“ท่านหญิงมาซามิครับ...ทัพของตระกูลซูตะบุกทะลวงผ่านแคว้นโอมิได้แล้วครับ”
“อีกไม่นานคงทะลวงแคว้นทัมบะได้แน่ครับ” ทหารคนหนึ่งรายงานขึ้นมา
หญิงผมทองนั่งอยู่บนบัลลังค์ของตน นัยน์ตาของเธอเป็นสีน้ำตาล เธอสวมชุดราวกับเป็นพวกยุโรปแต่ฟังจากชื่อแล้วเธอไม่ใช่คนยุโรป ผมของเธอนั้นยาวสลวยจนไปถึงกลางหลัง เธอนั่งครุ่นคิดกับรายงานเมื่อครู่นี้ เหล่าขุนนางและทหารต่างมองเธอตาไม่กระพริบและรอฟังสิ่งที่นายหญิงของตน เธอก้มหน้าลงและบ่นพึมพำอะไรซักอย่าง เหล่าลูกน้องของเธอพยายามเงี้ยหูฟังแต่ก็ไม่ได้ยินว่าเธอพูดอะไร
“ทัพที่บุกมานำทัพโดยจินใช่หรือไม่?” ท่านหญิงมาซามิเอ่ยปากถาม
“ใช่ครับ...แต่ว่านอกจากจินแล้วยังมีอีกคนครับ” ทหารคนเดิมรายงาน
“เจ้าพอได้ไหมว่าใคร?” มาซามิเอ่ยปากถามต่อ
“ข้าเองก็ไม่ทราบว่าเขามีนามว่าอะไร ...แต่สิ่งที่ข้าทราบคือเขามีผมสีดำและขาวสลับกัน”
“ดวงตาที่คมดุจดั่งเหยี่ยวและมีใต้ตาคล้ำ นั่นคือสิ่งที่ข้ารู้” ทหารรายงาน
มาซามิได้ยินแล้วก็คิดก่อนจะพยายามนึกว่า “ใคร” มีคุณสมบัติที่ตรงกับชายคนนี้ และไม่นานนักสีหน้าของเธอก็แสดงออกมาให้เห็นว่าเธอนึกออกแล้ว “เหยี่ยวสีดำ มาซารุ” นั่นคือสิ่งที่เธอพูดออกมา เธอลุกขึ้นมาก่อนจะเดินตรงออกไปที่ระเบียงปราสาท มาซามิยืนมองก่อนจะหันกลับมาหาเหล่าขุนนางและซามูไรของเธอ
“เตรียมทหารให้พร้อม เรากำลังจะต้องรับมือกับศึกหนักแล้ว” มาซามิเอ่ยด้วยสายตามุ่งมั่น
=====
ชายสามคนกำลังเดินเท้าไปอยู่ คนหนึ่งเป็นชายหน้าสวยที่เดินหลังสุด โดยตรงกลางเป็นชายผมน้ำตาลที่มีนามว่าไทโซ และหน้าสุดเป็นพ่อค้าในชุดสีแดงที่กำลังเข็นรถเข็นอยู่ โดยบนรถเข็นนั้นมีของมากมายที่ถูกผ้าสีเขียวเข้มคลุมอยู่ เสียงล้อทั้งสี่ของรถเข็นหมุนไปบนพื้นดินดังเป็นเสียงระยะๆ ผสมกับเสียงฝีเท้าของไทโซและยาโนะ ท้องฟ้านั้นแจ่มใส แสงแดดอ่อนอาบๆลงสู่พื้นหญ้าสีเขียวขจี
“จะว่าไปอากิระ...ข้ายังไม่รู้เลยว่าเจ้าจะไปไหน” ไทโซเอ่ยปากถามอากิระที่เข็นรถเข็นอยู่
“ข้ากำลังจะไปแคว้นทังโกะน่ะ ที่นั่นกำลังจะมีสงคราม ข้าคิดว่าสินค้าของข้าน่าจะขายดีแน่ๆ” อากิระบอกแผนการ
“สงครามงั้นหรือ?” ยาโนะเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
“เจ้าไม่ได้ยินข่าวงั้นหรือ ทัพของตระกูลซูตะกำลังยกมาจะบุกยึดแคว้นทังโกะ”
“และทำให้ข้าวของแพงขึ้น ข้าก็เลยจะไปค้าขายในราคาที่ต่ำกว่า เพื่อให้คนมาซื้อของข้าเยอะๆไง” อากิระหันมายิ้ม
ยาโนะยิ้มแห้งๆตอบรับ
“ไม่ได้!! เจ้าทำแบบนั้นแคว้นทังโกะจะประสบปัญหาทันที” ไทโซตะโกนขึ้นมาด้วยสีหน้าซีเรียส
ยาโนะกับอากิระหยุดกึ้กก่อนจะหันมาหาไทโซที่ขึ้นเสียงด้วยสีหน้าซีเรียส มันไม่ใช่ภาพที่จะเห็นได้บ่อยที่ไทโซจะห่วงถึงผลประโยชน์ของคนอื่น ความเงียบเข้าปกคลุม ไร้ซึ่งเสียงพูด ไร้ซึ่งเสียงฝีเท้า ไร้ซึ่งเสียงล้อเกวียน ไทโซมองซ้ายมองขวาก่อนจะเดินนำหน้าทั้งคู่ไป ยาโนะกับอากิระมองหน้ากันก่อนจะเดินตามไปช้าๆ เสียงฝีเท้ากับเสียงล้อนั้นดังขึ้นอีกครั้ง อากิระหันมามองหน้ายาโนะก่อนจะพูดเบาๆ
“ไทโซเป็นอะไรข้าไม่เคยเห็น เขาโวยวายขนาดนี้มาก่อน”
“ข้าเองก็ไม่ทราบ” ยาโนะตอบเบาเช่นๆกัน
ไทโซที่เดินนำหน้าอยู่เอามือกุมหน้าของตัวเองก่อนจะหลับตาลงและสูดหายใจเข้าลึกๆ ไทโซลดมือลงก่อนจะแหงนหน้ามองท้องฟ้า สีหน้าของเขานั้นไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ ราวกับว่าเขากำลังจะต้องเผชิญกับอะไรซักอย่างที่มันฝังอยู่ในจิตใจของเขาตลอดเวลา และไม่มีใครรู้เลยว่าสิ่งนั้นคืออะไรนอกจากตัวเขาเอง ยาโนะก็ได้แต่มองไทโซห่างๆ พร้อมกับตั้งคำถามไว้ในใจว่า “เกิดอะไรขึ้น”
วันต่อมา ทั้งสามคนมาถึงแคว้นทังโกะ ผู้คนนั้นเดินไปเดินมาทั่วเมือง อากิระเห็นดังนี้ทำให้ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นก่อนที่จะรีบเข็นรถเข็นของตัวเองไปในที่ๆเป็นจุดสนใจของผู้คน อากิระดึงผ้าคลุมสีเขียวออกมา ก่อนที่ภายในนั้นจะเป็นผัก ผลไม้ ชาวบ้านเริ่มหันมามองไปที่อากิระ อากิระสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะตะโกนออกมาสุดปอด ผู้คนเริ่มหันมาทางเสียงของอากิระ
“ทุกท่านมีปัญหาเรื่องสินค้าแพงรึเปล่า...พวกท่านทำงานหนัก แต่ได้เงินเท่าเดิม”
“พวกท่านมีปัญหานี้ใช่หรือไม่?” อากิระเอ่ยปากถาม
ประชากรแถวนั้นเริ่มหันมาคุยกันเองหลังจากได้ยินคำพูดของอากิระ อากิระทำมือเป็นสัญลักษณ์หยุด ประชากรรอบๆที่มามุงต่างเงียบกัน และรอฟังว่าพ่อค้าในชุดแดงคนนี้จะพูดอะไร
“ดังนั้น ข้าอากิระ พ่อค้ามหัศจรรย์จึงนำสินค้าราคาถูกมาขายพวกท่าน” อากิระพูดพร้อมด้วยรอยยิ้ม
ชาวบ้านเริ่มฮือฮาอีกครั้งก่อนจะเริ่มตรงเข้าไปที่สินค้าของอากิระ อากิระยิ้มด้วยความยินดีเมื่อเห็นโอกาสทำเงินขนาดนี้ ชาวบ้านหยิบสินค้าของอากิระก่อนจะจ่ายเงินให้กับอากิระ อากิระยื่นมือรับไว้ก่อนจะยิ้มขอบคุณลูกค้าของเขา หากทว่าไม่นานนักเหล่าชาวบ้านก็แหวกทางก่อนจะมีผู้หญิงผมทองยาวสลวยเดินตรงมา ข้างๆตัวเธอนั้นมีซามูไรผู้ติดตามเธอสองคน หญิงผมทองจ้องมาที่อากิระด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก หญิงสาวในชุดตะวันตกเดินไปยังตะกร้ามะเขือเทศของอากิระก่อนจะหยิบมะเขือเทศขึ้นมาก่อนจะกัด เมื่อเธอเคี้ยวเสร็จแล้ว เธอก็หันไปยังทหารทั้งสองของตน
“เอารถเข็นนี่ไป”
ซามูไรทั้งสองรับคำสั่งก่อนจะเดินตรงมาที่รถเข็นของอากิระ
“เดี๋ยวก่อนท่าน....ท่านจะทำอะไร?” อากิระตั้งคำถามกับหญิงผมทอง
“ข้าไม่อนุญาตให้พ่อค้าต่างถิ่นเข้ามาขายสินค้าในนี้ เพราะการที่เจ้าทำเช่นนี้จะทำลายแผนเศรษฐกิจของที่นี่” สาวในชุดยุโรปตอบ
“ดังนั้นถ้าเจ้าแหกกฎข้าจำเป็นต้องยึดสินค้าของเจ้าไป” เธอกล่าวถึงบทลงโทษ
อากิระพยายามจะขวางไม่ให้ซามูไรทั้งสองดึงรถเข็นไปจากตน แต่ก็เจอซามูไรพลักอากิระที่ไม่ได้มีพละกำลังมากลงไปกับพื้น ร่างของพ่อค้ามหัศจรรย์กระแทกลงกับพื้น อากิระพยายามจับขาของเหล่าซามูไรเพื่อรั้งไว้ แต่ว่าเขาไม่มีพละกำลังมากพอที่จะหยุดซามูไรคนนี้ได้
“ช้าก่อน!!” เสียงอันคุ้นหูตะโกนขึ้นมา
เสียงนี้ทำให้อากิระที่นอนอยู่บนพื้นหันกลับไป เช่นเดียวกันกับซามูไรและผู้หญิงในชุดยุโรป สิ่งที่พวกเขาเห็นคือโรนินผมน้ำตาล โดยข้างๆเขามีชายหน้าหวานยืนอยู่ด้วย เจ้าของเสียงนั่นคือไทโซนั่นเอง อากิระเห็นก็ยิ้มด้วยความมีหวังหากทว่ากลับกันดวงตาของหญิงผมยาวกลับเต็มไปด้วยความโกรธแค้น แต่เธอก็ยังไม่ได้พูดอะไรได้แต่มองหน้าของโรนินผมน้ำตาลคนนี้ ไทโซก้าวเข้ามาหาหญิงผมทองคนนี้
“ท่านไม่คิดหรอว่าถ้าหากประชาชนของท่านมีอาหารกิน พวกเขาก็จะมีแรงในการทำสงคราม”
“ดังนั้นข้าคิดว่า ท่านไม่จำเป็นต้องยึดรถเข็นคันนี้หรอก ท่านหญิงมาซามิ” ไทโซพูด
เธอกัดริมฝีปากของตัวเองหลังจากได้ยินไทโซพูด ก่อนที่จะหยิบปินออกมาจากเอวตัวเองก่อนจะยิงเข้าไปที่กลางเข่าของ ไทโซ ไทโซที่โดนยิงไปล้มลงไปนอนกับพื้นก่อนจะร้องด้วยความเจ็บปวด ยาโนะมองด้วยความตกใจ หญิงที่ถูกเรียกว่ามาซามิมองไทโซที่นอนบนพื้น เลือดของยาโนะไหลนองไปทั่วพื้น ดวงตาของอากิระนั้นเบิกโพลงด้วยความตื่นตกใจ มาซามิหันหลังไปก่อนจะหันหน้ามาสั่งทหารของตน
“เอาตัวมันไปเข้าคุก...” มาซามิพูด
ทหารนำเชือกก่อนจะลากคอของไทโซขึ้นมาและมัดเชือกกับข้อมือของไทโซ ก่อนที่ทหารจะลากไทโซไปยังปราสาท ยาโนะกับอากิระได้กับอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น เลือดของไทโซนั้นหยดเป็นทางยาว มาซามิหยุดก่อนจะหันมามองเลือดที่ไหลเป็นทางยาว เธอหันไปมองทหารของเธอที่กำลังคุมนักโทษของเธออยู่
“พวกเจ้านำเลือดของมันให้สุนัขจรจัดดื่ม...เลือดของมันมีค่าแค่ให้สุนัขจรจัดดื่มเท่านั้น” มาซามิพูดด้วยสายตาเย็นชา
ณ ห้องขังในปราสาทแคว้นทังโกะ ชายหนุ่มที่หัวเข่าของเขามีผ้าผันแผลพันอยู่กลางห้องขัง รอบๆนั้นมีเขานั่งคนเดียว สีหน้าของเขานึกถึงอะไรซักอย่าง ดวงตาเขาเหม่อลอยออกไปข้างนอก ซักพักนั้นประตูถูกเปิดขึ้นมาก่อนจะปรากฏเป็นภาพของยาโนะและอากิระ โดยข้างหลังเขามีทหารคุมอยู่ด้วย ยาโนะกับอากิระเดินตรงมาที่ห้องขังของไทโซ ก่อนที่ยาโนะจะนั่งลงบนพื้น ส่วนอากิระยังคงยืนอยู่ ไทโซหันมามองก่อนจะหันกลับไปโดยไม่ได้พูดอะไร
“เอ่อ ท่านไทโซครับ” ยาโนะเอ่ยปากเรียก
ไทโซเงียบโดยไม่ได้หันมา ยาโนะได้แต่นั่งเงียบก่อนจะจ้องมองไปที่ดวงตาของไทโซที่ดูว่างเปล่า
“ท่านไทโซครับ...ถ้าหากจะไม่เป็นการก้าวก่าย...”
“ท่านช่วยเล่าเรื่องของท่านกับท่านหญิงมาซามิให้พวกข้าฟังหน่อยได้ไหมครับ” ยาโนะเอ่ยปากถาม
ไทโซเงียบก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาและหันมาให้กับชายหนุ่มทั้งสองที่อยู่หน้าลูกกรง
“ถ้าเจ้าอยากฟัง ข้าจะเล่าให้พวกเจ้าฟังก็ได้” ไทโซพูด
=====
ณ ขณะเดียวกันที่แคว้นทัมบะ ชายในชุดเกราะหนักยืนถือดาบยาว 80 เซนติเมตรของเขา รอบเขานั้นเต็มไปด้วยซากศพของเหล่าทหารที่พยายามจะปกป้องแคว้นของตน เขามองซากศพพวกนั้นผ่านทางหน้ากากของเขา เขาเก็บดาบของเขาก่อนจะก้าวเท้าไปช้าๆ เขาเดินผ่านประตูเมืองที่เต็มไปด้วยลูกธนูที่ปักเต็มไปหมด เมื่อเขาก้าวผ่านประตูไปนั้น สิ่งที่เขาเห็นคือซากศพของชาวบ้านที่นอนไร้วิญญาณบนพื้น เท้าของเขาย่ำลงไปบนกองเลือดของผู้คนที่ไหลมารวมกัน เมืองนั้นเงียบสงัดไร้ซึ่งเสียงของอะไรทั้งนั้น เว้นแต่เสียงร่ำไห้ของผู้คน เสียงโอดควรญด้วยความเจ็บปวด แต่เสียงพวกนี้ก็ไม่ได้ทำให้ชายชุดเกราะหนักคนนี้หยุดเดินเลยแม้แต่น้อย เขาเดินไปถึงหน้าปราสาทก่อนจะเดินเข้าไปในตัวปราสาท สภาพภายในนั้นก็ไม่ได้ต่างอะไรกับภายนอกนัก ร่างของผู้คนนอนกระจัดกระจายไปทั่วทุกที่ เขาก้าวเท้าขึ้นบันไดไปก่อนจะหยุดที่ชั้นสูงสุด บนชั้นสูงสุดนั้นมีชายที่มีสีผมขาวดำสลับกันยืนอยู่ ในมือเขากุมดาบคาตานะที่คาบเลือดกำลังไหลหยดลงบนฝืนเสื่อ ข้างหน้าเขามีร่างของชายวัยกลางคนนอนบนพื้น ชายผู้ถือดาบหันมาตามเสียงฝีเท้าก่อนจะพูดเบาๆว่า “จินเองหรือ?”
“ศึกครั้งนี้ไม่ยากเลยนะ...เจ้าว่างั้นไหม” จินเอ่ยปากถาม
“ใช่...พวกมันหวังพึ่งกับสิ่งประดิษฐ์ของคาเมอิมากเกินไป จนลืมไปว่าท้ายที่สุดมนุษย์ก็ฉลาดกว่าเสมอ” ชายคนนี้ตอบ
จินพยักหน้าก่อนจะหันหลังกลับไปและเดินจากไป หากทว่าก่อนที่เขาจะไปเขาหยุดก่อนจะหันไปมองสหายผู้ร่วมรบของเขาในศึกครั้งนี้
“ถ้างั้นสงครามหน้า...ข้าคงต้องรบกวนเจ้าอีกครั้งด้วย”
“เหยี่ยวดำ มาซารุ”
