"ดาวยูโทปเปียซึ่งตั้งอยู่บนละติจูดที่50 ของเส้นแบ่งเขตเนบิวล่าแห่งกาแล๊กซี่แมวน้อยคือดาวที่มีความเข้มข้นของน้ำสูงสุด...."
วิชาบ้าอะไรกันว่ะเนี่ย... ยิ่งกว่าประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นเสียอีกเจ้าวิชาประวัติศาสตร์กาแล๊กซี่เนี่ย อยากรู้จริงๆเลยว่าไอ้หน้าไหนกันที่มันจ้างเจ้าแม๊คกี้ บิ้วตี้ฟูลมาสอนเนี่ย น่าเบื่อโคตาระเบื่อเลยครับ ผมค่อยๆเอนตัวลงนอนครับ เพราะว่าตอนแรกก็กะจะมาหลับในวิชานี้อยู่แล้ว
...
เปรี๊ยะ.....!!
โอ้ยเจ็บดากที่สุดเลย ไม่จริงน่า!!!@# เซนเซแม๊คกี้เขามาปลุกผมครับ แต่ไม่ได้ปลุกด้วยเสียงด้วยนี่สิ แต่กลับถวายขิงเข้าไปที่กลางก้นของผมเล่นเอาผมไปนอนกองจุกเลยครับ!! เฮ้ย อาจารย์บ้าอะไรว่ะสวนทวารนักเรียนเนี่ย!! เดียวก็ฟ้องครูอังคณาซะหรอก
"ฉันไม่เคยสอนให้แกหลับในห้องเรียนนะ ดอกจำปี"อาจารย์แม๊กกี้ด่าผมครับ
"เข้าใจแล้วครับ ผมขอโทษด้วยแล้วกัน"
ไอ้เราหรือก็ยิ่งไม่อยากมีเรื่องอะไรให้มันวุ่นวายแล้วก็ยาวไปต่างๆนาๆ
"ดีมากเจ้ามนุษย์น้อย ขืนนายยังเถียงอยู่ล่ะก็ ฉันคงส่งนายไปเป็นเครื่องสังเวยเกย์สก๊อยแน่นอน" อาจารย์แม๊กกี้กล่าวทิ้งท้าย
ถามจริงเหอะไม่มีวิชาที่น่าเรียนไปกว่าคาบนี้แล้วหรอ.. ว่าแล้วผมก็ฝืนเรียนไปจนหมดคาบ เจ้าอาจารย์แม๊คกี้ก็รีบวิ่งไปหาเกย์สก๊อยที่เป็นแฟนกันแล้วพากันไปแว้นต่อ เจริญพร..
"ไซโตะคุงๆ" เอโดกาว่าเรียกผมครับ
"มีคนอยากพบนายแน่ะ แถมยังส่งจดหมายนี้มาให้นายอีกด้วย" เอโดกาว่าก็ยื้นจดหมายปริศนามาให้ผมครับ
จดหมายสีขาวธรรมดาดูดาดๆอันนี้ทำไมผมถึงรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆกับเจ้าจดหมายนี้ชะมัด ว่าแล้วก็ก็แกะจดหมายออกมาอ่านครับ ..... เออ เนื้อหานี้แบบว่าผมแทบช็อคเลยครับ ผมรีบส่งจดหมายคืนให้เอโดกาว่าคุงแล้วตอบหมอนั้นไปว่า
"นายทำเป็นว่าฉันไม่ได้รับจดหมายนี้แล้วกัน" ผมตอบกลับไป
เจ้าเอโดกาว่าก็ทำหน้างงๆ พร้อมกับลองอ่านจดหมายดูซึ่งก็ทำให้มันแทบน้ำลายฟูมปากเลยครับ อยากรู้ไหมล่ะว่าเนื้อความในจดหมายนี้เป็นอย่างไร
"ถึงแมลงหวี่อิจิโระที่รัก ฉันอยากพบกับแกเหลือเกิน ความคิดถึงที่ฉันนั้นมีให้แกเนี่ยแทบอยากจะฉีกร่างอะมีบาให้ตาย รู้อะไรไหมฉันเนี่ยนะ รู้ว่าแกเป็น Maso สินะ ฉันเนี่ยยิ่งชอบนายอยู่แล้วยิ่งรู้ว่านายเป็น Maso แน่นอนไม่ต้องมาซึนซึ่งเรื่องนี้ทำให้ฉันเนื้อเต้นตื่นเต้นไปหมด อยากเอาแส้ฟาดนาย อยากเอาเทียนไขมาลนตัวนาย อยากเอาไม้เบสบอลมาทุบตัวนาย อยากจับนายมากระทืบแล้วตรึงไว้กับไม้กางเขนแล้วเอาไม้ขนไก่มาจั๊กจี้ตัวแก ต่อด้วยการเตะบอลอัดให้นายเนื้อเต้น นี่แค่เรียกน้ำย่อยนะค่ะ ฉันยังมีไรให้คุณที่รักอีกเยอะแยะไป เพราะเช่นนั้นไปเจอกันที่หน้าศาลเจ้าริวเซย์นะ ด้วยรักและห่วงใย เอลิเซีย.."
ตอนนี้ที่ๆผมตั้งใจแล้วว่าจะไม่เดินผ่านไปเฉี่ยวแน่นอนคือที่ศาลเจ้าริวเซย์ เพราะที่นั้นมีเจ้าแม่ SSS จอมบ้าคลั่งอยู่ ขืนผมไปล่ะก็มีหวังได้นอนตายตาหลับฝันดีเข้าสู่ ปรินิพานแน่นอน.. ว่าแล้วยามผมว่างแบบนี้ไปหารายได้เสริมที่ร้าน แม๊คดอเน่า ดีกว่า ซึ่งปกติแล้วผมมีหน้าที่เป็นคนทอดเฟนช์หรายอยู่แล้ว
ผมก็ค่อยๆเดินไปเรื่อยๆจนไปถึงร้านอาหารจานด่วย แม๊คดอเน่า ผมก็เข้าไปทางหลังร้านครับ พรู่ดดดดดดดดด เดียวนี้แรงงานต่างด้าวไม่พออีกหรือไง คราวนี้มีแรงงานต่างดาวเต็มร้านไปหมดเลยครับ
"อ้าวมาแล้วหรอ อิจิโระคุง" ลุงโยชิดะเรียกผมครับ
"ครับผม วันนี้ขอรบกวนเช่นเคยนะครับ"
โยชิดะ ชิเกรุ ลุงคนนี้อ้วนมากแถมดูเซ่อซ่า แล้วยังมีรสนิยมอะไรแปลกๆอีก แต่เขาก็เป็นถึงผู้จัดการร้านอาหารแม๊คดอเน่าเชียวนะ ว่าแล้วผมก็รีบเปลี่ยนมาสวมชุดพนักงานของร้านครับแล้วไปประจำตรงที่ทอดเฟรนชฟราย แล้วจากนั้นก็ทำหน้าที่ของผมไปครับ เอาล่ะ เฟรนช์ฟรายชุดแรกทอดเสร็จแล้ว ผมก็เรียกให้พนักงานคนอื่นมารับไปไว้ที่ขายตรงเคาท์เตอร์ครับ
"อ่ามาแล้วจ้าๆๆๆ" เสียงคุ้นๆแหะ
แต่พอผมมองไปที่พนักงานคนนั้นเท่านั้นแหละ .......... เฮ้ยยยยยย!!!!! อะไรว่าเนี่ย หน่าหนิ๊โคเร๊ะ!!! ไอ้นี้ผิวสีคล้ำ หน้าตาเหมือนแขก แถมยังดูลเป็นเด็กแว้นจอมหื่นอีก ถ้าผมจำไม่ผิดล่ะก็เจ้านี้คือ
อาจารย์แม๊คกี้ บิ้วตี้ฟูล!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ลงแค่นี้แหละ ที่เหลือจิ้นกันเอาเอง
