ซากุระวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต เมื่อเธอเหลียวหลังมองก็พบชายชั่วทั้งสามวิ่งตามมาในระยะที่ไม่ห่างไกลมากนัก แม้กำลังขาของเธออ่อนล้าเต็มทน แต่ด้วยสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดของมนุษย์ได้เพิ่มแรงกายของเธออีกเล็กน้อยเพื่อหวังให้เธอหนีรอดได้อีกระยะหนึ่ง
แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ยอมแพ้ต่อสภาพร่างกายของตัวเองจนไม่อาจจะวิ่งต่อได้ไหว แม้สภาพจิตใจของเธอจะเรียกร้องให้เธอวิ่งต่อไปก็ตาม ซากุระตัดสินใจหยุดวิ่งพร้อมทั้งทรุดตัวลงไป เมื่อหันกลับไปก็พบว่าชายชั่วทั้งสามตามมาทันในสภาพที่เหนื่อยล้าไม่แพ้กัน
“วิ่งเก่งไม่เบานี่นังหนู” ฮิโรชิพูดพร้อมหายใจหอบ แต่เพียงสักพักเขาก็ดูหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง ต่างจากมินาโตะและยาสุชิที่ดูเหมือนพลังกายจะน้อยกว่ายืนจับเข่าหายใจหอบแรงด้วยความเหนื่อยล้า
“พวกแกเป็นผู้ชายหรือเปล่าวะ วิ่งแค่นี้ทำเป็นเหนื่อย” ฮิโรชิถึงกับตวาดใส่ผู้ติดตามหลังจากเห็นสภาพที่ดูไม่ได้ของทั้งสอง ทำให้ผู้ติดตามทั้งสองต้องฝืนแสดงออกว่าตนเองหายเหนื่อยแล้วเพื่อไม่ให้ลูกพี่ของตัวเองต้องด่าซ้ำ
“ท่าทางเจ้าจะแอบดูพวกข้าอยู่ตลอดสินะ ข้าก็ไม่รู้หรอกว่าเจ้าเป็นใคร และเกี่ยวข้องอะไรกับนังเปรตนั่น แต่ก็เอาเถอะนะ ต่อให้เจ้าจะเอาเรื่องของพวกข้าไปบอกคนอื่นก็ไม่มีใครสนใจหรอก” ฮิโรชิพูด
“อีกอย่างนังนั่นมันสมควรโดนแล้ว ทั้งๆที่ข้าให้โอกาสมันแท้ๆ มันกลับทำแบบนั้นกับข้าได้” ฮิโรชิพูดจบก็เริ่มใช้สายตามองซากุระตั้งแต่หัวจรดเท้า
“แต่จะว่าไป เจ้าก็สวยใช่ย่อย” ฮิโรชิเริ่มยิ้มหื่นกระหายอีกครั้ง และเริ่มกวาดสายตามองร่างกายอันบอบบางของซากุระอีกหนึ่งรอบ แม้ซากุระจะเป็นเพียงเด็กสาวที่ยังโตไม่เต็มที่แต่รูปร่างของเธอก็เริ่มจะมีเค้าโครงของหญิงสาวขึ้นมาบ้าง
“ดีจริงๆ... ถือว่ามาไม่เสียเที่ยว” ฮิโรชิเริ่มกวักมือเรียกมินาโตะและยาสุชิเพื่อที่จะเริ่มทำเรื่องชั่วอีกครั้ง ซากุระเองก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากพยายามถอยหนีในสภาพที่นั่งอยู่กับพื้น สามชายชั่วเองก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆเพราะรู้ดีว่าซากุระในตอนนี้ไม่ได้ต่างกับลูกไก่ในกำมือเลยแม้แต่น้อย
ฮิโรชิเริ่มจับแขนขวาของซากุระ เธอสะบัดแขนออกในครั้งแรกก่อนที่จะถูกมินาโตะจับเข้าที่แขนซ้าย ยาสุชิพยายามจะจับขาทั้งสองข้างของเธอโดยที่เธอพยายามตะเกียกตะกายเพื่อหวังจะหลุดรอดจากพันธนาการ แต่ดูเหมือนแรงเด็กสาวตัวเล็กๆอย่างเธอไม่อาจจะสู้แรงของชายชั่วทั้งสามได้เลย เธอเริ่มกรีดร้องเมื่อไม่สามารถทำอะไรได้ สักพักเสียงกรีดร้องของเธอก็เงียบลง ท่าทีที่ต่อต้านของเธอเริ่มสงบลง เธอเริ่มอยู่นิ่งๆในสภาพที่ถูกชายทั้งสามจับแขนและขา
“ยอมแล้วสินะ ดีแล้วล่ะ พวกข้าจะได้ไม่เหนื่อย และเจ้าจะได้ไม่ต้องเจ็บตัวด้วย” ฮิโรชิแสยะยิ้ม
แต่ทว่าซากุระที่ดูเหมือนจะนิ่งไปกลับเริ่มขยับตัวอีกครั้ง แขนขวาของเธอที่ถูกฮิโรชิจับไว้สะบัดอย่างแรงจนหลุด มือของเธอเหวี่ยงเข้าไปที่บริเวณใบหน้าของฮิโรชิเต็มแรง ฮิโรชิหน้าหันแล้วเอามือกุมที่ใบหน้า เมื่อมินาโตะและยาสุชิเห็นดังนั้นก็ปล่อยซากุระกระแทกลงกับพื้นแล้วหันไปดูอาการของฮิโรชิแทน
เมื่อฮิโรชิเอามือออก เผยให้เห็นรอยแผลเป็นทางยาวพร้อมเลือดไหลออกมาเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าเมื่อสักครู่เล็บของซากุระอาจเผลอไปข่วนโดนใบหน้าของฮิโรชิโดยตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ แต่อย่างไรก็ตามฮิโรชิเริ่มแสดงถึงอาการโกรธจัดอีกครั้งเมื่อถูกฝากแผลไว้บนใบหน้า และดูจะโกรธจัดยิ่งกว่าตอนที่เรย์ถ่มน้ำลายใส่หน้าเสียอีก...
ฮิโรชิไม่พูดอะไรแต่จัดการตบหน้าซากุระในทันที เด็กสาวถึงกับล้มลงไปกองกับพื้น มินาโตะและยาสุชิรู้หน้าที่เดินเข้าไปหวังจะเล่นงานซากุระแต่ถูกยาสุชิห้ามไว้
“แกสองคนไม่ต้อง!!” ฮิโรชิคำราม
“นังนี่มันต้องตายคาเท้าข้าเท่านั้น!!” ฮิโรชิในตอนนี้คงเลือดขึ้นหน้าจนไม่มีใครห้ามอยู่อีกต่อไปแล้ว เขาเตะกลางลำตัวของซากุระที่ยังคงนอนอยู่บนพื้นอย่างบ้าคลั่ง ซากุระพยายามใช้แขนกอดตัวเองเพื่อหวังที่จะลดความรุนแรงของแรงเตะ ฮิโรชิหยุดเตะและเริ่มคว้าแส้หนังสีดำ อาวุธที่เคยทรมานเรย์ก่อนหน้านี้ขึ้นมาอีกครั้ง
ฮิโรชิไม่รอช้าใช้แส้ฟาดใส่ซากุระทันที เด็กสาวรู้สึกถึงความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย แม้กระทั่งมินาโตะและยาสุชิเองก็ยังมองภาพดังกล่าวด้วยความเสียวไส้ เพราะความเลือดขึ้นหน้าของฮิโรชิทำให้ความรุนแรงในการใช้แส้ฟาดครั้งนี้ดูจะมากกว่าตอนใช้แส้ฟาดเรย์หลายเท่า
ฮิโรชิหยุดฟาดแล้วมองซากุระด้วยแววตาถมึงทึง แส้ที่อยู่ในมือเขาถูกฟาดไปตามพื้นอย่างน่าหวาดเสียว ซากุระพยายามลุกขึ้นนั่ง แล้วมองหน้าเพชฌฆาตที่อยู่ตรงหน้า ฮิโรชิหยุดฟาดแส้ลงกับพื้น แล้วตั้งท่าจะฟาดใส่ซากุระอีกครั้ง โดยไม่ได้สังเกตว่าแววตาของซากุระในตอนนี้ดูแตกต่างไปจากตอนแรก...
“ตายซะเถอะ!!!” ฮิโรชิตะโกนลั่นพร้อมทั้งจัดการลงทัณฑ์ซากุระ
แต่ทว่าสิ่งที่ซากุระตอบโต้ทำให้มินาโตะและยาสุชิถึงกับอ้าปาดค้าง รวมทั้งฮิโรชิก็ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อในสายตา
เมื่อซากุระจับปลายแส้ของฮิโรชิเอาไว้ ฝ่ามือของเธอแดงก่ำ แม้มือที่จับแส้นั้นจะสั่นระริกแต่ก็ทำให้การลงทัณฑ์ของฮิโรชิต้องหยุดชะงัก อารมณ์ประหลาดใจของฮิโรชิเริ่มเปลี่ยนเป็นอารมณ์โกรธอีกครั้งพร้อมทั้งพยายามดึงแส้ออกจากมือซากุระ
“คิดจะสู้ข้าหรอ!!!” ฮิโรชิตะคอกพร้อมพยายามดึงแส้กลับ แต่ดูเหมือนซากุระจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ ฮิโรชิแทบไม่เชื่อเลยว่าแรงของเด็กสาวตัวเล็กๆอย่างเธอจะมีมากมายขนาดนี้ จากมือเดียวเริ่มเป็นสองมือ ซากุระใช้มือทั้งสองฉุดแส้ของฮิโรชิจนเขาเริ่มจะเสียหลักบ้างแล้ว
“ยืนบื้ออะไรอยู่วะ!!! มาช่วยกันสิ!!” ฮิโรชิตะโกนใส่ลูกน้องของตนทั้งสองเมื่อเห็นว่าทั้งสองเอาแต่ยืนนิ่งๆไม่ทำอะไร แต่ทว่ามันสายไปเสียแล้วเมื่อแส้จากมือของฮิโรชิหลุดมือจนได้ ตอนนี้อาวุธทรมานของฮิโรชิไปอยู่ในมือของซากุระแล้ว ซากุระที่ได้อาวุธเริ่มจะยืนขึ้นเผชิญหน้ากับฮิโรชิ แต่ฮิโรชิก็ยังคงยิ้มแม้ตนเองเพิ่งพลาดท่าให้กับเด็กสาวตัวเล็กๆคนนึง
“เก่งไม่เบานี่นา...” ฮิโรชิปรบมือให้ซากุระ
“แต่แค่แส้อันเดียวจะทำอะไรข้าได้ แน่จริงก็ฟาดข้าสิ เอาเลย!!” ฮิโรชิท้าทาย แต่ทว่ายังไม่ทันพูดจบประโยคซากุระก็จัดการฟาดแส้ใส่แขนของฮิโรชิจนเขาสะดุ้งโหยง เมื่อฮิโรชิมองไปที่ซากุระพบว่าแววตาของเธอดูน่ากลัวขึ้นอย่างบอกไม่ถูก เหมือนแววตาของสุนัขที่กำลังจนตรอก และกำลังจะสู้ตาย...
ท่าทางฮิโรชิจะประมาทเด็กสาวตัวเล็กๆอย่างซากุระเกินไปเสียแล้ว...
“ทำได้แค่นี่หรอ ไม่เห็นเจ็บสักนิด” ฮิโรชิยังคงพูดจาอวดดี แต่จริงๆในใจของเขาเริ่มจะหวั่นๆกับเหยื่อที่อยู่ตรงหน้าเล็กน้อย อีกอย่างเขายังคงมีมินาโตะและยาสุชิอยู่ ยังไงๆเขาก็ยังมีพวกหนุนหลัง
“ลูกพี่ ข้าว่าเราหนีกันเถอะ” มินาโตะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ จนฮิโรชิหันควับไปทางมินาโตะ
“แกพูดอะไรของแกวะ!!” ฮิโรชิตะคอกใส่ทันทีด้วยความไม่พอใจ
“ใช่ลูกพี่ หนีเถอะ” ยาสุชิที่ดูกร่างและใจร้อนมาตลอดตั้งแต่ตอนที่เล่นงานเรย์กลับยืนตัวสั่น ทำให้ฮิโรชิเริ่มไม่พอใจขึ้นอีกเป็นทวีคูณที่เห็นลูกน้องทั้งสองของตนขี้ขลาดตาขาวแบบนี้
“พวกแกสองคนกลัวอะไรกันวะ!! นังนี่มันก็แค่เด็กตัวเล็กๆ” ฮิโรชิพูด
“ลูกพี่... ลองดูรอบๆก่อนสิ” มินาโตะพูดจบทำให้ฮิโรชิมองไปรอบๆกาย พบว่าที่นี่ไม่ได้มีแค่พวกเขาและซากุระ...
เมื่อชาวบ้านทั้งผู้ชายและผู้หญิงต่างยืนจ้องพวกเขาเป็นตาเดียวกัน มันไม่ใช่สายตาอันเกรงกลัวที่พวกเขาเห็นเหมือนทุกครั้ง แต่มันเป็นสายตาแห่งความโกรธแค้น สายตาเหล่านั้นดูน่าขนลุกอย่างบอกไม่ถูก
“มองอะไรกันวะ!! พวกแกไม่รู้ซะแล้วว่าพวกข้าเป็นใคร!!! คอยดูข้าจะกระทืบพวกแกให้หมดทุกคนเลย!!!” ฮิโรชิทำใจดีสู้เสือ แต่ท่าทางของชาวบ้านดูไม่เกรงกลัวเขาเลยแม้แต่น้อย ชาวบ้านเริ่มทยอยเดินเข้ามายืนแถวหน้ากระดานแนวเดียวกับซากุระ
ชายชั่วทั้งสามกำลังจะตกเป็นเหยื่อซะเอง...
“คิดว่าข้ากลัวหรือไง!!” ฮิโรชิยังคงทำเป็นเก่ง แต่ทว่าเมื่อเขาหันไปมองผู้ติดตามทั้งสองก็พบว่าทั้งมินาโตะและยาสุชิตัดสินใจหนีเอาตัวรอดไปก่อนแล้ว ฮิโรชิร้องห้ามแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เหลือเพียงเขากับชาวบ้านหลายสิบคนและซากุระเผชิญหน้ากัน แม้อีกฝ่ายจะเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาแต่ฮิโรชิเองก็คงไม่สามารถสู้ได้แน่ถ้าหากเขาอยู่เพียงตัวคนเดียว
ฮิโรชิตัดสินใจละทิ้งศักดิ์ศรีแล้ววิ่งหนีไปจนได้ แต่ชาวบ้านเองดูเหมือนจะไม่ยอมให้เขาหนีไปง่ายๆ พยายามขว้างปาสิ่งของหรืออะไรก็ตามที่คว้ามาได้ บางคนก็ตะโกนด่าสาปแช่งใส่ฮิโรชิจนเขาวิ่งหนีหายไป...
ชาวบ้านต่างส่งเสียงโห่ร้องดีใจ ดูเหมือนว่าแต่ละคนคงจะปลดปล่อยความเครียดที่ถูกนักเลงโตทั้งสามคนข่มเหงมานาน ซากุระเองถึงกับทรุดลงไปเพราะเธอเองก็บาดเจ็บไม่น้อย จนชาวบ้านต้องมาดูอาการ
“เป็นอะไรไหมหนู” ชาวบ้านคนหนึ่งถามขึ้น
“ขอโทษจริงๆนะที่ไม่ช่วยเจ้าตั้งแต่แรก พวกข้าโดนพวกมันข่มเหงมานานทำให้พวกข้าไม่กล้าที่จะออกมายุ่ง แต่พอเจ้าพยายามจะต่อสู้กับมันอย่างกล้าหาญ ทำให้พวกข้านึกขึ้นได้ ต้องขอบคุณเจ้าจริงๆเลยนะ” ชาวบ้านอีกคนพูดพร้อมพยายามพยุงตัวซากุระ ซากุระได้แต่ยิ้มนิดๆตอบ
แวบนึงซากุระนึกถึงเรย์ขึ้นมา ทำให้เธอตัดสินใจวิ่งกลับไปที่บ้านเรย์ทันทีโดยที่ชาวบ้านที่พยุงตัวเธออยู่ถึงกับตกใจที่เธอวิ่งพรวดพราดออกไป ในขณะที่ชาวบ้านคนอื่นๆยังคงโห่ร้องดีใจกับความสำเร็จในการขับไล่ชายชั่วทั้งสามออกจากหมู่บ้าน
---------------------------------------------------------
ซากุระรีบเข้าไปในบ้านเรย์อย่างรวดเร็ว เมื่อเข้าไปในบ้านเธอก็พบกับเรย์นั่งพิงกำแพงในสภาพที่มีแต่รอยฟกช้ำไปทั่วตัว ใบหน้าอันสะสวยของเธอแดงและบวมจากการโดนซ้อมอย่างหนัก ซากุระรีบเขย่าตัวเรย์แต่เธอไม่ตอบสนองใดๆ เธอจึงพยายามเรียกชื่อของเรย์จนกระทั่งเรย์ลืมตาขึ้นมา
“ซากุระ... เจ้าปลอดภัยสินะ” เรย์ยิ้มให้กับซากุระ
“รอยแดงนั่น... พวกชั่วนั้นทำร้ายเจ้าใช่ไหม...” เรย์พูดเมื่อเห็นรอยแดงบนแก้มที่เธอถูกฮิโรชิตบ เรย์พยายามจะยกมือขึ้นมาเพื่อที่จะจับแก้มของซากุระ
“ดิชั้นไม่เป็นไร” ซากุระรีบจับมือเรย์ เมื่อเห็นเรย์ที่แม้กระทั่งยกแขนขึ้นมายังยากลำบาก
“ข้าคิดว่า... ข้าคงไม่รอดแน่ พวกมันซ้อมข้าหนักชะมัดเลย...”
“ดิชั้นจะเรียกชาวบ้านมาช่วย” ซากุระลุกขึ้นเพื่อหวังจะวิ่งไปเรียกชาวบ้านมาช่วยเหลือ แต่ถูกเรย์ดึงไว้
“ไม่ต้องหรอก... ข้าไม่ไหวแล้ว.... แย่จังนะ... ข้าคงไม่ได้เป็นช่างตัดเย็บเสื้อผ้าที่เก่งที่สุดแล้วล่ะ...” เรย์ยังคงหัวเราะออกแม้รู้ว่าตนเองไม่ไหวเต็มทน
“ซากุระ... ต่อไปนี้ข้าจะไม่อยู่แล้ว... ดูแลตัวเองดีๆนะ...” ซากุระเริ่มน้ำตาคลอ
“แม้เจ้าจะดูเย็นชากับข้า... ไม่ค่อยคุยกับข้า.... แต่ข้าก็รักเจ้าเหมือนน้องสาวคนหนึ่งนะ” ซากุระเริ่มน้ำตาไหลพราก ที่ผ่านมาเธอเอาแต่นึกถึงอดีตมาตลอด พยายามนึกว่าตนเองเป็นใคร มาจากไหน จนลืมนึกถึงปัจจุบัน ปัจจุบันที่มีเรย์ ซึ่งเป็นเหมือนผู้มอบชีวิตใหม่ให้กับเธอ ดูแลเธอเหมือนคนในครอบครัวคนหนึ่ง แต่เธอกลับไม่เคยใส่ใจเรย์เลยแม้แต่นิด จนกระทั่งวันนี้.... เธอเพิ่งจะคิดได้เมื่อถึงวาระสุดท้ายของเรย์.... ซึ่งมันก็สายไปเสียแล้ว......
“ข้าไม่ไหวแล้ว... ซากุระ... ลาก่อน..... น้องข้า” น้ำเสียงของเรย์เริ่มแผ่วเบา... จนกระทั่งเธอเริ่มหลับตาลงอย่างช้าๆ... ซากุระยังคงพยายามเขย่าตัวและเรียกชื่อเรย์ แต่มันไม่มีประโยชน์อีกต่อไป เรย์สิ้นใจลงต่อหน้าซากุระ น้ำตาของซากุระไหลออกมาไม่ขายสาย ก่อนที่เธอจะเปล่งเสียงตะโกนออกมา...
“ท่านพี่!!!!”
---------------------------------------------------------
งานศพของ เซย์โกะ เรย์ ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายโดยชาวบ้านภายในหมู่บ้าน แม้จะเป็นงานศพเล็กๆแต่ก็มีผู้เข้ามาร่วมไว้อาลัยมากมาย เพราะเรย์เองเป็นช่างตัดเย็บเสื้อผ้าประจำหมู่บ้านทำให้สนิทสนมกับชาวบ้านเป็นอย่างดี ซากุระนั่งเงียบๆอยู่ในงาน ชาวบ้านที่เป็นผู้หญิงส่วนใหญ่ต่างหลั่งน้ำตาให้กับการจากไปของเรย์ ส่วนชาวบ้านผู้ชายต่างพยายามช่วยงานต่างๆ
“ซากุระสินะ” หญิงสาวที่ซากุระคุ้นหน้าเดินเข้ามาทักทาย ใช่แล้ว เธอคือหญิงสาวที่เคยเอ่ยปากไล่เธอให้ไปไกลๆในวันที่เธออยู่ในสภาพเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน
“เรย์ชอบพูดถึงเจ้าอยู่บ่อยๆ... เสียใจด้วยนะเรื่องเรย์ และข้าก็ขอโทษด้วยที่ตอนนั้นพูดจาไม่ดีกับเจ้า” หญิงสาวโค้งขอโทษทำให้ซากุระถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อหญิงสาวอายุมากกว่าก้มหัวให้
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ สภาพของดิชั้นในตอนนั้น ใครๆก็คงคิดว่าดิชั้นเป็นขอทานหรืออะไรทำนองนั้นแน่ๆ” ซากุระพูด
“ยังไงข้าก็ต้องขอโทษจริงๆนะ” หญิงสาวกล่าวขอโทษอีกครั้ง
“จะว่าไปก็ใจหายเหมือนกัน... จริงๆแล้วเมื่อก่อนเรย์อาศัยอยู่กับพ่อ แต่เมื่อไม่กี่เดือนก่อน พ่อของเรย์จากไปด้วยโรคร้าย... ไม่คิดเลยว่าเรย์จะจากไปตามคุณพ่อแบบนี้” หญิงสาวพูดพร้อมนั่งข้างๆซากุระ
“เรย์อยู่ตัวคนเดียวอย่างเข้มแข็งมาโดยตลอด แต่ยังไงก็ตามเรย์ก็มักจะมีท่าทีโศกเศร้าให้เห็นอยู่บ่อยๆ แต่เมื่อเจ้าเข้ามา ข้ารู้สึกได้เลยว่าเรย์ดูร่าเริงขึ้นมาก” เมื่อหญิงสาวพูดจบทำให้ซากุระรู้ทันทีว่าทำไมเรย์ถึงรักเธอเหมือนคนในครอบครัวคนหนึ่ง เพราะซากุระเปรียบเสมือนสิ่งที่ขาดหายไปในชีวิตของเรย์นั่นเอง
“ยังไงก็... ดูแลตัวเองดีๆนะ ข้าไปละ” หญิงสาวพูดทิ้งท้ายพร้อมเดินจากไป
---------------------------------------------------------
เมื่องานศพเสร็จสิ้น ชาวบ้านต่างแยกย้ายกันกลับบ้านของตนเอง เช่นเดียวกับซากุระ ซากุระกลับเข้าไปในบ้านของเรย์ ท้องฟ้ามืดลงแล้ว แต่เธอยังไม่หลับ เธอเดินเข้าไปยังห้องที่มีจักรเย็บผ้า ห้องซึ่งเรย์ใช้เพื่อสานความฝันที่จะเป็นนักตัดเย็บเสื้อผ้าที่เก่งที่สุดในโลกให้เป็นจริง ซากุระมองดูชุดที่แขวนอยู่เรียงราย ชุดหลากหลายแบบและสี ซึ่งต่างเป็นชุดที่ดูสวยงามทั้งนั้น ทุกชุดต่างเป็นชุดที่เกิดจากน้ำพักน้ำแรงของเรย์
ซากุระเหลือบไปเห็นชุดที่ดูแปลกประหลาดที่สุด มันคือชุดที่ตัดเย็บด้วยผ้าน้อยชิ้น ท่อนบนปิดบังเพียงแค่ส่วนหน้าอก ส่วนท่อนล่างเป็นกางเกงที่มีขาที่สั้นมากๆ ชุดดังกล่าวอยู่เหนือรองเท้าทรงประหลาดที่เรย์เรียกมันว่ารองเท้าส้นสูงซึ่งวางอยู่บนพื้น ใช่แล้ว... นี่คือชุดและรองเท้าที่เรย์คิดค้นขึ้นมา ชุดที่เรย์พยายามตัดเย็บเพื่อหวังที่จะใช้แทนชุดยูคาตะและกิโมโน และรองเท้าที่เรย์หวังว่าจะทำให้หญิงสาวดูสูงสง่า... มันทำให้ซากุระนึกถึงคำพูดของเรย์ทันที....
“เอ่อ... บางทีข้าคิดว่า ชุดที่ข้ากำลังจะตัดเย็บขึ้นมาชุดนี้ ถ้าเจ้าใส่จะต้องสวยแน่ๆ”
“และถ้าใส่กับรองเท้าส้นสูงล่ะก็ มันต้องดูสง่างามมาก”
“ถ้าชุดเสร็จเมื่อไหร่ ข้าจะให้เจ้าลองสวมใส่เป็นคนแรก ข้าสัญญา”ซากุระหยิบชุดประหลาดดังกล่าวที่แขวนอยู่ลงมา พร้อมทั้งหยิบรองเท้าส้นสูงขึ้นมา ซากุระกำชุดประหลาดไว้แน่น แม้เรย์จะไม่สามารถเป็นช่างตัดเย็บเสื้อผ้าที่เก่งที่สุดได้ แต่ซากุระจะทำให้อีกหนึ่งเจตนารมณ์ของเรย์เป็นจริง.... ต่อจากนี้ไม่มีใครรู้ว่าซากุระจะทำอะไรต่อไป แต่ที่แน่ๆซากุระในตอนนี้ได้ตั้งจุดหมายของตนไว้อย่างนึงแล้ว.....
“การตายของท่านพี่จะต้องไม่สูญเปล่า.....”
