำสุดท้ายของคู่สนทนาเขา
“รุ่นพี่จะต้องชนะ โคบายาชิ ทาคากิของห้อง 1-B” ชายผมขาวกำหนดเงื่อนไขขึ้นมา
“เนี่ยนะเงื่อนไข? ให้ชั้นเอาชนะเด็กปีหนึ่งอ่ะนะ? เหอะ ถ้างั้นเตรียมตัวแข่งกับชั้นได้เลยชินซึเกะ เพราะชั้นจะขยี้เจ้าเด็กนั่น” รุ่นพี่พูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ
เขาหันหลังก่อนจะเดินลงจากดาดฟ้า ทิ้งไว้ให้ชายหนุ่มผมสีขาวยืนอยู่บนดาดฟ้าคนเดียว
=====
ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยง กลุ่มนักเรียนสามคนนั่งหันหน้าเข้าหากัน โดยคนหนึ่งนั้นเป็นชายหน้าทะเล้นผมสีน้ำตาล อีกคนเป็นชายผมสีดำใบหน้าเรียบๆ และคนสุดท้ายเป็นเด็กผู้หญิงผมดำสั้นที่มีผ้าปิดตาปิดตาข้างขวาของเธออยู่ ข้างหน้าของเด็กผู้หญิงผมดำและเด็กหนุ่มหน้าทะเล้นนั้นมีข้าวกล่องวางอยู่ ส่วนชายอีกคนในกลุ่มมีเพียงขนมปังเท่านั้น ยามาดะและทาคากิพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ส่วนเด็กผู้หญิงผมดำอีกคนพยักหน้าเป็นจังหวะๆ
“จะว่าไปคุณซากุรบะขับรถอะไรหรอ?” ทาคากิเอ่ยปากถาม
“บีเอ็ม F07” หญิงที่ชื่อซากุรบะตอบสั้นๆพลางใช้ตะเกียบคีบอาหารในเบนโตของตัวเอง
“เห...” ทาคากิอุทานออกมาด้วยความสงสัย
“ทำไมหรอ” ซากุรบะถามกลับหลังจากเห็นปฏิกิริยาของทาคากิ
“เอ่อ พอดีผมว่ามันแปลกน่ะครับว่าคุณซากุรบะเลือกรถที่มีน้ำหนักมากในการแข่งแบบโทเกะ*น่ะครับ”
(โทเกะคือแข่งรถลงเขา)
เธอเหล่ตามองทาคากิ สายตาของเธอนั้นดูไม่พอใจเท่าไหร่กับคำพูดของทาคากิที่นั่งอยู่ใกล้ๆกับเธอ
“เอาเป็นว่าชั้นขับได้ละกัน” เธอพูดก่อนจะก้มมองลงไปคีบอาหารของเธอต่อ
ซักพักนั้นประตูห้องถูกเปิดออก ชายทรงสกรีนเฮ้ดก้าวเข้ามาในห้อง ทุกสายตาจับมาที่เขา เขาหยุดและยืนกวาดสายตาราวกับกำลังหาใครอยู่ เสียงซุบซิบจากคนรอบๆนั้นดังขึ้น แต่เขาไม่ได้สนใจเสียงซุบซิบอะไรเลย เขาเดินตรงดิ่งไปยังทาคากิที่กำลังนั่งกินขนมปังอยู่ เขามองหน้าของทาคากิ เช่นเดียวกันกับทาคากิที่กำลังมองหน้าเขา
“รุ่นพี่โคยาม่านี่นา? มาทำอะไรที่นี่?” เพื่อนร่วมห้องของทาคากิกระซิบคุยกันเบาๆ
“หรือโคบายาชิไปก่อเรื่องอะไรไว้?” เพื่อนอีกคนกระซิบกลับ
“โคบายาชิ ทาคากิใช่ไหม?” รุ่นพี่คนนี้เอ่ยปากถาม
ทาคากิพยักหน้าด้วยใบหน้ามึนงง
“ชั้นชื่อโคยาม่า เก็งคิ เป็นรุ่นพี่ปีสอง ชั้นมาที่นี่เพื่อท้านายแข่งกับชั้น”
เสียงฮือฮานั้นปะทุขึ้นหลังจากสิ้นเสียงประโยคของโคยาม่า
“พรุ่งนี้ที่ห้องจำลอง ชั้นหวังว่าจะได้เจอนายที่นั่น”
พูดจบรุ่นพี่โคยาม่าก็หันหลังก่อนจะเดินกลับไปทิ้งให้ทาคากิได้แต่นั่งเงียบ รอบๆห้องนั้นเต็มไปด้วยเสียงฮือฮา ยามาดะจับไหล่ของทาคากิก่อนจะพูดกับชายหนุ่มผมดำด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“แล้วนายจะทำยังไง นายโดนท้าแข่งแบบนี้?”
“เอ...ชั้นคิดว่าชั้นจะตอบรับคำท้าของเขานะ” ทาคากิตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“เห้ย!! พาร์ทนี้มันต้องเป็นพาร์ทที่พระเอกบอกว่าตัวเองจะไม่แข่งด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างซิ” ยามาดะพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งแซ่
“ฮ่ะๆ ชั้นไม่ใช่พระเอกนี่อีกอย่าง มันก็คงไม่เสียหายอะไรถ้าชั้นแพ้ใช่ไหมล่ะ? คิดซะว่านี่เป็นการแข่งกระชับมิตรก็แล้วกัน” ทาคากิตอบด้วยรอยยิ้ม
ในขณะเดียวกันเก็งคิที่กำลังเดินอยู่นั้น เขาก็เห็นชายร่างบางยืนอยู่ เขายืนกอดอกก่อนจะพิงอยู่กับเสา ผมของเขานั้นเป็นสีส้มยาวถึงหัวไหล่ ดวงตาของเขานั้นเป็นสีฟ้า และหูขวาของเขานั้นก็เจาะหูเอาไว้ เมื่อเก็งคิเห็นหน้าของชายคนนี้ก็หยุดก่อนจะพูดกับชายผมสีส้มที่ยืนอยู่ใกล้ๆกับเขา
“มีอะไร แม็กซ์?”
“นายท้าโคบายาชิ ทาคากิแล้วใช่ไหม?” แม็กซ์เอ่ยปากถาม
“อ่า พรุ่งนี้ชั้นจะขยี้มันแล้ว ชั้นจะได้แข่งกับชินซึเกะซักที” เก็งคิตอบกลับ
“มันจะเป็นแบบนั้นแน่เรอะ?” แม็กซ์ตั้งคำถามด้วยน้ำเสียงเย้อหยัน
“หมายความว่าอะไร?” โคยาม่าเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ชั้นก็แค่คิดว่าเจ้าเด็กปีหนึ่งนั่นมันน่าจะมีอะไรมากกว่าที่นายก็คิดก็แค่นั้นแหละ” ชายผมสีส้มตอบคำถามของโคยาม่า
“เหอะ จะมีอะไรก็แล้วแต่ ชั้นก็จะชนะมันอยู่ดี และชั้นก็จะชนะเจ้าหัวขาวนั่นด้วย”
โคยาม่าพูดจบก็เดินจากไป ในขณะเดียวกันแม็กซ์นั้นก็หัวเราะเบาๆและพูดกับตัวเอง
“น่าสนุกแล้วซิ”
=====
วันต่อมาก็มาถึง นักเรียนหลายๆคนนั้นต่างมารวมตัวกันที่ห้องรับชมหลังจากที่ได้ยินถึงข่าวการแข่งขันครั้งนี้ เรียกว่าเก้าอี้นั้นเต็มหมดจนทำให้นักเรียนบางส่วนต้องไปดูที่โรงอาหาร แต่โชคดีว่ายามาดะกับซากุรบะนั้นมาทันที่จะนั่งชมบนจอยักษ์ เสียงพูดคุยและเสียงวิจารณ์นั้นดังไปทั่วห้อง ในขณะเดียวกันนั้นห้องจำลองนั้นเงียบสนิท ชายผมดำนั้นนั่งอยู่ในห้องจำลอง ในห้องจำลองนั้นก็แถบจะไม่ต่างอะไรจากภายในรถทั่วไป มีเบาะหน้า มีหน้าปัด มีพวงมาลัย เรียกได้ว่ามีทุกอย่างที่รถทุกคันมี ชายผมดำสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่เขาจะใช้บัตรนักเรียนแตะเข้ากับบริเวณใกล้ๆกับที่เสียบกุญแจรถ
ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเขาเปลี่ยนไป บรรยากาศข้างหน้าของเขานั้นไม่ใช่ความว่างเปล่าแต่เป็นถนนในหุบเขาแห่งหนึ่ง ท้องฟ้านั้นมืดมิด มีเพียงแสงไฟจากไฟส่องหน้าและเสาไฟเท่าทนั้นจะเป็นแสงนำทางให้พวกเขา เขามองแล้วก็รู้ทันทีว่านี่เป็นหุบเขาสึชิยะ เป็นหุบเขาที่ถูกสร้างขึ้นโดยโรงเรียนแห่งนี้ ทาคากินั่งอยู่ใน FD สีน้ำเงินของตน เขาได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถตัวเอง และเขาก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถคันข้างๆ ทาคากิหันไปก่อนจะเห็นรถสีเขียวสว่างติดเครื่องอยู่ข้างๆ มันเป็นรถสไตล์มัสเคิลอเมริกัน ดูแล้วทาคากิก็รู้ทันทีว่าคู่แข่งของคือฟอร์ด มัสแตง GT โคยาม่าที่อยู่ในรถหันออกมามองเหมือนกัน เขายิ้มเยาะก่อนจะพูด
“FD งั้นเรอะ...แย่หน่อยนะ ชั้นกับจีทีของชั้นจะทิ้งนายไม่เห็นฝุ่น”
ทาคากิไม่ได้พูดอะไรนอกจากยิ้มรับ สัญญาณนับถอยหลังเริ่มขึ้น และเมื่อสัญญาณให้ไป ทั้งคู่ก็เหยียบคันเร่งและพุ่งออกไป ด้วยแรงม้าแล้ว GT นั้นได้เปรียบและเริ่มทิ้ง FD ของทาคากิ เมื่อถึงทางตรงซักพักก็ถึงโค้งแรก โคยาม่าเหยียบเบรกก่อนจะปรับเกียร์ลงและเข้าโค้ง เมื่อรถผ่านโค้งแล้ว โคยาม่าก็ปรับเกียร์อีกครั้งและเหยียบคันเร่งเพื่อเร่งเครื่องออกไป
“ให้ตายซิ แบทเทิ้ลนี้ง่ายๆสบายอยู่แ-“ ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ
แสงไฟจากรถคันข้างหลังนั้นก็ฉายส่องออกมา โคยาม่าเหลือบกระจกหลังก่อนจะเห็น FD ไล่ตามมา
“บ้าน่า..มันไล่เราทันได้ไง สงสัยจะฟลุ๊ค เอาเถอะโค้งหน้ามันก็จะไล่เราไม่ทันแล้ว” โคยาม่าพูดพร้อมกับปรับเกียร์
GT นั้นวิ่งทิ้งผ่าน FD อีกครั้ง และเมื่อถึงโค้งโคยาม่าก็ปรับเกียร์และเบรก โคยาม่าหมุนพวงมาลัย รถนั้นดริฟต์ผ่านโค้งนี้ได้ โคยาม่ายิ้มอย่างสบายใจ แต่รอยยิ้มของเขาก็ถูกลบไปอย่างรวดเร็วเมื่อแสงส่องไฟจาก FD ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง
=====
“สุดยอดไปเลยแฮะ ทาคากิ” ยามาดะพูดด้วยน้ำเสียงตกตะลึง
ไม่ใช่แต่เพียงยามาดะเท่านั้น แต่คนอื่นในห้องที่ชมการแข่งนี้อยู่ก็ต่างตกตะลึงไปตามๆกัน ทุกคนนั้นพูดอะไรไม่ออก ยามาดะหันไปหาซากุรบะที่นั่งข้างๆ ปกติแล้วเธอเป็นคนนิ่งๆและดูไร้อารมณ์แต่คราวนี้สีหน้าของเธอนั้นก็เหมือนตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนกัน
=====
FD นั้นยังคงไล่ตาม GT เหมือนเดิม ทาคากิที่อยู่ในรถนั้นมองเส้นทาง ข้างหน้าเขาเห็นทางโค้งอีกครั้ง ทาคากิปรับเกียร์ก่อนจะหมุนพวงมาลัย รถนั้นดริฟต์ผ่านโค้ง ตัวถังรถนั้นเข้าใกล้กับที่กั้น อีกนิดเดียว รถนั้นคงถูกขูดอย่างแน่ ในขณะเดียวกันทางโคยาม่านั้นก็สับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาตั้งคำถามกับตัวเองตลอดว่าทำไมรถสีน้ำเงินที่อยู่ข้างหลังเขานั้นยังคงเข้าใกล้เขาเรื่อยๆ
“หรือว่า...เราจะช้ากว่าในทางโค้ง?” โคยาม่าเริ่มได้คำตอบ
“เพราะ GT ของเราเป็นรถที่มีขนาดหนักเราเลยจำเป็นต้องเบรกมากกว่า แต่ถึงอย่างนั้น...ทำไม FD ถึงไล่เรามาได้เร็วขนาดนี้?” ชายที่ขับฟอร์ดพูดกับตัวเอง
“ไม่เป็นไรสนามนี้ยังมีทางตรงเยอะอยู่ เราสามารถทิ้งมันได้”
=====
“GT นั้นช้ากว่าในทางโค้ง เพราะจำเป็นต้องเบรกมากกว่า แต่ FD ทำยังไงนะถึงไล่ได้เร็วแบบนี้?” สาวน้อยผมดำตั้งคำถาม
“เพราะ FD ไม่ได้เบรกตอนเข้าโค้งยังไงล่ะ” เสียงปริศนาดังขึ้นมา
สายตาทั้งสองหันไปตามเสียง เมื่อหันไปนั้นก็เห็นชินซึเกะ ฮิราอินั่งอยู่ แต่ถึงกระนั้นยามาดะกับซากุรบะตกใจกับสิ่งที่ชายผมขาวคนนี้พูดมากกว่า
“ไม่เบรกตอนโค้ง ทำได้ด้วยหรอ?” ยามาดะตั้งคำถาม
“มันอาจจะดูเป็นไปไม่ได้นะ แต่ว่าถ้าหากเป็นคนขับที่ฝีมือมากๆล่ะก็ทำได้แน่ๆ” ชินซึเกะตอบกลับ
“แต่ทัคกี้ก็ดูเป็นนักแข่งธรรมดา ไม่น่าจะทำได้นะ” ยามาดะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่นัก
“รู้ไหมว่าใครทำสถิติสอบเข้าในสนามหุบเขาสึชิยะดีที่สุด?” ชายผมขาวหันมาถามคำถามใหม่
“นาย?” ยามาดะตอบแบบตั้งคำถาม
“เปล่า ไม่ใช่ชั้น แต่เป็น โคบายาชิ ทาคากิต่างหาก”
=====
ระยะห่างของทั้งคู่เริ่มน้อยลงเรื่อยๆ ทางลาดนั้นเริ่มหายไป และกลายเป็นทางโค้งมากขึ้น มือของโคยาม่าเริ่มปกคลุมไปด้วยเหงื่อ เช่นเดียวกันกับใบหน้าของเขา
“บ้าเอ๊ย ไอ้หมอนี่มันเป็นใคร”
เสียงเครื่องยนต์ของ FD นั้นดังขึ้นเรื่อยๆ ราวกับเขาถูกรถสีน้ำเงินคันนี้จ่ออยู่ที่หลังแล้ว
=====
“และต่อไปก็จะเป็นโค้ง Hair Pin ติดต่อกันสามโค้ง จุดนี้แหละจะเป็นจุดตัดสิน” ฮิราอิแสดงความเห็นด้วยสีหน้ามั่นใจ
=====
โค้งแรกนั้นมาถึงโคยาม่าเบรกรถเช่นเคย แต่หากทว่าคราวนี้แสงไฟท้ายนั้นหายไป แต่แสงส่องไฟหน้านั้นปรากฏมาข้างๆแทนต่างหาก FD นั้นตีข้างเทียบกับ GT ของโคยาม่า สีหน้าของโคยาม่านั้นเต็มไปด้วยความตกใจ FD นั้นแซงตัดหน้าผ่าน GT ไป
“อย่ามาล้อกันเล่นนะเว้ย GT ชั้นไม่มีทางถูก FD แซงได้หรอก!!”
รถสีน้ำเงินนั้นเริ่มทิ้งห่างออกไป FD เข้าโค้ง Hairpin ที่สอง เขาไม่เบรกและผ่านโค้งนี้ได้โดยไม่มีปัญหา โคยาม่าเห็นแบบนี้ได้แต่นั่งอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น ตลอดชีวิตเขามาเขาไม่เคยเห็นใครทำแบบนี้ได้มาก่อน โคยาม่าเท้าออกจากปล่อยคันเร่งของตัวเอง เขารู้แล้วว่าการแข่งขันครั้งนี้เขาเป็นฝ่ายแพ้แล้ว
