“มะ มาซาโอะ ไม่ถ่ายเซลฟี่แล้วหรอ? ฮ่ะๆ”
ในระหว่างที่เดินกันอยู่ ริกุก็พูดแซวซานาดะขึ้นมาพร้อมหัวเราะแห้งๆ แน่นอนว่าไม่มีใครขำตามเขา อย่าว่าแต่ขำเลย แค่พูดยังไม่มีใครกล้าพูดด้วยซ้ำ
ซานาดะเองที่ปกติบ้าเล่นสมาร์ทโฟนก็เก็บสมาร์ทโฟนนั้นใส่กระเป๋าโดยไม่หยิบขึ้นมาดูอีกเลยนับตั้งแต่ที่รู้ว่าตัวเองถ่ายติดอะไรแปลกๆมา ซึ่งเป็นภาพที่หาดูได้ยากที่ตัวเขาไม่ได้ก้มมองหน้าจอเหมือนทุกครั้ง
ตอนนี้ทุกคนต่างหวาดระแวงรอบกาย อากินั้นเดินนำหน้าสุดเพราะเป็นคนนำทางและสามารถปกป้องคนอื่นได้ ส่วนเมย์ก็คอยระวังหลังให้ ถึงแม้ตัวเองจะรู้ว่าดาบไม้ในมือช่วยอะไรไม่ได้นัก
หลังจากที่เดินกันได้สักพัก
“เอ่อ... คือว่า”
ทุกคนในกลุ่มต่างหันไปทางเสียงโดยมิได้นัดหมาย เพราะแต่ละคนต่างรู้ว่าตัวเองไม่ได้เป็นเจ้าของเสียงนั้น
ควับ! เมย์พุ่งตัวไปพร้อมกับชี้ดาบไม้ไปที่เจ้าของเสียงทันทีทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่านั่นคือเสียงของใครหรืออะไร จนทางเจ้าของเสียงถึงกับร้องเสียงหลงพร้อมยกมือขึ้นปราม
“โว้วๆ ผมมาดีครับ ใจเย็นๆก่อน!”
เมื่อเห็นหน้าของเจ้าของเสียงชัดๆ ก็พบว่าเป็นเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งคนหนึ่ง เขาอยู่ในชุดสีดำดีไซน์แปลกๆ แต่ที่แปลกกว่านั้นคือ เขาสวมหน้ากากสีขาวปิดบังใบหน้าไว้
ริกุเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อเด็กหนุ่มคนนั้นทันที เพราะดูยังไงๆเด็กหนุ่มคนนี้ก็คือชายประหลาดที่ซานาดะถ่ายรูปติดมาไม่มีผิด
“เดี๋ยวครับ! ใจเย็นๆก่อนครับพี่สาว พี่ชาย ผมก็หลงมาอยู่ที่นี่เหมือนกันนั่นแหละ ไม่ใช่คนน่าสงสัยอะไรหรอก”
เด็กหนุ่มพูดผ่านหน้ากาก แน่นอนว่าไม่มีใครเชื่อคำพูดนั้น เพราะแค่ลักษณะการแต่งตัวที่ไม่เหมือนคนปกติก็ดูไม่น่าไว้วางใจแล้ว ไหนจะที่เขาถูกจับภาพได้ว่าแอบตามมาตลอดอีก ริกุที่กระชากคอเสื้อเขาอยู่จึงยกร่างของเด็กหนุ่มขึ้นจนเท้าทั้งสองข้างเกือบจะลอยขึ้นเหนือพื้น
“แล้วแกสะกดรอยตามพวกฉันมาทำไมวะ!?”
“ปะ เปล่านะครับ! ผมแค่ เอ่อ... สังเกตการณ์ล่ะมั้ง?”
“แล้วมันต่างกันตรงไหน!?”
น้ำเสียงของริกุเดือดดาลยิ่งกว่าเก่า จนมาโคโตะต้องเข้ามาช่วยให้ใจเย็นลง
“ใจเย็นน่าริกุ ยังไงก็ปล่อยเขาลงให้เขาอธิบายก่อนดีกว่า”
“ใช่ๆ พี่ชายคนนั้นพูดถูกแล้ว”
“ใครสั่งให้แกพูด?”
ริกุหันกลับไปตะคอกเด็กหนุ่มจนเงียบไป แต่แล้วก็ยอมปล่อยเขาลงพื้นตามคำบอกของมาโคโตะ
“ขอบคุณพี่ชายมากๆครับ อะ เอ่อ พี่สาวเองก็เอาดาบลงก่อนได้ไหมครับ?”
เด็กหนุ่มหันไปพูดกับเมย์ที่ยังชี้ดาบไปที่ตนอยู่ ทางเธอดูลังเลสักพัก แต่ก็ยอมลดดาบลง
“อธิบายมา แกตามพวกฉันมาทำไม?”
ริกุเริ่มซักถาม
“เอ่อคือ... ผมหลงมาที่นี่แล้วหนีผีมาน่ะครับ พวกพี่ชายพี่สาวก็น่าจะเจอเหมือนกันใช่ไหม? แล้วผมก็มาเจอพวกพี่ๆอยู่กันเป็นกลุ่มใหญ่ดูปลอดภัยดี เลยแอบตามพวกพี่ๆเพราะสองจิตสองใจว่าจะมาขอความช่วยเหลือดีหรือเปล่า แต่เหมือนผมจะคิดผิดสินะ ฮ่าๆ”
เด็กหนุ่มพูดติดตลก ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบกลับนอกจากสายตาที่ยังดูไม่ไว้ใจตนที่จ้องมองมา โดยเฉพาะริกุที่ดูอยากจะซัดหน้าเขาเต็มทีอยู่แล้ว เหมือนเจ้าตัวเองก็รู้ตัวเลยเริ่มเปลี่ยนท่าที
“ผมขอโทษพวกพี่ๆด้วยนะครับที่ทำให้ลำบากใจ”
“แล้วทำไมแกต้องแต่งตัวแบบนี้?”
“เอ่อ... คือผมเป็นนักเรียนธรรมดานี่แหละครับ แล้วเพิ่งกลับจากทำงานพิเศษที่สวนสนุกมาน่ะเลยแต่งตัวแบบนี้”
“แกชื่ออะไร?”
“อ่า... ต้องขอโทษด้วยนะครับที่สวนสนุกเขามีกฎไม่ให้พนักงานบอกชื่อจริงน่ะ แต่เรียกผมว่าเชชินก็ได้ครับ เป็นชื่อที่ผมใช้ตอนแสดง-”
“ช่างหัวกฎส้นตีนนั่นเถอะ! แกจะสนกฎบ้าบอคอแตกอะไรกันในที่แบบนี้ แล้วก็ช่วยถอดหน้ากากเฮงซวยนั่นออกแล้วแสดงตัวจริงของแกออกมาซะ หรือแกปิดบังอะไรพวกฉันอยู่!? แกเป็นคนทำให้พวกเรามาอยู่ที่นี่ใช่ไหม!?”
“เอ่อ... คุณอิโนะอุเอะ ฉันว่าฉันน่าจะเคยเห็นเขาอยู่นะ”
จู่ๆคุเรฮะก็พูดขึ้น
“คือฉันเคยไปดูฮีโร่โชว์ที่สวนสนุกแล้วเขาคนนี้แสดงเป็นตัวร้ายในโชว์น่ะจ้ะ ฉันว่าเขาไม่ได้โกหกหรอก”
“คุณอันโดแน่ใจหรอ? อาจจะเป็นคนใส่หน้ากากคนอื่นก็ได้”
“ฉันก็เพิ่งนึกขึ้นได้เมื่อกี้ว่าฉันเคยถ่ายรูปกับนักแสดงที่นั่นด้วย นี่จ้ะ”
คุเรฮะโชว์หน้าจอสมาร์ทโฟนของตัวเองที่เปิดรูปๆนึงค้างไว้อยู่ เป็นรูปตัวของเธอเองที่ถ่ายรูปอยู่กับคนสวมชุดฮีโร่และสัตว์ประหลาด ที่สำคัญหนึ่งในนั้นมีเด็กหนุ่มสวมหน้ากากที่ชื่อเชชินยืนอยู่ด้วย
“อ๊ะ ผมจำได้แล้ว พี่สาวคือคนที่ถูกเชิญให้มาแสดงเป็นตัวประกันบนเวทีวันนั้นนี่นา”
“ใช่จ้ะ วันนั้นสนุกมากๆเลยเนอะ”
ไปๆมาๆกลายเป็นว่าคุเรฮะกับเชชินต่างคุยกันอย่างสนิทสนมไปซะแล้ว ดูท่าว่าจะทำให้คนอื่นๆที่ไม่ไว้ใจเขาในตอนแรกเริ่มจะคลายความกดดันมากขึ้น แต่ทางริกุก็ยังดูท่าทางสงสัยในตัวเชชินอยู่นิดหน่อยจึงถามต่อ
“แล้วทำไมนายถึงมาอยู่นี่? นายไปทำพิธีเจ้าหญิงเลือดมาเหมือนกันงั้นหรอ?”
“เอ๊ะ เจ้าหญิงเลือดหรอครับ? มันคืออะไรครับ?”
เชชินเอียงคอสงสัย ริกุจึงขมวดคิ้ว
“นายไม่รู้จักได้ยังไง? เพราะพวกเราทำพิธีนั่นไงถึงได้มาติดอยู่ที่นี่”
“เอ... ของผมตอนกำลังเดินกลับบ้านหลังเลิกงานพอมารู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ที่นี่แล้ว ไม่ได้ไปทำพิธีอะไรนั่นอย่างที่พี่ชายว่าเลยนะ จะว่าเผลอไปทำก็ไม่น่าใช่”
เมื่อได้ยินแบบนั้นริกุก็เริ่มสับสน จากที่สงสัยอยู่แล้วก็ยิ่งสงสัยหนักเข้าไปอีก แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ
“ทุกคน คนๆนี้ไม่ใช่คนน่าสงสัยหรอก ให้เขาไปกับเราก็ได้”
คุเรฮะพยายามที่จะโน้มน้าวทุกคน ซึ่งจริงๆทุกคนก็ดูจะโอเคแล้วยกเว้นริกุเพียงคนเดียว
“เอ่อ ผมคิดๆดูแล้ว ไม่เป็นไรดีกว่าครับ ผมอาจจะทำให้พี่ชายคนนี้ลำบากใจ เข้าใจดีครับว่าเจอคนแต่งตัวแปลกๆอย่างผมก็คงไม่ไว้ใจเป็นธรรมดา เดี๋ยวผมไปในทางของผมเองน่าจะดีกว่า ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายด้วยนะครับ แล้วก็ขอบคุณพี่สาวมากๆนะที่ช่วยผม”
แต่กลายเป็นว่าเชชินกลับปฏิเสธพร้อมกล่าวขอโทษแล้วค่อยๆเดินจากไป เหมือนว่าเขาก็คงจะรู้สึกได้ว่าริกุยังคงสงสัยในตัวเขาอยู่ดีจึงเลือกที่จะถอยออกไปน่าจะดีกว่า
“ยังไงๆฉันก็ไม่ไว้ใจหมอนั่นอยู่ดี”
เมื่อเชชินเดินลับสายตาไปแล้ว ริกุก็พูดขึ้น
“เอาน่า พอเถอะ ฉันว่าคนๆนั้นไม่น่าใช่คนอันตรายหรอก อย่างที่คุณอันโดพูดนั่นแหละ”
“นี่มาโคโตะ นายลองคิดดูดีๆนะ มาติดอยู่ในที่แบบนี้ คนดีๆที่ไหนจะยังแต่งตัวแปลกๆแบบนั้น ถามชื่อจริงก็ไม่ยอมตอบ มาอ้างกฎบ้าๆบอๆ แถมยังไม่รู้จักพิธีเจ้าหญิงเลือดที่ทำให้พวกเรามาติดอยู่ที่นี่อีก”
“แต่ยังไงฉันมั่นใจนะว่าเขาไม่ใช่คนไม่ดีอะไร”
คุเรฮะยืนกรานหนักแน่น
“อืม แต่ก็นะ คนๆนั้นก็คงไม่ตามเรามาอีกแล้วละ นายไม่ต้องกังวลแล้วนะริกุ ถ้างั้นเราไปกันต่อเถอะ”
มาโคโตะยิ้มนิดๆให้ริกุแล้วออกเดินต่อพร้อมๆกับกลุ่มเพื่อนๆ ทางริกุยินนิ่งเหมือนคิดอะไรอยู่สักพัก ก่อนที่จะเดินตามไปอย่างเงียบๆ
----------------------------------------------------
หลังจากเคลียร์เรื่องเชชินได้แล้ว ทุกคนก็เริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิม
ถึงลึกๆแต่ละคนจะรู้สึกไม่สบายใจที่ต้องปล่อยเขาไปแบบนั้น แต่พอคลายความกดดันได้ก็ทำให้ทุกคนหันกลับมาพูดคุยกันเหมือนเดิม ซานาดะเองก็เริ่มกลับมาจ้องแต่หน้าจอสมาร์ทโฟนเหมือนเดิมแล้ว
คงมีแต่ริกุที่เหมือนจะเริ่มรู้สึกผิดหน่อยๆที่ปล่อยเชชินไปแบบนั้นเลยเดินไปแบบเงียบๆมาตลอดทาง จนกระทั่งมาโคโตะเดินเข้ามาตบไหล่เบาๆ
“นายไม่ต้องทำหน้าเศร้าแบบนั้นไปเลยน่า ทุกคนเข้าใจว่าทำไมนายทำแบบนั้น ก็นายอยากปกป้องคนอื่นๆใช่ไหมล่ะ?”
“อืม ก็นะ”
“นี่ แต่คำพูดของเชชินทำให้ฉันรู้สึกสงสัยอะไรแปลกๆเหมือนกันนะ”
“เอ๋?”
“ก็ที่ทางนั้นบอกว่าไม่ได้ทำพิธีเจ้าหญิงเลือดอะไรนั่นไงล่ะ ถ้าสมมติว่ามันเป็นแบบนั้นจริง แล้วพวกเราเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันล่ะ?”
“เอ่อ... นั่นสินะ”
“หรือบางทีเรื่องเจ้าหญิงเลือดพวกเราจะแค่คิดกันไปเอง เราอาจจะเข้ามาอยู่ที่นี่เพราะเหตุผลอื่นๆหรือเปล่า? ความจริงฉันพยายามจะลองถามคุณอากิที่น่าจะรู้เรื่องทุกอย่าง แต่เธอก็ไม่ยอมตอบอะไรเลย”
“จะบอกว่านายสงสัยอากิจังหรอ?”
“อืม... ก็แบบว่-”
จู่ๆมาโคโตะก็ทำหน้าเหมือนเห็นอะไรบางอย่าง เขาผลักริกุจนล้มลงไปกองกับพื้นจนอีกฝ่ายร้องขึ้นด้วยความตกใจ
“นี่นายทำอะ-”
ปึก! เสียงอะไรบางอย่างพุ่งเข้ากระทบเข้ากับพื้นถนนอย่างแรงใกล้ๆปลายเท้าของมาโคโตะ เสียงนั้นทำให้ทุกคนหันไปทางมาโคโตะด้วย
เมื่อดูดีๆก็พบว่าสิ่งๆนั้นคือมีดสั้นเล่มหนึ่งซึ่งปักจมอยู่ลงบนพื้นถนนลงไปเกือบมิดด้าม บ่งบอกได้เลยว่ามันถูกใครบางคนขว้างเข้ามาด้วยความเร็วสูง และบริเวณที่มีดเล่มนั้นปักอยู่ก็คือจุดที่ริกุยืนอยู่ตอนแรกนั่นเอง นั่นจึงเป็นสาเหตุว่าทำไมมาโคโตะถึงต้องผลักเขาลงไปแบบนั้น
มาโคโตะชี้ไปที่ใครบางคนยืนอยู่บนหลังคาของบ้านหลังหนึ่ง เป็นชายในชุดสีดำสนิท ใบหน้าของเขาปกปิดด้วยหน้ากากสีขาว
นั่นคือเชชิน...
แต่ครั้งนี้หน้ากากของเขานั้นแตกหักไปเกือบครึ่งหน้าจนทำให้เห็นใบหน้าของผู้สวมใส่เล็กน้อย ดวงตาที่ปรากฏออกมาให้เห็นนั้นขาวโพลน ปากอ้ากว้าง มีคราบเลือดที่ยังดูใหม่ติดอยู่ที่บริเวณหน้าผาก และบริเวณแก้มก็มีบาดแผลลึกจนเกือบเห็นกระดูก
บ่งบอกว่าตอนนี้เขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว
อากิไม่รอช้ารีบยกกล้องโพลารอยล์คู่ใจขึ้นมา แต่จู่ๆเชชินกลับหายไปจากสายตาแล้วมาปรากฏตรงหน้าเธอในพริบตาก่อนที่จะใช้มือเพียงข้างเดียวยกอากิขึ้นพร้อมโยนจนร่างของเด็กสาวไถลไปตามพื้นและแน่นิ่งไปท่ามกลางสายตาตื่นตระหนกของทุกคน
เชชินซึ่งตอนนี้ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างกลุ่มจนทำให้กลุ่มนั้นถูกแบ่งแยกออกไปเป็นสองฝั่ง อีกฝั่งเป็นริกุ ซานาดะ อารุนะ เมย์และชินสุเกะ ส่วนอีกฝั่งเป็นไม คุเรฮะ มาโคโตะและอากิที่นอนแน่นิ่งอยู่
แน่นอนว่าตอนนี้ไม่มีใครกล้ากลับไปรวมกลุ่มเพราะเชชินอาจจะลงมือจัดการกับใครในตอนนี้ก็ได้ ระหว่างที่อยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่นั้น ริกุก็ตะโกนขึ้นมา
“ทางนั้นรีบพาอากิจังหนีไปก่อนเถอะ! แล้วค่อยมาเจอกันอีกที”
“แล้วเราจะไปเจอกันที่ไหน?”
“โรงเรียน! ไปเจอกันที่โรงเรียนของพวกเราแล้วกัน!”
หลังจากที่ไมตะโกนถามออกไปและได้คำตอบมาแบบนั้น เธอกับมาโคโตะก็ไปช่วยกันพยุงอากิขึ้นมาแล้วหนีไปพร้อมกับคุเรฮะ เช่นเดียวกับทางริกุก็หนีไปอีกทางกับกลุ่มของตัวเองเช่นกัน
เมื่อทั้งสองฝั่งแยกหนีกันไปคนละทาง เชชินก็หันมองไปทางกลุ่มของริกุและไมสลับกันไปมา
สุดท้ายใบหน้าของเขาหันไปทางฝั่งของไม... ก่อนที่ร่างของเขาจะค่อยๆหายไปอย่างช้าๆ
