“จัดการมันเลย โอกาซากิ!!” เสียงตะโกนจากคนดูตะโกนขึ้นไป
บนเวทีนั้นมีชายอยู่สองคน ชายคนหนึ่งนั้นเป็นชายที่ดูมีอายุ ร่างกายของเขานั้นหนา ผมของเขานั้นไว้ทรงสกรีนเฮ้ด ส่วนชายอีกคนเป็นชายร่างค่อนข้างบนและผมยาว ผมบางเส้นของชายผมยาวนั้นถูกย้อมด้วยสีทอง ชายร่างหนาพยายามจับชายผมยาวทุ่มลงไปลงพื้น แต่ชายที่อยู่บนไหล่พยายามดิ้น และในที่สุดชายที่อยู่บนไหล่ก็ดิ้นหลุดออกมาได้ เขาจับคู่ต่อสู้ของเขาหันก่อนจะเตะเข้ากลางหน้าท้อง ชายผมยาวจับคู่ต่อสู้ของเขาล็อคคอก่อนจะจับคู่ต่อสู้ฟาดลงไปกับพื้น เสียงหน้าของชายร่างหนากระแทกกับพื้นเวทีสีขาว ดังกึกก้องไปทั่วฮอลล์
“อย่างงั้นและ คุณโอกาซากิ” เด็กน้อยผมสีน้ำตาลตะโกนเชียร์ชายผมยาวที่อยู่บนเวที
ชายผมยาวที่ถูกชื่อโอกาซากิปีนขึ้นเชือกเส้นที่สามช้าๆ เขาชูมือขึ้นฟ้าก่อนจะกระโดดลังกาตัว 450 องศาและกระแทกเข้าใส่หน้าท้องของชายที่นอนอยู่บนพื้น หลังจากที่โอกาซากิกระแทกร่างของคู่ต่อสู้เขาแล้ว เขานอนทับร่างของคู่ต่อสู้ กรรมการเริ่มนับ แฟนๆในสนามก็นับตามกรรมการ หนึ่ง สอง และ สาม เมื่อทุกคนนับสาม เสียงระฆังก็ดังขึ้น แฟนๆต่างส่งเสียงเชียร์ด้วยความดีใจ เช่นเดียวกันกับเด็กหนุ่มผมน้ำตาลที่เหวี่ยงแขนของตัวเองไปในอากาศด้วยยินดี โอกาซากิรับเข็มขัดแชมป์ของตัวเองก่อนจะชูขึ้น เขาเดินไปขอไมค์จากทีมงานและพูดกับแฟนๆทุกคนที่อยู่ในสนามแห่งนี้
“ทุกคน...ชั้นต้องขอบคุณทุกคนด้วย” โอกาซากิพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า
“ชั้นต้องขอบคุณทุกคนที่เชียร์ชั้น ที่สนับสนุนชั้น ดังนั้นแล้วชั้นขออุทิศแชมป์เส้นนี้ให้กับทุกคน” เจ้าของแชมป์พูดพร้อมยกเข็มขัดขึ้น
“โอกาซากิ!! โอกาซากิ!!” แฟนๆในสนามต่างเรียกชื่อสรรเสริญชายผมยาวคนนี้
มันทำให้ชายผมยาวยิ้ม เขาก้มโค้งให้กับแฟนๆทุกคนในสนามพร้อมกับเดินลงเวทีไป เมื่อชายคนนี้กลับหลังฉากไป แฟนๆก็เริ่มทยอยลุกขึ้นกันช้าๆ ในขณะที่แฟนๆกำลังกลับบ้าน เด็กหนุ่มผมน้ำตาลคนนี้ยังคงนั่งอยู่กับที่นั่งของตัวเอง
“ยามาดะ?” ชายวัยกลางคนพูดเรียกเด็กน้อยผมน้ำตาลที่นั่งนิ่งอยู่
“พ่อครับ โตไป ผมอยากจะเป็นนักมวยปล้ำ” เด็กหนุ่มวัยยามาดะหันมาพูดกับพ่อของเขาด้วยแววตาที่เปร่งไปด้วยประกาย
=====
ยามาดะนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง ข้างทางนั้นเต็มไปด้วยรถคันอื่นๆที่มุ่งหน้าไปยังจุดหมายที่ต่างกัน ยามาดะมองไปรอบๆรถบัส มันทำให้เขารู้สึกประหม่าไม่น้อย เพราะในรถนั้นเต็มไปด้วยนักมวยปล้ำมากชื่อ หากมองไปทางซ้ายของเขา ก็จะเห็น “โอคามิ ฮิซาชิ” นักมวยปล้ำรุ่นที่ 10 ของตระกูล “โอคามิ” ซึ่งได้สมญานามว่าหมาป่าแห่งวงการมวยปล้ำ แม้ตอนนี้เขาจะอายุ 25 ปี แต่ประสบการณ์และฝีมือของเขานั้นราวกับผ่านสังเวียนมาแล้วนับพัน
หากมองเฉียงขึ้นไป ก็จะเห็นไกจินนั่งอยู่ เขาเป็นชายรูปร่างสูง ใบหน้าของเขาดูไม่เป็นมิตร ผมของเขาเป็นสีน้ำตาล เขาสวมชุดสูทสีดำ เขาสวมหูฟังสีขาว ชายคนนี้คือ “แจ็ค คอร์เนลล์” นักมวยปล้ำชาวอังกฤษที่ได้รับการยกย่องจากทั่วโลก เขาปล้ำมาแล้วทั่วโลก ทั้งในอเมริกา แม็กซิโก อังกฤษ และตอนนี้เขาก็อยู่ในญี่ปุ่น และหากมองกลับไปข้างหลังจะเห็นชายผมน้ำตาลที่ผมยาวถึงไหล่ ผมของเขาย้อมสีทองเล็กน้อย ยามาดะรู้จักชายคนนี้ดีและเขาก็เป็นแรงบันดาลใจของยามาดะที่ทำให้เขามาอยู่ในตรงนี้ เขาคือ “โอกาซากิ เคียวซึเกะ” แม้จะผ่านไปสิบปีแล้ว แต่เขาก็ยังคงเป็นหัวแถวของสมาคมอยู่
เขานั่งอยู่คนเดียว ไม่มีใครนั่งข้างๆเขา รถนั้นยังคงวิ่งต่อไป ก่อนที่มันจะหยุดลง รถนั้นจอดอยู่ที่ลานจอดรถด้านหลังของฮอลล์ สำหรับฮอลล์ในวันนี้นั้นไม่ใหญ่มาก คาดว่าสามารถจุคนได้ราวๆสองพันที่นั่ง สำหรับนักมวยปล้ำมากประสบการณ์ทั้งหลายนี่คงไม่ใช่เรื่องน่าตื่นเต้นอะไร แต่กลับกันสำหรับยามาดะนี่เป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นมาก เขาเริ่มรู้สึกว่าเขาหายใจไม่ทั่วท้อง ดวงตาของยามาดะนั้นเห็นนักมวยปล้ำคนอื่นๆเริ่มทยอยเดินเข้าประตูหลังฉาก นักมวยปล้ำหน้าใหม่สูดหายใจลึกๆพร้อมกับใช้มือตบใบหน้าของเขาทั้งสองข้าง
“ตั้งสติหน่อยยามาดะ...นี่คือโอกาสของนาย อย่าตื่นเต้นซิ” ยามาดะพูดกับตัวเอง
“โย่ ยามาดะ” เสียงของผู้ชายคนนึงตะโกนไล่หลังเขามา
ชายที่ถูกเรียกหันกลับไป เมื่อหันกลับไปยามาดะก็เห็นชายรูปร่างกำยำยืนอยู่ข้างหลังเขา รูปร่างของเขานั้นบึกบึนและดูเหมือนกับนักกีฬามากกว่าตัวของยามาดะเยอะ ผมของเขานั้นชี้โด่ชี้เด่และมีที่คาดผมสีแดงที่ถูกไว้บนหน้าผากของเขา
“พร้อมจะลุยแล้วรึยัง?” ชายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อพูด
“ถ้าตอบตรงๆนะ ซึบาสะ...ไม่เลย ชั้นไม่พร้อมเลยแม้แต่น้อย” ยามาดะตอบตรงๆ
“อย่าไปคิดมากน่า ยามาดะ วันนี้เราเจอแท็คทีมในตำนานอย่าง ชาริออต 26”
“ไม่มีใครคิดว่าเราจะชนะหรอก” ซึบาสะตอบกลับพลางตบบ่าของยามาดะ
“นั่นก็ใช่ แต่ชั้นก็อยากจะทำได้ดีในแมทช์แรกนี่”
“ถ้าพวกเราทำได้ดี อนาคต เราก็อาจจะได้ปรากฏอยู่ในการ์ด*บ่อยๆ” ยามาดะอธิบายเบื้องหลังของความกังวล
“กังวลตอนนี้ไปก็ไม่ได้อะไรแล้ว ตั้งสติไว้ เชื่อชั้นเถอะเราจะทำได้ดี”
ยามาดะไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไร เขาเดินเข้าไปในฮอลล์ พร้อมกับซึบาสะ ทั้งคู่ตรงไปห้องล็อคเกอร์ ห้องล็อคเกอร์ที่ทั้งคู่ใช้นั้นล้วนมีแต่เด็กฝึกทั้งนั้น คนพวกนี้นั้นฝึกใกล้ๆกับทั้งสอง และหลายๆคนก็ได้คิวขึ้นปล้ำในวันนี้ บางคนอาจจะเป็นครั้งแรก บางคนอาจจะเป็นครั้งที่สอง หรือบางคนอาจจะเป็นครั้งที่สิบแล้วก็ได้ ยามาดะวางกระเป๋าของตัวเองลง เขาเริ่มเปลี่ยนไปอยู่ในชุดเครื่องแบบของเขา มันเป็นชุดง่ายๆ กางเกงสีดำ ผ้าเทปสีขาวที่พันข้อมือ และบูทสีดำ มันเป็นกฏว่านักมวยปล้ำที่เป็นเด็กฝึกนั้นห้ามแต่งตัวแบบอื่น นอกจากกางเกงสีดำและบูท
“เอาล่ะ ทุกคน!!” เสียงของชายวัยกลางคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง เขาใช้เสียงปรบมือเรียกให้ทุกคนหันมายังทางเขา
เสียงปรบมือนั้นทำให้ทุกคนหันไปหาชายผมน้ำตาล ร่างกายของเขานั้นค่อนข้างหนา เขามีหนวดเคราเล็กน้อย ใบหน้าของเขานั้นเป็นหน้าของชายอายุราวๆ 30-40 ปี เขาสวมเสื้อยืดสีขาวที่มีตัวอักษรเขียนว่า “โกลเด้น แคนวาส เรซลิ่ง” อยู่ เมื่อเหล่าเด็กฝึกเห็นชายคนนี้ พวกเขาก็เริ่มเดินไปหาชายที่เรียกพวกเขา
“ทุกคนคงเห็นแมทช์ของตัวเองกันแล้วใช่ไหม? มีใครยังไม่เห็นไหม?”
“ไม่มีใช่ไหม? ดี...ชั้นอยากให้ทุกคนออกไปลุยเต็มที่ แม้อาจจะเป็นเรื่องยากที่จะชนะนักมวยปล้ำรุ่นเก๋าๆได้”
“แต่ถ้าพวกนายไม่พยายาม พวกนายก็ไม่พัฒนา และถ้าพวกนายไม่พัฒนา พวกนายก็จะติดอยู่ตรงนี้”
“ดังนั้นแล้ว วันนี้ชั้นอยากจะเห็นไฟท์ที่สูสี เข้าใจไหม?”
“ครับ โค้ชโยชิ” ทุกคนขานรับพร้อมกัน
“โอเคดี ขอให้ทุกคนโชคดี!!”
ชายที่เป็นเหมือนผู้ฝึกสอนนามโยชิ หันหลังและเดินออกไปจากห้องล็อคเกอร์ โยชินั้นเป็นโค้ชของเด็กฝึกทุกคนและก่อนหน้านี้เขาก็เคยเป็นนักมวยปล้ำมาก่อน เขาถือเป็นอีกหนึ่งนักมวยปล้ำที่ทั้งแฟนๆและเพื่อนร่วมอาชีพ ต่างให้ความเคารพ เพราะโค้ชผู้นี้สร้างแมทช์ยอดเยี่ยมไว้หน้าประวัติศาสตร์มากมาย แต่โชคร้ายว่าอาการบาดเจ็บนั้นทำให้เส้นทางอาชีพของเขาไม่ยาวเท่าไหร่นัก
“ยามาดะ , ซึบาสะ คิวของพวกนายแล้ว” สตาฟคนนึงเปิดประตูขึ้นมาหลังจากที่โค้ชออกไปได้ไม่นานเท่าไหร่นัก
ยามาดะกับซึบาสะมองหน้ากันและเดินออกจากห้องแต่งตัว เหล่าเพื่อนๆต่างส่งเสียงอวยพรในขณะที่ทั้งสองเดินออกจากห้องล็อคเกอร์ ชายหนุ่มสองคนเดินตามสตาฟไปยังตำแหน่งที่สมาคมจับไว้ ซึ่งอยู่หลังผ้าม่านสีแดง ชายทั้งสองได้ยินเสียงคนดูที่รออยู่ข้างนอก ยามาดะรู้สึกได้ว่าร่างของเขาสั่นไปทั้งตัว หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ยามาดะเหลือบไปมองเพื่อนของเขา ซึ่งดูนิ่งและไม่ได้รับแรงสะทกสะท้านอะไรเลย มิหน้ำซ้ำแววตาของเขายังดูเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
“ถึงคิวพวกนายแล้ว” ทีมงานพูดกับทั้งสอง
ซึบาสะก้าวเท้าไปพร้อมกับเปิดผ้าม่านออกไป ส่วนยามาดะตามไปติด พวกเขาเห็นผู้คนนับพันที่นั่งรอพวกเขาอยู่ บางคนนั้นก็ตะโกนชื่อพวกเขา แม้จะเป็นเสียงที่เบาบาง แต่มันก็ให้กำลังใจพวกเขาอยู่เหมือนกัน เด็กหนุ่มทั้งสองขึ้นเวทีก่อนจะกลิ้งขึ้นไปพร้อมกับเสียงประกาศของผู้บรรยาย เสียงปรบมือของผู้คนปรบมือให้กับเด็กหนุ่มทั้งสอง ทั้งคู่หันกลับไปทางเปิดตัวและยืนนิ่ง เพลงเปิดตัวของคู่ต่อสู้พวกเขาดังขึ้นมา แฟนๆในสนามนั้นส่งเสียงเชียร์ไปกับดนตรีของคู่ต่อสู้ทั้งสอง นักมวยปล้ำเจ้าของเสียงดนตรีออกมาท่ามกลางเสียงเชียร์ของคนดูที่ดังกระฮึ่มกว่านักมวยปล้ำทั้งสองคน
ชายสองคนที่เดินออกมากนั้นเป็นรายที่ร่างกายแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ หุ่นของนักมวยปล้ำสองคนนั้นคล้ายๆกับหุ่นของซึบาสะ ชายทั้งสองคนนั้นเป็นชายชาวญี่ปุ่น คนหนึ่งเป็นชายทรงสกรีนเฮ้ด ใบหน้าของเขานั้นดูมีอายุ เขาสวมกางเกงสีแดงและเขียนคำว่า “บูล” อยู่ข้างหลัง ส่วนคนข้างๆนั้นเป็นชายผมสั้น เขามีหนวดยาวถึงคอของเขา เขาสวมกางเกงสีแดงเช่นเดียวกัน มีเขียนคำว่า “ไบสัน” ทั้งสองขึ้นเวทีมาก่อนจะมองหน้ากับเด็กใหม่ทั้งสองคน ผู้ประกาศคว้าไมค์ก่อนจะตะโกน
“บูล นากาจิม่า!!”
ชายสกรีนเฮ้ดชูมือขึ้นมาท่ามกลางเสียงปรบมือของแฟนๆ
“โคจิม่า ไบสัน!!”
คู่แท็คทีมผู้มีหนวดชูมือเหมือนกัน เพลงเปิดตัวนั้นเงียบลง นักมวยปล้ำทั้งสองฝ่ายแยกเข้าไปที่มุมของตัวเอง ซึบาสะและยามาดะมองหน้ากันเอง
“ชั้นจะลุยก่อนเอง” ซึบาสะพูดกับยามาดะ
“อ่า ถ้างั้นชั้นฝากด้วยนะ” ยามาดะพูดกับซึบาสะ
ทั้งคู่แท็คมือกัน ยามาดะกลับไปยังมุม ในขณะเดียวกันอีกทีมก็ส่งชายผมยาวที่ชื่อว่าบูลออกมา ทั้งสองมองหน้ากัน
“เก๊ง!!”
=====
Glossary
ไกจิน = มาจากคำว่า “ไกโคคุจิน” (がいこくじん) ซึ่งแปลว่าชาวต่างชาติ คำว่าไกจินเป็นการเรียกแบบสั้นๆ
การ์ด = แมทช์การ์ด กล่าวคือแมทช์ที่จะเกิดขึ้นในวันนั้น
