โดเมนิกรีบวิ่งกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง เขารีบชุดของเขากลับเป็นชุดเดินทางของเขา ชายผมน้ำตาลเดินไปหยิบกระเป๋าของเขา ก่อนจะแบกโดโรธีที่นอนอยู่บนเตียงขึ้นมา เมื่อมันถูกยกขึ้น มันก็ตื่นขึ้นมา มันหันไปมองคนที่อุ้มมัน มันคงอยากจะพูดอะไรซักอย่าง แต่มันก็พูดไม่ได้ ด้วยความที่ต่างเผ่าพันธุ์ โดเมนิกเดินไปห้องข้างๆก่อนจะเคาะประตูห้องของโรซารี่ เขาพยายามเคาะเบาๆ เพราะถ้าหากเคาะดัง มันอาจจะทำให้เหล่าทหารยามที่เตรียมจะปลิดชีพเขารู้ตัว โดเมนิกเคาะไปเรื่อยๆและหวังว่าโรซารี่ที่อยู่ในห้องจะได้ยิน
“แอ๊ด”
ประตูถูกเปิดขึ้น เพราะแสงไฟจากตะเกียงในมือของโดเมนิกนั้น จึงทำให้สามารถเห็นใบหน้าของผู้ที่เปิดประตูได้ ซึ่งนั่นก็คือใบหน้าของโรซารี่ที่ยังคงสะลึมสะลืออยู่ เธอใช้มือขวาของเธอขยี้ตาขวาของเธอ ชุดนอนของเธอนั้น...จะบอกว่าชุดนอนก็ไม่ถูก มันก็คือชุดที่เธอสวมประจำนั่นแหละ เธอมองมายังคนที่ยืนอยู่หน้าประตู ก่อนจะพูดเบาๆด้วยน้ำเสียงงัวเงีย “โดเมนิกเองหรือ?”
“ท่านโรซารี่ เราต้องรีบไปแล้ว” โดเมนิกพูดกับโรซารี่
“ทำไม เกิดอะไรขึ้นหรือ?” โรซารี่ถามด้วยสีหน้าฉงน
“ข้าคงอธิบายให้ท่านฟังหมดไม่ได้ เอาเป็นว่าข้ารู้ว่าท่านไอเดนพยายามจะฆ่าพวกเรา” ชายผมขาวพูดด้วยสีหน้าตึงเครียด
โรซารี่มองหน้าของชายคนนี้พักนึง ก่อนที่เธอจะพยักหน้า เธอก้าวออกจากห้องก่อนจะปิดประตูห้อง โดเมนิกยกตะเกียงขึ้นก่อนจะเดินในทางเดินที่มืดมิด ทั้งสองแทบไม่เห็นอะไรเลย เว้นเสียแต่บริเวณที่แสงจากตะเกียงส่องถึง นอกจากความมืดแล้วสถานที่นี้ยังโดนปกคลุมด้วยความเงียบ นอกจากเสียงฝีเท้าอันเบาบางของทั้งสองที่เหยียบลงไปบนฝืนพรมสีแดง ในขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินอยู่นั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของกลุ่มคนบางคนดังขึ้นมา ทั้งสองไม่รู้หรอกว่ามันเป็นเสียงฝีเท้าของใคร แต่ถ้าหากเป็นไปตามที่โดเมนิกพูดแล้ว มันน่าจะเป็นฝีเท้าของทหารที่พยายามจะสังหารทั้งสอง
โรซารี่มองรอบๆก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูห้องนึง ทั้งสองรีบเข้ามาก่อนที่โรซารี่จะรีบปิดประตู โดเมนิกยกตะเกียงขึ้นมา แสงจากเปลวเพลิงทำให้เห็นห้องเล็กๆที่เต็มไปด้วยตู้หนังสือ จะบอกว่ามันเป็นห้องสมุด? ก็อาจจะพูดได้ แต่มันเหมือนห้องทำงานเสียมากกว่า เพราะในห้องนั้นมีโต๊ะตั้งอยู่ โดเมนิกเดินตรงไปยังโต๊ะนั้นก่อนจะยกตะเกียงขึ้นมา แสงไฟนั้นส่องให้เห็นว่าบนโต๊ะนั้นมีอะไรวางอยู่ มันเป็นกระดาษมากมาย ด้วยความสงสัยเขาหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา เมื่อเขาหยิบมาดูนั้นเขาก็เห็นชื่อของเขาเขียนอยู่บนกระดาษแผ่นนั้น ไม่ใช่แค่ชื่อเขาแต่ยังคงเป็นชื่อของจอมมารผมสีทรายอีกด้วย โดเมนิกเปิดไปหน้าต่อไป ก่อนจะเห็นตารางเวลาของตัวเขาในแต่ละวัน มันถูกเขียนไว้อย่างละเอียด ละเอียดจนขนาดทำให้เขารู้สึกเสียวสันหลัง บางอย่างนั้นเขายังไม่รู้เลยว่าเขาทำเวลาไหน แล้วเขาได้ทำไปรึเปล่า? มันทำให้เขาเกิดคำถามมากมาย ใครติดตามเขา? ติดตามเขาทำไม?
โรซารี่เดินมาข้างๆเขา แต่สิ่งที่เธอมองนั้นไม่ใช่กระดาษที่ชายผมขาวถืออยู่ แต่เป็นกระดาษอีกแผ่นที่อยู่บนโต๊ะ โดเมนิกละสายตาออกจากกระดาษแผ่นที่เขาถืออยู่ ก่อนจะเห็นกระดาษที่ดูเหมือนจะเป็นแผนที่ของปราสาทแห่งนี้ โดเมนิกพยายามจะมองแต่ดูเหมือนเขาจะมองไม่ออก เสียงฝีเท้าจากข้างนอกห้องนั้นดังขึ้นเรื่อยๆดูเหมือนเหล่าทหารพวกนั้นจะเดินผ่านหน้าห้องมาแล้ว โรซารี่หยิบแผนที่นี้ขึ้นมาก่อนจะม้วนแผนที่นี้ เธอหันมามองโดเมนิก ก่อนจะพูดกับโดเมนิกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เราต้องรีบออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เพราะ....”
เสียงระฆังดังกึกก้องไปทั่ว ดูเหมือนเธอไม่ต้องเสียเวลาอธิบายเลยแม้แต่น้อย เสียงตะโกน “อาชญากรหนีไปแล้ว” ดังขึ้น ดูเหมือนทั้งสองจะถูกว่านิยามว่าอาชญากรไปเสียแล้ว โรซารี่เดินไปยังหน้าต่าง เธอมองลงไป ข้างล่างนั้นเป็นเพียงลานว่างๆ หากกระโดดลงไป ไม่ต้องสืบเลยว่าจะเป็นยังไง ภาพแผนที่ในหัวของเธอนั้นไหลเวียนกลับมาอีกครั้ง ดูเหมือนนอกจากกระโดดลงไปแล้ว คงไม่มีทางอื่นเลย โรซารี่เอาหลังของเธอพิงกำแพง เธอส่งสัญญาณมือเรียกให้โดเมนิก มายืนข้างๆเธอ โดเมนิกพยักหน้าก่อนจะทำตามที่เธอสั่ง
“เราไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากจะฝ่าออกไป ดังนั้นแล้วตามข้ามา”
“เอ๊ะ ตามทะ-“ โดเมนิกพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
แต่ไม่ทันที่ประโยคของเขาจะสิ้นสุด เธอเปิดประตูออกไป เสียงเปิดประตูนั้น ทำให้เหล่าทหารหันมาเธอ ทหารพุ่งตรงมาพร้อมกับจะใช้ดาบง้างเตรียมจะสับบนร่างของเธอ แต่หญิงผมสีขาวนั้นใช้ความเร็วของเธอหลบคมดาบนั้นก่อนจะแกว่งดาบเปิดปากแผลบนคอของทหารคนนั้น คาบเลือดนั้นกระเซ็นติดกำแพง ทหารอีกคนที่อยู่ข้างหลังเธอ ใช้ดาบจะเสียบร่างของเธอ แต่ดูเหมือนเธอจะไหวตัวทัน โรซารี่หันมาก่อนจะปัดดาบของทหารคนนี้ ดาบของทหารคนนี้ลอยก่อนจะตกลงไปบนพื้นพรม ไม่ทันที่ทหารที่ดาบหลุดจากมือนั้นจะได้วิ่งไปยังดาบ เขาก็ถูกโรซารี่ใช้ดาบนั้น ฟันเข้าไปที่หน้าท้อง เขาล้มลงพร้อมกับกองเลือดที่นองอยู่กับพื้น โรซารี่มองไปยังทหารที่เหลือ ที่เหมือนจะเริ่มรู้ตัวแล้วว่ามีอาชญกรทั้งสองอยู่แถวนั้น หญิงผมสีขาวรีบคว้ามือโดเมนิกก่อนจะวิ่งไปด้วยความรวดเร็ว
แต่หากทว่าเมื่อเธอคว้าแขนของโดเมนิกนั้น มือของโดเมนิกนั้นหลุดมือจากตะเกียง ตะเกียงตกกระแทกกับพื้น เศษแก้วนั้นกระจายไปทั่วพื้น เปลวเพลิงไฟนั้นเริ่มลามติดพรมสีแดง มันทำให้เกิดเป็นกองเพลิงขนาดใหญ่ เพลิงนี้เป็นเสมือนกำแพงที่กั้นขวางไม่ให้ทหารอีกฝั่งก้าวผ่านเข้ามาได้ ทหารอีกฟากนั้นต่างตะโกนโหวกเวกโวยวายมากมาย โดเมนิกหันไปมอง แต่เขามองชั่วแปปเดียวก่อนจะหันกลับไปมองโรซารี่ที่ยังคงวิ่งต่อไป ทั้งสองวิ่งลงมายังชั้นล่าง แต่แล้วเธอก็เห็นทหารมากมายที่ยังคงวิ่งอยู่เหมือนกัน เธอหยุดก่อนจะหันไปอีกทาง
“อยู่ทางนั้น!!” ทหารคนนึงตะโกนขึ้นมา
โดเมนิกหันกลับไปตามเสียง เขาเห็นทหารมากมายกำลังไล่ตามพวกเขาอยู่ แต่แล้วโรซารี่ก็ต้องหยุดลงเมื่อข้างหน้านั้นเป็นทางตัน ไม่ว่าจะมองยังไงสิ่งที่ทั้งสองเห็นก็มีแต่กำแพงอิฐที่ก่อตัวกันอยู่ กับกระจกที่ติดไว้เพื่อให้แสงส่องเข้ามา โรซารี่ปล่อยมือของตัวเองก่อนจะหันไปหาทหารพวกนั้น ทหารสามคนคำรามก่อนจะตรงมาหาโรซารี่ โดเมนิกเห็นแบบนี้ถอยไปก่อนที่หลังของเขาจะพิงกับกำแพงที่เย็นเฉียบ ทหารคนแรกแกว่งดาบเป็นหนาวขวาง แต่โรซารี่ก้มหลบได้ก่อนจะชกใส่หน้าของทหารคนนั้น แม้โรซารี่จะเป็นสตรี แต่ดูเหมือนหมัดของเธอนั้นจะหนักพอที่จะทำให้ผู้ชายเสียสมดุลได้ เธอหันมาก่อนจะเห็นชายอีกคนใช้ดาบจะแทงเข้าใส่หน้าท้องของเธอ แต่โรซารี่ยังคงไวพอที่จะดึงทหารอีกคนมารับคมดาบแทง ทหารที่ถูกแทงคนนั้นร้องด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด โรซารี่ผลักทหารที่ถูกแทงคนนั้นไปชนกับผู้แทง ทั้งสองล้มลงไปกับพื้น ทหารอีกคนได้แต่มองโรซารี่ด้วยสายตาหวาดกลัว เขาพยายามจะขยับ แต่ดูเหมือนด้วยความกลัวจะทำให้เขาทำไม่ได้ โรซารี่ตรงไปก่อนจะใช้ดาบเสียบทะลุหน้าท้องของเขา ชายคนนี้กระอักออกมาเป็นเลือด โรซารี่ดึงดาบออก มันทำให้ชายคนนี้ล้มลงไปกับพื้น เช่นเดียวกัน ทหารที่ล้มลงคนนั้นลุกขึ้นมา แต่เขาลุกมาได้ไม่ทันไรก็ถูกดาบของโรซารี่ปาดคอของตน
โรซารี่หันกลับไปหาทหารที่ยังคงยืนดูท่าทีของเธออยู่ โรซารี่มองด้วยสายตาเชื้อเชิญให้เหล่าทหารคนนี้พยายามจะฆ่าเธอ และดูเหมือนเธอจะทำสำเร็จด้วย เหล่าทหารเหล่านั้นต่างคำรามและมุ่งตรงมายังหญิงผมขาวคนนี้ แต่ไม่ว่าจะมีทหารมากมายเท่าไหร่ ก็ไม่มีใครสามารถจะหยุดโรซารี่ได้ ทหารมากมายล้มกองพื้น ของเหลวสีแดงนั้นนองไปทั่วพรมและคราบเลือดนั้นกระเซ็นไปทั่วกำแพงอิฐ แต่ไม่ว่าโรซารี่จะสังหารไปกี่คนแล้วก็ตาม ดูเหมือนทหารพวกนี้จะยังคงมากันอย่างไม่หยุดหย่อน เสียงหายใจของโรซารี่เริ่มหนักขึ้น เธอเริ่มล้าจากการต่อสู้ แต่แม้ว่าเธอจะเหนื่อยล้าเพียงใด เธอก็ยังคงส่งจิตอาฆาตอยู่ดี
“ปัก!!”
ธนูนั้นลอยมาก่อนจะปักเข้าที่แขนของโรซารี่ เลือดนั้นไหลออกมาจากแผลก่อนจะหยดลงไปบนพื้น โรซารี่มองไปยังกลุ่มทหารที่ยืนอยู่ตรงข้ามเธอ เธอพยายามมองหาว่าใครกันนะที่เป็นคนยิงศรนี้ออกมา แต่มองยังไงเธอก็หาไม่เจอ ทหารที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอนั้นเริ่มแหวกออกก่อนที่จะเห็นชายผมสีดำที่มีเคราอยู่รอบปากเดินออกมา ในมือของเขานั้นมีหน้าไม้อยู่ด้วย เขายิ้มด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความพอใจ เขาบรรจุศรอีกลูกก่อนจะเล็งมายังโรซารี่อีกครั้ง
“ข้าไม่อยากฆ่าพวกเจ้าหรอกนะ...แต่ว่าข้าคงปล่อยให้แผนของอเล็กซิมัสสำเร็จไม่ได้”
“เพราะถ้าแผนของอเล็กซิมัสสำเร็จล่ะก็ แผ่นดินนี้จะต้องกลับสู่กลียุคแน่นอน”
โรซารี่ฟังแล้วก็หันมายังโดเมนิกที่ยืนกอดโดโรธีอยู่เบื้องหลัง
“พวกเจ้ามีอะไรจะสั่งเสียไหม?” ไอเดนเอ่ยปากถาม
โรซารี่ไม่ได้ตอบแต่สิ่งที่เธอทำนั้นคืออุ้มร่างของชายร่างบางขึ้นมาก่อนที่เธอจะพุ่งไปยังกระจก เมื่อร่างของเธอกระแทกกับกระจกนั้น เสียงกระจกที่แตกออกก็ดังขึ้น โดเมนิกกอดโดโรธีแน่น ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อเขารู้ตัวอีกที เขาก็อยู่บนพื้น โรซารี่วางโดเมนิกลงไปกับพื้น ชายผมสีขาวลุกขึ้นมา ก่อนที่เขาจะดูสภาพของโดโรธีดูเหมือนมันจะยังอยู่ดี โดเมนิกหันกลับไปจากจุดที่พวกเขาโดดลงมา ถ้ามองแล้วก็ประมาณสองชั้นได้ ค่อนข้างเหลือเชื่อเหมือนกันที่ทุกคนยังอยู่รอดปลอดภัยดี
“พวกเจ้า!?” เสียงของใครบางคนดังขึ้นมา
โดเมนิกกับโรซารี่นั้นหันไปตามเสียงก่อนจะเห็นชายผมสีเขียว ด้วยห่วงสีทองนั้นอันเป็นเอกลักษณ์นั้นทำให้โดเมนิกและโรซารี่รู้ได้เลยว่าชายคนนี้คือ “มาร์ค กริน” ใบหน้าของเขาตื่นตกใจเช่นเดียวกันกับทั้งโรซารี่และโดเมนิก เขาเตรียมจะหยิบอาวุธของเขาออกมาเพื่อสู้กับโรซารี่ เช่นเดียวกันกับหญิงผมสีขาว เธอก็เตรียมจะหยิบดาบของตัวเองออกมา ธนูนั้นยังคงปักอยู่บนร่างของโรซารี่ แน่นอนว่าหากสู้กันตอนนี้โรซารี่น่าจะเป็นฝ่ายแพ้ และต่อให้โรซารี่ชนะ ก็จะทำให้อเล็กซิมัสเสียลูกน้องคนสำคัญไป จะบอกว่ามันเป็นสถานการณ์ที่เสียกับเสียก็ไม่น่าจะผิดนัก โดเมนิกรีบก้าวเท้าก่อนจะรวบรวมเสียง ก่อนจะพูดขึ้นมา
“พระเจ้าล้วนปกป้องทุกคน รวมถึงปีศาจ”
ประโยคนี้ทำให้มาร์คหยุดก่อนจะหันมามองโดเมนิก ดวงตาของชายผมสีเขียวคนนี้เต็มไปด้วยความประหลาดใจ แต่ไม่ทันที่ลูกน้องของจอมมารเอล็กซิมัสจะได้เอ่ยปากถามอะไร โดเมนิกก็เอ่ยปากขึ้นมาพูดกับหญิงผมสีขาวที่เตรียมพร้อมจะเผชิญหน้ากับศัตรูคนนี้
“เรารีบออกจากที่นี่เถอะ”
“ท่านมาร์คด้วย” เขาพูดกับชายผมสีเขียวเช่นเดียวกัน
โรซารี่พยักหน้าก่อนจะเก็บดาบและเริ่มออกวิ่ง มาร์คหันไปมองชายหญิงคู่นั้นที่กำลังจะหนีออกจากปราสาทแห่งนี้ ประโยคของเด็กหนุ่มคนเมื่อกี้ มันยังคงดังกึกก้องไปทั่วในหัวของเขา ในที่สุดมาร์คก็ตัดสินใจวิ่งตามชายหญิงคู่นั้นไป ก่อนที่ทั้งสามจะหายไปในป่าอันสุดแสนจะมืดมิด
-----
ในที่สุดยามอรุณก็มาเยือน จันทราหายไปจากผืนนภา ว่ากันว่าจริงแล้วดวงจันทร์นั้นก็อยู่กับเราตลอด เพียงแต่เพราะแสงสว่างนั้นจึงทำให้เราไม่สามารถเห็นดวงจันทร์ได้ ยังไงก็แล้วแต่ตอนนี้ดวงตะวันขึ้นมาอยู่บนท้องฟ้าแล้ว มันยังคงปล่อยความอบอุ่นและปล่อยแสงออกมาจากตัวมัน ดูเหมือนเหล่า “อาชญากร” จะหนีออกมาจากปราสาทได้แล้ว ในตอนนี้แขนของโรซารี่นั้นไม่ได้ถูกปักด้วยลูกธนูแล้ว แขนของเธอถูกพันด้วยผ้าพันแผลที่ซึมไปด้วยของเหลวสีแดง ทั้งสามเดินอยู่ถนนที่ตลอดข้างทางนั้นคือทุ่งกว้าง โดเมนิกยังคงกอดโดโรธีไว้
“ดูเหมือนจะพ้นแล้ว” โรซารี่พูดขึ้น
ประโยคนี้ทำให้โดเมนิกทิ้งตัวลงไปบนหญ้าอันแสนจะอบอุ่น ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า โดโรธีเองก็ทิ้งตัวลงไปนอนบนหญ้าเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหนื่อยหรือเพราะแค่อยากจะนอนบนหญ้าเท่านั้น เช่นเดียวกันกับมาร์คและโรซารี่ที่นั่งลงไปใกล้ๆกับโดเมนิก ทั้งสามนั่งล้อมวงกัน พวกเขาต่างนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันเป็นค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายและความอลหม่าน ถ้าให้พูดจริงๆไม่มีใครคิดเลยว่าจะรอดมาได้ แต่หากทว่าเมื่อคิดถึงเมื่อคืน มันก็มีสิ่งนึงที่ทำให้ทั้งมาร์คและโรซารี่อดสงสัยไม่ได้ นั่นคือ...
“โดเมนิก เจ้าเป็นใคร?”
