“ว่าไง...” หญิงสาวปริศนาพูดขึ้น
“เจ้าเป็นใคร?” ซากุระจ้องมองหญิงสาวปริศนาที่อยู่ตรงหน้าอย่างงุนงง ซากุระไม่ต่างอะไรกับการจ้องมองกระจกที่มีเงาของตัวเอง เพราะหญิงสาวปริศนามีรูปร่างและหน้าตาเหมือนเธออย่างกับแกะ
“ทำไมเจ้าหน้าตา....”
“ข้าคืออดีตของเจ้ายังไงล่ะ” ซากุระพูดยังไม่ทันจบ “อดีต” ของซากุระก็ได้พูดขึ้น
“อดีตงั้นหรอ งั้นช่วยบอกข้าทีว่าข้าเป็นใครกันแน่?”
“เจ้าก็เดินมาหาข้าสิ.... แล้วเจ้าจะรู้ถึงอดีตทุกอย่าง...” สิ้นประโยคนั้น ซากุระวิ่งเข้าไปยัง “อดีต” ของเธอทันที แต่ทว่ายิ่งเธอวิ่ง “อดีต” ก็ยิ่งห่างไปไกล ในขณะที่ “อดีต” ของซากุระจ้องมองเธอด้วยสีหน้าเฉยชา
“เจ้าถอยหนีข้าทำไม” ซากุระพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงหลังจากเธอวิ่งมาได้ซักระยะ
“ข้าไม่ได้ถอยหนี... ข้าอยู่นี่” ซากุระวิ่งสุดแรงเกิดอีกครั้ง มันไร้ผล อีกทั้งยังแย่ลง เมื่อ “อดีต” ของเธออยู่ไกลจนเกือบสุดสายตา ซากุระไม่ยอมแพ้ พยายามวิ่งอีกครั้งจนกระทั่งขาทั้งสองข้างของเธอไม่สามารถรับไหว เธอทรุดตัวลงทันที ซากุระยังคงใช้แรงทั้งหมดคลานเข้าหา “อดีต” ที่ตอนนี้เธอแทบจะมองไม่เห็นอีกต่อไป
“เดี๋ยวก่อน... ข้า... ข้า....” ซากุระหมดแรงโดยสิ้นเชิง เธอฟุบหน้าลงกับพื้น แม้นิ้วของเธอยังคงพยายามจะขยับ แต่สุดท้ายก็แน่นิ่งไป...
---------------------------------------------------------
ซากุระสะดุ้งตื่น เหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าและร่างกาย เธอหายใจหอบแรงพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ายังคงมืดอยู่ เสียงหัวใจของเธอยังคงเต้นระรัวราวกับจังหวะกลอง ซากุระเอาฝ่ามือทาบหน้าอกตัวเองจนกระทั่งเริ่มรู้สึกดีขึ้น หัวใจกลับมาเต้นเป็นจังหวะเช่นเดิม เธอปาดเหงื่อที่อยู่บนใบหน้าก่อนที่จะค่อยๆลุกขึ้น
เกือบสัปดาห์แล้วที่เธออาศัยอยู่ในบ้านของเรย์ ทุกๆวันเธอก็ยังคงเอาแต่ระลึกถึงอดีตซ้ำแล้วซ้ำเล่าแม้มันจะไร้ประโยชน์ก็ตาม ในขณะที่เสียงจักรเย็บผ้าของเรย์ก็ยังคงดังอยู่ทุกวัน แม้ช่วงเวลากลางคืนของบางวัน เธอก็ยังคงได้ยินเสียงมัน ดูท่าทางเรย์จะทุ่มเทกับงานนี้มาก เพื่อที่คำปรารถนาว่าจะเป็นช่างตัดเย็บเสื้อผ้าที่เก่งที่สุดมันจะเป็นจริงเข้าซักวัน แต่ถึงกระนั้นซากุระก็ไม่ได้สนใจกับมันมาก กระทั่งตัวเรย์เองเธอก็ยังไม่ค่อยสนใจซักเท่าไหร่ หลายครั้งที่เรย์พยายามจะพูดคุยกับเธอ เธอมักจะเงียบถ้าคำพูดเหล่านั้นไม่ใช่คำถาม แต่เรย์เองก็ยิ้มแย้มเสมอแม้ท่าทีของซากุระจะเย็นชาเพียงใด
ซากุระเริ่มนึกถึงความฝัน “อดีต” ที่ถอยห่าง แม้พยายามจะวิ่งเข้าหามันเพียงใด ราวกับไม่ว่าเธอพยายามระลึกถึงมันแค่ไหน ยังไงเธอก็ไม่มีทางระลึกถึงมันได้ ซากุระยิ่งนึกแล้วยิ่งเจ็บใจ พาลโทษดิน โทษฟ้า ที่ทำให้เธอตกอยู่ในสภาพนี้ทั้งๆที่มันไม่เกี่ยวอะไรด้วย
“แค่อดีตทำไมข้าถึงจำไม่ได้ บ้าเอ้ย!!” ซากุระถึงกับสบถออกมาเป็นคำพูด ก่อนที่คิดว่าจะกลับเข้านอนเพราะดูจากท้องฟ้าแล้วคงอีกนานกว่าจะถึงเวลาเช้า
แต่ทว่าเธอได้ยินเสียงมาจากข้างล่าง เสียงจักรเย็บผ้าของเรย์.... ไม่... มันไม่ใช่ มันเป็นเสียงที่แตกต่าง ซากุระไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้ว่ามันเป็นเสียงแบบไหน แม้ตัวเธอที่ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างมากแต่ความอยากรู้อยากเห็นมันดลบันดาลให้เธอตัดสินใจเดินลงไปชั้นล่าง เสียงเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อซากุระเดินไปถึงต้นเสียงนั้น ภาพที่อยู่ตรงหน้าเพียงแค่เสี้ยววินาทีนั้นทำให้สัญชาตญาณของเธอบอกว่าให้รีบหลบโดยเร็ว
“เป็นไงยัยตัวแสบ!! ข้าบอกแล้วไงว่าเจ้าจะต้องเสียใจที่ทำกับพวกข้าแบบนั้น!!” ชายสามคนที่ซากุระคุ้นหน้า มันคือชายฉกรรจ์ที่เคยล้อมเรย์เมื่อหลายวันก่อน และตอนนี้มันก็ล้อมเรย์อยู่เช่นเดิม เพียงแต่สภาพของเรย์นั้นต่างออกไป
ยูคาตะของเรย์ฉีดขาด ผมเผ้ายุ่งเหยิง จะว่าไปก็ดูคล้ายซากุระตอนที่รู้สึกตัวว่าอยู่กลางดินโคลน ต่างกันที่เรย์มีรอยปื้นแดงอยู่บนแก้มทั้งสองข้าง เหมือนถูกอะไรบางอย่างกระแทกอย่างรุนแรง
“ไอ้พวกชั่ว!!! ช่วยด้วย!!!!” เรย์ตะโกนสุดเสียง ในขณะที่ชายชั่วสามคนลั่นเสียงหัวเราะ
“ฮ่าๆ จะบอกให้ว่าต่อให้เจ้าตะโกนแค่ไหน ต่อให้เจ้าออกไปตะโกนหน้าบ้าน ก็ไม่มีใครมาช่วยเจ้าหรอก” หนึ่งในชายชั่วกล่าว
“คนแถวนี้ต่างเกรงกลัวพวกข้า เจ้าไม่รู้ซะแล้วว่าพวกข้าเป็นใคร ถ้าเจ้าขอโทษพวกข้าแล้วยอมไปจิบน้ำชาด้วยกันซะดีๆ ข้าก็ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็เจ้า” อีกหนึ่งชายชั่วกล่าว
“เจ้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นใคร แล้วข้าจะไปรู้ไหมไอ้พวกชั่ว!!” เรย์ยังคงกล้ากวนประสาทชายชั่วทั้งสามแม้อยู่ในสภาพเช่นนั้น ทำให้หนึ่งในชายชั่วจัดการตบหน้าเรย์ทันทีโดยไม่พูดอะไรก่อน ใบหน้าของเรย์หันตามแรงกระแทกของฝ่ามือ เรย์ร้องด้วยความเจ็บปวด รอยปื้นบนแก้มเธอเริ่มแดงขึ้นกว่าเดิม
“ยังกล้าปากดีอีกนะ ดูสิลูกพี่ฮิโรชิ” หนึ่งในชายชั่วพูดขึ้น
“จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ เดี๋ยวมันก็เงียบปากไปเอง ยาสุชิ มินาโตะ ทำให้นังนี่มันขอโทษข้าเดี๋ยวนี้” ชายชั่วที่ถูกเรียกว่าฮิโรชิเรียกชายชั่วอีกสองคนให้จัดการกับเหยื่อตรงหน้า
“จริงๆข้าน่ะเป็นคนใจดีนะ ถ้าเจ้าเปลี่ยนใจขอโทษข้าตั้งแต่ตรงนี้ ข้าก็จะไม่ทำอะไรเจ้า” ฮิโรชิยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เขาคิดว่าดูใจดีที่สุดในชีวิตของเขา ในขณะที่เรย์เงียบ และจ้องหน้าฮิโรชิด้วยแววตาเอาเรื่อง
“เงียบทำไมวะ พูดสิ” ยาสุชิ ที่ดูใจร้อนที่สุดพูดขึ้นและทำท่าจะทำร้ายเรย์ แต่เรย์ก็ยังคงนิ่งเงียบ เหมือนไม่ได้ยินคำร้องขอจากชายชั่วทั้งสาม
เมื่อเงียบอยู่นาน มินาโตะและยาสุชิเริ่มย่างสามขุมเข้าหาเรย์ แน่นอนว่าไม่ใช่การเข้าหาแบบเป็นมิตรแน่ เรย์เดินถอยห่างโดยที่พื้นที่ด้านหลังของเธอก็มีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพียงไม่ถึงก้าวแผ่นหลังของเรย์ก็ติดกำแพง มินาโตะและยาสุชิเข้าประชิดตัวเรย์ และยาสุชิก็เริ่มกระชากยูคาตะของเธอ
“เดี๋ยว!!” เรย์โพล่งขึ้นมา ยาสุชิที่กระชากยูคาตะของเธอจนเผยให้เห็นผิวขาวเนียนภายใต้ชุดของเธอเล็กน้อยค่อยๆปล่อยมือ
“เหอะ!! เปลี่ยนใจจนได้สินะ ถ้าทำแบบนี้ตั้งแต่แรกพวกข้าก็ไม่ต้องลงมือหรอก หน้าสวยๆของเจ้าจะได้ไม่ต้องมาเป็นแผลด้วย” ฮิโรชิพูดพลางหัวเราะ
“เจ้า... ฮิโรชิสินะ เข้ามาใกล้ๆข้าสิ” เรย์พูดพลางกระดิกนิ้วเรียกฮิโรชิ
“ข้าให้เจ้าขอโทษ เจ้าจะทำอะไรน่ะ อ๋อ... มีของแถมงั้นหรอ” ฮิโรชิยิ้มด้วยรอยยิ้มที่หื่นกระหาย
“หลบไปโว้ย!!” ฮิโรชิผลักทั้งยาสุชิและมินาโตะที่อยู่ใกล้เรย์ ก่อนที่ตนเองจะไปยืนตรงจุดนั้นแทน
“เอ้า!! ว่าไง!! เจ้าต้องการจะทำอะไร” ฮิโรชิยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าเรย์
“ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆข้าสิ” เรย์พูดด้วยน้ำเสียงเย้ายวน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแดงยังคงดูสะสวยเมื่อมองในระยะใกล้ ถึงกับทำให้ฮิโรชิหลงเธอไปชั่วขณะ
“โฮ่... เร่าร้อนจังนะ” ฮิโรชิยื่นหน้าเข้าไปใกล้เรย์ตามคำขอ เรย์เองก็ยื่นหน้าเข้าหาฮิโรชิเช่นเดียวกัน ฮิโรชิสัมผัสได้ถึงลมหายใจอันเร่าร้อนของเรย์ มินาโตะและยาสุชิเห็นดังนั้นถึงกับกลืนน้ำลายดังเอื้อกด้วยความอิจฉาตาร้อน ริมฝีปากของทั้งคู่ใกล้จะประกบกันขึ้นเรื่อยๆ
“ถุ้ย!!”
เสี้ยววินาทีนั้นเอง เรย์ถ่มน้ำลายใส่เต็มหน้าของฮิโรชิอย่างไม่ทันตั้งตัว ฮิโรชิหลับตาตามสัญชาตญาณเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมพุ่งเข้าใส่หน้า มินาโตะและยาสุชิถึงกับอึ้งกับเหตุการณ์ที่เห็น เช่นเดียวกับซากุระที่ยังคงแอบมองดูอยู่เหตุการณ์ตลอด
ฮิโรชิปาดน้ำลายที่เลอะหน้าของเขาอย่างช้าๆ เรย์ยังคงยิ้มอย่างสะใจแม้รู้ดีว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าเธอคงจะยิ้มไม่ออก ฮิโรชิเงยหน้าขึ้นมา เรย์เห็นเส้นเลือดปูดโปนขึ้นตามใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน แสดงให้เห็นถึงความโกรธสุดขีด
“อีดอก!!!!”ฮิโรชิเตะเข้าที่กลางลำตัวของเรย์ เรย์ตัวงอตามแรงเตะ มินาโตะและยาสุชิเริ่มเข้ามาผสมโรงด้วย เรย์โดนทั้งหมัดและเท้าของสามชายชั่วจนลงไปกองกับพื้น ดูเหมือนจะยังไม่สาแก่ใจ เมื่อชายชั่วทั้งสามซ้ำเรย์ที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นด้วยการเตะเข้าที่ร่างกายราวกับกระสอบทราย ทุกเหตุการณ์ซากุระยังคงแอบมองดูอยู่แต่ไม่อาจเข้าไปช่วยได้
ซากุระน้ำตาไหลอย่างไม่รู้ตัวเมื่อเห็นภาพเรย์ถูกทำร้ายอย่างโหดเหี้ยม และดูเหมือนมันจะยังไม่จบแม้เรย์จะอยู่ในสภาพที่สาหัสเต็มทน เมื่อฮิโรชิคว้าแส้หนังสีดำสนิทจากเอว ซึ่งมันคงจะเป็นนรกขุมต่อไปของเรย์
“เก่งนักใช่ไหมนังแพศยา!!! เก่งนักใช่ไหม!!!!” ฮิโรชิตะคอกใส่เรย์อย่างบ้าคลั่งพร้อมทั้งจัดการฟาดแส้เข้าที่แผ่นหลังของเรย์ซึ่งนอนคว่ำอยู่ เรย์ร้องด้วยความทรมาน ฮิโรชิยังคงฟาดใส่ไม่หยุดจนเสียงร้องของเรย์หายไป ไม่ใช่เพราะเธอไม่เจ็บปวด แต่เพราะเธอหมดแรงที่จะร้อง ฮิโรชิเริ่มหายใจหอบด้วยความเหนื่อยหลังจากฟาดเรย์ด้วยแส้ไปหลายครั้ง ก่อนที่จะปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก และดูเหมือนเขากำลังจะเริ่มทรมานเรย์ต่ออีกครั้ง
โครม!!!
ทุกคนต่างมองไปทางต้นเสียง ไม่เว้นแม้แต่เรย์ที่นอนบาดเจ็บสาหัสอยู่บนพื้น ซากุระที่แอบมองดูโดยความเงียบอยู่ตลอดพลาดกระแทกข้อศอกไปโดนกำแพงอย่างแรง อาจเป็นเพราะความตกใจหรืออะไรก็ไม่อาจทราบได้ แต่ที่แน่ๆชายชั่วทั้งสามรู้แล้วว่ามีคนกำลังแอบดูวีรกรรมสุดเลวทรามของพวกเขาอยู่
“นั่นใครวะ!!!” ยาสุชิตะโกนถามแม้รู้ว่าคงไม่ได้คำตอบแน่ ซากุระที่ทำอะไรไม่ถูกเริ่มมีเหงื่อผุดขึ้นตามใบหน้าและร่างกายอีกครั้ง
“หนีไปซากุระ!!!!” เรย์ใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายตะโกนออกมา แม้เรย์จะไม่รู้ว่าคนที่แอบดูอยู่ตรงนั้นเป็นใคร แต่เธอก็มั่นใจว่าคนที่อยู่ตรงนั้นต้องใช่ซากุระแน่ ซึ่งก็ใช่อย่างที่เธอคิด ซากุระเริ่มตะเกียกตะกายลุกจากที่ซ่อนแล้ววิ่งหนีออกจากบ้านของเรย์อย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าชายชั่วทั้งสามก็วิ่งตามไปเช่นกัน เรย์ซึ่งถูกทิ้งให้นอนอยู่ตรงนั้นคนเดียวพยายามใช้มือยันเพื่อให้ตัวเองลุกขึ้นนั่งได้ แม้จะยากลำบากแต่เธอก็ทำได้สำเร็จ เรย์นั่งพิงกำแพงอย่างอ่อนแรงในสภาพที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำเต็มใบหน้าและร่างกาย
“ซ....ซากุ...ระ” นั่นคือเสียงสุดท้ายของเรย์ก่อนที่เธอจะหลับตาลง...
