ฉันขับรถจอดที่ริมข้างทางของถนนแห่งหนึ่ง
แล้วก้าวเท้าลงจากรถช้าๆพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่ในมือ
ผ่านมาหนึ่งปีแล้ว... ที่ตรงนี้เคยเกิดอุบัติเหตุจนทำให้รั้วกั้นถนนพังเป็นแถบๆ แต่ตอนนี้ก็ถูกซ่อมจนเหมือนใหม่หมดแล้ว
วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปีการจากไปของเพื่อนๆของฉัน...
เหลือเวลาอีกประมาณสองชั่วโมงกว่าที่จะถึงงานมีตติ้งแจกลายเซ็นของฉัน ฉันเลยแวะมาที่นี่ก่อน
อ๊ะ จริงสิ ตอนนี้ฉันได้เป็นไอดอลเต็มตัวแล้วนะ!
หลังจากที่เรื่องราวในตอนนั้นจบลง ฉันก็ลาออกจากโรงเรียนทันที... บางคนคิดว่าฉันได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจจนต้องไปบำบัดอาการทางจิต... หยาบคายซะจริง ฉันมาทำความฝันของตัวเองต่างหากเล่า!
เฮ้อ ช่างมันเถอะ...
ฉันวางดอกไม้ช่อใหญ่ในจุดที่เกิดอุบัติเหตุ
แม้มันจะไม่เหลือร่องรอยอะไรทิ้งไว้แล้ว แต่ฉันก็ยังคงจำได้จนถึงทุกวันนี้
ทุกทีฉันผ่านมาทางนี้ มันทำให้ฉันนึกถึงวันเก่าๆ
คิดถึงทุกคนเหลือเกิน...
ฉันรู้สึกถึงดวงตาของตัวเองที่ค่อยๆชุ่มชื้น ไม่นะ ฉันจะไม่...
“เป็นไอดอลน่ะต้องไม่ร้องไห้นะรู้ไหม?”
คุเรฮะจัง?
ฉันปาดน้ำตาแล้วหันมองไปรอบๆทันที
สาบานได้ ฉันได้ยินเสียงนั้นจริงๆนะ
ฉันไม่ได้หูแว่วไปเองแน่นอน นั่นมันเสียงของคุเรฮะจัง
หลังจากที่เดินไปรอบๆ ชะโงกหน้าดูตรงนั้นทีตรงนี้ทีเหมือนคนบ้า เสียงริงโทนของสมาร์ทโฟนในกระเป๋าถือของฉันก็ดังขึ้น
ผู้จัดการส่วนตัวของฉันโทรมานี่เอง คงมาเตือนฉันว่าใกล้ถึงงานมีตติ้งแล้วสินะ
“ค่า จะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
ฉันรับโทรศัพท์แล้วพูดไปแบบนั้น ก่อนที่จะก้าวเท้าขึ้นรถ
คุเรฮะจัง นั่นเธอจริงๆใช่ไหม?
ในระหว่างที่ขับรถก็คิดไปตลอดทาง
ฉันน่ะ...
ฉันน่ะนะ...
...ก็จะเก็บเธอไว้อยู่ในใจตลอดไปเหมือนกัน
และฉัน... ก็ชอบคุเรฮะจังที่สุดเลย♡
