เสียงฝีเท้าที่เต็มไปด้วยความเร่งรีบดังขึ้นมา ยาโนะวิ่งในปราสาทของไทโซ เขามุ่งไปยังห้องของเจ้านายของเขา สีหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความกังวลใจ เพราะเขานั้นได้ยินข่าวที่ไม่ค่อยดีเสียเท่าไหร่ ใช่...ข่าวนั้นก็คือการจากลาของเท็ตซึกะ เขาถูกฆ่าตายโดยเทพพระเจ้าแห่งสงคราม ยาโนะนั้นก็เชื่อว่ามาซามิและไทโซก็คงได้ยินข่าวนี้เช่นเดียวกันกับเขา และเขาไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าจิตใจของผู้เป็นพี่สาวจะเป็นเช่นไร ในที่สุดเขาก็มาถึงยังหน้าห้องของไทโซ สิ่งที่เขาเห็นนั้นคือไทโซที่ยืนอยู่หน้าห้อง สีหน้าของเขานั้นดูเหมือนจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ และในขณะเดียวกันเขาก็ได้ยินเสียงร่ำไห้ของมาซามิจากในห้อง ยาโนะมองหน้าของไทโซ ด้วยสีหน้าที่ตั้งคำถามว่า “ท่านมาซามิล่ะ?” ไทโซผู้ยืนอยู่เห็นก็ตอบด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา
“ไม่ดีเลย...ดูเหมือนเธอจะเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก”
“ข้าถูกต่อว่าด้วยว่าทั้งหมดคือความผิดของข้าที่ให้เท็ตซึกะไปประจำการที่แคว้นเซ็ต” ไทโซเล่าให้ฟัง
ยาโนะเงียบโดยไม่ได้แสดงความเห็นอะไร ยาโนะอาจจะประหลาดใจในสิ่งที่มาซามิพูดกับไทโซ เพราะปกติมาซามิเป็นคนที่มีเหตุผลมาก การที่เธอต่อว่าสามีของเธอว่าเป็นต้นเหตุนั้น เป็นอะไรที่ดูไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย แต่ยังไงยาโนะก็คงไม่มีสิทธิที่จะต่อว่านายหญิงของตนเอง ไทโซมองหน้าของยาโนะก่อนจะเอ่ยปากถามยาโนะขึ้นมา
“ข้าเชื่อว่าเจ้าคงไม่ได้มาหาข้าเพียงแค่เรื่องมาซามิหรอก...เจ้ามีอะไรจะบอกข้าอีกล่ะ” ไทโซถามราวกับรู้ใจลูกน้องของตนเอง
“ครับ...ข้าคิดว่าอีกไม่นาน คุซากะ คงยกทัพมาหาเราแน่นอน ดังนั้นข้าคิดว่าเราควรจะเตรียมพร้อมอะไรหลายๆอย่าง” ยาโนะพูด
ไทโซไม่ได้พูดอะไรก่อนจะเริ่มเดินออกห่างจากห้องที่มาซามิกำลังร่ำไห้ ยาโนะก็ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะเดินตามเจ้านายของตน เขาเดินมายังทางเดินที่หากหันข้างออกไปก็จะเห็นผู้คนในปราสาททังโกะเดินไปเดินมา เมื่อทั้งคู่เดินออกห่างจากห้องของมาซามิได้ระยะหนึ่งแล้วไทโซหยุดก่อนจะหาพูดกับยาโนะที่ยืนอยู่ข้างหลังตนเอง
“แล้วเราจะเตรียมตัวเรื่องอะไรบ้างล่ะ?” ไทโซเอ่ยปากถาม
“อย่างแรกก็คงเป็นแผนการรบกับคุซากะ ซึ่งข้าเองก็คิดไว้คร่าวๆแล้ว” ยาโนะตอบกลับ
“แล้วแผนของเจ้านี่จำเป็นต้องพึ่งเคนตะไหม? ถ้าหากจำเป็นข้าจะได้เขียนจดหมายไปหาทันที” ไทโซเสนอ
“ข้าคิดว่าไม่จำเป็น เพราะว่าแผนของข้ารอบนี้ คงไม่ต้องใช้ท่านเคนตะเท่าไหร่” ยาโนะปฏิเสธข้อเสนอ
“อ้อ...แล้วอย่างที่สองล่ะ?” ไทโซถามต่อ
“ข้าอยากให้ท่านไทโซช่วยออกคำสั่งให้ประชากรของเราอพยพไปอยู่แคว้นอินาบะก่อน จนกว่าสงครามจะจบลง” ชายหน้าหวานตอบ
“ไม่มีปัญหา ถ้างั้นข้าขอตัวไปเขียนคำสั่งก่อนแล้วกัน” ไทโซพูดก่อนจะเดินจากไป
ยาโนะโค้งให้เป็นการแสดงการขอบคุณ ไม่นานนักคำสั่งนี้ก็แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว เหล่าประชาชนแห่งแคว้นทังโกะเริ่มอพยพกันอย่างช้าๆ ไม่เว้นมาซามิและรวมถึงฮานะและครอบครัวโอนิสึกะที่อาศัยอยู่กับยาโนะด้วย ยาโนะยืนมองในขณะที่ฮารุกะและเมโกะที่คอยนำทางให้กับฮานะและครอบครัวของเมโกะ ในขณะที่ฮานะเดินอยู่นั้นเธอก็หยุดมาก่อนจะหันมามองยาโนะที่ยืนมองเธออยู่จากบนปราสาทของไทโซ เธอส่งยิ้มให้ก่อนจะโค้ง ราวกับเป็นสัญญาณอวยพรให้ยาโนะโชคดี ชายหน้าหวานที่มองอยู่จากเบื้องบนก็ได้แต่โค้งตอบก่อนจะได้แต่มองคณะเดินทางของพวกเธอเดินจากไป ในขณะที่ยาโนะกำลังยืนมองอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนใกล้เข้ามา ยาโนะหันกลับไปตามเสียงฝีเท้าก็ได้เห็นชายหนุ่มผมสีน้ำตาลที่มีผ้าปิดตาอยู่ เขาเป็นองค์รักษ์คนสำคัญของยาโนะ ซึ่งนามของเขาก็คือ “อากิโตะ”
“ท่านยาโนะครับ เราจะทำสงครามกับคุซากะ แต่ไม่มีฮารุกะและเมโกะไหวหรือ?” อากิโตะเอ่ยปากถาม
“ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ข้าก็คงปล่อยให้ฮานะ เดินทางคนเดียวโดยไม่มีใครดูแลก็คงไม่ได้” ยาโนะตอบ
“อีกอย่าง ข้าคิดว่าการเผชิญหน้ากับคุซากะ จำนวนไม่ใช่ประเด็น แต่เป็นกลยุทธ์ต่างหาก” ชายหน้าหวานเสริม
“แล้วแผนการรบท่านยาโนะพร้อมแล้วหรือ?” อากิโตะเอ่ยปากถามต่อ
“พร้อมแล้วล่ะ ตอนนี้เหลือเพียงรอเท่านั้น” ยาโนะพูดจบก็หันกลับไปมองทิวทัศน์ของแคว้นทังโกะ
เวลาผ่านไปได้ซักพักใหญ่ เสียงของผู้คนที่กำลังคำรามดังขึ้นก้องกังวานไปทั่ว พวกเขารีบวิ่งตรงมายังแคว้นทังโกะ ไม่ต่างอะไรกับตอนที่พวกเขาบุกแคว้นเซ็ตหรือแคว้นอื่นๆที่พวกเขาทำลาย คุซากะวิ่งนำหน้าทัพของเขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ เขาแหงนหน้ามองก่อนจะเห็นพลธนูจำนวนหนึ่งยืนเรียงรายกัน น่าแปลก...พลธนูนั้นมีเพียงแค่แถวเดียวเท่านั้น ไม่ได้มีสองแถวไว้ให้สลับกันแบบตอนที่เขาบุกแคว้นเซ็ต พลธนูเหล่านั้นเริ่มยิงธนูออกไป แน่นอนผู้รับใช้พระเจ้าหลบหลีกธนูนั้นได้อย่างสบายๆ แต่เมื่อพวกเขาหลบได้แล้ว เสียงปืนก็ระเบิดขึ้นมา ทหารของคุซากะเริ่มล้มตายทีละคน คุซากะเองก็ตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาหยุดไปหันมองเพื่อนพ้องที่ล้มตาย ก่อนจะหันกลับไปยังแคว้นทังโกะ สิ่งที่เขาเห็นคือเหล่าพลปืนที่แอบซ้อนอยู่เบื้องหลังพลธนู คุซากะเห็นดังนั้นเขาไม่ได้กังวลเลยแม้แต่น้อย เขากลับรู้สึกตื่นเต้นกว่าเดิม คุซากะวิ่งตรงไปพร้อมกับกระบองที่อยู่ในมือเขา ในขณะที่คุซากะกำลังเข้าไปใกล้พลธนูและพลปืนนั้น ควันก็โพยพุ่งขึ้นมาจากพื้น คุซากะรีบใช้กระบองของเขาปัดเป่าควันพวกนี้ออกไป เมื่อควันพวกนี้หายไปจากสายตาของเขา ชายหนุ่มผมทองก้มมองลงบนพื้นก่อนจะเห็นวัตถุลักษณะกลม ดูเหมือนเจ้านี่จะเป็นสิ่งที่ปล่อยควันออกมา แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหลักตอนนี้ เพราะเบื้องหน้าของเขานั้นไร้ซึ่งเงาของเหล่าพลธนูหรือพลปืน แต่กลับเป็นกองทัพที่มีจำนวนไม่มากกว่าเขาเสียเท่าไหร่ โดยทัพนี้ถูกนำโดยผู้นำตระกูลฮิมูระ
เขามุ่งตรงมาพร้อมกับดาบของเขา ไทโซยกดาบของเขาก่อนจะฟันลงไปบนร่างของคุซากะ หากทว่าด้วยความรวดเร็วของเทพพระเจ้านั้น ดาบของเขานั้นไม่โดนแม้แต่อะไรเลย คุซากะอาศัยจังหวะที่ไทโซพลาดยกกระบองขึ้นจะฟาดลงกลางศีรษะ แต่เขาก็ต้องหยุดการกระทำของเขา เพราะชายตาเดียวใช้ดาบของเขาจะแทงเข้าไปที่กลางลำตัวของคุซากะ ถ้าหากคมดาบนั่นแทงเข้าไปยังร่างของเขา มันก็คงจะเป็นปัญหากับเขาไม่น้อย เขาแกว่งกระบองจะตีเข้าไปบนใบหน้าของอากิโตะ แต่ไม่ทันที่เทพพระเจ้าจะได้ลงทัณฑ์ศัตรูของเขา ไทโซก็ใช้ดาบของแทงเข้าไปบนร่างของคุซากะ แต่คุซากะก็ยังคงไหวตัวทัน จึงทำให้คมดาบตัดผ่านแค่ผิวหนังเฉยๆ ปากแผลนั้นเปิดบนสีข้างของคุซากะ เลือดนั้นไหลออกจากปากแผลนั่น คุซากะก้มลงมองแผลและเงยหน้ามองศัตรูทั้งสองที่ยืนถือดาบและจ้องหน้าตนอยู่
“รุมรึ...ช่างไม่มีเกียรติของซามูไรเอาเสียเลยนะ” คุซากะเหน็บแหนมไทโซและอากิโตะ
“โทษทีนะ แต่มันเป็นแผนของกุนซือพวกเราน่ะนะ” ไทโซพูดพลางแสยะยิ้ม
“งั้นหรือ...แต่ต่อให้พวกเจ้ารุมข้า ผลก็ไม่ต่างกันหรอก” คุซากะพูดพลางหักกระบองของตนเองเป็นสองท่อน
ที่ปลายของกระบอกทั้งสองนั้นมีปลายแหลมอยู่ มันเป็นสัญญาณให้เห็นว่าคุซากะเตรียมพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับชายทั้งสอง อากิโตะและไทโซหันมามองหน้าก่อนจะพยักหน้า ทั้งคู่ตรงเข้าไปก่อนจะยกดาบเตรียมจะฟันลงไปบนร่างของเทพพระเจ้า แต่คุซากะใช้กระบองที่แยกเป็นสองท่อนนั่นรับดาบไว้ก่อนที่เขาจะผลักทั้งสองออกไป ผู้ถูกผลักออกไปเสียสมดุลเล็กน้อย คุซากะใช้กระบองนั้นแทงเข้าไปที่อากิโตะ หากทว่าอากิโตะนั้นโยกหลบได้สำเร็จ ไทโซเห็นช่องว่างจึงรีบใช้ดาบจะฟันลงไปบนแผ่นหลังของคุซากะ แต่คุซากะชักศอกสวน ศอกนั้นกระแทกเข้าไปยังใบหน้าของไทโซ ผู้นำแคว้นฮิมูระเซออกมา คุซากะจะหันกลับไป แต่ด้วยจำนวนคนที่มากกว่าที่คอยรบกวน จึงทำให้คุซากะแผลงฤทธิ์ไม่ได้เท่าที่ควร คุซากะถอยออกมาก่อนจะมองเหล่านักรบแห่งตระกูลฮิมูระที่จ้องมองเขาตาไม่กระพริบ เขาวิ่งถอยกลับไปเพื่อกลับไปตั้งหลักก่อน ในขณะเดียวกันกองทัพของเขาก็กำลังจะดูเหมือนลำบากเช่นกัน เพราะลูกกระสุนและลูกธนูที่พร้อมจะปลิดชีวิต มันทำให้เหล่าผู้รับใช้เทพพระเจ้าไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ตามใจต้องการ และนั่นก็ส่งผลให้เหล่าผู้รับใช้เข้ามาช่วยเหลือคุซากะไม่ได้
ในขณะเดียวกันคุซากะที่กำลังถอยมาตั้งหลักอยู่นั้น เขาก็รู้สึกได้ว่าเขาเหยียบอะไรบางอย่าง และเมื่อเขารู้ตัวอีกที ร่างของเขาก็ถูกยกขึ้น ก่อนที่ร่างของเขาจะอยู่ในตะข่าย กระบองที่อยู่ในมือของเขานั้นตอนนี้ไม่ได้อยู่ในมือของเขาแล้ว แต่มันกลับตกอยู่ที่พื้นเท่ากับว่าตอนนี้เขาไม่มีอาวุธที่จะตัดตะข่ายนี้ออกไปได้เลย เมื่อเทพแห่งสงครามนั้นติดอยู่บนตะข่าย ชายหนุ่มหน้าหวานก็ปรากฏตัวออกมาจากปราสาทใกล้ๆ เขาเดินตรงมายังคุซากะที่ติดอยู่ในตะข่าย เขาจ้องมองคุซากะแต่เขาก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไร คุซากะที่ติดอยู่ในตะข่ายนั้นก็จ้องมองยาโนะเช่นกัน สายตาของคุซากะนั้นเต็มไปด้วยโกรธแค้น ยาโนะเองก็รับรู้ถึงความโกรธแค้นในใจของเขา แต่ยาโนะก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ยืนเงียบ
“ดูเหมือนแผนของเจ้าจะได้ผลนะ ยาโนะ” ไทโซพูดด้วยน้ำเสียงพอใจกับยาโนะที่ยืนมองคุซากะอยู่
“พวกเจ้า...พวกเจ้าต่อสู้แบบไร้เกียรติ ใยเจ้าถึงพอใจกับสิ่งที่พวกเจ้าทำล่ะ!!” คุซากะที่ติดอยู่ในตะข่ายตะโกนออกมา
“โทษทีนะ คุซากะ ข้าไม่สนเรื่องเกียรติอะไรพวกนี้หรอก ตราบใดที่ข้าปกป้องแคว้นข้าได้ก็พอแล้ว” ไทโซตอบกลับ
คุซากะกัดริมฝีปากของตัวเองด้วยความแค้น เขาพยายามจะดิ้น แต่ดูเหมือนความพยายามจะไม่เป็นผล ตามปกติแล้วเขาน่าจะฉีกขาดตะข่ายได้ง่ายๆ หากทว่าตะข่ายอันนี้ถูกสร้างขึ้นมาโดยคาเมอิจึงทำให้ไม่ขาดได้ง่ายๆ คุซากะเหลือบมองออกไปก่อนจะหยุดดิ้นก่อนจะพูดกับชายทั้งสามที่จ้องมองเขาราวกับจ้องมองสัตว์ที่ถูกจับขังไว้หลังกรง
“เจ้าคิดว่าชนะเทพพระเจ้าอย่างข้าได้แล้วงั้นหรือ...ไม่เลย พวกเจ้ากำลังจะแพ้”
“เพราะพวกเจ้าท้าทายต่ออำนาจของพระเจ้า”
สิ้นเสียงของเขาก็มีดลอยมาก่อนจะตัดตะข่าย ตะข่ายนั้นขาดลงมา ทำให้คุซากะหลุดจากพันธนาการ เขาคว้ากระบองที่ตกอยู่ที่พื้น ไทโซและอากิโตะเตรียมพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับคุซากะอีกครั้ง ในขณะเดียวกันนั้นยาโนะหันกลับไปยังทิศทางที่มีดลอยมา สิ่งที่เขาเห็นนั้นทำให้ดวงตาของเขาเบิกโพลนด้วยความตกตะลึง เขาเห็นมูชิที่ยืนอยู่บนไหล่ของ “ยักษ์สีแดง” ระยะของมันอยู่ห่างออกไปพอสมควร ไม่รู้ว่าที่ยาโนะตกตะลึงเป็นเพราะความแม่นยำของมูชิที่สามารถปามีดจากระยะที่สุดแสนจะไกลโดนวัตถุที่เล็กนิดเดียว หรือ กองทัพของตระกูลเท็ตซึยะที่กำลังรุกคลืบเข้ามา ซูตะที่นั่งอยู่บนหลังม้า เขาดึงดาบออกมาจากฝักดาบของเขาและชี้ไปยังข้างหน้าพร้อมกับตะโกน
“บุก!! ทำลายพวกมันให้สิ้นซาก!!”
เหล่าทหารของตระกูลเท็ตซึยะต่างคำรามเมื่อได้ยินคำสั่งนี้และวิ่งตรงเข้าไปที่ปราสาทแคว้นทังโกะ ดูเหมือนทุกอย่างจะเริ่มยุ่งยากแล้วสำหรับยาโนะ
