[Crow Legendary SS2] ประกายไฟในพายุ

ดาดฟ้าโรงเรียนซูซูรัน

วันนี้โทชิโอะน้องใหม่ผู้ชนะสงครามปี 1 รับหน้าที่ส่งคำเชิญไปถึงทั้งคาซานะ และเรียวชิน  เพื่อให้ผู้นำทั้ง 3 ได้มาพบกันบนสถานที่ซึ่งเหล่าอีกาถือว่าระดับผู้นำเท่านั้นถึงจะขึ้นไปได้...




โทชิโอะเริ่มพูดถึงเรื่องราวเมื่อวานนี้ที คาซานะ ไปพบกับชายนิรนาม (ที่ขอปกปิดชื่อเอาไว้) เพื่อหาคำตอบเกี่ยวกับผู้อยู่เบื้องหลังการค้ายาในเมืองโทอาชิ  จนกระทั่งได้รายชื่อทั้งหมดมาแล้วกลุ่มคาซานะจึงตัดสินใจออกล่ากันเอง  แต่มาสะดุดตรงที่ตอนท้าย  คาซานะที่สู้มาทั้งวันต้องเจอกับ "นักฆ่าเบอร์ 2 โฮเซ็น" อย่าง มาคิสะ  ที่เป็นแม่ทัพประจำโรงเรียน  แถมยังมีรันมารุ หัวหน้าโรงเรียนเทคนิคคุโรทากิอยู่อีกคน  เนื่องจากความล้าผนวกกับกำลังพลที่น้อยกว่าทำให้คาซานะพลาดท่า  ถึงแม้ริวเซย์มือขวาของกลุ่มจะไปช่วย  แต่ก็ยังสู้พลรบของคุโรทากิสนธิกำลังกับโฮเซ็นไม่ได้

จนสุดท้าย เซน ฮาราคุมิ ปรากฏตัวออกมาช่วยไว้ได้...



เซน เปิดเผยว่าเขาเองก็สงสัยเรื่องยาเสพติดเหมือนกัน  เลยให้เคนจิโร่และโทชิออกควานหาตัวคนทำอยู่นาน  จนมาหยุดแถวๆโฮเซ็นโดยบังเอิญ  เลยพบว่ากำลังเกิดเรื่องอยู่ข้างในนั้น...

ทางด้านเรียวชินที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย  ก็ถึงกับหงุดหงิดที่มีเขาไม่ได้ร่วมวงอยู่คนเดียว  มิคาวะที่เดือดแทนลูกพี่ทำท่าจะวางมวยกับ เคนจิโร่และริวเซย์  แต่เคียว รุ่นน้องในกลุ่มเข้ามาห้ามไว้และบอกว่า



เคียว : ตอนนี้สิ่งสำคัญคือตามหาทั้งรันมารุให้เจอนะครับ



เรียวชิน : พวกแกน่ะอยู่เฉยๆไปเลยดีกว่า  ตอนนี้ชั้นสภาพฟิตปั๋งที่สุดแล้ว  ดังนั้นวันนี้ชั้นจะออกควานหาตัวหมอนั่นเอง ! (พูดจบเรียวชินก็เดินเตะโน่นนี่นั่นลงไปจากดาดฟ้า  พร้อมเคียวและมิคาวะติดตามไปด้วย)




มาสึดะ : แล้วเจ้าพวกโฮเซ็นล่ะ... พวกนั้นคงไม่จบง่ายๆหรอกมั้ง
โทชิ : ตอนนี้โฮเซ็นเองที่ไม่ได้เคลื่อนไหวมาพักหนึ่ง  น่าจะฟื้นตัวกันพร้อมทำสงครามแล้วด้วย...



คาซานะ : เรื่องโฮเซ็นชั้นจะไปลองคุยกับ ซาคุตะ ชุน เอง.. หมอนั่นกับชั้นรู้จักกันมาตั้งแต่ม.ต้น
(ริวเซย์ : หา  จริงหรอลูกพี่ ! ทำไมไม่เคยรู้มาก่อน)
คาซานะ : แกไม่ใช่พ่อชั้นนะเฟ้ย - -'' ถึงรู้ไปซะทุกเรื่อง




เคนจิโร่ : แล้วมาคิสะมันเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จริงหรอเนี่ย.. ไม่อยากจะเชื่อเลย (คนอย่างหมอนั่น...)
เซน : ก็เงินมันมากโขอยู่นี่นาา..

เซนพูดพลางลุกไปบิดขี้เกียจแล้วมองไปยังเมืองโทอาชิด้านล่าง..

เซน : มนุษย์เรามันจำเป็นต้องใช้เงินน่ะเคนจิโร่ ถึงจะมีชีวิตอยู่ได้..
โทชิ : ...............
เคนจิโร่ : .............

เซน : ชั้นจะตามหาตัวหมอนั่นเอง..





ฐานทัพบุโซฯ

ที่ฐานทัพของบุโซฯ ก็มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นเมื่อนาโอกะไม่ได้เข้ามาที่ฐานนับตั้งแต่มีเรื่องของโยชิมิสึ
ทำให้รองหัวหน้าอย่าง เซริซาวะ เริ่มรู้สึกแคลงใจว่ากำลังจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น..



เซริซาวะ : เดี๋ยวชั้นจะออกไปธุระสักหน่อย.. ถ้าพวกนายเจอนาโอกะ ฝากให้หมอนั่นติดต่อชั้นด้วยล่ะ



โชเฮย์ : ได้ครับลูกพี่..


เซริซาวะขับ Ninja ออกไปฝุ่นควันตลบ  จนทำให้ มิสึกิที่กำลังหลับเพลินๆ ตื่นขึ้นมา..



มิสึกิ : เฮ้ยเซริซาวะ ! เอาอีกแล้วนะเฟ้ยแก  กลับมาชั้นจะเตะสั่งสอนแกไอ้รองหัวหน้าเฮงซวย !
โชเฮย์ : ฮ่าๆๆ
มิสึกิ : แกขำบ้าอะไรฟ่ะ - -''  แล้วเรนจิหายไปไหนล่ะ..
โชเฮย์ : ผมไม่ใช่คู่ขาหมอนั่นนะครับ - -'' จะไปรู้ได้ไง
มิสึกิ : หนอย แก.. กวนประสาทงั้นหรอ
(ย๊ากกกก เปล่าครับลูกพี่)


ริมแม่น้ำห่างออกไปจากฐานทัพ 1 กิโล..



เรนจิ กำลังสูบ original blue.. ภาพในหัววนกลับเข้ามา..

("เฮ้ยเรนจิ.. ปีหน้าเราขึ้น ม.ปลายแล้ว  แกคิดจะเรียนต่อรึเปล่า" )
("ไม่ว่ะ.. ชั้นน่ะคิดจะเข้าบุโซฯ ล่ะ..")
("จริงดิ ! ชั้นก็กำลังคิดแบบนั้นเหมือนกัน  งั้นเรามาร่วมมือสร้างตำนานไปด้วยกัน !")
("หึหึ..... เอาสิ")
("ฮ่าๆๆๆ พวกเราคือ คู่หูขวางนรก")

( - -'' ชั้นว่าเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน..)
("มันต้องสุดยอดแน่ๆ เรนจิ... ชั้นกับนาย")



โยชิมิสุ...



ระหว่างที่เรนจิกระดกเบียร์เข้าปาก.. ใครบางคนก็เดินเข้ามานั่งข้างๆ
"นั่งด้วยคนสิ... แกจะชิวเกินไปแล้วนะเฟ้ย"

"หืม... โยชิมิสึ"

โยชิมิสึ นั่งลงข้างๆเรนจิแล้วกระดกเบียร์เข้าก่อนจะมองไปยังแม่น้ำที่ไหลเอื่อยๆอยู่ด้านหน้า..
"แม่น้ำนี่มันไม่เคยเปลี่ยนเลยนะว่ามั้ย  ตั้งแต่ตอนที่เราซัดกันครั้งแรกตอน ม.2"
"................."
"ชั้นยังจำวันที่เราตกลงตั้งแก๊งค์ อินุกามะ ได้ดี.. วันนั้นเราสู้กับพวกรุ่นปี ม.3 ทั้งชั้น"
"เป็นวันที่งี่เง่ามาก..."
"ฮ่าๆๆๆๆ ตั้ง 30-2 เชียวนะเฟ้ย  แต่สุดท้ายแกก็กลับไปเอาคืนไอ้ตัวหัวหน้าจนลาออกจาก รร. ไปเลย"
"หึหึ... มันสมควรโดนแล้วล่ะ"

"เรนจิ... ชั้นน่ะจดจำภาพนายในตอนนั้นได้ติดตา  ความบ้าคลั่งจนได้ฉายา ไอ้หมาบ้า
ถ้าไม่ใช่เพราะนายในตอนนั้น  แก๊งค์ อินุกามะ ของเราคงไม่ผงาดมาครอง รร.ได้ตั้งแต่ ม.ต้น"

"เรื่องมันนานมากแล้วล่ะ" เรนจิกระเดือกเบียร์ รู้สึกได้ว่ารสมันเปลี่ยนไปจากเดิม..
"ชั้นไม่รู้หรอกว่าสำหรับนาย  อะไรทำให้นายเปลี่ยนไป.. แต่ตอนที่ได้ซัดกันสายตาของนายก็ยังเหมือนเดิม  นายน่าจะรู้ดีที่สุดว่าตัวเองต้องการอะไร... บอกตามตรงนะแค่ชั้นเห็นสายตา นาโอกะ ที่มองนายก็รู้แล้วว่าเขาพร้อมจะฝากอนาคตของบุโซฯไว้กับนาย"

"พูดจาเลอะเทอะ โยชิ... เรื่องนั้นยังอีกไกลสำหรับชั้น.."
"ไม่ว่านายจะปฏิเสธยังไง  มันก็ต้องมาถึง.. แล้ววันนั้นบุโซฯของนาโอกะ ที่ไม่ต้องการทำสงครามกับใครน่ะ  นายย่อมรู้ดีว่าวันที่นาโอกะจากไป  ทุกสายตาจะพุ่งมาหาพวกเรา" โยชิมิสึยืนพรวดขึ้นมาก่อจะพูดต่อ

"ตั้งแต่เด็กชั้นเฝ้าติดตามบุโซฯ  พวกเขาเหมือนฮีโร่ของชั้น  แต่ในตอนนี้ภาพนั้นมันเลือนลางเหลือเกิน  ชั้นต้องนำสิ่งที่เป็นบุโซฯกลับมาให้ได้.. ยุคของบุโซฯจะต้องกลับมา" โยชิมิสึกัดฟัน

ก่อนที่เขาจะเดินจากไป...

"นี่ โยชิ... การที่เราจะซิ่งรถได้น่ะ.. ไม่ใช่แค่ฝีมือในการบังคับรถหรอกนะ
มันต้องมีใจที่แน่วแน่  ถึงจะผ่านโค้งน้อยโค้งใหญ่  แม้กระทั่งไล่แซงทุกคนไปได้"



"เออ.. ยิ่งโค้งหักศอกชั้นยิ่งชอบ"




...............


เทคนิคคุโรทากิ



แดดยามเย็นที่กำลังทอ  เตรียมจะลาฟ้าเพื่อหลีกทางให้แสงจันทร์ยามค่ำคืนเข้ามาแทนที่... ใครบางคนนั่งมองมันอย่างสงบอยู่ตามกำลัง... จนกระทั่ง คิบาระกิ ชุน เดินเข้ามาในห้อง...



ชุน : สมกับเป็นสิงห์หลับจริงๆ (ง่ำๆ ขนมหวานร้านใหม่นี่สุดยอดเลยแฮะ) กล้ามาเหยียบคุโรทากิถึงถิ่น
ช่างใจกล้าซะจริงๆนะ..



ซาคุตะ : โรงเรียนนายเงียบเป็นป่าช้าแบบนี้.. ต่อให้เด็กอนุบาลยังกล้าเข้ามาเลยมั้ง
ชุน : เหอะ.. ก็จริงแฮะ..
ซาคุตะ : ชั้นมีเรื่องสำคัญน่ะ.. นายคงรู้แล้วสินะ
ชุน : ถ้าเรื่องเจ้ารันมารุ ล่ะก็.. ชั้นก็หาตัวมันอยู่น่ะ  แต่มันไม่ได้โผล่มาแถวนี้เลย
ซาคุตะ : หมอนั่นอาจจะหนีไปนอกเมืองแล้ว.. แต่สิ่งที่ชั้นจะพูดสำคัญกว่านั้น

ชุน : หืม  เรื่องอะไรล่ะ (อย่าบอกนะจะขอขนมหวาน)
ซาคุตะ : ไอ้บ้า - -'' มีนายคนเดียวแหละกล้ากินขนมหวานต่อหน้าศัตรูน่ะ
ชุน : เหอะๆๆ ก็ถูก.. (แต่มันอร่อยจริงๆนะ  พรุ่งนี้ชั้นว่าจะไปอุดหนุนอีก)

ซาคุตะ : รันมารุน่ะเข้ามาพัวพันกับ มาคิสะ ของโฮเซ็น  หมอนั่นคือเพื่อนของชั้น  เพราะฉะนั้นชั้นต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมหมอนั่นถึงเลือกทำอะไรบ้าๆแบบนี้... แต่ก่อนที่ชั้นจะได้ไปถาม  พวกซูซูรันก็มาเล่นงานก่อน
ชุน : อื้ม.. ได้ข่าว่าตอนนี้ก็ยังหาตัวอยู่นะ  ช่วยไม่ได้นี่  ได้ข่าวว่ามาคิสะน่ะตัวการใหญ่เลย
ซาคุตะ : เฮ้ย..............



ซาคุตะ : ยังไงหมอนั่นก็คือเพื่อนของชั้น...ถ้านายพูดจาไม่ระวังปากล่ะก็...



ชุน :.......... เออ เข้าใจแล้ว... มีอะไรก็พูดมาเลย
ซาคุตะ : ตอนนี้ซูซูรันต้องการตัวเพื่อนของชั้น  แต่ชั้นจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นไม่ได้.. เมื่อวานนี้ที่โฮเซ็นมีการเรียกประชุมเกี่ยวกับเรื่องนี้  ชั้นเองแค่ต้องการหาตัวมาคิสะให้เร็วที่สุด  แต่ดูเหมือนการกระทำของซูซูรันจะมากเกินขอบเขตที่กล้าบุกเข้ามาทำลายโรงเรียนของเรา... ดังนั้น

ชายคนนั้น..



มาซาโตะ : เราจะสัั่งสอนพวกมัน...


ชุน : โอ.. เป็นเด็กที่ไฟแรงจริงๆนะเจ้าหมอนั่น
ซาคุตะ : ทุกคนที่ได้ยินต่างก็โห่เฮสนับสนุนกันอย่างบ้าคลั่ง.. แต่ชั้นรู้ดีว่าว่าด้วยกำลังของเราตอนนี้ที่จำนวนแม้จะเยอะ  แต่การขาดมาคิสะและหน่วยของเขา  จะไปเจอกับพวกซูซูรันที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนน่ะ  มันเหมือนวิ่งชนกำแพงโบกปูน

ซาคุตะ : ดังนั้น.. นายที่เพิ่งสู้กับรันมารุต่อหน้าทุกคน  พวกคุโรทากิล้วนแต่หันมาสนับสนุนเพราะเห็นในฝีมือของนาย.. หรือพูดอีกอย่างก็คือหัวหน้าของคุโรทากิที่แท้จริงในตอนนี้  คือ นาย ยังไงล่ะ..
ชุน : หืม.. นายกำลังจะบอกอะไร ซาคุตะ ชุน

ซาคุตะ : ชั้นต้องการกำลังของคุโรทากิในการถล่ม ซูซูรัน ครั้งนี้
ชุน : ทำไมชั้นต้องหาเหาใส่หัวแบบนั้นด้วยล่ะ ฮึ ?
ซาคุตะ : เพราะนายไม่มีวันเอาชนะซูซูรันได้ด้วยตัวคนเดียวยังไงล่ะ...
ชุน : ว่าไงน่ะ.....................
ซาคุตะ : .....................

ตอนนั้นเอง โอสึกิ ก็เข้ามา...



โอสึกิ : มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับรุ่นพี่ ?

ซาคุตะ : เอาเถอะ... ยังไงนายก็เอาไปคิดดูแล้วกัน  แล้วชั้นจะมาเอาคำตอบ
ชุน : .....................
โอสึกิ : เดี๋ยว... แกคิดว่านี่เป็นสนามเด็กเล่นรึไง  จะได้เดินลอยหน้าลอยตาออกไปน่ะ
ซาคุตะ : ชั้นไม่เคยคิดแบบนั้นหรอก... วางใจเถอะ..


แม้จะเป็นคำพูดที่สุภาพปราศจากการขู่กรรโชกใดๆ แต่โอสึกิกลับรู้สึกคล้อยตามไปอย่างบอกไม่ถูก  ราวกับว่าผู้ชายคนนี้สามารถสะกดให้คนอื่นหยุดนิ่งได้  เพียงแค่จ้องตาและพูดออกไปอย่างเปิดเผย.. ในความเปิดเผยจริงใจนั้น  เขาไม่มีกลัวความใดๆเลย.. โอสึกิ ที่ผ่านศึกมานักต่อนัก สัมผัสได้ถึงความสุดยอดของชายคนนี้

ชุน : นี่หรอ.. ซาคุตะ ชุน.. สิงห์หลับแห่งโฮเซ็น  หึหึ..
โอสึกิ : แล้วลูกพี่จะเอายังไงครับ...
ชุน : ชั้นว่า... เราไปหาร้านไอติมนั่งกันดีกว่า ^^
โอสึกิ : - -''





ณ สะพานแขวนไปสู่ต่างเมือง



นาโอกะ : หืม... นายหาชั้นเจออีกแล้วหรอเนี่ย



เซริซาวะ : จริงๆนายก็มีที่ไปอยู่ไม่กี่ที่หรอกน่าา... (ทำเหมือนลึกลับนะแก)
นาโอกะ : ฮ่าๆๆ จริงด้วย  
เซริซาวะ : แกน่ะแปลกๆไปนะ.. มีอะไรรึเปล่า
นาโอกะ : โยชิมิสึ เป็นไงบ้าง ?
เซริซาวะ : ตอนนี้คงอยู่กับเรนจิ..
นาโอกะ : ไอ้หนูสองคนนั่นน่ะยอดเยี่ยมเลยนะ.. ตอนลูกพี่ ยางิ ยังอยู่เจ้าพวกนั่นก็แวะมาบ่อยๆ ทำให้ชั้นก็ได้รู้สึกกันไปด้วย.. แก๊งค์ อินุกามะ น่ะคงไม่มีใครในแถบนี้ไม่รู้จักหรอกจริงมั้ย  (บ้าสุดๆเลยล่ะ)
เซริซาวะ : เรื่องของนายกับโยชิมิสึน่ะ... มันจบไปนานแล้วนะ
นาโอกะ : นี่ก็ครบ 1 ปีที่มิสะตายไป.. ถึงใครจะบอกว่ามันจบไปแล้ว  แต่ชั้นรู้ดีว่าในใจของหมอนั่นไม่เคยทำใจเรื่องนี้ได้เลย  พี่สาวคนเดียวที่คอยเป็นที่พึ่งให้นักเลงหัวไม้แบบนั้น  เป็นใครก็ลืมไปลงหรอก

เซริซาวะ : นาโอกะ  มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอก... มันเป็นอุบัติเหตุ
นาโอกะ : ถ้าตอนนั้น ชั้นอยู่ตรงนั้น.. ถ้าชั้นไปล่าหัวพวกมันอย่างที่โยชิบอกล่ะก็...
เซริซาวะ : นายคิดจะทำยังไงกับหมอนี่ล่ะ.. ดูเหมือนเรื่องคงไม่จบแค่นี้... แล้วตอนที่เรามีปัญหาภายในกันตอนนี้ทั้งเมืองก็กำลังวุ่นวายอย่างกับพายุ  เพราะเรื่องยาเสพติดของรันมารุน่ะ

นาโอกะ : อีกไม่นานต้องเกิดสงครามใหญ่แน่... ชั้นรู้นิสัยของไอ้พวกบ้าซูซูรันดี
นาโอกะ : พอถึงวันันั้น  ชั้นจะต้องลงมือลบแผลในใจนี้ออกไปซะที...
เซริซาวะ : นายตัดสินใจแล้วสินะ... เรื่องเรนจิ
นาโอกะ : เซริซาวะ  เรนจิน่ะมีทุกอย่างที่เหมือนกับคุณ ยางิ  เขาจะทำให้บุโซฯแข็งแกร่งขึ้นมากกว่าสมัยของพวกเราซะอีก... แต่ตอนนี้ชั้นจะไม่ยอมให้ใครจะทำลายบุโซฯของเราลงได้เหมือนกัน...

เซริซาวะ : ..............
นาโอกะ : ถ้าโยชิจะทำสงคราม  ชั้นจะเป็นคนหยุดมันเอง...
เซริซาวะ : หึหึ  ชั้นดีใจนะที่นายบอกอย่างงั้น
นาโอกะ : อืม........... กลับกันเถอะ...


แล้วจังหวะที่เซริซาวะหันหลังกลับไป... นาโอกะก็ไอออกมาเป็นเลือด ! และล้มลงตรงนั้น...






ในขณะที่อีกฝากหนึ่งของเมือง...


เซนที่กำลังควานหาตัว มาคิสะ ก็ต้องพบกับ...



ได ฉายา Silver Bullet ออกมาขวางทางไว้  และในที่สุด.. เขาก็ได้ท้าสู้กับเซนตัวต่อตัวซะที


ส่วนอีกด้านหนึ่ง... เรียวชิน ที่ตามหาตัวรันมารุ... ชายอีกคนก็โผล่ออกมาจากมุมมืด..



"ชั้นมาเอาคืนที่แกฝากไว้เมื่อคราวก่อนแล้ว... เรียวชิน"