หลังจากที่ทากะหมดสติไป การต่อสู้จึงยุติลงเพียงเท่านี้... ทากะถูกหามกลับบ้านของตัวเองซึ่งแม่ของทากะก็รู้สึกเป็นห่วงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนไม่น้อย... มาซาดะถึงกับบ่อน้ำตาแตก ? ไม่ใช่เพราะเขารู้สึกเป็นห่วงทากะ... แต่เป็นเพราะเขาโดนแม่ของเขาเขกกระโหลกจนหัวโนต่างหาก...
"แม่..." ทากะได้สติแล้วมองไปรอบๆ
"ทากะ !!" แม่ของทากะเข้ามาสวมกอดด้วยความเป็นห่วง
"ตื่นมาก็ดีแล้ว ชั้นรอจนเบื่อแล้วเนี่ย" มาซาดะถอนหายใจ
"ทำให้น้องเป็นแบบนี้แล้วยังจะทำกริาแบบนี้อีกนะ..." สาวผมสีฟ้า-ขาวหันมามองลูกชายที่สร้างปัญหา(อันที่จริงเรื่องนี้ทากะน่าจะเป็นคนสร้างนะ)
"ด็อกเตอร์... แบบนี้มันจะอันตรายต่อเด็กนะคะ ชั้นว่าเราให้พวกเขาเป็นเด็กธรรมดาๆดีกว่า อย่าเลือกเส้นทางโปเกม่อนเทรนเนอร์ให้เขาเลย" แม่ของทากะขอร้อง แม่ของมาซาดะก็เห็นด้วย
"เอ่อ... ผมจะพูดไงดีล่ะ ? คือเรื่องนี้เด็กๆเป็นฝ่ายเลือก และชั้นเองก็แค่มอบของขวัญที่พวกเขาต้องการก็เท่านั้น ส่วนทางเลือกต่อไปก็ขึ้นอยู่กับเขาแล้วว่าจะเลือกอยู่กับบ้านหรือจะออกไปเผชิญโลกกว้าง" ดร.นัทสึอธิบาย
"ทากะจะเลือกทางไหนก็แล้วแต่ แต่ผมจะเลือกเผชิญโลกกว้าง !!!" มาซาดะประกาศกร้าว
"เทรนเนอร์ที่ไม่สามารถสั่งการโปเกม่อนของตัวเองได้ ก็ไม่สมควรเป็นเทรนเนอร์ด้วยซ้ำ" มาซาดะพูดกระแทกทากะ
ทากะนั่งนิ่งไม่ตอบอะไร... เขามองไปที่ Fennekin ที่กำหลังนอนหลับอยู่บนโตะคอม... ทากะครุ่นคิดอะไรบางอย่าง... เขากำหมัดแน่นจนคนรอบข้างเห็นถึงปฏิกริยาดังกล่าว
"ผมก็จะเลือกเส้นทางการเป็นโปเกม่อนเทรนเนอร์..." ทากะเงยหน้าพูด
"ทากะ..." แม่ของทากะกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง
"ผมขอโทษครับ ผมเลือกแล้ว... จริงอยู่ที่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเพราะความกลัวและสับสนของผม ผมไม่สามารถควบคุมสติตนเองได้ Fennekin จึงเลือกต่อสู้ตามสัญชาตญาณของตัวเอง... และผมการที่ผมเข้าไปปกป้อง Fennekin ก็เป็นสัญชาตญาณของการเป็นเทรนเนอร์ของผมเช่นกัน" ทากะร่ายยาวอย่างหล่อ
"ถึงผมจะไม่ค่อยชอบการต่อสู้ของโปเกม่อนนัก แต่การที่ผมได้เห็นพวกเขาต่อสู้ มันก็ทำให้ผมรู้สึกถึงอะไรหลายๆอย่างและผมก็อยากจะปรับความคิดบางอย่าง..." ทากะพยายมอธิบาย
"พอแล้ว..." แม่ทากะเอ่ยปาก บรรยากาศในห้องเงียบกริบ
"ดูแลตัวเองด้วยนะ" ทากะเงยหน้ามองเจ้าของคำพูดนั้น... ทากะลงมาจากเตียงนอนและหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพาย
"โอ๊ยย !!" ทากะปล่อยกระเป๋าเป้หลุดมือ เขารู้สึกเจ็บทันทีเมื่อสะพายกระเป๋าเป้
"แผลไฟไหม้น่ะ เจ็บน่าดูเลยใช่ไหม ถอดเสื้ออกสิ เดี๋ยวชั้นให้แม่ของเธอทา Burn Heal ให้... ถึงแม้มันจะเป็นของโปเกม่อนก็เถอะนะ..." ดร.นัทสึพูดจบก็หยิบกระปุกยา Burn Heal แล้วเปิดฝากระปุก
"อ้าว !? ยาหมดกระปุกแล้วหรือเนี่ย ?" ดร.นัทสึงงงวย
"เอ่อ... มาซาดะ ชั้นวานอะไรหน่อยสิ... เข้าไปในตัวเมืองบริสซีลเลียทางทิศเหนือ ในตัวเมืองจะมีร้านขายยา ช่วยฝากซื้อ Burn Heal ให้ชั้นซักกระปุกนึงสิ" ดร.นัทสึวานมาซาดะ
"เห... ? ทำไมต้องเป็นผมล่ะ !?" มาซาดะรู้สึกจะไม่อยากไป
"อยากเผชิญโลกกว้างไม่ใช่เหรอ ? นี่แหละจุดเริ่มต้นล่ะ ออกไปยังตัวเมืองและซื้อ Burn Heal มาให้น้องชายของเธอ ถ้าทำสำเร็จเมื่อไหร่ ชั้นจะมอบ Pokedex กับ Pokeball 5 ลูก ให้กับเธอและทากะ" ดร.นัทสึยิ้ม
"เดี๋ยวครับ... มาซาดะต้องออกไปตัวเมืองก็เพราะผม ผมขอออกไปตัวเมืองเองได้ไหมครับ ? ผมไม่อยากทำตัวเป็นตัวถ่วง" ทากะขอร้องดร.นัทสึ แม่ของทากะมีทีท่าว่าจะห้ามปราม
"เอางี้ดีกว่า เดี๋ยวผมกับทากะจะไปตัวเมืองบริซซีลเลียด้วยกัน ผมเองก็อยากออกไปเปิดหูเปิดตาเสียหน่อย" มาซาดะยืนเก๊ก
"ระหว่างทางพวกเธอสองคนอาจต้องเจอกับโปเกม่อนป่า มีทั้งโปเกม่อนที่เป็นมิตรและไม่เป็นมิตร ระวังตัวด้วยล่ะ" ดร.นัทสึแนะ
"ผมไม่กลัวหรอก ผมมี Growlithe ที่แข็งแกร่งอยู่ และทากะก็ยังมี Fennekin ที่ทำหน้าที่เป็นสมุนของ Growlithe ด้วย" มาซาดะชี้ไปที่ Fennekin ของทากะ Fennekin ค่อยๆลุกขึ้นจากการหลับพักผ่อน มันบิดขี้เกียจและเลียขนก่อนที่มันจะกระโดดลงมาจากโต๊ะคอม... ดูเหมือนว่ามันไม่สนใจคำสบประมาทของมาซาดะแม้แต่น้อย
"งั้นผมกับมาซาดะไปก่อนนะครับ" ทากะกับมาซาดะโค้งตัวกับผู้ใหญ่ทั้ง 3 คน ก่อนจะออกจากบ้านของทากะไป
"แบบนี้มันจะดีหรอ ?" แม่ของมาซาดะเอ่ยขึ้น
"ให้พวกเขาเติบโตในเส้นทางที่เขาเลือกเถอะครับ" ดร.นัทสึยิ้ม
"เชื้อพ่อแรงดีจริงๆนะ" แม่ของทากะพูดขึ้นก่อนจะหันไปหาแม่ของมาซาดะ และทั้งคู่ก็หัวเราะกันอย่างมีความสุข
=====
ระหว่างทาง ทากะกับมาซาดะมุ่งหน้าไปยังตัวเมืองบริสซีลเลีย พวกเขาพบกับโปเกม่อนป่าหลายพันธุ์หลายชนิด ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นโปเกม่อนนก แมลง และสัตว์ป่า บ้างก็อยู่บนต้นไม้ที่มีหลายร้อยต้น บ้างก็อยู่บนพื้นดิน บินอยู่บนอากาศก็มี ทั้งสองอยากรู้ว่าโปเกม่อนแต่ละตัวที่เจอมีความสามารถเบื้องต้นอย่างไร... แต่ก็ทำไม่ได้เพราะไม่มี Pokedex ทำได้แค่มองพวกมันก่อนจะเดินจากไป
"โปเกม่อนเต็มไปหมดเลย ชั้นอยากจะจับพวกมันมาเป็นเพื่อนกับ Fennekin จัง" ทากะหันไปยิ้มให้มาซาดะ
"นายคิดแค่นั้นเองอ่ะ ? ถ้าเป็นชั้นนะ ชั้นจะเลือกโปเกม่อนที่แข็งแกร่งที่สุดในป่านี้แล้วจับมันมาซะ" มาซาดะกอดอก
"ดูๆไปแล้ว โปเกม่อนพวกนี้ดูเป็นมิตรกับพวกเราทั้งนั้นเลยนะ" ทากะเปลี่ยนเรื่องคุย
"มันไม่กล้าเผชิญหน้ากับชั้นไงล่ะ" มาซาดะอวด
มาซาดะกับทากะยังคงเดินเท้าต่อไปเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไร เพราะอีกไม่กี่ร้อยเมตรก็จะถึงตัวเมืองบริสซีลเลยแล้ว ทั้งสองเริ่มสังเกตุทางที่พวกเขาเดิน เริ่มโล่งเตียน เริ่มมีการปูกระเบื้องสีเขียวสดและสีเหลือง
"เรามาวิ่งแข่งกันไหม ? ถ้าใครถึงตัวเมืองก่อนชนะ" มาซาดะท้าทากะ
"อ่า...อื้ม !!" ทากะรับคำท้า
ทั้งคู่ออกตัววิ่งแข่งกันอย่างไม่มีใครยอมใคร !! อีกนิดเดียวเท่านั้น ภารกิจของพวกเขาก็จะสำเร็จ !! ทากะวิ่งจนลืมอาการเจ็บแผลไฟไหม้ ทางด้านมาซาดะก็ไม่เปิดโอกาสให้ทากะวิ่งแซงเขาได้เลย
"ชั้นชนะแน่ !!!" มาซาดะหันมาประกาศชัยชนะล่วงหน้ากับทากะ... มาซาดะไม่ทันได้ระวัง สะดุดกับบางอย่างจนล้มหน้าคะมำลงไปกับพื้นอย่างแรง !! ทากะหยุดวิ่งแล้วเข้ามาพยุงพี่ชายทันที
"เป็นอะไรไหม ?" ทากะถาม
"เจ็บน่ะสิ ถามได้ !!" มาซาดะนั่งลงปัดเศษดินที่ใบหน้า
"เมื่อกี้เหมือนชั้นสะดุดเถาวัลย์เลยแฮะ หนาชะมัด" มาซาดะบ่น
"แต่... ชั้นว่านายไม่ได้สะดุดเถาวัลย์หรอก..." ทากะตัวสั่นเครือ
"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!! งู !!!" มาซาดะแหกปากเสียงหลง
____________________
ดูเหมือนว่าพวกเขาต้องสู้แล้วล่ะ...!!!
