Born of the Dragon P.1
*****เรื่องนี้เป็นside story ที่ผมเขียนเองเพื่อสนองความต้องการของตัวผม ไม่มีความเกี่ยวข้องกับ Sengoku เนื้อเรื่องหลักนะครับ ต้องขออนุญาตพี่ม้าด้วย*****
ฤดูใบไม้ร่วง ปราสาทแคว้นโอวาริ ปี XXX
" รุกฆาต "
เสียงใสๆของหนุ่มน้อยผมสีน้ำตาลร้องประกาศชัยชนะก่อนจะวางหมากตัวม้าของตนลงไปอย่างไม่ลังเล ส่งให้คู่แข่งที่อายุมากกว่าต้องหรี่ตาเล็กน้อย
ชายวัยกลางคนผมสีเทาแกมน้ำตาลหัวเราะ หึ เบาๆก่อนจะเลื่อนหมากเรือที่อยู่สุดกระดานของตัวเองไปกินม้าของเด็กน้อยตรงหน้า
"ชั้นชนะ"
เขาหยิบม้าของเด็กชายออกจากกระดาน ก่อนที่จะวางหมากของตนเองไปแทนที่ และนั้นทำให้ขุนที่อยู่อีกฝั่งไม่มีตาเดิน
เท็ตสึยะ ชูตะ ในร่างของเด็กอายุ 15 บ่นออกมาเบาๆก่อนจะกุมหัวด้วยความเสียดาย
"เฮ้อ แพ้อีกแล้วสินะ.."
ชายวัยกลางคนยิ้มเล็กๆให้แก่คำกล่าวนั้น ก่อนจะทยอยเก็บตัวหมากออกจากกระดาน
"เช้าวันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกันนะ ลูกต้องไปเรียนไม่ใช่หรอ "
เขายิ้ม พลางขยับชุดฮาโอริของตัวเองให้เข้าที่ ก่อนจะลุกขึ้นสูดอากาศของฤดูใบไม้พลิที่เป็นฤดูที่อากาศดีที่สุดในโอวาริ
"เอาไว้พรุ่งนี้ ผมชนะแน่!"
ชูตะลุกขึ้นยืนก่อนจะกระแทกเสียง ชูมือขึ้นด้วยความแน่วแน่
"คอยดูเถอะ ผมจะต้องชนะท่านพ่อให้ได้!"
ชายผู้เป็นพ่อหัวเราะด้วยความเอ็นดู
"ทางหมากก็ดีแล้ว เหลือแค่ความเด็ดขาด "
เขาะยิ้มพลางแนะลูกชาย
"ตระกูลและแคว้นของเราต้องการผู้นำที่เด็ดขาดเพื่อปกครองตระกูล ลูกเข้าใจใช่ไหม?"
คนเด็กกว่าไม่ตอบอะไร ก่อนจะเก็บกระดานหมากรุกขึ้นมาถือ
"ครับ.."
น้ำเสียงเย็นช้าหลุดออกมาจากปากของชูตะ ก่อนจะเดินเปิดประตูเลื่อนเข้าไปในตำหนัก
ชายวัยกลางคนมองตามด้วยแววตาที่ยากที่จะอ่านออก
เขาฟังเสียงสายลมฤดูใบไม้พลิกระทบเข้ากับต้นซากุระ ใบไม้ที่พริ้วไหว และเสียงสายน้ำที่
ไหลรินมาจากกระบอกไม้ไพ่สลับกับเสียงแต็กๆที่ฟังแล้วเพลินใจอย่างน่าประหลาด
เท็ตสึยะ โนะบุนะงะ ไดเมียวแห่งแคว้นโอวาริมองออกไปยังทองฟ้าไกลที่ปลอดโปร่งไร้เมฆหมอก ก่อนจะยกมือขึ้นราวกับจะไปแตะขอบฟ้า
ชายวัยกลางคนหลับตาลง รับรู้ถึงความรู้สึกของตนเองและสายลมเย็นในฤดูใบไม้พลิ
"ลูกจะต้องแข็งแกร่งกว่านี้...ชูตะ...."
..........................................................................................................................................................
"เฮ้อ....น่าเบื่อซะจริง...."
เด็กชายผมสีน้ำตาลในชุดกิโมโนสีดำหรือลูกชายคนโตของตระกูลเท็ตสึยะบ่นออกมาคนเดียวเบาๆ ขณะปิดหนังสือตำราพิชัยสงครามซึ่งเขาสามารถอ่านจบภายในสองวันและทำความเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว
"อะไรกัน..อ่านจบแล้วหรอท่านชูตะ"
ชายแก่หน้าตาประหลาดนาม ทาเคชิ ผู้ที่เป็นถึงราชครูของเด็กชายวัย 15 ขัดขึ้น
"ผมก็บอกท่านครูไปแล้วไง...ไม่ว่าจะเล่มไหนมันง่ายๆทั้งนั้นแหละ"
ทาเคชิเลิกคิ้ว ก่อนจะต้องคิ้วกระตุกเมื่อเห็นเด็กชายวางหนังสือดังปึ้งอย่างไม่ใยดี
"แต่เล่มนี้ก็ยังดี..ผมอ่านสองวันถึงจะเข้าใจ ไม่เหมือนเล่มดาดๆ-ของดินแดนจีนเล่มที่ท่านครูเคยเอามาให้ ผมอ่านแค่ 2 ชม.ก็จบแล้ว"
"เอ่อ.."
ชายแก่ผู้สอนขุนนางมาเป็นร้อยๆหัวถึงกับอึ้งเถียงไม่ออก
เมื่อสัปดาห์ที่แล้วเจ้าเด็กชูตะนี่สามารถอ่านตำราพิชัยสงครามของราชวงศ์จีนจบภายใน 2 ชม.และสามารถเก็บลายละเอียดได้ครบถ้วนสมบูรณ์ ซึ่งผู้ใหญ่อ่านยังต้องใช้เวลาตีความเป็นอาทิตย์!
แถมมาคราวนี้ มันถึงกับอ่านตำราพิชัยสงครามฉบับย่อของข้งเบ้งจบภายในสองวัน! มันทำกับหนังสือนำเข้าหายากซะเป็นขยะไปเลย!
ก็เข้าใจว่ามันเก่ง ...แต่นี่มันปีศาจชัดๆ!
"งั้นผมไปละนะ.."
ยังไม่ทันที่ชายแก่ผู้เป็นครูจะได้พูดอะไร ชูตะก็วิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
"ดะ เดี๋ยว ท่านชูตะ"
ทาเคชิตั้งสติก่อนจะรีบตามเจ้าเด็กแสบไป แต่ลืมไปว่าตัวเองอายุมากแล้ว จึงสดุดขาตัวเองขณะวิ่งไม่ถึงสองเมตร
"ไอ้บ้าเอ๊ย....ใครก็ได้ช่วยที!"
..................................................................................................................................
ณ หลังคาชั้นบนสุดของปราสาทโอวาริ
มีเด็กชายคนนึงนอนสบายใจเฉิบอยู่ตรงนั้น
ชูตะนอนมองท้องฟ้าสีคราม ปล่อยตัวไปกับอากาศเย็นๆและแสงแดดอุ่นๆที่แสนสบาย
เขาอยากโบยบิน เขาอยากบินออกไปจากชีวิตที่นี่
ตั้งแต่เกิดมา เขาก็ได้ถูกคาดหวังให้เป็นมังกรผู้ทะเยอะทะยานที่โบยบินขึ้นไปถึงจุดสูงสุดของท้องฟ้า
แต่เขาอยากเป็นแค่นกตัวน้อยๆที่บินไปเรื่อยๆ ไม่จำเป็นต้องขึ้นไปสูง
นั้นคือความฝันของเขา ชีวิตที่ไม่มีความกดดัน และคำว่าตระกูล...
เสียงตระโกนและพูดคุยของคนเบื้องล่างที่ตามหาตัวเขายังดังต่อเนื่อง แต่เด็กหนุ่มหาได้สนใจไม่
ชูตะค่อยๆหลับตาลงและปล่อยให้จิตใจล่องลอยไปตามสายลม เขาอยากฝัน...ฝันว่าตัวเองได้โบยบินออกไปบนฟ้าที่กว้างใหญ่
"ท่านพี่!"
ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นเพราะเสียงใสๆเล็กๆของเด็กสาวคนหนึ่ง
และเมื่อเขาหันไปทางต้นเสียงเขาก็พบกับเด็กสาวผมสีชมพูในชุดกิโมโนสีเดียวกันและลูกสุนัขพันธุ์ชิบะตัวหนึ่งที่เด็กสาวตัวเล็กอุ้มและปีนขึ้นมาบนหลังคา
"ฮะ..ฮานะ ยามะ! "
เด็กหนุ่มร้องด้วยความตกใจก่อนจะยันตัวขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็ว และอารมณ์ก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อเห็นใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความโกรธของน้องสาว
"อะ..เอ่อ...ขึ้นมาได้ไงเนี่ย...มันอันตรายนะรู้ไหม..."
ชายหนุ่มพูดพลางเกาหัวแกรกๆในใจก็คิดหาทางรอดไปด้วย
แต่เหมือนจะหาไม่เจอ....
"ยามะจำกลิ่นพี่ได้ .."
ฮานะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกจนชูตะถึงกับเสียวสันหลัง
และเท่านั้นก็ไม่ต้องมีคำตอบอะไรอีกแล้ว
"จะลงไปดีๆ...หรือจะให้ยามะเห่าเรียกท่านพ่อมาคะ?"
เร็วกว่าความคิดชูตะรีบปีนหลังคาลงไปทันทีด้วยความกลัวน้อง(?)และความเซ็งเล็กๆ
และเมื่อลงไปเขาก็พบกับชายแก่คนหนึ่งที่ยืนรออยู่แล้ว....ที่ข้อเท้ามีผ้าพันเฟือกพันอยู่
ชายแก่ที่กำลังจะหัวระเบิดและหน้าแดงฉานเพราะความโมโห....ทาเคชิ เซนเซย์......
ชูตะหัวเราะแห้งๆ มองไปหาฮานะที่กระโดดลงมาพร้อมกับยามะที่กระดิกหางให้เขาอย่างใสซื่อเพื่อขอตัวช่วย
แต่ฮานะกลับยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินจูงยามะผ่านไปอย่างไม่ใยดี....
"งามไส้......"
