ชายในชุดสูทสีม่วงหยิบปืนขึ้นมาก่อนจะเล็งมายังเดม่อน ก่อนจะลั่นไก คราวนี้สิ่งที่พุ่งออกมาจากปากกระบอกปืนไม่ใช่ธงที่เขียนว่า “ปัง” แต่เป็นกระสุนปืนที่ลอยออกมาช้าๆ เดม่อนรีบกลิ้งหลบ กระสุนนั้นลอยก่อนจะหยุดเมื่อกระแทกกับกำแพง เดม่อนรีบลุกขึ้นมาก่อนจะชกใส่หน้าของเจฟ แรงกระแทกนั้นทำให้เจฟถอยออกไปสองสามก้าว เดม่อนง้างหมัดซ้ายก่อนจะชกเข้าใส่หน้าท้องอีกที ตัวตลกที่ได้รับหมัดไปถอยลงไปอีก เดม่อนพุ่งเข้าไปอีกครั้ง หากทว่าคราวนี้เขาถูกตัวตลกตัวนี้ยกเท้าก่อนจะเตะเข้าใส่คาง แรงกระแทกนั้นทำให้ภาพที่จอห์นเห็นนั้นเอียงไปหมด เมื่อเขาตั้งสติได้ เขาก็เห็นคู่ต่อสู้ของเขายกปืนก่อนจะจ่อมาทางเขา แต่สิ่งที่เขาทำนั้นไม่ใช่ลั่นไก เพราะเจฟเลือกที่จะใช้ปืนฟาดเข้าไปยังใบหน้าของเขา เดม่อนล้มลงไปกับพื้น เขารีบลุกขึ้นมาก่อนจะมองเข้าไปยังดวงตาที่เต็มไปด้วยความบิดเบี้ยวของเจฟ
“จริงๆแล้ว ชั้นจะฆ่านายตั้งแต่เมื่อกี้ก็ได้นะ แต่ชั้นไม่ทำ” เจฟพูดพลางควงปืนลูกซองของตัวเอง
“แต่ถ้านายตายมันจะสนุกอะไรล่ะ? ชั้นยังไม่ได้ฟังเสียงหัวเราะของแกเลยด้วยซ้ำ” เจฟพูดด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง
“รู้ไหม เดม่อน เขาบอกว่า หัวเราะหนึ่งครั้งเนี่ยดีต่อสุขภาพนะ ดังนั้นแล้วเลิกหน้าบึ้งแล้วมาหัวเราะกันดีกว่า”
ว่าแล้วเจฟก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาในขณะที่เดม่อนได้แต่ยืน ในหูของเขาตอนนี้ไม่ได้ยินเสียงอะไรอื่นนอกจากเสียงหัวเราะที่ดูยียวนกวนประสาทของเดม่อน เขาไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งที่เจฟพูดนั้นเป็นสิ่งที่ออกมาจากใจของเขาจริงๆ หรือแค่ต้องการจะกวนประสาทของเขากันแน่ แต่ถึงกระนั้นเดม่อนก็ได้แต่ยืนนิ่งและฟังเสียงหัวเราะของเจฟ ในขณะนั้นเดม่อนนึกอะไรได้ขึ้นมา มันเป็นบทสนทนาของเขากับผู้ที่สวมชุดคนอื่นก่อนหรือก็คือ “เจมส์”
=====
“จอห์นรู้ไหม...สิ่งที่น่ากลัวน่ะ ไม่ใช่แค่กระสุนปืนหรอกนะ” เจมส์ผู้เป็นอาจารย์ของจอห์นพูดขึ้นในขณะที่เขาทอดกายอยู่บนโซฟาเก่าๆ ตรงข้ามกับโซฟาเก่าๆที่เต็มไปด้วยรอยพุนั้นก็คือทีวีโทรมๆที่วางไว้กับพื้น บนจอนั้นก็ฉายหนังอยู่ แต่ด้วยความเก่าของโทรทัศน์นั้นก็ทำให้เห็นได้ว่าสีของภาพนั้นไม่สดอย่างที่ควรจะเป็น
“หมายความว่าอะไร?” จอห์นหันมาถามด้วยความฉงน
“กระสุนปืนมันฆ่านายได้ก็จริง แต่ว่ามันไม่ใช่สิ่งเดียวที่อันตรายหรอก” ชายวัยทำงานหันมาพูดกับเด็กหนุ่ม
“สิ่งๆนั้นก็คือคำพูดยังไงล่ะ”
สิ่งที่ชายคนนี้พูดนั้นทำให้เด็กหนุ่มผมสีบลอนด์ทำหน้าฉงนเล็กน้อย สีหน้าของเขานั้นแสดงออกมาได้อย่างชัดเจนว่าเขา “ไม่เข้าใจ” มันทำให้ชายที่ชื่อว่าเจมส์หัวเราะเบาๆก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาเก่าๆพร้อมกับหันมายังเด็กชายผมสีทองที่ยืนทำหน้างุนงง
“ฟังนะจอห์น ชีวิตของคนเราถ้าจะสมบูรณ์ มันต้องดำเนินไปทั้งกายและจิต”
“กระสุนทำลายร่างกาย ในขณะเดียวกันคำพูดทำลายจิตใจ คำพูดน่ะมันยิ่งใหญ่มากรู้ไหม จอห์น”
“มันสามารถให้คนๆนึงเปลี่ยนกลายเป็นอีกคนนึงง่ายๆเลยล่ะ”
จอห์นฟังแล้วเหมือนจะเข้าใจแต่เขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดีๆ เด็กหนุ่มผมสีทรายผู้นี้อยากจะเอ่ยปากถาม แต่เขาก็ไม่กล้าเอ่ยปาก เขาได้แต่ยืนเงียบและรอฟังชายที่รับเลี้ยงเขาพูดต่อ
“ถ้าหากให้ชั้นเลือกได้นะ ชั้นยอมโดนยิงดีกว่าที่จะโดนคำพูดพวกนี้เชือดเฉือนชั้นเป็นชิ้นๆ”
มันยิ่งทำให้จอห์นไม่เข้าใจ เด็กหนุ่มผมทองคนนี้คิดต่างไปเสียนิด เพราะถ้าหากเขาเลือกได้ เขาคงเลือกจะโดนคำพูดเฉือดเฉือนดีกว่าจะโดนกระสุนเจาะผ่านร่างกายของเขา
=====
เขาเริ่มเข้าใจสิ่งที่เจมส์พูดขึ้นมาทีละนิด และเขาก็เริ่มเข้าใจเจตนาของเจฟ ชายในชุดเกราะสีดำเห็นแบบนี้แล้วก็ตัดสินใจยืนเฉยๆ แม้ว่าคำพูดจะน่ากลัวเพียงใด แต่หากทว่าเราก็สามารถสร้างโล่ขึ้นมารับมือได้เหมือนกัน และโล่ที่ดีที่สุดในการต่อสู้กับคำพูดก็คือการ “เพิกเฉย”
“ชั้นเห็นนายยืนทื่อต้องนานแล้ว เป็นอะไรรึเปล่า?” เจฟหยุดหัวเราะก่อนจะหันมาถาม
เดม่อนยังคงเงียบ มันทำให้เจฟเบ้ปากก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งแซ่ พร้อมกันหันหลังกลับไป
“ให้ตายซิ นายนี่น่าเบื่อชะมัด...รู้ไหมว่-“ ไม่ทันที่เจฟจะพูดจบเขาก็ถูกเดม่อนจับหันมา เดม่อนชกเข้าใส่หน้าเต็มๆ
แรงกระแทกนั้นทำให้เจฟลงไปนอนกับพื้น ปืนของเขานั้นหลุดจากมือของเขา ปืนนั้นลงไปในกองทราย เดม่อนยืนตั้งการ์ด ก่อนจะทำท่าให้เจฟลุกขึ้นมาจากพื้น เจฟเห็นสัญญาณนั้นแล้วก็พยุงขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะลุกขึ้นมาตามที่เดม่อนบอก
“ถือว่าเจ๊ากับมะกี้ที่แกไม่ฆ่าชั้นก็แล้วกัน” เดม่อนพูดกับเจฟที่ลุกขึ้นมา
เจฟได้ยินประโยคนี้แล้วเขาก็ยิ้มก่อนจะหัวเราะดังกว่าเดิม เขาหัวเราะเหมือนคนบ้า หรือเขาอาจจะเป็นคนบ้าอยู่แล้ว เรื่องนี้ก็มิทราบ...เจฟเอามือกอดท้องของตัวเองพร้อมกับหัวเราะ น้ำตานั้นไหลอาบใบหน้าสีขาวของเจฟ เขาหยุดหัวเราะก่อนจะเอามือปาดน้ำตาของเขาออกจากดวงตาของเขา
“โถ่ๆ เดม่อน ชั้นว่านายพลาดแล้วนะ”
“เมื่อกี้นายน่าจะฆ่าชั้น ทุกอย่างจะได้สิ้นเรื่อง เพราะมะกี้คงเป็นโอกาสครั้งเดียวที่นายจะฆ่าชั้นได้”
“แต่ต่างกับชั้น ชั้นอยากจะฆ่าแกตอนไหนก็ได้” เจฟพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ
เจฟพูดจบก็วิ่งตรงไปยังปืนที่อยู่บนฝืนทราย เดม่อนเองก็วิ่งเหมือนกัน ทั้งคู่มุ่งตรงไปยังปืนทั้งคู่ ด้วยชุดเกราะนั้นทำให้เจฟวิ่งเร็วกว่าเล็กน้อย เดม่อนไม่มีทางเลือกอื่นสไลด์ตัวก่อนจะดึงขาของเจฟ ชายผมสีเขียวนั้นหน้าฟาดกับพื้นทราย เดม่อนล็อคขาของเจฟไว้ เจฟใช้เท้าถีบใบหน้าของเดม่อน ชายในชุดเกราะสีทมิฬเซออกไป เจฟลุกขึ้นมาก่อนจะจัดการวิ่งมาหา แต่ว่าการวิ่งมาหาเดม่อนนั้นก็ทำให้เข้าทางเขา ชายในชุดเกราะสีดำจับแบกขึ้นและโยนอัดใส่เข้ากับกำแพง แรงกระแทกนั้นทำให้กำแพงร้าวเล็กน้อย ส่วนชายผมสีเขียวนั้นก็ไหลลงมานอนกับพื้น เดม่อนเดินขึ้นมามองเจฟที่นอนกับพื้นก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก
“ยอมรึยัง”
เจฟตอบกลับด้วยรอยยิ้มก่อนจะเขวี้ยงวัตถุกลมๆเข้าใส่ใบหน้า ด้วยระยะที่แสนใกล้ มันทำให้จอห์นไม่สามารถหลบสิ่งนี้ได้ทัน ควันสีเขียวนั้นลอยออกมา เดม่อนรีบถอยออกมา แต่ดูเหมือนจะช้าไปเสียแล้ว เขาสูดควันนี้เขาไปแล้ว เดม่อนนึกถึงคำพูดของชายร่างบางผู้เป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านเคมี
“และนายจะสูญเสียการควบคุมช้าๆ และท้ายที่สุดนายก็จะเป็นบ้าไป เท่าที่ทดลองมาดูเหมือนจะใช้เวลาประมาณ 30 – 40 นาทีก่อนที่ยาจะทำงานอย่างเต็มที่”
เดม่อนเริ่มรู้สึกอยากจะหัวเราะถึงเขาจะไม่รู้ก็ตามว่าอะไรที่ทำให้เขาอยากจะหัวเราะ เขาพยายามกลั้นหัวเราะไว้ ในขณะที่อสูรกายสีราตรีกำลังต่อสู้กับตัวเอง ตัวตลกผู้เป็นคนวางยาใส่เดม่อนก็ลุกขึ้นมาช้าๆก่อนจะมองมายังเดม่อนที่พยายามจะควบคุมตัวเองอยู่
“หัวเราะออกมาซิ...หัวเราะออกมา อย่าไปกลั้นมัน ปลดปล่อยมันออกมา”
เดม่อนเริ่มหัวเราะออกมาช้าๆ เสียงหัวเราะเขานั้นไม่ได้ดังกึกก้องเหมือนกับตัวตลกตัวนี้ แต่เขาก็หัวเราะช้าๆ เสียงหัวเราะนั้นก็ทำให้เจฟระเบิดเสียงหัวเราะและประสานเสียงหัวเราะไปพร้อมๆกัน อโพลคาร์ลิปที่นั่งอยู่บนบัลลังค์เคียงข้างกับทาสรับใช้ของเขาก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากนั่งดูทั้งคู่อย่างสนุกสนาน หากทว่าเจฟหัวเราะได้ไม่ทันไรเขาก็ถูกเดม่อนคว้าคอก่อนจะจับฟาดลงไปกับพื้น หลังของเจฟกระแทกเข้าไปกับพื้นเต็มๆ เดม่อนง้างหมัดก่อนจะชกเข้าใส่หน้าของเจฟเต็มๆ หมัดนี้นั้นทำให้เจฟหมดสติไป เดม่อนลุกขึ้นมาก่อนจะพยายามฝืนตัวเองไม่ให้ระเบิดเสียงหัวเราะก็ตาม เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเขากำลังเปลี่ยนไป เขามองไปยังอะไรก็ตาม เขาก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องหน้าขันไปหมด ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าของอโพลคาร์ลิปหรือแม้แต่เม็ดทรายบนพื้น
“ชะ ชั้นชนะรึยัง?” เดม่อนหันไปถามเจ้าของบัลลังค์
“น่าเสียดายนะว่ายัง วิธีที่นายจะชนะนั้นมีอยู่แค่สองอย่างคือหนึ่งเจฟบอกยอมแพ้หรือฆ่าเจฟทิ้งซะ”
“และจากที่ชั้นดูเนี่ย เจฟคงไม่บอกว่ายอมแพ้หรอก ว่าไหม? ดังนั้นนายคงเหลือแค่วิธีเดียว”
“ฆ่ามันซะ แล้วแกจะเป็นผู้ชนะ” อโพลคาร์ลิปตอบกลับ
เดม่อนหันไปมองปืนลูกซองที่ตกอยู่ที่พื้น เขาเดินไปก่อนจะหยิบมันขึ้นมา เขาเดินตรงไปยังเจฟที่หมดสติอยู่ เดม่อนเอาปืนจ่อเข้าไปบนหน้าผากของเจฟที่ไม่ได้สติ เขาแสยะยิ้มออกมา รอยยิ้มนี้ไม่ได้เกิดมาจากจิตใต้สำนึกของจอห์น แต่เป็นเพราะฤทธิ์ยาของ “เจฟ” ต่างหาก เดม่อนลั่นไกโดยไม่มีการลังเล
“ปัง” เสียงปืนระเบิดขึ้นมา
เลือดนั้นกระเซ็นก่อนจะนองไปทั่วฝืนทราย เดม่อนปล่อยปืนออกจากมือของเขา ปืนนั้นตกสู่พื้นทราย ก่อนที่จอห์นจะเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสียงหัวเราะของเขานั้นดังไปทั่วท้องฟ้าสีคราม ท่ามกลางเสียงหัวเราะนั้นอโพลคาร์ลิปก็ลุกขึ้นมาจากบัลลังค์ของเขาก่อนจะลุกขึ้นมาปรบมือพร้อมกับยิ้มด้วยความพอใจ
“ยินดีด้วย เดม่อน”
“เจ้าผ่านรอบแรก”
