ตารางความสัมพันธ์จากตอน 5
https://scontent-b-nrt.xx.fbcdn.net/hphotos-xap1/t31.0-8/10551618_712175352162856_6933250440060452294_o.jpg=====
ร่างของเหล่าทหารที่นอนกองบนพื้น ธงสัญลักษณ์ของตระกูลโอนิสึกะโบกพลิ้วไหวไปตามสายลม เรียวชินที่นั่งอยู่บนม้าสีดำของตน พยายามแกว่งดาบใหญ่ของตนเองใส่ทหารของฝ่ายตรงข้าม เช่นเดียวกันกับเมโกะที่ยกโล่ห์ปัดป้องคมดาบของทหารอีกฝ่าย ทหารอีกฝ่ายที่มีตราสัญลักษณ์เป็น “กรงเล็บ” เมื่อทหารกลุ่มหนึ่งหมดลง กองทหาร “กรงเล็บ” กลุ่มใหม่ก็วิ่งเข้ามา เรียวชินเริ่มแสดงสีหน้าไม่ค่อยดีออกมาก่อนจะหันไปมองเรียวตะลูกชายของตนเองที่กุมไหล่ของตนเองที่มีธนูปักอยู่
“มาไม่หยุดเลยแฮะ” เรียวชินบ่นเงียบๆ
ในขณะเดียวกัน ณ ค่ายทหารของกลุ่มทหารปริศนากลุ่มนี้ ชายผมดำยาวสลวยที่สวมผ้าปิดปากสีขาวนั่งอยู่บนเก้าอี้ ในมือถือพัดก่อนจะพัดช้าๆ สีหน้าเข้าไร้ความรู้สึก โดยข้างซ้ายเขามีชายผมขาวที่ไม่ได้สวมชุดเกราะ บนผิวหนังของเขาเต็มไปด้วยรอยสักและข้างขวาของเขาเป็นสตรีผมสีดำในชุดเกราะหนักสีน้ำเงิน ชายผมดำยาวนั่งมองการต่อสู้ที่เกิดขึ้นของพวกเขาและตระกูลโอนิสึกะ ชายผมขาวๆข้างหันมามองชายที่นั่งอยู่ก่อนจะเอ่ยปากถาม
“ท่านอิโอชิมะ..ถึงคราวข้ารึยัง?”
“ก็แล้วแต่เจ้า คาวาเนโร่...แต่ถึงเจ้าจะไม่ไป สงครามครั้งนี้ก็อยู่ในกุมมือของเราอยู่แล้ว” ชายที่ถูกเรียวอิโอชิมะตอบ
“ถ้างั้นข้าขอตัวก่อน” ชายผมขาวนามคาวาเนโร่โค้ง
คาวาเนโร่ขึ้นมาสีขาวของตัวเองไปก่อนจะควบตรงไปที่ทัพของเรียวชิน เมโกะเห็นม้าสีขาวตรงมาก็รีบวิ่งมาบังเส้นทางพร้อมกับยกโล่เตรียมรับการกระแทก หากทว่าชายคนนี้กลับเลี้ยวหลบเมโกะได้ทันเวลา เมโกะหันกลับมาพร้อมกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตะลึง คาวาเนโร่กระโดดลงมาจากม้าก่อนจะวิ่งตรงไปที่เมโกะ เมโกะรีบยกโล่ขึ้น คาวาเนโร่ง้างหมัดก่อนจะชกเข้าไปที่โล่สีเงินของเมโกะ ด้วยแรงกระแทกอันมหาศาลทำให้สตรีผมขาวเสียสมดุล ชายที่เต็มไปด้วยรอยสักเห็นดังนั้นรีบดึงดาบหมายจะปลิดชีพของเมโกะ แต่แล้ว “พ่อ” ก็วิ่งมารับดาบไว้ได้ทัน
“รีบไปตามตัวไทโซมา” เรียวชินหันไปบอกกับเมโกะที่พึ่งตั้งสติได้
เมโกะทำหน้างุนงงกับคำสั่งของพ่อของตัวเองไม่น้อย ไทโซหันมาอีกครั้งก่อนจะทวนคำสั่งเดิม เมโกะพยักหน้าก่อนจะเรียกม้าสีขาวของตนขึ้นมา เมโกะรีบนั่งขึ้นม้าตัวนั้นก่อนจะควบไปยังเป้าหมาย หากทว่าเมื่อม้าของเธอวิ่งไป เธอก็ได้พบกับสตรีผมสีดำในชุดเกราะหนักยืนอยู่ เธอตั้งดาบของเธอราวกับจะยิงปืนออกมา เมโกะรีบควบอาชาไปหวังจะผ่านหญิงคนนี้ไปได้
“ปัง!!”
เสียงปืนดันออกมาจาก “ดาบ” ของหญิงคนนี้ กระสุนเจาะเข้าไปที่ไหล่ของเมโกะเต็มๆ เมโกะกุมไหล่ด้วยความเจ็บปวด ของเหลวสีแดงข้นไหลออกมาจากไหล่ของเมโกะก่อนจะไหลลงไปผ่านชุดเกราะสีเงินของเธอ หญิงปริศนาพร้อมกับอาวุธประหลาดนี้เติมกระสุนให้กับ “ดาบ” ของตนก่อนจะยกขึ้นมาอีกครั้ง เมโกะที่ยังเจ็บอยู่พยายามควบม้าผ่านไปให้ได้ ด้วยบาดแผลบนไหล่ทำให้เธอไม่มีแรงจะยกโล่เพื่อป้องกันกระสุนปืนได้ ตอนนี้เมโกะได้แต่เสี่ยงโชคกับกระสุนนัดต่อไป
“ปัง”
เสียงกระสุนดังขึ้นอีกครั้ง หากทว่าคราวนี้กระสุนมันไปเจาะเข้าที่ร่างของเรียวตะผู้เป็นพี่ของเมโกะ เรียวตะนั้นเอาร่างมาบังกระสุนแทนให้ สีหน้าของเมโกะนั้นเต็มด้วยความตกตะลึง เรียวตะที่โดนกระสุนทะลุร่างไปล้มลงไปนอนกับพื้น สีหน้าของเธอนิ่งสนิท ไร้ความรู้สึก น้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาของเมโกะแต่เธอก็ไม่มีสามารถทำอะไรได้นอกจากจะควบม้าต่อไปทำตามคำสั่งของพ่อของตน หญิงผมดำคนนี้ยกดาบของเธออีกครั้ง หากทว่าคราวนี้มันไกลเกินกว่าที่จะยิงเป้าหมายของเธอถึงแล้ว
“พลาดงั้นหรือ...” เธอพูดเบาๆกับตนเอง
=====
ณ แคว้นอิเซะ ณ โรงแรมเล็กๆ (กล่าวคือโรงแรมเดิม) ที่มีชายสองคนนั่งดื่มสาเกกันอยู่ คนหนึ่งโรนินที่ผมมีเส้นผมสีดำชื่อของเขาคือไทโซ ซึ่งผมคิดว่าผมคงไม่ต้องอธิบายอะไรมากแล้วว่าหมอนี่เป็นใคร โดยตรงข้ามของเขาเป็นชายผมน้ำตาลที่หน้าไม่คุ้นเคย เขาสวมชุดสีแดงที่มีเนื้อผ้าอย่างดี ผิวของเขาออกแนวสีแทนนิดๆ ส่วนหนุ่มหน้าสวยกำลังยืนฝึกฟันดาบลงบนหุ่นไม้อยู่ หุ่นไม้ตัวนั้นเต็มไปด้วยรอยดาบของยาโนะ
“นี่ขนาดไม่มีสงคราม มันยังฝึกดาบเลย ดูมันซิอากิระ” ไทโซนั่งพูดกับชายผมน้ำตาลที่นั่งตรงข้าม
“แล้วท่านล่ะ? ไม่ฝึกหน่อยหรือ ถ้าหากมีสงครามท่านอาจจะลำบากเอานะ” ชายผมน้ำตาลที่ชื่ออากิระหันมาถาม
“ไม่ล่ะ ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้ข้าต้องการจะพักเสียหน่อย” ไทโซตอบพลางจิบสาเกของตนเอง
“แบบนี้ระวังยาโนะจะเก่งกว่านะ” อากิระพูดพลางหัวเราะ
ยาโนะเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ยังคงมุ่งมั่นในการฝึกของตนเองต่อไป เวลายังคงเดินต่อไป ยาโนะยังไม่คงไม่หยุดซ้อม เหงื่อนั้นไหลไปทั่วผิวหนังของยาโนะ ท้องฟ้าจากสีครามเริ่มเปลี่ยนกลายเป็นสีส้ม ดวงตะวันเริ่มใกล้ลับหายไปจากท้องฟ้า ยาโนะหยุดฝึกก่อนจะหันไปข้างหลังไม่เจอใคร ดูเหมือนไทโซและเพื่อนใหม่นามอากิระจะออกไปข้างนอก เสียงท้องของยาโนะเองก็ร้องเช่นกัน ดูเหมือนความหิวไม่เคยปราณีใคร ยาโนะเดินออกจากโรงแรมหากทว่าเขาต้องหยุดเมื่อได้ยินเสียงของม้ามุ่งตรงมา ชายหน้าสวยเพ่งสายตาไปที่ม้าสีขาวตัวนั้นก่อนจะเห็นผมสีขาวยาวปลิวไปกับสายลม ชุดเกราะของเธอนั้นเป็นสีเงินแต่มีรอยแดงไหลเป็นทางยาว ผู้คุมม้าหยุดก่อนจะจ้องหน้าของยาโนะ สีหน้าของเธอนั้นซีดราวกับหิมะ
“ท่านไทโซล่ะ...” เมโกะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า
“เอ่อ...น่าจะออกไปหาอะไรทานน่ะขอรับ” ยาโนะตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นใจ
“งั้นหรอ...” เมโกะตอบ
สิ้นเสียงของเมโกะ ดวงตาของเธอก็ปิดลงก่อนที่ร่างของเธอจะตกลงมาจากม้า ยาโนะพยายามจะคว้าตัวของเธอ แต่ไม่ทัน ร่างของเมโกะกระแทกลงไปบนพื้นดิน ชาวบ้านรอบๆ เริ่มหันมามองยาโนะพยายามปลุกคนรู้จักของเขา ปากของยาโนะเรียกชื่อของเมโกะหลายๆครั้งหวังว่าเธอจะลืมตาตื่นขึ้นมา
=====
เมโกะลืมตาตื่นขึ้นมา เธอพุ่งพรวดขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ ก่อนจะมองไปรอบๆ มันเป็นห้องที่ดูหรูหราไม่น้อย สีหน้าของเมโกะนั้นเต็มไปด้วยความงุนงงว่าตอนนี้เธออยู่ไหน เธอมองซ้ายมองขวาก่อนจะเห็นยาโนะที่นั่งอยู่ สีหน้าของยาโนะนั้นเต็มไปด้วยความยินดี ยาโนะรีบลุกไปก่อนจะตะโกนว่า “ท่านเมโกะตื่นแล้ว” เมโกะดูเหมือนยังงงๆว่าตนเองอยู่ที่ไหน ยาโนะลงมานั่งข้างๆเช่นเดิม
“ที่นี่ที่ไหน?” เมโกะเอ่ยปากถาม
“ปราสาทของท่านเคนตะขอรับ ท่านบาดเจ็บข้าเลยพาท่านมาที่นี่” ยาโนะตอบ
เมโกะพยักหน้า แต่แล้วดูเหมือนเธอจะนึกอะไรได้
“ท่านไทโซล่ะ?” เมโกะเอ่ยปากถามด้วยสีหน้าที่ตื่นไปด้วยสีหน้าที่เต็มด้วยความตระหนก
“เจ้ามีอะไรหรือ?” เสียงของขายที่เธอตามหาดังขึ้นมา
เมโกะหันไปตามเสียงก่อนจะเห็นไทโซยืนอยู่คู่กับอากิระ เมโกะรีบโค้งไปก่อนจะก้มกราบเท้าของไทโซที่ยืนอยู่
“ท่านไทโซ...ท่านพ่อต้องการความช่วยเหลือจากท่าน มิเช่นนั้นอาจจะถึงจุดจบของตระกูลโอนิสึกะก็ได้” เมโกะพูด
“เจ้าช่วยเล่าให้ข้าฟังก่อนได้ไหม ว่าเกิดอะไรขึ้น?” ไทโซเอ่ยปากถาม
“ได้ค่ะ” เมโกะพยักหน้า
=====
สอง สามวันก่อน ณ แคว้นฮิดะ ซึ่งเป็นแคว้นใหม่ของตระกูลโอนิสึกะโดยแค้วนนี้ยึดมาจากตระกูลเคซึเกะ มันเป็นวันที่สงบสุขอีกวันของเรียวชิน เรียวชินนั่งมองแคว้นของตัวเองพลางจิบชาไปด้วย หากทว่าวินาทีแห่งความสุขของเรียวชินก็จบลงเมื่อ เรียวตะลูกชายของตนวิ่งหน้าตื่นก่อนจะเปิดประตูห้องมา เรียวชินหันไปทางลูกชายของตนก่อนจะมองหน้าเรียวตะที่กำลังหอบ
“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือเรียวตะ?” เรียวชินผู้เป็นพ่อเอ่ยปากถาม
“มีทัพบุกมาขอรับท่านพ่อ...มีกองทัพบุกเข้ามาขอรับ” เรียวตะรายงาน
“ว่าไงนะ...ตระกูลอะไรบุกมา? เคซึเกะงั้นหรือ?” เรียวชินถามด้วยสีหน้าสงสัย
“ไม่ใช่ขอรับ...เป็นตระกูลที่มีตราสัญลักษณ์เป็นกรงเล็บขอรับ” เรียวตะรายงาน
เรียวชินได้ยินดังนั้นก็หยุดคิดซักครู่ก่อนจะนั่งทบทวนคำพูดของลูกชายตนเองก่อนจะเอ่ยปากถามเรียวตะ
“กรงเล็บหรือ...ตระกูลอะไรล่ะ?” เรียวชินถาม
“จากที่ข้าศึกษามาเป็นตระกูลยาชิโระ ซึ่งเป็นผู้ครองแคว้นไค และพึ่งยึดแคว้นชินาโนะตอนใต้ได้สำเร็จ” เรียวตะอธิบาย
“น่าสนุกดีนี่...เรียวตะไปบอกเมโกะให้เตรียมตัวด้วย” เรียวชินพูดขึ้นมาพร้อมกับหยิบดาบใหญ่ขึ้นมา
หากทว่ามันไม่เป็นเช่นนั้น ด้วยการวางแผนของเจ้าครองแคว้นอย่างยาชิโระ อิโอชิมะที่วางแผนการรบได้อย่างดี ทำให้การต่อสู้นั้นเป็นไปด้วยยากลำบาก ทหารของเรียวชินเริ่มล้มตายทีละคนสองคน แต่ไม่ว่าทัพของเรียวชินจะฆ่าทหารของตระกูลยาชิโระมากขนาดไหน แต่ทหารของตระกูลยาชิโระต่างวิ่งเข้าไม่จบไม่สิ้น ราวกับพวกเขาเป็นอมตะอย่างนั้น สำหรับตัวอิโอชิมะนั้นไม่ใช่ไดเมียวตั้งแต่เกิด เขาเป็นกุนซือให้กับแคว้นไค จนกระทั้งเจ้าของแคว้นเสียชีวิตและฝากฝังให้อิโอชิมะขึ้นมาแทนตน แน่นอนว่าด้วยฝีมือของอิโอชิมะทำให้ผู้คนไม่คิดจะคัดค้านกับการขึ้นเป็นไดเมียวของอิโอชิมะเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังกลับสนับสนุนอีกต่างหาก
ไม่ใช่เพียงแต่แผนการที่สร้างความลำบากแต่ยังมี “แทน คาวาเนโร่” ลูกครึ่งไทย-อิตาลี่ที่เรือแตกมาทำให้ต้องมาพเนจรในญี่ปุ่น ด้วยการต่อสู้ที่ผสมผสานแบบศิลปะแม่ไม้มวยไทยที่เขาล่ำเรียนมา ทำให้คู่ต่อสู้หลายๆคนยากที่จะหยุดเขาได้ ว่ากันว่าศอกของเขานั้นคมกว่าดาบเสียอีก แม้แต่โล่ของเมโกะที่ถูกขนานนามว่าเป็นโล่ที่แข็งแกร่งที่สุดในแผ่นดินยังสั่นสะเทือนเพียงแค่กำปั้นของชายคนนี้
อีกหนึ่งคือสาวผมดำพร้อมกับดวงตาคมดุจดั่งเหยี่ยวที่มีนามว่า “คาวามุระ ฮารุกะ” ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นใครมาจากไหน เธอไม่ใช่ลูกของตระกูลซามูไรไหนทั้งสิ้น แต่เอกลักษณ์ของเธอคือชุดเกราะหนักสีน้ำเงิน พร้อมกับ “ดาบ” ที่สามารถใช้เป็นปืนได้ ซามูไรหลายคนต่างไม่ระวังในจุดนี้ และทำให้คนมากมายหลายคนต้องเสียชีวิตเพราะอาวุธของเธอ และหนึ่งในนั้นคือลูกชายของเรียวชิน...โอนิสึกะ เรียวตะ
=====
เมื่อทั้งสามฟังเรื่องของเมโกะก็ได้แต่มองหน้ากันเอง ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรทั้งนั้น นี่อาจจะเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดตั้งแต่ที่ยาโนะกับไทโซเจอเลยก็ได้ เพราะพวกเขาเป็นเหมือนเคมีที่ลงตัว มีทั้งกลยุทธ์ที่ยอดเยี่ยม ทหารที่แข็งแกร่ง รวมถึงยุทโธปกรณ์ที่ล้ำสมัย ทั้งสามยังคงได้แต่เงียบก่อนที่จะเป็นชายผมน้ำตาลเอ่ยขึ้นมาก่อน
“ดาบที่ยิงเหมือนปืนงั้นหรือ....ดูเหมือนจะเป็นสิ่งประดิษฐ์ของคาเมอิ” อากิระพูดขึ้นมา
“ค่ะ...นอกจากเขาแล้วข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครจะสามารถผลิตอาวุธแบบนี้ได้” เมโกะเห็นด้วยกับความคิดของอากิระ
“เอ่อ...ข้าขอถามได้ไหมว่า คาเมอิ นี่เป็นใคร” ยาโนะยกมือถามขึ้นมาพร้อมด้วยสีหน้าสงสัย
“โดจิ คาเมอิ....” ไทโซพูดชื่อขึ้นมา
“นักประดิษฐ์ที่ทุกคนพูดว่าบนโลกนี้เขาสามารถสร้างได้ทุกอย่าง”
“เคยมีตำนานเล่าว่าคาเมอิถูกทิ้งไว้กลางทะเล แต่ก็สามารถประดิษฐ์สิ่งของให้ตัวเองกลับฝั่งได้” ไทโซเล่าต่อ
“แต่อันนั้นข้าว่าก็ดูเพ้อเจ้อไปหน่อยนะ ในทะเลจะมีอะไรนอกจากปลาล่ะ?” อากิระออกความคิด
“ก็นั่นซินะ ข้าก็คิดว่ามันดูเกินจริงไปหน่อย” ไทโซเองก็คิดเช่นกัน
พูดจบไทโซก็ลุกขึ้นมาจากพื้นก่อนจะตรงไปที่ประตูห้อง ไทโซหันมาที่ยาโนะที่นั่งอยู่บนพื้น
“ข้าไปนอนล่ะ...เจ้าเองก็ควรจะรีบไปนอนได้แล้ว”
”พรุ่งนี้เรามีศึกต้องทำ”
