หลายปีต่อมา....
ณ ผืนป่าอันเงียบสงบซึ่งเต็มไปด้วยสัตว์ป่าและพืชพรรณนานาชนิด แสงแดดส่องลอดผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้ตกกระทบพื้นดูสวยงามเพลินตา เสียงร้องของสัตว์ดังระงมจนไม่อาจจะระบุได้ว่าเป็นเสียงมาจากสัตว์ชนิดใด ราวกับพวกมันกำลังแข่งกันประกาศศักดาในผืนป่าแห่งนี้ก็มิปาน
แต่ทว่ามีเสียงหนึ่งที่ดูต่างจากพวกโดยสิ้นเชิง มันไม่ใช่เสียงของสัตว์เป็นแน่ แม้เสียงของสัตว์นานาชนิดจะดังเสียจนกลบเสียงดังกล่าวแทบจะมิด แต่ด้วยความแตกต่างของโทนเสียงทำให้เสียงนั้นฟังดูชัดเจน มันเป็นเสียงของมนุษย์.... ที่กำลังร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด ดังมาจากกระท่อมเล็กๆกลางป่าเขียวขจีแห่งนี้
“บ้า...เอ้ย แกทำอย่างนี้กับข้าทำไม!!!” ชายวัยกลางคนตะโกนลั่นเมื่อถูกแส้หนังฟาดเข้าที่กลางหลัง เขาอยู่ในสภาพที่ถูกมัดมือมัดเท้าและถูกแขวนเหนือพื้น นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่เขาถูกฟาดด้วยแส้โดยที่ผู้กระทำนั้นไม่ได้พูดจาอะไรทั้งสิ้น ไม่ว่าเขาจะเอ่ยปากถามหรือก่นด่าเพียงใด
“ข้าไปทำอะไรให้แก!!!” ชายวัยกลางคนยังคงตะโกนไม่หยุด ตรงหน้าของเขาคือหญิงสาวสวย เธอมีผมยาวสลวยสีชมพูราวกับดอกซากุระ เธอสวมเสื้อผ้าลักษณะแปลกๆ ท่อนบนมีเพียงผ้าผืนเล็กๆที่ปิดเฉพาะส่วนหน้าอกเท่านั้น ส่วนท่อนล่างเป็นกางเกงที่ขาสั้นมากจนเผยให้เห็นต้นขา มันเป็นชุดที่เปิดเผยเนื้อหนังมังสามากจนมองเผินๆแทบจะรู้สึกว่าเธอนั้นเปลือยเปล่า รวมทั้งรองเท้าลักษณะประหลาดที่มีส้นรองเท้าสูงผิดปกติ ทำให้หญิงสาวผู้นี้ดูสูงสง่าเป็นอย่างยิ่ง
“แก่แล้วความจำเลอะเลือนหรือไง” หญิงสาวเริ่มพูดขึ้นมาหลังจากเงียบอยู่นาน เธอพูดราวกับว่าชายวัยกลางคนผู้นี้เคยมีเรื่องอะไรกับเธอมาก่อน
“เรื่องชั่วๆที่แกทำไว้.... แกจำไม่ได้หรือไง” หญิงสาวพยายามจะเตือนความจำให้กับชายวัยกลางคนให้นึกถึงเรื่อง “ชั่ว” ที่เขาเคยทำไว้ แต่เขาก็ยังคงนิ่งเงียบ
“เงียบทำไมเล่า!!!” หญิงสาวจัดการใช้แส้ฟาดเข้าที่หลังของชายวัยกลางคนอีกครั้งเมื่อไม่ได้ยินคำตอบใดๆจากปากของเขา
“โธ่เว้ย!! ก็ข้าไม่รู้จริงๆว่าข้าไปทำอะไรให้กับเจ้า!!!” ชายวัยกลางคนตะโกนอย่างเหลืออด
“เซย์โกะ เรย์.... จำได้หรือยัง!!!” หญิงสาวพูดถึงชื่อของคนๆนึงขึ้นมา
“คนที่แกแล้วก็พวกของแกทำร้ายเธอจนตาย!!” เมื่อหญิงสาวพูดจบ ภาพในสมองชายวัยกลางคนที่กระจัดกระจายเริ่มจะปะติดปะต่อราวกับจิ๊กซอว์ ปรากฏเป็นภาพของหญิงสาวสวยคนหนึ่ง ที่ทำให้เขาหรือฮิโรชิ นักเลงโตที่คอยข่มเหงชาวบ้านบันดาลโทสะทำร้ายเธอจนปางตาย... และเมื่อเขามองหน้าหญิงสาวนิรนามที่ทรมานเขาอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ทำให้เขานึกถึงเด็กสาวที่ฝากรอยแผลไว้ที่ใบหน้าของเขา เด็กสาวคนนั้นมีหน้าตาละม้ายคล้ายหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเหลือเกิน... แสดงว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ก็คือ...
“หรือว่าเจ้า... คือ...” ฮิโรชิที่เริ่มระลึกชาติได้ถูกหญิงสาวฟาดแส้ใส่แผ่นหลังของเขาอีกครั้งแทนคำตอบ
“ใช่...” หญิงสาวตอบสั้นๆ เธอก็คือซากุระ เด็กสาวที่เคยเข้าต่อสู้กับกลุ่มนักเลงโตอย่างกล้าหาญ
“หลังจากที่เจ้าและพวกของเจ้าทั้งสองคนถูกชาวบ้านขับไล่ออกจากหมู่บ้าน... เจ้าก็หลบหนีมาใช้ชีวิตอย่างสงบที่กลางป่าเขาเพื่อไม่ให้ใครตามพบเจอ” ซากุระกล่าว
“แต่ที่ข้าตามเจ้าจนเจอ ก็คงต้องโทษลิ่วล้อทั้งสองคนของเจ้าล่ะนะ ที่บอกที่อยู่ของเจ้าจนหมดเปลือก” ซากุระพูดทำให้ฮิโรชิโกรธแค้นอดีตลูกน้องทั้งสองของตนขึ้นมาทันทีที่ทำให้เขาต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้
“กว่าพวกมันจะบอกทำให้ข้าต้องใช้กำลังกับมันนิดหน่อย แต่รู้สึกพวกมันจะโวยวายไปนิด ข้าเลยปาดคอมันซะ ทีนี้เลยเงียบกริบ...” ซากุระพูดพร้อมทำท่าเชือดคอ
“และข้าก็จะส่งแกตามพวกมันไปอีกคน ไปเขกกะโหลกพวกมันในนรกแล้วกัน” ซากุระหัวเราะพร้อมฟาดแส้ในมือไปตามพื้น
“จำแส้อันนี้ได้ไหม” ซากุระพูดจบก็จัดการฟาดแส้ใส่หลังของฮิโรชิจนร้องลั่นอีกครั้ง แส้หนังสีดำที่เขาเคยใช้ทำร้ายซากุระและเรย์กลับตามมาทำร้ายตัวเขาเองราวกับกรรมตามทัน
“ร้องเข้าไปสิ ยิ่งร้องข้าก็ยิ่งชอบนะ” ซากุระฟาดแส้ใส่ฮิโรชิไม่หยุด ฮิโรชิร้องจนไม่มีแรงจะร้องหลังจากถูกทรมานอย่างต่อเนื่อง
“แต่ถ้าเจ้าไม่ร้อง ข้าก็จะฟาดจนกว่าเจ้าจะร้อง” ซากุระพูดด้วยน้ำเสียงยียวน เหมือนน้ำเสียงของเรย์ที่เคยกวนประสาทฮิโรชิไม่มีผิด...
“ทรมานคนนี่มันสนุกชะมัด” ซากุระพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงซึ่งขัดกับการกระทำอันโหดเหี้ยมของเธออย่างสิ้นเชิง
“ระยำ...เอ้ย!!! นังบ้า!!! นังเปรต!!!” ฮิโรชิสรรหาคำด่าสารพัดเท่าที่จะนึกได้หลังจากที่ถูกทรมานจนเกินจะทนไหว สักพักซากุระหยุดฟาดแส้ แล้วดึงมีดสั้นออกมาจากเอว จากนั้นจ่อตรงคอหอยของฮิโรชิ
“เอาล่ะ... หุบปากเน่าๆของเจ้าซะ ถ้าเจ้าพูดอีกทีล่ะก็ข้าจะปาดคอให้เจ้าหยุดพูด เข้าใจไหม” คมมีดที่จ่ออยู่ที่คอทำให้ฮิโรชิเหงื่อตก หากซากุระขยับมีดเข้ามาอีกเพียงนิด คมมีดนี้คงจะจมเข้าไปอยู่ในเนื้อของเขาเป็นแน่
“ข..เข้าใจ” สิ้นคำตอบของฮิโรชิ ซากุระจัดการใช้มีดสั้นปาดคอของฮิโรชิทันที เลือดสีแดงฉานสาดกระจายไปทั่วห้อง ฮิโรชิตาเหลือก ร่างกายชักกระตุกอย่างรุนแรง ปากของเขาขยับพะงาบๆเหมือนจะสบถด่าอะไรซักอย่างออกมา แต่เขาก็แน่นิ่งไปเสียก่อน ซากุระดึงเสื้อของฮิโรชิมาเช็ดเลือดที่ติดอยู่ที่ใบมีดก่อนที่จะเก็บมีดไว้ที่เอวเช่นเดิม กองเลือดบนพื้นที่ไหลลงมาจากร่างของฮิโรชิดูสยดสยองยิ่งนัก
“ก็บอกแล้วไงว่าอย่าพูด”
---------------------------------------------------------
“ถุ้ย!!” ซากุระคายเนื้อปลาปิ้งออกมา ซึ่งเธอแอบหยิบมันมาจากกระท่อมของฮิโรชิ เหยื่อรายล่าสุดที่เธอเพิ่งจัดการไป
“รสชาติห่วยชะมัด โชคดีจังนะที่เจ้าตายก่อนได้กิน” ซากุระซึ่งนั่งไขว่ห้างอย่างสบายใจบนกิ่งไม้ของต้นไม้ต้นหนึ่งโยนไม้ซึ่งยังคงมีปลาเสียบไว้ลงบนพื้น สักพักเธอเห็นแมวป่าตัวหนึ่งวิ่งเข้ามาคาบปลาตัวนั้นแล้ววิ่งหายไป แต่เธอก็ไม่ได้สนใจนัก ซากุระเอนตัวลงนอนบนกิ่งไม้พร้อมทั้งบิดขี้เกียจ ดูท่าทางเธอจะผ่อนคลายเหลือเกินแม้ว่าจะเพิ่งฆ่าคนมาหมาดๆ
หลังจากที่ เซย์โกะ เรย์ เสียชีวิต เธอเริ่มฝึกฝนศิลปะการต่อสู้จนชำนาญ และออกเดินทางเพื่อตามหาชายชั่วทั้งสามที่ทำให้เรย์ต้องมาพบจุดจบอันน่าเศร้า หลายครั้งที่เธอถูกเหล่าคนชั่วเข้าทำร้ายหรือปล้นสะดมระหว่างเดินทาง เธอก็จัดการทรมานและฆ่าพวกมันจนหมด
“เพราะพวกคนชั่ว มันจะต้องได้ลิ้มรสความทรมานเหมือนที่ท่านพี่เคยได้รับ...”
หลังจากที่เธอได้ทรมานคนไปเรื่อยๆ เธอกลับรู้สึกชื่นชอบและสนุกกับมันอย่างถอนตัวไม่ขึ้น... เธอจึงตัดสินใจผันตัวเป็นนักฆ่ารับจ้าง เพื่อสนองความต้องการของตนเอง และหวังว่าซักวันจะได้พบชายชั่วทั้งสามอีกครั้ง
จนกระทั่งวันนี้เธอก็แก้แค้นให้กับเรย์ได้สำเร็จจนได้...
เสียงนกร้องอันไพเราะราวกับเสียงดนตรีจากวงออร์เคสตร้าฟังแล้วเสนาะหูยิ่งนัก ส่งผลให้ซากุระผล็อยหลับไป...
---------------------------------------------------------
“เจอกันอีกแล้วนะ” หญิงสาวที่หน้าตาเหมือนกับซากุระราวกับแกะปรากฏขึ้นในห้วงความฝันของซากุระ
“อดีตของข้า...” ซากุระพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย เมื่อก่อนเธอเคยเจอกับ “อดีต” ของเธอมาแล้ว ซึ่งในตอนนั้นเธอพยายามวิ่งตามมันมาตลอด
“ใช่แล้ว... มาหาข้าสิ แล้วเจ้าจะรู้อดีตทุกอย่าง” ซากุระทำท่าจะเดินเข้าไปหา “อดีต” แต่สุดท้ายเธอก็หยุดนิ่ง
“หึ... หน้าหัก อกแบน ก้นแฟ่บอย่างเจ้านี่นะ อดีตของข้า” ซากุระพูดจบก็ใช้แส้ในมือฟาด “อดีต” ของเธอจนสลายหายไป
ต่อไปนี้เธอจะไม่สนใจอดีตอีกต่อไป...
อดีตเธอคือใคร มาจากไหน เธอไม่อยากรู้อีกต่อไปแล้ว... เธอจะโยนทิ้งอดีตไว้ข้างหลัง.... ต่อไปนี้เธอคือ... ซากุระ
ไม่สิ... ต่อไปนี้เธอไม่ใช่ซากุระ.... ซากุระเป็นเพียงชื่อในอดีตของเธอเท่านั้น ต่อไปนี้เธอคือ....
“เจ้าสินะ” เสียงชายผู้หนึ่งดังขึ้นทำให้ซากุระตื่นจากห้วงนิทรา เธอมองไปยังพื้นด้านล่างพบกับชายหนุ่มซึ่งมีผมสีน้ำตาลในชุดฮาคามะสีขาวและดำกำลังแหงนหน้าขึ้นมองเธอที่นอนเอกเขนกอยู่บนกิ่งไม้
“ผมยาวสลวยสีชมพู และชุดประหลาดชุดนั้น ก็น่าจะมีแค่เจ้า” เมื่อชายนิรนามพูดจบ ซากุระก็กระโดดจากกิ่งไม้ลงมายืนบนพื้นอย่างนิ่มนวล
“ข้าฟังคำบอกเล่าของชาวบ้านแถวนี้มาแล้ว ความสามารถอย่างเจ้านี่แหละคือคนที่ข้ากำลังตามหา” ชายนิรนามกล่าว
“เจ้าต้องการเท่าไหร่” ชายนิรนามถาม
“แล้วแต่ท่านจะกรุณา” ซากุระตอบ
“ขอให้ดิชั้นได้ทรมานคนก็พอ” ซากุระแสยะยิ้ม จนชายนิรนามรู้สึกขนลุกนิดๆ ก่อนที่จะพยักหน้าเป็นอันรับรู้
“ว่าแต่นามของเจ้าคือ...” ชายนิรนามถามขึ้น หญิงสาวสยายผมสีชมพูพริ้วไหวไปตามสายลมก่อนที่จะตอบ
“ดิชั้น เซย์โกะ มูชิ ยินดีรับใช้ค่ะ”
