“ซ่า”
โดเมนิกนั่งมองสายฝนออกมาผ่านหน้าต่างของบ้านหลังนึง มันเป็นบ้านเล็กๆที่มีห้องอยู่ไม่กี่ห้อง นั่นก็คือห้องนอนและห้องครัว ซึ่งในห้องครัวนั้นไม่ได้เป็นเพียงแค่แต่เป็นห้องทานอาหารด้วย ฝนนั้นโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าที่มืดมิด แม้นี่จะผ่านไปหลายชั่วโมง แต่ว่ายามวิกาลนั้นก็ยังไม่ผ่านพ้นไปเสียที โดเมนิกนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่าๆ บนโต๊ะนั้นมีตะเกียงตั้งอยู่ด้วย แสงสว่างนั้นทอดยาวมาถึงหญิงหูจิ้งจอกที่นั่งอยู่ตรงข้าม เธอกำลังพูดอะไรบางอย่าง แต่คำพูดเหล่านั้นไม่ได้เข้าหูของโดเมนิกแล้วแต่น้อย ในหัวของชายผมขาวตอนนี้ เขาคิดแต่เรื่องของโรซารี่และมาร์ค
คำถามมากมายนั้นผุดขึ้นอยู่ในหัวอันสุดแสนจะยุ่งเหยิง มาร์คกับโรซารี่ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง? พวกเขาอยู่ที่ไหน? ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง? โดนจับ? หนีรอดไปได้? หรือตายไปแล้ว? แล้วถ้าหากยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาโดนปฏิบัติยังไงบ้าง? โดนทำร้าย? โดนล้วงเกินบ้างรึเปล่า? ความกังวลนั้นรุมล้อมชายผมขาว เขาอยากรู้คำตอบเหล่านี้มาก และแน่นอนว่าเขาคงอยู่ไม่เป็นสุข ถ้าหากเขาไม่ได้รับรู้ถึงคำตอบของคำถามเหล่านี้ในเร็วๆนี้
“ท่านโดเมนิกเจ้าคะ!! ฟังดิชั้นอยู่รึเปล่า?” เสียงของโดโรธีดังขึ้น
“ห๊ะ เอ่อ โทษที ข้าไม่ได้ฟัง เมื่อกี้เจ้าว่ายังไงนะ” โดเมนิกหันไปหาเจ้าของเสียง
โดโรธีฟังคำตอบของชายผมสีขาวแล้วก็ถอนหายใจ ก่อนที่เธอจะพูดอีกครั้ง
“ดิชั้นบอกว่าคืนนี้ เราน่าจะพักที่นี่ก่อนจะดีกว่า ดิชั้นว่าฝนคงจะไม่หยุดตกในเร็วๆนี้แน่ๆ”
“อืม...ข้าว่านั่นคงจะเป็นทางเลือกที่ดีสุดละนะ” โดเมนิกตอบ
ชายผมสีขาวหันออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ฝนนั้นก็ยังคงตกลงมาจากฟากฟ้าและไม่มีทีท่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย จะบอกว่าทั้งสองโชคดีไม่น้อยเลยก็ว่าได้ที่สามารถหาที่กำบังฝนได้ ตอนแรกๆทั้งคู่ก็คิดว่าน่าจะเป็นบ้านของใครซักคนและกะจะขออาศัยเป็นที่หลบฝนจนกว่าฝนจะหยุดตก แต่เหมือนโชคจะเข้าข้างยิ่งกว่าเมื่อที่นี่นั้นไม่มีใครอาศัยอยู่เลย ไม่รู้ว่าเจ้าของบ้านหายไปไหน แต่ดูเหมือนเจ้าของบ้านจะไม่อยู่ซักพักแล้ว
“นี่โดโรธี...คิดว่าท่านมาร์คกับท่านโรซารี่จะเป็นอะไรไหม?” ชายผมขาวถามหญิงผมสีชมพูที่นั่งตรงข้ามกับตนเอง
เธอยิ้มอ่อนๆมาก่อนจะให้คำตอบกับผู้ถาม
“ไม่เป็นไรแน่นอนเจ้าคะ...ยังไงท่านโรซารี่และท่านมาร์คก็เก่งอยู่แล้ว”
โดเมนิกได้ยินคำตอบนี้ก็ยิ้มกลับไปให้
“ถ้างั้นคืนนี้เราพักก่อนเถอะเจ้าคะ...พรุ่งนี้เราค่อยคุยกันอีกทีว่าเราจะทำยังไงต่อไป”
“เดี๋ยวดิชั้นพาท่านโดเมนิกไปยังเตียงเองเจ้าคะ” โดโรธีพูดก่อนจะยกตะเกียงขึ้น
โดเมนิกพยักหน้าก่อนจะเดินตามเธอไป ด้วยความที่ว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านหลังเล็ก จึงทำให้ทั้งสองมาถึงยังเตียงอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าในวินาทีนี้เตียงนอนคือสิ่งที่โดเมนิกต้องการที่สุด หลังจากวันอันแสนยาวนานและยุ่งเหยิง การได้ทิ้งตัวลงไปบนเตียงนุ่มๆ คงเป็นอะไรที่ทำให้เขาลืมเรื่องพวกนี้ได้ โดเมนิกเห็นเตียงตั้งอยู่ แต่ประเด็นคือมันมีแค่เตียงเดียวเท่านั้น ไม่ว่าจะหันไปทางไหนนอกจากเตียงนี้แล้วก็ไม่มีตัวอื่นเลย โดเมนิกหันไปยังโดโรธีที่ยืนอยู่ข้างหลังตน
“เอ่อ โดโรธีมีเตียงแค่ตัวเดียวหรือ?”
“ใช่แล้วเจ้าคะ? ทำหรือเจ้าคะ?” หญิงสาวหูจิ้งจอกเอ่ยถาม
“เอ่อ คือ...ถ้าแบบนั้นก็แปลว่า เอ่อ...” โดเมนิกพยายามจะเรียบเรียงคำพูด แต่ด้วยความเขินอาย ทำให้เขาไม่สามารถเรียบเรียงคำพูดออกมาได้
โดโรธีหันไปมองเตียงก่อนจะยิ้มและหันมาพูดกับชายผมขาว
“สามีภรรยานอนเตียงเดียวกัน เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วเจ้าคะ”
“ตะ ตะ แต่ว่า...เรายังไม่ได้แต่งงานกันเลยนะ” โดเมนิกพยายามจะเถียง
“เดี๋ยวอนาคตก็แต่งกันแล้วเจ้าคะ” หญิงผมสีชมพูยิ้มพร้อมกับตอบ
“ถ้างั้นเดี๋ยวข้าไปนอนที่อื่นก็ได้ เจ้านอนบนเตียงไปเถอะ”
“ไม่ได้เจ้าคะ สำหรับภรรยาที่ดีต้องอยู่ข้างสามีตลอดเจ้าคะ”
ชายผมขาวถอนหายใจดูเหมือนไม่ว่ายังไงเขาก็คงหนีไม่พ้น ชายผมขาวง้างผ้าห่มขึ้นก่อนจะสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม โดโรธีเป่าเปลวไฟที่อยู่ในตะเกียง เมื่อไฟนั้นถูกลมปัดเป่า ไฟก็ดับลง ทุกอย่างนั้นมืดลงอีกครั้ง ซักพักโดเมนิกก็สัมผัสได้ถึงโดโรธีที่เบียดเข้ามาข้างๆ ซักพักเขาก็รู้ถูกโอบกอดโดยหญิงที่นอนอยู่ข้างๆเขา ชายผมขาวพยายามจะดิ้น แต่ดูเหมือนโดโรธีจะไม่ยอมปล่อย ผิวหนังบางส่วนของทั้งสองนั้นสัมผัสกัน มันทำให้หัวใจของเด็กน้อยผู้ไร้เดียงสาผู้นี้เต้นไม่เป็นจังหวะ เขาพยายามจะข่มตาหลับ หวังว่าเมื่อเขาเข้าสู่ห้วงนิทรา เขาจะลืมสัมผัสนี้ไปหมด
=====
โดเมนิกอยู่ในโลกของความมืด เขามองไม่เห็นอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เขาเหยียบอะไรอยู่ ชายผมขาวเอื้อมมือไปข้างหน้า แต่เขาก็ไม่สามารถสัมผัสอะไรได้ ดูเหมือนถ้าหากก้าวเท้าไปข้างหน้านั้น หน้าของเขาคงไม่ไปชนกับอะไรเข้า โดเมนิกตัดสินใจก้าวเท้าไปข้างหน้า เขาก้าวต่อไปเรื่อยๆ โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนและข้างหน้ามีอะไร ซักพักนั้นเขาก็เหยียบอะไรบางอย่าง ดูเหมือนมันจะเป็นของเหลว ไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆจากที่เขาไม่เห็นอะไร เขาก็สามารถเห็นของเหลวสีแดงที่นองอยู่บนพื้น โดเมนิกมองมายังต้นทางของเลือดก่อนที่เขาจะเห็นหญิงผมสีขาวนั่งอยู่บนพื้น หากมองจากข้างหลังแล้ว โดเมนิกค่อยข้างมั่นใจว่านั่นคือ “โรซารี่” โดเมนิกยิ้มก่อนจะวิ่งตรงไปยังเธอ แต่หากทว่าเมื่อเขาเข้าไปใกล้ๆนั้น เขาก็ได้ยินเสียงร่ำไห้
“ท่านโรซารี่?” โดเมนิกขานชื่อของเธอ
หญิงที่ถูกขานชื่อหยุดร้องไห้ก่อนจะลุกขึ้นมา ก่อนที่เธอจะหันกลับมาด้วยสภาพที่ต่างจากเดิมมาก ชุดสีขาวของเธอนั้นเต็มไปด้วยคราบเลือดสีแดง ชุดของเธอนั้นฉีกขาด มันทำให้เห็นผิวหนังของเธอหลายส่วน ซึ่งผิวหนังส่วนนั้นล้วนแต่เต็มไปด้วยรอยช้ำ เช่นเดียวกันกับใบหน้าของเธอ บนแผ่นหลังของเธอนั้นเต็มไปด้วยดาบที่ปักอยู่ เลือดนั้นไหลจากแผ่นหลังของเธอก่อนจะหยดสู่พื้นที่มืดมิด เธอเดินตรงมาหายังโดเมนิกด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น
“เพราะความขี้ขลาดของเจ้า...รู้ไหมว่าข้าต้องโดนอะไรบ้าง”
“ขะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งท่าน” โดเมนิกพูดกับโรซารี่
“เจ้ามันอ่อนแอ ข้าไม่ควรจะมากับเจ้าเลยด้วยซ้ำ” โรซารี่ไม่ได้ฟังสิ่งที่ชายผมขาวพูดเลยแม้แต่น้อย
เธอเดินเข้าใกล้โดเมนิกเรื่อยๆ ด้วยสภาพของเธอในตอนนี้มันทำให้โดเมนิกกลัว เขาหันหลังก่อนจะวิ่งหนีโรซารี่ เขาวิ่งไปซักพักเขาก็เริ่มชะลอลงก่อนจะหันหลังกลับไป เขาไม่เห็นโรซารี่แล้ว ทุกอย่างนั้นมืดมิดดั่งเดิม ในขณะที่เขายืนหายใจอยู่นั้น เขาก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่จับขาของเขา โดเมนิกหันกลับไป เขาเห็นมาร์ค ไม่ซิพูดว่า “ส่วน” นึงของมาร์คน่าจะดีกว่า เพราะร่างกายของเขานั้นมีแค่ครึ่งเดียวและก็คือครึ่งบน เขาคลานมา เลือดนั้นไหลเป็นทางยาว ชายผมเขียวคนนี้มองโดเมนิกด้วยสายตาของความโกรธแค้น
“ไอ้ขี้ขลาด ไอ้ขี้ขลาด ไอ้ขี้ขลาด” มาร์คพูดด้วยประโยคเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
โดเมนิกพยายามจะดิ้น แต่มาร์คนั้นจับข้อเท้าของโดเมนิกไว้แน่น เสียงขานชื่อของโดเมนิกดังขึ้นเรื่อยๆ เพราะไม่ได้มีเพียงแค่คนเดียวที่เรียกชื่อของเขา ชายผมขาวหันไปตามเสียงก่อนจะเห็นโรซารี่เดินก้มหน้ามาพร้อมกับขานชื่อของเขาไปตลอดทาง เสียงคมดาบที่ถูกลากไปกับพื้น เธอลากดาบคู่ใจของเธอมาด้วย ดาบของเธอนั้นเต็มไปด้วยคาบเลือด ไม่รู้ว่าเลือดพวกนั้นเป็นเลือดของใคร แต่ที่แน่ๆเธอต้องการให้เลือดของโดเมนิกนั้นติดอยู่ดาบเล่มนี้ด้วย เธอง้างดาบของเธอ ดวงตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังและในตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวที่หญิงผมสีขาวคนนี้ต้องการ…
“เจ้าต้องชดใช้ในสิ่งที่ต้องเจ้าทำ โดเมนิก”
“ยะ อย่า ข้าขอโทษ!!” โดเมนิกหลับตาปี๋ด้วยความกลัว
และเสียงสุดท้ายที่เขาได้ยินคือเสียงดาบนั้นตัดผ่านร่างกายของเขา
=====
โดเมนิกสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขารีบก้มมองไปยังหน้าท้องของตัวเอง ดูเหมือนทุกอย่างจะอยู่ดี ชายผมสีขาวหันไปมองภายนอก เขาเห็นแสงที่สาดส่องเข้าผ่านเลนส์กระจก ดูเหมือนยามวิกาลจะผ่านพ้นไปแล้ว เขาก้มมองลงข้างๆเขาดูเหมือน เขาจะไม่เห็นโดโรธีนอนอยู่ข้างกาย โดเมนิกลุกขึ้นมาจากเตียง เมื่อคืนนั้นเรียกว่าเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิตของเขาก็ว่าได้ และตอนนี้เขาก็ไม่อยากจะนึกถึงมันอีก
เด็กหนุ่มผมขาวได้กลิ่นอาหาร โดเมนิกเดินตรงไปยังกลิ่นนั้น ก่อนจะเห็นหญิงผมสีชมพูสวมผ้ากันเปื้อนอยู่ ดูเหมือนกลิ่นอาหารนี้จะมาจากเธอ หญิงผู้อยู่หน้าเตานั้นหันกลับมา ก่อนจะยิ้มให้ โดเมนิกยิ้มกลับ ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ ไม่นานนักหญิงผมสีชมพูก็ถอดผ้ากันเปื้อนของเธอออก ก่อนจะวางพาดไว้บนเค้าเตอร์หิน เธอหยิบอาหารที่เธอทำมาก่อนจะวางไว้หน้าของโดเมนิกและเธอก็วางไว้ในจุดที่เธอจะนั่ง สำหรับอาหารเช้านั้นเป็นไข่ดาวและขนมปัง
“ทานซิเจ้าคะ ท่านโดเมนิก” หญิงผมชมพูพูดด้วยรอยยิ้ม
โดเมนิกพยักหน้าก่อนจะใช้ส้อมตัดเนื้อของไข่ดาวก่อนจะเอาเข้าปาก เขาเคี้ยว รสชาตินั้นก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ดีนัก ถ้าหากให้เขาเทียบแล้ว เขาคิดว่าเขาทำได้ดีกว่า จะว่าไปพอมานึกๆดูแล้ว ตั้งแต่ที่เขาออกจากคฤหาสน์ของอเล็กซิมัสมาเขาก็ไม่เคยได้ทำอาหารอีกเลย มันก็ทำให้เขาคิดถึงช่วงเวลาเก่าๆที่เขาต้องทำอาหารให้จอมมารกินทุกวัน และทุกครั้งเขาก็รู้สึกยินดีทุกครั้งเวลาที่ชายผมทองคนนั้นยิ้มพร้อมกับเอ่ยปากว่า “อร่อยมาก”
“เป็นไงบ้างเจ้าคะ? อร่อยไหม?” ผู้ทำเอ่ยปากถาม
“ข้าว่ามันยังจืดๆนะ บางทีอาจจะต้องปรุงรสกว่านี้หน่อย” โดเมนิกให้คำตอบไปตรงๆ
“งั้นหรือเจ้าคะ ถ้ายังงั้นคราวหน้าดิชั้นจะเอาไปปรับปรุงเจ้าคะ” หญิงผมสีชมพูพร้อมพยักหน้า
“จะว่าไป โดโรธี เจ้าทำอาหารด้วยหรือ?” ว่าที่สามีของเธอเอ่ยปากถาม
“เจ้าคะ ดิชั้นเริ่มฝึกมาได้ซักพักแล้ว ดิชั้นคิดว่าการเป็นภรรยาที่ดี ต้องทำอาหารเป็นด้วยเจ้าคะ”
“แต่ข้าว่าภรรยาที่ดีไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่ทำอาหารเก่งหรือทำงานบ้านเก่ง”
“แค่อยู่ข้างกัน แม้ว่าจะเป็นยามทุกข์หรือยามสุข แค่นั้นก็พอแล้วล่ะ”
“งั้นก็แปลว่า....โดโรธีก็เป็นภรรยาที่ดีได้ซินะเจ้าคะ”
“อ๊ะ เอ่อ...อืม ข้าเชื่อว่าโดโรธีเป็นภรรยาที่ดีได้” ชายผมขาวพูดพลางเกาแก้มด้วยความเขินอาย
หญิงสาวหูจิ้งจอกได้ยินประโยคนี้แล้วก็ก้มหน้าของตัวเอง ใบหน้าของเธอนั้นแดงด้วยความเขินอาย ทั้งสองนั้นเงียบก่อนจะกินอาหารของตัวเองบนจาน แต่กินไปได้ไม่นานนัก ชายผมขาวก็คิดอะไรได้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาจากจานอาหารของตัวเอง
“จะว่าไป โดโรธีหลังจากนี้ เราควรจะทำยังไงดี?”
ฝั่งหญิงเมื่อถูกถาม เธอก็วางส้อมไว้บนจานของเธอ ก่อนที่เธอจะตอบกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง มันเป็นสีหน้าที่โดเมนิกไม่เคยเห็นมาก่อน เพราะปกติแล้ว เขาจะเคยเห็นแต่รอยยิ้มของเธอ และน้ำเสียงอันสุดแสนจะสดใส แต่สำหรับคราวนี้ มันไม่ได้เป็นแบบนั้น
“ท่านโดเมนิกเจ้าคะ...ดิชั้นมีเรื่องอยากจะขอร้องท่าน”
“ช่วยอยู่กับโดโรธีที่นี่จะได้ไหมเจ้าคะ?”
โดเมนิกทำหน้างงๆกับคำตอบของเธอ แต่เขาก็ยังไม่ได้เอ่ยปากอะไร
“คือดิชั้นว่าหลังจากนี้ไปพวกผู้กล้าจะต้องเล่นงานพวกเราหนักขึ้นแน่ๆ”
“และดิชั้นก็ไม่อยากจะให้ท่านโดเมนิกเป็นอะไร...ดิชั้นว่าเราซ่อนตัวอยู่ที่นี่จะดีกว่า”
“อยู่กับดิชั้น สร้างครอบครัวกับดิชั้น ปกป้องซึ่งกันและกัน”
“จะได้ไหมเจ้าคะ? ดิชั้นไม่อยากเห็นท่านโดเมนิกถูกทำร้าย ดิชั้นขอร้องท่านโดเมนิกได้ไหม?”
“ที่จะรับฟังคำร้องอันเห็นแก่ตัวนี้”
หยดน้ำตานั้นหยดลงบนโต๊ะ เธอพยายามจะใช้มือของเธอปาดน้ำตาของเธอ เพื่อไม่ให้คู่สนทนาของเธอนั้นเห็นน้ำตาของเธอ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว
“ขอโทษนะ...แต่ข้าว่าเจ้าคงรู้คำตอบของข้าอยู่แล้ว” ชายผมสีขาวตอบ
แม้น้ำตายังคงไหลรินออกมาจากดวงตาของเธอ แต่เธอก็ฝืนยิ้ม ก่อนจะพูดกับชายผมขาว
“นั่นซินะเจ้าคะ...ดิชั้นรู้คำตอบของท่านอยู่แล้ว”
“ก็ได้เจ้าคะ ภรรยาที่ดีต้องอยู่กับสามีตลอด ใช่ไหมเจ้าคะ?”
