เนื่องจากช่วงนี้ผมฝึกงาน ดังนั้นเวลาอะไรหลายๆอย่างก็น้อยลง ดังนั้นแล้ว ผมจึงอยากจะลองเขียนอะไรที่ง่ายกว่าบรรยายน้อยกว่า (Prologue ที่เห็นนี่ผมเคยดราฟเล่นๆไว้นานแล้ว) ซึ่งผมคงจะกลับมาเขียน Amnesiac ต่อหลังจากที่ผมฝึกงานซึ่งก็คือปลายเดือนนี้ครับ ระหว่างนี้ก็เลยอยากจะลองเขียนอะไรแปลกๆดูบ้างครับ เรียกว่าเป็นการทดลองละกันครับ
=====
เสียงระฆังดังขึ้นทั่วท้องฟ้า มันเป็นเหมือนเสียงสวรรค์ของใครหลายๆคน เมื่อนักเรียนได้ยินเสียงระฆังเลิกเรียน พวกเขาก็ต่างเก็บของลงในกระเป๋า ไม่ต่างอะไรกับชายหนุ่มร่างผอม ผู้มีใบหน้าเบื่อโลก เขาเก็บของเข้ากระเป๋าและลุกออกจากห้องไปเป็นคนแรก ในขณะที่เพื่อนร่วมห้องของเขากำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน พวกเขาวางแผนว่าหลังจากเลิกเรียนนั้นพวกเขาจะทำอะไร จะเล่นอะไร ใบหน้าของเพื่อนร่วมห้องนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ต่างกับชายคนนี้ที่ใบหน้าบึ้งตึง เขาเดินคนเดียว ไม่มีเพื่อนฝูงคอยเคียงข้างเหมือนกับคนอื่นๆ เท้าของเขาย่ำอยู่บนพื้นดิน เสียงของนักกีฬาที่ฝึกซ้อมดังไปทั่ว
เขาไม่มีทีท่าที่จะหยุด เท้าทั้งสองของชายหนุ่มยังก้าวต่อไปเรื่อยๆ เขาแวะเขาร้านสะดวกซื้อพร้อมกับหยิบอาหารที่เขาต้องการ มันเป็นคัตซึด้งและน้ำชา ชายผมดำยื่นมือจ่ายเงินให้กับพนักงานและเดินออกจากร้านสะดวกซื้อ เขายังเดินต่อไป ร่างของเขาพาเขามายังสถานีรถไฟ ในมือของเขาข้างนึงยังถือถุงจากร้านสะดวกซื้อและมืออีกข้างถือกระเป๋านักเรียนสีดำ ดวงตาของเขามองดูว่าเหลือเวลาอีกกี่นาทีก่อนที่รถไฟจะมา ตัวเลข “5 นาที” วิ่งอยู่ เมื่อครบห้านาที รถไฟสีเขียวก็วิ่งเทียบท่าชานชะลา ประตูรถไฟเปิดช้าๆ ผู้คนในรถไฟเดินออกมา เมื่อผู้โดยสารลงจากรถไฟ ชายผมดำคนนี้ก็วิ่งสวนเข้าไปในรถไฟ เมื่อประตูถูกปิด รถไฟก็เคลื่อนตัวออกไป มันวิ่งบนตามรางที่ถูกวางไว้ ภายในรถไฟมีผู้คนอย่างแน่นหนา บ้างก็มีใบหน้าเหนื่อยล้าจากการทำงาน บ้างก็มีใบหน้าที่ยิ้มแย้ม หรือบ้างก็ไม่แสดงสีหน้าอะไร
เสียงประกาศว่าสถานีต่อไปคือที่ใดดังขึ้นเป็นระยะๆ ประมาณ 10 นาที รถไฟก็มาถึงยังสถานีที่เด็กหนุ่มคนนี้ต้องการจะลง ชายผมดำก้าวเท้าลงมาจากรถไฟและออกจากสถานี เขากลับไปถึงที่พักของเขา มันเป็นตึกสูงๆราวแปดชั้นได้ อาคารแห่งนี้ถูกทาด้วยสีขาว หน้าอพาร์ทเม้นท์แห่งนี้มีตู้น้ำวางอยู่ บุรุษผู้นี้ใช้มืออันผอมแห้งของเขาเพื่อผลักเปิดประตู สิ่งแรกที่เขาเห็นคือล็อบบี่ของอพาร์ทเม้นท์ มันมีโซฟาวางอยู่ มันมีแผงนิตยสารอยู่ใกล้ๆกับโซฟา ตอนนี้ล็อบบี้นั้นว่างเปล่า ไม่มีใครเลยนอกจากชายคนนี้ หนุ่มผมดำเดินไปก่อนจะรูดคีย์การ์ดเพื่อเปิดประตูกระจก ประตูกระจกนี้ขั้นระหว่างลิฟต์ของอพาร์ทเม้นท์กับภายนอก
ห้องของชายคนนี้อยู่ชั้นแปด ลิฟต์เลื่อนไปช้าๆ ตัวเลขที่แสดงอยู่บนจอเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ ในที่สุดมันก็มาถึงยังชั้นแปด ประตูลิฟต์เปิดออกพร้อมกับเสียง “ติ๊ง” ที่ดังขึ้น ผู้อาศัยในอพาร์ทเม้นท์นี้เดินไปยังห้องของเขา ห้องที่มีตัวเลข 802 และมีชื่อของเขาติดอยู่ แผ่นป้ายนั้นเขียนไว้ว่า “ฟูจิตะ มิโนรุ” ชายที่ชื่อมิโนรุคนนี้หยิบคีย์การ์ดของเขาและแตะกับที่รับสัญญาณ เสียงปลดล็อคประตูดังขึ้น เขาเอื้อมมือไปเปิดประตูห้อง มันเป็นห้องเล็กๆที่ไม่ใหญ่มาก มันเป็นห้องที่เหมาะสำหรับการอยู่คนเดียวหรือไม่ก็สองคน เขาวางถุงที่มีมื้อเย็นของเขาลงบนเค้าเตอร์สีขาว มิโนรุไม่ได้เดินไปหยิบอาหารของเขาทันที แต่เขากลับตรงไปยังโต๊ะกระจกที่อยู่ใกล้กับโซฟา มันมีคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คของเขาพับอยู่ ชายคนนี้หยิบคอมพิวเตอร์เครื่องขึ้นมาและวางไว้บนตักของตัวเอง มิโนรุเปิดหน้าจอของโน๊ตบุ๊ค
เขาใช้นิ้วของเขาบังคับเคอร์เซอร์ เขาเข้าไปยังเว็ปเบราเซอร์ มิโนรุพิมพ์ URL ของเว็ปที่เขาต้องการ มันเขียนได้ว่า chatto มันใช้เวลาไม่นานก่อนที่เว็ปจะโหลดเสร็จ แบล็คกราวน์มันเป็นสีฟ้าอ่อน และมีช่องให้พิมพ์ข้อความ ด้านขวาของจอนั้นมีรายชื่อคนกลุ่มหนึ่งเรียงอยู่ โดยตอนนี้มีราวๆอยู่ 6 คน
M-inoru27 เข้าร่วมห้องแชทแล้ว
MeWaNihonJin : โย่ อิโนรุ
M-Inoru27 : โอ๊ส กลับมาแล้ว
PandaHiro : ยินดีต้อนรับกลับ คุณอิโนรุ
HongKongActionStar : เฮ้ อิโนรุ นายกลับมาช้าไปนะ เราพึ่งเล่าเรื่องสนุกๆกันจบไปเอง
M-Inoru27 : เอ๋?! เล่าใหม่ให้ฟังหน่อย
HongKongAction : ก็ได้ๆ โอเคคือเรื่องมันเป็นแบบนี้นะ
มิโนรุที่นั่งอยู่หลังจอคอมพิวเตอร์ได้แต่นั่งยิ้ม เขาไม่รู้หรอกว่าคนที่เขากำลังคุยเหล่านี้เป็นใคร แต่เขารู้ว่าคนๆพวกนี้คือเพื่อนของเขา
=====
รูป : (การ์ตูน + เกม หรือลายเส้นการ์ตูนเท่านั้น)
ชื่อ :
อายุ :
ชื่อในห้องแชท : (ขอเขียนง่ายๆหน่อยนะครับและทุกคนอาจจะไม่ได้ใช้ chatroom ครับ)
ประวัติ :
คาแร็คเตอร์ :
(ถ้ามีความลับอะไร PM มาหาผมนะครับ)
=====
โปรไฟล์มิโนรุ
รูป :
ชื่อ : ฟูจิตะ อิโนรุ
อายุ : 17
ชื่อในห้องแชท : M-Inoru27
ประวัติ : เด็ก ม.ปลาย ธรรมดาๆ เขาไม่ได้เก่งอะไรเป็นพิเศษ ในขณะเดียวกันเขาก็ไม่ได้เป็นคนที่มีปมด้อยอะไร เรียกว่าธรรมดาๆสุดก็ว่าได้ แต่ถึงกระนั้นเขาเป็นคนขี้อายและเข้าสังคมไม่เก่ง จึงทำให้เขาไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่นัก ดังนั้นแล้วที่พึ่งของเขาก็คือเว็ป chatto นั่นเอง
คาแร็คเตอร์ : หากไม่ได้อยู่ในโลกไซเบอร์แล้ว เขาจะเป็นคนขี้อายแบบสุดๆ พูดน้อยและไม่ค่อยพูด ในทางกลับกันหากเขาอยู่ในห้องแชท เขาจะสามารพูดคุยได้น้ำไหลไฟดับ
