Golden Goal : Episode 2

เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น !!

นักเรียนทั้งชายหญิงของโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยโตเกียว เดินออกมาจากอาคารเรียน เพื่อจะกลับบ้าน ทางยูไดกับเท็นมะ เดินออกมาเตรียมจะกลับบ้าน

“เฮ่ เท็นมะ วันนี้นายกลับบ้านยังไงหนะ?” ยูไดถามกับเท็นมะ
“ก็ขึ้นรถไฟฟ้าแล้วเดินต่อนั่นหละ ทำไม?จะให้ชั้นไปส่งหน้าบ้านนายหรอ?” เท็นมะหันหน้ามาถามยูได
“นายก็รู้นี่ ! หิหิ” ยูไดหันมาพร้อมยิ้มตามสไตล์

หลังจากนั้นเท็นมะก็ไม่พูดอะไร ก่อนที่ทั้งคู่เดินไปจนถึงแถวหน้าบ้านของยูได ทำให้ถึงเวลาที่ยูไดจะพูดตรง ๆ กับเขาเสียที

“นี่เท็นมะ ชั้นจะบอกอะไรให้นายฟังนะ … เรื่องที่นายบอกว่าจะเลิกเล่นฟุตบอ..”
“ก็ชั้นบอกไปแล้วนี่ ว่าชั้นจะเลิกเล่นฟุตบอลหนะ นายไม่เข้าใจหรือยังไงยูได!!” เท็นมะตอบสวนด้วยเสียงหนักแน่น ยูไดยังทำหน้าหนักใจก่อนที่เขาจะพูดออกไป
“นี่ฟังชั้นนะ เท็นมะ ชั้นรู้นายเจ็บใจ เจ็บใจที่ไม่สามารถพาทีมเราได้แชมป์ได้ แล้วก็ นายไม่ชนะเจ้าโอดะ แต่นี่มัน….”
“เรื่องปกติของฟุตบอล คำนี้ใช่มั้ย? ที่นายจะพูด” เท็นมะบอกกับยูได
“ใช่ คำนี้หละ” ยูไดพูดพลางถอนหายใจไป ก่อนที่เขาจะเอานิ้วชี้ไปที่อกข้างซ้ายของเท็นมะ
“ถามใจนายดู… ชั้นไปหละ พรุ่งนี้เจอกัน อย่าลืมกิจกรรมชมรมพรุ่งนี้ด้วยหละ” ยูไดพูดพร้อมเอานิ้วออกก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน

ตอนนี้ก็เหลือแค่เท็นมะที่กำลังเดินออกจากซอยบ้านของยูได เขาคิดคำของยูไดในหัว ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปตามเสียงที่มาจากข้าง ๆ หูของเขา เขาหันไปเป็นสนามเด็กเล่น มีเด็กอายุราว ๆ 7-8 ปี เตะฟุตบอลอยู่สนามเด็กเล่นด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสทำให้ภาพในอดีตของเขาขึ้นมาในหัว

เป็นภาพเท็นมะในอดีตเป็นภาพที่คุณแม่ของเขา ซื้อลูกฟุตบอลมาให้ เขาดีใจมาก ก่อนจะเป็นภาพเขาเข้าไปกอดแม่ของเขา โดยมีพ่อของเขายืนยิ้มอยู่ด้านหลัง

ภาพกลับมาสู่ความเป็นจริง ทางเท็นมะถอนหายใจ ก่อนจะเดินออกไป แต่ว่าบอลของเด็กนั้นมันออกมานอกสนาม … บอลมันไล่มาตามหลังของเท็นมะ ก่อนที่จะมีเสียงเด็กตะโกนออกมา

“พี่ครับ !! เตะลูกฟุตบอลมาให้พวกผมหน่อย” เสียงเด็กในสนาม ก่อนที่เท็นมะจะหันมาก่อนจะเตะฟุตบอลไปให้
“นี่พี่ชายครับ พี่เป็นเพื่อนของพี่ยูไดหรือเปล่า? ใช่พี่เท็นมะใช่มั้ยครับ” เสียงของเด็กคนเดิมในสนาม เท็นมะหันไปทำหน้างงเล็กน้อย เหมือนกับเด็กคนนี้รู้จักเขาได้ยังไง
“ใช่ แล้วน้องรู้จักพี่ได้ยังไงหรอ?” เท็นมะพูดก่อนจะเดินไปหาแล้วนั่งยอง ๆ พูดกับเด็กคนนั้น
“ก็พี่ยูไดชอบพูดเรื่องพี่ชายให้ฟัง แล้วบอกว่าพี่เตะฟุตบอลเก่งมากเลย เก่งกว่าพี่ยูไดอีก เขาบอกแบบนั้นหละ” คำพูดของเด็กน้อย มันทำให้เท็นมะ แทบจะยิ้มออกมา แต่เขายังยิ้มอ่อน ๆ ก่อนจะจับหัวของเด็กคนนั้น
“เจ้ายูไดมันโม้หนะ .. พี่เตะฟุตบอลไม่เก่งหรอก” เขายิ้มก่อนจะลุกเดินกลับไป แต่เสียงเด็กคนนั้นยังเรียกเท็นมะอีก
“นี่พี่ชาย ถ้าว่าง ๆ มาเตะฟุตบอลกับพวกผมก็ได้นะ” เด็กคนนั้นบอก เท็นมะไม่พูดอะไรก่อนจะยิ้มให้ แล้วยกมือลา ก่อนจะเดินไป

หลังจากนั้นเท็นมะก็เดินไปสถานีรถไฟฟ้าโตเกียว เพื่อกลับบ้าน เขาบิดขี้เกียจสองสามครั้ง แต่แขนของเขาไปโดนกับผู้หญิง เขารีบหันหน้าไป เจอกับซาโอริ ก่อนที่เขาจะรีบหันไปขอโทษ

“เอ่อ ซาโอริจัง คือว่าชั้นขอโทษนะ..” เท็นมะรีบหันไปขอโทษอย่างไว
“ไม่เป็นไร นายใช่เด็กห้อง B ที่ใกล้ไอ้หน้าหื่นหัวแดงนั่นใช่มั้ย?” ซาโอริถามเท็นมะ
“มะ หมายถึง ยูได หรอ? คงใช่มั้ง แหะๆ” เท็นมะพูดพร้อมเกาหัวตัวเอง
“งั้นหรอ ? เห้อ เห็นเจ้านั่นเอาแต่มอง ๆ แล้วอีกอย่างมันยังลงชมรมฟุตบอลเหมือนชั้นอีก” ซาโอริบ่นแต่ว่าเท็นมะก็ไม่พูดอะไรมีเพียงการหัวเราะแห้ง ๆ เท่านั้น
“เอ้อ ว่าแต่นายหนะ ทำไมชั้นคุ้น ๆ หน้าจังเลยนะ” ซาโอริถามเท็นมะ พร้อมยื่นหน้ามาใกล้ ๆ เท็นมะ แต่ว่าทางเท็นมะรีบถอยออกหน้าของเท็นมะนี่แดงเลย ไม่เคยคิดว่าจะมีผู้หญิงสวย ๆ ยื่นหน้ามาหาเขา
“แล้วนายจะลงสถานีไหนหละ?” ซาโอริถามต่อ
“อะ เอ่อ ไปไซตามะหนะ” เท็นมะบอกไป
“โอ้ ดีเลยสถานีเดียวกันเลย ชั้นจะได้มองหน้านายแล้วคิดว่านายเป็นใคร” ซาโอริพูด ทางเท็นมะแทบกลุ้มใจเลย ทำไมมาคุ้นหน้ากับตรูเนี่ย

หลังจากนั้นทั้งสองก็เดินไปซื้อตั๋ว เท็นมะพยายามเดินออกห่าง แต่ว่าทางซาโอรินี่เดินตามทุกฝีก้าว เป็นนักสืบหรือไงกันนะ ก่อนที่ทั้งคู่จะขึ้นรถไฟฟ้า ไปไซตามะ ทางซาโอริก็ยังมองหน้าเท็นมะอยู่ จนลงมาพอดี

“นี่นายหนะ ได้ลงชมรมฟุตบอลกับเจ้าหัวแดงนั่นหรือเปล่า?” ซาโอริถามกับเท็นมะ
“เอ่อ ใช่อะ ทำไมหรอ?” เท็นมะตอบ ก่อนที่ซาโอริจะยื่นภาพให้เท็นมะดู เป็นภาพเท็นมะตอนมัธยมต้น กำลังโดดค้ำยูได เป็นภาพตอนเขาเตะอยู่เซงาคุ
“เธอไปเอารูปนี้มาจากไหน?” เท็นมะถามซาโอริ
“ไม่ต้องรู้หรอก แต่ว่าชั้นก็คงจะได้เห็นผู้เล่นเก่ง ๆ ในชมรมเราอีกสองคนแฮะ” ซาโอริพูดก่อนที่จะเดินไปเลย ทางเท็นมะดูรูปก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินกลับบ้าน

หลังจากนั้นทางเท็นมะก็เดินกลับมาถึงบ้านของตัวเอง

“กลับมาแล้วครับบบ” เท็นมะพูดก่อนจะเดินเปิดประตูเข้ามาก่อนจะถอดรองเท้าออก หลังจากนั้นมีเด็กสาวน่ารักคนหนึ่งวิ่งออกมา เหมือนจะเป็นน้องสาวของเท็นมะ วิ่งเข้ามาหา
“พี่เท็นมะ เปิดเทอมวันแรกเป็นยังไงบ้างหรอ???” น้องสาวของเท็นมะถาม
“ก็ดีอะ แล้ว แม่ หละชิโอริจัง” เท็นมะหันหน้าไปถามถึงแม่กับชิโอริหรือน้องสาวของเขา
“อ๋อ คุณแม่อยู่ในห้องครัวเตรียมทำของว่างให้พี่หนะ” ชิโอริบอกก่อนที่เท็นมะจะเดินเข้ามาในห้องครัว

“แม่ครับผมกลับมาแล้ว” ทางเท็นมะพูดก่อนแม่สาวของเขาจะหันมาพร้อมยิ้มให้
“วันนี้แม่มีทาโกะยากิของโปรดของลูกมาด้วยนะ” แม่เขาบอกกับเท็นมะ ก่อนที่ทั้งคู่จะนั่งกินของว่าง
“เปิดเทอมวันแรกเป็นยังไงบ้าง เข้าชมรมหรือยัง?” แม่เท็นมะถาม
“ก็ดีครับ เรื่องชมรม คือ เจ้ายูไดมันลากผมไปชมรมฟุตบอลหนะ” เท็นมะทำหน้าเบื่อ ๆ บอก แต่แม่เท็นมะไม่พูดอะไรก่อนจะยิ้ม

----------------------------

ณ โรงเรียน สาธิตมหาวิทยาลัยโตเกียว เมื่อ เวลา 17.00 น.

“เห้อออออ เหนื่อยจังเลยแฮะ ขนาดเปิดเทอมวันแรก พวกเราก็ต้องมาซ้อมหรอเนี่ย? ทำไมเจ้าพวกเข้ามาใหม่ไม่ได้มาซ้อมเลย น่าเบื่อจริง ๆ” เสียงของชายหนุ่มผมดำหน้าตาดีคนหนึ่ง พูดพร้อมนั่งลงไปกับพื้น แล้วเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดหน้า
“อย่าบ่นไปหน่อยน่า ปีก่อนเราแพ้ก็เพราะนายออกมาไม่ดูตาม้าตาเรือไม่ใช่หรอไง ? เราเลยต้องมาซ้อมหนักแบบนี้เนี่ย” ชายหัวทองคนหนึ่งพูดขึ้นมาเขาเดินไปล้างหน้าอยู่
“อะไรกัน ชั้นยิงฟรีคิกเข้าเลยนะนัดนั้นหนะ คนเรามันก็ผิดพลาดกันได้ หรือไม่จริง ๆ หละ นายยังเตะขาซ้ายไม่ได้เลยใช่มั้ยหละ อากิยามะ?” ชายคนหนึ่งบอกกับชายผมทองที่อยู่ตรงก๊อกน้ำ
“ถ้านาย ไม่เดินออกไปตัดบอลพลาดแบบนั้น เราก็คงไม่เสียประตูไม่ใช่หรอโยชิดะ” อากิยาม่าหันไปบอก หลังจากที่ทางอากิยาม่าพูดไป ทุกคนในสนามเริ่มมองมาที่ทั้งสองคน

“ทั้งสองคนหนะหยุดกัดกันได้แล้ว !!” เสียงของครูอารากิดังขึ้น จึงทำให้ทั้งสองคนต้องหยุด
“อากิยาม่า โยชิดะ มาหาชั้น!!” ครูอารากิเรียกทั้งสองคนเดินมา

“ครับโค้ช!!” ทั้งสองคนพูดพร้อมกันก่อนจะมองหน้ากัน ก่อนที่โค้ชจะถอนหายใจ

“เมื่อไหร่พวกนายทั้งสองคนกัดกันไม่เบื่อเลยนะเนี่ย .. ดูอย่างโยชิฮิโตะสิ เขาหมั่นซ้อมไม่ต้องมากัดกันแบบพวกนายเลย!” โค้ชอารากิ พูดพร้อมชี้ไปที่ ชายผมทองที่เดาะบอลอยู่ หน้าของเขาดูเหมือนนักเลงหัวไม้
“โถ่ ก็ไอ้เจ้าโยชินั่นหนะ มันเงียบอย่างกับรูปปั้นแหนะ” โยชิดะบอกไป
“หุบปาก !! เอาหละพวกนายสองคน ไปวิ่งรอบสนาม 10 รอบก่อนกลับบ้านวันนี้” โค้ชอารากิพูดก่อนที่ทั้งคู่จะขานรับก่อนที่จะไปวิ่งรอบสนาม

“นี่อากิยาม่า นายไม่ชอบวิ่งไกลๆไม่ใช่หรอ?” โยชิดะหันมาถามอากิยาม่า
“ช่างชั้นเถอะน่า….” อากิยาม่าพูดก่อนจะวิ่งนำโยชิดะไปเลย

------------------------------

เวลา 20.00 น.

เท็นมะเดินออกมาจากห้องของตัวเองพร้อมเอากระเป๋าลงมาด้วย เขาเดินผ่านห้องนั่งเล่นก่อนที่แม่ของเท็นมะ

“นี่เท็นมะ… ลูกจะไปไหนหรอ??” แม่ของเท็นมะถาม
“ไปหาเดินเล่นแถวสนามหนะ เห็นอากาศมันดีครับ ขอตัวหละ” เท็นมะพูดก่อนที่จะเดินออกไปจากบ้าน

หลังจากนั้นเท็นมะก็เดินออกจากบ้าน ในหัวของเขาคิดถึงเด็กที่เขาเจอเมื่อตอนไปส่งยูได เขาเดินมาที่สนามเด็กเล่นที่เปิดสปอร์ตไลท์ไว้ ก่อนที่เขาจะเปิดกระเป๋าออกมาเป็น ลูกฟุตบอล กับ รองเท้าสตั๊ด

มาที่บ้านของเท็นมะ ชิโอริเดินออกมาหาแม่ของเธอ ก่อนจะเดินมาบอกอะไรบางอย่าง

“นี่แม่รู้มั้ย พี่เท็นมะอะ ชอบออกจากบ้านเวลาสองทุ่มทุกวันเลยนะ” ชิโอริบอกกับแม่ของเธอ
“แม่รู้อยู่แล้ว เขาก็ไปทำในสิ่งที่เขารักไงหละ…” แม่ของเขาพูดออกมาก่อนที่ยิ้ม

มาที่สนามทางเท็นมะนังเดะบอลเล่นก่อน จะยิงอัดกำแพงบ้าง เขาคิดถึงภาพเก่า ๆ ในหัว เขาเดาะบอลไปมา เขาเลิกที่จะเตะบอลต่อหน้าผู้คน มาเตะบอลอยู่สนามทุกวันคนเดียว

“ชั้นหนะชอบเล่นฟุตบอลที่สุดเลย” เท็นมะคิดในใจ แต่ว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล เขามองไปก็ไม่เห็นใครก่อนที่จะหันมาบอลหายไปจากเท้าของเขาแล้ว …

“ไอซาวะ เท็นมะ ดาวซัลโวของการแข่งขัน ฟุตบอล มัธยมต้น ระดับประเทศ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งตอนนี้เธอเอาเท้าเหยียบบอลอยู่ ก่อนที่เขาจะหันไปยิ่งทำให้เขาอึ้ง
“ซะ ซาโอริจัง !!!” เท็นมะพูดอย่างตกใจ เพราะเขาไม่คิดว่าซาโอริจะรู้ว่าเขามาเตะบอลคนเดียวอยู่นี่
“พูดบอลหนะถ้าเล่นคนเดียว มันก็คงไม่สนุกสินะ งั้นชั้นจะเล่นกับนายเอง” ซาโอริพูดพร้อมส่งบอลให้เท็นมะ


------------




ชื่อ : ซาโอริ มิชิมะ
สัดส่วน : 165 cm / 40 kg



ชื่อ : ไอซาวะ ซิโอริ
อายุ : 14 ปี
สัดส่วน : 155 cm / 45 kg