“เพี๊ยะ”
“เพี๊ยะ”
“เพี๊ยะ”
เสียงของไม้เคนโด้กระทบกันยังดังขึ้นเรื่อยๆ นี่ก็เป็นวันที่สามแล้วที่ลูน่าและทาคุมิมาค้างอยู่ที่นี่ การฝึกนั้นเป็นไปอย่างทรหด ทุกๆวันแผลในตัวของลูน่าจะมากขึ้น แต่เพราะแบบนี้มันก็เลยทำให้หญิงผมสีครามคนนี้มีความคืบหน้าทุกวัน สเวย์ยกดาบเคนโด้ขึ้นก่อนจะแกว่งและเล็งไปที่หน้าท้องของลูน่าแต่ลูน่าใช้ดาบของเธอรับไว้ได้ ลูน่าหมุนตัวก่อนจะเหวี่ยงดาบของเธอและเล็งไปยังศีรษะของหญิงผมสีทอง แต่ AG ตัวนี้ก็ป้องกันการโจมตีไว้ได้ หญิงผมสีทรายปัดดาบก่อนจะใช้ดาบจะตีเข้าไปที่ขาของลูน่าแต่ลูน่าเองก็สามารถรับดาบได้ทัน หากทว่าแม้ลูน่าจะรับได้ แต่หญิงผมสีทองนั้นก็ใช้ขาของเธอเตะเข้าไปที่ท้องของหญิงผมสีฟ้า แรงกระแทกนั้นทำให้ลูน่า ล้มลงไปนอนกองกับพื้น ลูน่ากุมหน้าท้องของตัวเอง พร้อมกับไอ เธอแหงนหน้ามองหญิงในชุดสีดำที่พึ่งเตะเข้าใส่หน้าท้องของตนอย่างรุนแรงเมื่อครู่นี้ สเวย์มองลูน่าด้วยสายตาเย็นยะเยือก
“ทำได้ดีแล้ว แต่คราวหน้าระวังลูกเล่นอะไรพวกนี้ละกัน” นี่คงเป็นครั้งแรกที่สเวย์เอ่ยปากชมลูน่า
ลูน่าพยักหน้าก่อนจะพยุงตัวขึ้นมา เมื่อลูน่าขึ้นมายืนอีกครั้งนั้น เสียงประตูไม้ที่ถูกเลื่อนดังขึ้น ทั้งลูน่าและสเวย์หันกลับไปเห็นทาคุมิยืนด้วยรอยยิ้ม เขาสวมผ้ากันเปื้อนสีชมพู..มันไม่ใช่ของเขา แต่เป็นของลูกสาวของบ้านคาซุชิกะ
“ข้าวเช้าเสร็จแล้วนะ” ทาคุมิพูดกับ AG ทั้งสอง
“อื้อ” ทั้งสเวย์และลูน่าตอบพร้อมๆกัน
สเวย์กับลูน่าเดินออกมาจากโรงฝึกก่อนจะตรงไปยังห้องอาหาร ตั้งแต่ที่ลูน่าและทาคุมิมาพักที่นี่ ทาคุมิก็ทำหน้าที่เป็นพ่อบ้าน เอาจริงๆเก็งคิไม่ได้สั่งหรอก แต่ด้วยนิสัยขี้เกรงใจของทาคุมิ มันเลยทำให้ทาคุมิรู้สึกต้องทำอะไรบางอย่างเวลาอาศัยบ้านเขา เมื่อสอง AG และอีกหนึ่งมาสเตอร์มาถึงห้องอาหาร ในห้องนั้นมีชายร่างกายกำยำนั่งอยู่แล้ว เขาสวมยูกาตะสีเทา บนโต๊ะนั้นมีอาหารสไตล์ญี่ปุ่นมากมาย ไม่ว่าจะเป็นปลา ข้าว หรือนัตโตะวางอยู่ ทาคุมิถอดผ้ากันเปื้อนออกก่อนจะพับและวางไว้ข้างๆตัวเอง
“ทานแล้วนะครับ / ค่ะ” เสียงนี้ดังขึ้น
ทั้งสี่เริ่มกินข้าว บรรยากาศนั้นเป็นไปอย่างเงียบเชียบ ไม่นานนักมื้อเช้าก็จบลง สเวย์ลุกจากที่ของเธอก่อนจะกลับที่โรงฝึกของเธอ เช่นเดียวกันกับลูน่าลุกขึ้นมา ทาคุมิพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้ลูน่า เมื่อเธอเห็นมาสเตอร์ของตัวเองยิ้ม เธอก็ยิ้มตอบ ลูน่าเดินตามหญิงในชุดดำกลับไปในโรงฝึก ทุกๆครั้งที่ทาคุมิยิ้มให้กับลูน่านั่นก็แปลว่า “พยายามเข้าล่ะ” ทุกๆครั้งก่อนที่ลูน่าจะขึ้นคอนเสริต์ ชายผมน้ำตาลคนนี้จะยิ้มให้กำลังใจเธอตลอด ไม่รู้ทำไม แต่ทุกครั้งที่ชายผมสีน้ำตาลคนนี้ยิ้มให้ มันทำให้ลูน่ารู้สึกโล่งใจทุกที ราวกับว่าเป็นมนต์วิเศษของทาคุมิอะไรอย่างนั้น
ทาคุมิเก็บจานและชามทั้งหมดไปก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องครัวก่อนจะเริ่มลงมือล้างชามพวกนั้น ในขณะที่น้ำไหลลงมาจากก๊อกน้ำและตกกระทบกับภาชนะนั้นเขาก็หันไปมองรูปที่แขวนอยู่กับกำแพง มันเป็นรูปของชายเจ้าของบ้านเก็งคิที่ยืนอยู่ข้างๆกับสเวย์และข้างหน้าของสเวย์นั้นมีเด็กผู้หญิงคนนึงยืนอยู่ เธอเป็นเด็กผู้หญิงผมสีดำยาวสลวย ดวงตาของเธอนั้นเป็นสีม่วง ดูจากใบหน้าของเธอแล้วน่าจะเป็นเด็ก ม. ปลายละมั้ง ข้างหลังนั้นเป็นทิวทัศน์ของโตเกียว ถามว่ารู้ได้ไงว่าเป็นโตเกียว? เพราะว่าข้างหลังนั้นมีโตเกียวสกายทรีตั้งอยู่ มันเลยทำให้ชายหนุ่มผมน้ำตาลคนนี้รู้ว่ารูปนี้ถ่ายที่ไหน ทาคุมิหันไปก่อนจะเห็นอดีตแชมป์ AG เดินผ่าน มันก็ทำให้ทาคุมิหันกลับไปยังชายคนนี้
“คนนี้ลูกสาวของคุณคาซุชิกะหรอครับ?” ทาคุมิถามพลางชี้ไปที่เด็กสาวที่ยืนในรูป
“อ่าใช่...นี่โยโกะลูกสาวของชั้นเอง” ผู้เป็นพ่อตอบ
“เห...น่ารักจังเลยนะครับ” ชายผมน้ำตาลเอ่ยปากชม
“จะว่าไป ผมอยากจะถามมานานแล้ว ตอนนี้ลูกสาวของคุณคาซุชิกะอยู่ไหนหรอครับ?” ทาคุมิเอ่ยปากถามต่อ
“ไปทัศนะศึกษาน่ะ กลับมาวันนี้แหละ” ชายวัยกลางคนที่สวมแว่นให้คำตอบ
ทาคุมิฟังแล้วก็พยักหน้าก่อนจะหันกลับไปล้างถ้วยต่อ ส่วนชายเจ้าของบ้านนั้นก็นั่งลงไปบนผืนเสื่อ ก่อนจะคว้ารีโมทมาเปิดโทรทัศน์ ภาพนั้นฉายมาเป็นข่าวประจำช่วงเช้า เมื่อทาคุมะล้างพาชนะทั้งหลายเสร็จ เขาก็เดินตรงไปยังโทรทัศน์ก่อนจะนั่งลงไปมองบนหน้าจอ เขารู้สึกโชคดีที่อากาศไม่ร้อนนัก เพราะที่นี่ไม่มีเครื่องปรับอากาศ ชายหนุ่มผมน้ำตาลไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าตอนนี้เป็นหน้าร้อน ร่างกายของเขาจะเป็นยังไง ในขณะที่ทาคุมิกำลังนั่งปล่อยเวลาไปกับจอโทรทัศน์นั้น เขาก็นึกอะไรได้อย่างหนึ่ง ทำไมเขาไม่เคยเห็นแม่ของโยโกะเลยล่ะ? ถ้าจำไม่ผิด “AG ไม่สามารถตั้งท้องได้” นั่นก็แปลว่าสเวย์ไม่มีทางเป็นแม่แน่นอน...ทาคุมิอยากจะเอ่ยปากถามนะ แต่มันก็ดูเสียมารยาท ทาคุมิจึงตัดสินใจเงียบและเก็บความสงสัยนี้ไว้ในใจ ห้องยังคงถูกปกคลุมด้วยเสียงจากกล่องสีดำ
“แล้วเป็นผู้จัดการไอด้อลนี่เหนื่อยไหม?” เก็งคิหันมาถามทาคุมิ
“อ่าครับ มันก็เหนื่อยอยู่หรอก...แต่เอาจริงๆผมก็สนุกไปกับมันนะ” ชายหนุ่มผมน้ำตาลพูด
“ผมสนุกที่ได้ทำให้ความยุ่งเหยิงทุกอย่างเป็นระเบียบ ชอบที่ได้เดินทางไปที่ต่างๆ ชอบที่จะดูไอด้อลของตัวเองเติบโต”
“และผมก็มีความสุข...ที่เห็นลูน่ายิ้มทุกครั้ง…อ๊ะ”
ทาคุมิเหมือนพึ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรน่าอายออกไป มันทำให้เก็งคิหัวเราะเบาๆ ส่วนทางทาคุมิก็หัวเราะเบาๆด้วยความเขินอาย
“แล้วคุณคาซุชิกะตอนนี้ทำอะไรอยู่หรอครับ?” ชายหนุ่มผมน้ำตาลหันไปถามกลับบ้าง
“ตอนนี้น่ะนะ...ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก ชั้นได้เงินจากการชนะ AG Battle มามากพอแล้ว”
“ถ้าใช้ดีๆ ชั้นคงไม่ต้องทำงานอีกตลอดชีวิตก็ยังได้” แชมป์เก่าตอบ
เก็งคิยื่นเอื้อมมือไปหยิบรีโมทก่อนจะกดปุ่มปิด มันทำให้ภาพที่ฉายอยู่นั้นดับลง ชายหนุ่มผมสั้นผู้สวมแว่นหันมามองหน้าของทาคุมิที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม ก่อนจะมองเข้ามายังดวงตาของชายผมน้ำตาลพร้อมกับเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“แต่จริงๆมันไม่ใช่แค่นั้นหรอก...ชั้นก็แค่ล้ากับการต่อสู้พวกนี้มามากแล้ว”
“ชั้นกับสเวย์ฝึกกันอย่างยากเย็น ตื่นเช้ามาก็ฝึก บ่ายก็ฝึก ค่ำก็ฝึก ฝึกจนแทบจะไม่ได้ออกไปสัมผัสโลกภายนอกหรือมีเวลาให้ครอบครัว”
“ในวันที่ชั้นเป็นแชมป์ AG Battle...มันควรจะเป็นวันที่ชั้นดีใจที่สุดในชีวิต แต่ว่ามันไม่ใช่แบบนั้น”
“ภรรยาของชั้น..หรือแม่ของโยโกะเสียชีวิตในอุบัติเหตุรถยนต์”
ชายคนนี้หยุดพูดก่อนจะสูดหายใจลึกๆเขาแหงนหน้ามองขึ้นไปบนเพดาน ก่อนจะก้มกลับลงมามองคู่สนทนาของเขา
“ดั่งที่เขาว่าการจากลาเกิดขึ้นได้เสมอ…”
“มันก็ทำให้ชั้นนึกนะว่าชั้นชนะ AG Battle ไปแล้วได้อะไรขึ้นมา...ชั้นเสียเวลาที่จะอยู่กับคนที่ชั้นรัก ชั้นเสียโอกาสที่จะได้พูดคุยกับเธอ ทำให้เธอมีความสุข”
“ถ้าหากชั้นย้อนเวลาได้...ชั้นคงเลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่กับภรรยาของชั้นมากกว่านี้”
ทาคุมิพูดอะไรไม่ออก เขามองเข้าไปที่ดวงตาของเก็งคิ แม้เขาจะไม่ได้ร้องไห้ แต่เขาสัมผัสได้ถึงหัวใจของชายคนนี้ที่กำลังปวดร้าว น้ำเสียงที่ชายคนนี้พูดนั้นเต็มไปด้วยความอาลัย จากบทสนทนาเล็กๆที่ควรจะทำให้บรรยากาศรอบๆนั้นคึกครื้นแต่มันกลับทำให้บรรยากาศในห้องนั้นเงียบกริบ มีเพียงแต่เสียงของดาบเคนโด้จากโรงฝึกที่กระทบกันดังเป็นระยะๆ สายลมอ่อนๆนั้นพัดใบไม้ให้หลุดมาจากกิ่งก้าง ใบไม้สีน้ำตาลนั้นล่วงลงมาช้าๆก่อนจะสัมผัสบนผืนดินที่เย็นเฉียบ แต่ไม่ทันอะไรสายลมก็พัดอีกครั้งก่อนมันจะทำให้ใบไม้นั้นลอยไปในอากาศก่อนจะล่องลอยไปตามสายลม ทาคุมิก้มหน้าลงไปมองบนผืนเสื่อ เขาไม่รู้เขาควรจะพูดอะไรดี แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาพูดออกมาจากปากและออกมาจากก้นบึ้งหัวใจของเขาได้นั่นก็คือคำว่า “ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ”
=====
ท้องฟ้านั้นเป็นสีส้ม ดูเหมือนอีกไม่นานตะวันจะลับจากขอบฟ้า เสียงผู้คนที่อยู่นอกรั้วนั้นดังขึ้น สำหรับคาวาโกเอะนั้น ตอนกลางคืนนั้นบางทีอาจจะคึกคักกว่าตอนกลางวันก็เป็นได้ เพราะนักท่องเที่ยวจากต่างแดนที่อยากจะมาชมแสงไฟและสัมผัสบรรยากาศของญี่ปุ่นในสมัยก่อน อย่างที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ “คาวาโกเอะเป็นเมืองท่องเที่ยว” แต่ถึงกระนั้นมันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลคาซึชิกะ เสียงดาบปะทะกันจากโรงเคนโด้เงียบลง เพราะ AG ทั้งสองนั้นก้าวออกมาจากโรงฝึก มันเป็นอีกวันที่ทรหดสำหรับลูน่า ถึงเธอจะโดนฟาดน้อยลง แต่ก็ใช่ว่าเธอไม่โดนสเวย์ตีด้วยไม้เคนโด้เลยซักครั้ง ไม่นับลูกเตะหรือหมัดอีกล่ะ
“เหนื่อยหน่อยนะ” เสียงของทาคุมิดังขึ้น
เขาเดินออกมาพร้อมกับขวดน้ำในมือสองขวด เขายื่นให้กับสเวย์และลูน่า AG ทั้งสองรับไว้ก่อนจะเปิดขวดและกระดกน้ำดื่ม ไม่นานนักน้ำก็หมดลง
“ข้าวเย็นจะเสร็จแล้วนะ รอแปปนึง” ทาคุมิผู้ทำหน้าที่เป็นพ่อบ้านบอกกับหญิงทั้งสอง
ไม่ทันที่ทาคุมิจะหันกลับไปในบ้าน เขาก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเดินเข้าไปในบ้าน เธอเดินผ่านด้านหลังของลูน่าและสเวย์ทำให้ AG ทั้งสองมองไม่เห็นเธอ ผมของเธอนั้นดำยาวสลวย ดวงตาของเธอเป็นสีม่วง หญิงคนนี้ยังอยู่ในชุดนักเรียนสีน้ำตาลของเธอ ก็เพราะกลับมาจากทัศนศึกษาละมั้ง เลยทำให้เด็กสาวคนนี้ยังอยู่ในชุดนักเรียน เธอกำลังจะเลื่อนประตู แต่แล้วเธอก็หยุดก่อนจะหันมามองหน้าทาคุมิที่กำลังจับจ้องเธออยู่ สเวย์และลูน่าหันไปมองตามทาคุมิก่อนจะเห็นเด็กผู้หญิงคนนี้ยืนชายหนุ่มผมน้ำตาล เธอละสายตาออกจากทาคุมิอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมองไปยังใบหน้าของลูน่า มันทำให้ลูน่ารีบจะเอื้อมมือไปกดข้อมือของเธอ เพื่อเปลี่ยนเข้าร่างจำแลง แต่ไม่ทันเสียแล้ว...เธอเดินกลับเข้าบ้านไปโดยไม่ได้พูดอะไร ทิ้งไว้ให้คณะของทาคุมิยืนเงียบ
“นั่นโยโกะซินะครับ?” ทาคุมิเอ่ยปากถามสเวย์
“อืม” สเวย์ตอบสั้นๆ
เป็นปฏิกิริยาตอบรับที่แปลกเสียจริง...ตอนแรกๆทาคุมิคิดว่าถ้าเห็นหน้าของลูน่า เธอจะกรี๊ดกร๊าดด้วยความดีใจ เพราะในห้องของเธอนั้นยังมีรูปโปสเตอร์ของลูน่า นั่นก็แปลว่าเธอเป็นแฟนคลับของลูน่า...จริงไหม?
======
ในที่สุดวิกาลก็มาเยือน เพราะว่าลูกสาวของบ้านคาซุชิกะหรือโยโกะกลับมาแล้วจึงทำให้ลูน่าต้องย้ายไปในห้องของสเวย์ การนอนของทั้งสองห้องนั้นต่างกัน เพราะหากนอนในห้องของโยโกะจะเป็นเตียง แต่ถ้าห้องของสเวย์จะเป็นฟูกธรรมดาๆ
“โอเค เรียบร้อยละ” ทาคุมิพูดกับลูน่าที่นั่งในห้องหลังจากที่เขาจัดที่นอนให้เรียบร้อย
“อื้ม ขอบคุณมากนะทาคุมิ” ลูน่าพูดกับทาคุมิพลางมองมือของตัวเอง
ทาคุมินั่งลงไปข้างๆกับลูน่าก่อนจะพูดกับ AG ของตัวเอง
“แล้ว...ซ้อมวันนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ?” ชายหนุ่มผมน้ำตาลถาม
“ก็พัฒนาขึ้นกว่าเมื่อสองวันก่อนนะ ชั้นเริ่มจะอ่านการเคลื่อนไหวของสเวย์ออกแล้ว”
“เหลือเพียงแต่ชั้นยังโจมตีโดนสเวย์ไม่ได้เลยซักครั้ง” ลูน่าให้คำตอบ
“ก็นะ...ไม่แปลกเท่าไหร่ สเวย์เป็นถึงระดับแชมป์โลกนี่นะ” ทาคุมิหัวเราะเบาๆ
ว่าแล้วทาคุมิก็ลุกขึ้นมาจากผืนเสื่อก่อนจะหันมายัง AG ของตน
“ถ้างั้นชั้นขอตัวก่อนล่ะ...อีกสองวันก็พยายามเข้าล่ะ”
“อื้อ” ลูน่าพยักหน้า
ทาคุมิใช้มือของเขาเลื่อนประตู หากทว่าก่อนที่เขาจะก้าวออกไป เขาก็หยุด เขาหันมาก่อนจะวิ่งไปสวมกอดลูน่าที่นั่งอยู่ ใบหน้าของลูน่านั้นแดงก่ำขึ้นมา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นไปหมด ถ้าให้พูดนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ทาคุมิกอดลูน่าแบบนี้
“นะ นะ นะ นายเป็นอะไร?”
“นี่สัญญากับชั้นอย่างนึงได้ไหม....ว่าเธอจะอยู่กับชั้นตลอดไป” ทาคุมิเมินคำถามของลูน่า
ลูน่าได้ยินคำถามนี้แล้วก็เงียบไปครู่นึง เธอยิ้มก่อนจะหลับตาลงและให้คำตอบ
“สัญญาซิ”
