ท่ามกลางทะเลทรายที่มีแต่ความว่างเปล่า มันเป็นทะเลที่เต็มไปด้วยฝุ่นและเนินที่สลับไปมากับพื้นผิวที่เรียบ หุ่นสีน้ำเงินนั้นบินอยู่บนฟ้า โชผู้เป็นคนขับนั้นมองไปรอบๆ เขากำลังมองหาอะไรบางอย่าง แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนสิ่งที่เขาเห็นนั้นก็มีแต่ทราย ไม่นานนักก็มีจอเล็กๆปรากฏขึ้นมา บนจอนั้นมีใบหน้าของทรินิตี้อยู่ด้วย
“เจอไหม?” หญิงผมสีม่วงแดงเอ่ยปากถาม
“ไม่เจอ แล้วเธอล่ะ?” โชเอ่ยปากถามทรินิตี้ที่อยู่ปลายสาย
“ยังไม่เจอเหมือนกัน...เขาไปซ้อนไหนนะ?” ทรินิตี้บ่นอุบอิบ
“ชั้นเจอแล้ว!!” ทรินิตี้ตอบคำถามของตัวเอง
“อยู่ไหน?” โชตอบกลับด้วยน้ำเสียงตกใจ
“ชั้นจะส่งที่อยู่ไปให้” เพื่อนของเขาตอบ
ไม่นานนักมันก็มีพิกัดปรากฏขึ้นมาบนจอ มันอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เขาอยู่เท่าไหร่นัก โชจับคันโยกก่อนจะคุมหุ่นตัวนี้ ไปยังทิศทางที่เขาต้องการ โชใช้เวลาไม่นานก่อนจะถึงที่ๆเขาต้องการ สิ่งแรกที่เขาเห็นนั้นคือหุ่นสีม่วงแดงที่ใช้ดาบของมันไล่ฟันหุ่นสีขาว แต่หากทว่าหุ่นสีขาวนั้นหลบไปหลบมาอย่างง่ายดาย มันดูไม่มีทีท่าที่จะโต้ตอบกลับเลยแม้แต่น้อย สกายยกปืนของมันขึ้นก่อนจะลั่นไกออกมา แสงเลเซอร์สีเขียวนั้นลอยไปยังหุ่นสีขาว แต่มันก็หลบได้อีกครั้ง หุ่นสีขาวตัวนี้หยิบมีดออกมาก่อนจะขว้างมาทางสกาย มีดนั้นรวดเร็วมาก แต่โชนั้นหลบได้ มันทำให้โชจำได้ว่าช่วงแรกๆที่เขาเจอมีดที่ขว้างมาทางเขา มีดนั้นเสียบมายังค๊อกพิทนั้นบ่อยขนาดไหน
“โช ลองใช้ในสิ่งที่เราซ้อมกันเถอะ” ทรินิตี้พูดขึ้นผ่านทางช่องทางการสื่อสารของหุ่นทั้งสอง
“โอเค” โชตอบรับ
สกายนั้นลงไปยืนบนพื้นก่อนที่จะหยิบบีมเซเบอร์ของมันออกมา เช่นเดียวกันกับหุ่นของทรินิตี้ที่หยิบดาบคาตานะของมันออกมา ทั้งสองคนใช้ดาบของมันแทงไปพร้อมๆกัน แต่หุ่นสีขาวตัวนี้นั้นกระโดดขึ้นฟ้าไปได้ ทั้งโชและทรินิตี้ต่างหยิบปืนของหุ่นตัวเองออกมา สกายนั้นถือหุ่นปืนเลเซอร์ และในขณะเดียวกันนั้นหุ่นของทรินิตี้นั้นก็หยิบปืนกลของมันออกมา ทั้งคู่เล็งไปยังแขนของหุ่นสีขาวตัวนี้ มันกระแทกเข้าไปแขนของมัน แขนของมันนั้นระเบิดออก สีหน้าของทั้งทรินิตี้และโชนั้นเปี่ยมไปด้วยความดีใจ แต่หากทว่าใบหน้าของทั้งสองนั้นก็ถูกลบออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขาเห็นบีมเซเบอร์นั้นเสียบอยู่กับค๊อกพิทของพวกเขา ภาพรอบๆนั้นมืดลง นั่นแปลว่าการต่อสู้นั้นจบแล้ว ประตูค๊อกพิทนั้นเปิดออกเองอัตโนมัติ ทั้งคู่ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ไงก็ตามถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สิ่งนึงที่ทั้งสองรู้เหมือนกันคือถ้าหากนี่เป็นสมรภูมิจริงๆ พวกเขาคงตายไปแล้ว พวกเขาลงมาจากหุ่นก่อนจะเห็นอาราตะที่ลงมาจากหุ่นของพวกเขาเองเช่นเดียวกัน
“ตอนที่พวกเธอยิงแขนของหุ่นชั้น ชั้นขว้างบีมเซเบอร์ของชั้นไปที่พวกเธอเหมือนกัน”
“และอย่างที่รู้บีมเซเบอร์ของชั้นถูกออกแบบมาพิเศษ ไม่มีใครเห็นดาบของชั้น”
“พวกเธอทำดีแล้ว แต่อย่าสนใจไปที่คู่ต่อสู้อย่างเดียว สนใจบรรยากาศรอบๆด้วย เข้าใจนะ?” ชายผมขาวที่ชื่ออาราตะอธิบายให้ทรินิตี้และโชฟัง
แม้เขาจะเอ่ยปากชม แต่สีหน้าของเขานั้นยังคงนิ่งและดูเย็นชาเหมือนเคย ทั้งคู่พยักหน้ากับครูฝึกที่ยืนอยู่ตรงข้ามพวกเขาไป
“ไปพักก่อนละกัน กลับมาเจอกับชั้นตอนบ่ายสามโมงเย็นละกัน”
ทรินิตี้และโชเดินออกจากโรงเก็บหุ่นนี่แต่ในขณะที่ทั้งคู่เดินนั้น ทั้งคู่ก็เดินสวนหญิงที่ชื่อไลล่า เธอไม่ได้มองทั้งสองเลยแม้แต่น้อย ไลล่าเดินตรงไปยังอาราตะที่ยืนอยู่ หญิงผมม่วงหันไปมองชายหญิงคู่ที่พึ่งเดินสวนตนเอง เมื่อทั้งคู่หายไปจากสายตาของตนเองแล้ว เธอก็หันไปพูดกับชายผมขาวที่ยังยืนอยู่ที่เดิม
“เป็นยังไงบ้าง? สองคนนั้นน่ะ” ไลล่าเอ่ยปากถาม
“พัฒนาขึ้นเยอะเลยล่ะ สามสี่วันก่อน ยังสู้ชั้นไม่ได้อยู่เลย วันนี้ทำลายแขนของหุ่นชั้นได้” อาราตะรายงาน
“แล้วนายเอาจริงแล้วรึยังล่ะ?” หญิงผมสีม่วงถามต่อ
“ไม่ล่ะ ชั้นยังไม่ได้เอาจริง แต่เธอก็น่าจะรู้นี่ว่าต่อให้ชั้นไม่ได้เอาจริง ก็ยังไม่มีใครทำลายแขนของหุ่นชั้นได้”
=====
โชนั่งอยู่บนเก้าอี้ บนโต๊ะนั้นมีสมุดโน้ตอยู่ด้วย บนหน้ากระดาษนั้นเต็มไปด้วยรอยขีดฆ่า หัวกระดาษนั้นเขียนว่า “วิธีต่อกร อาราตะ” โชนั่งกอดอกของตัวเองก่อนจะมองเข้าไปกระดาษแผ่นนี้ ทุกอย่างที่เขาเขียนมานั้นถูกขีดฆ่าทิ้งหมดเลย ในขณะที่เด็กหนุ่มผมน้ำตาลกำลังนั่งมองกระดาษแผ่นนี้อยู่นั้น หญิงผมม่วงแดงก็เดินมาก่อนจะยื่นขวดน้ำให้กับเขา โชรับไว้ก่อนที่เธอจะนั่งลงตรงข้ามกับเขา
“ไม่เวริค์เลยแฮะ” โชบ่นขึ้นมา
“ก็นะ...นั่นยมทูตสีขาวนี่นา คงไม่ตายกับลูกไม้แค่นี้หรอก” ทรินิตี้พูดขึ้น
“แต่แผนมะกี้ใช้ได้แล้วนะ ถ้าเราพยายามอีกนิด เราต้องชนะคุณอาราตะได้แน่” โชพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น
“ถ้างั้นนายมีไอเดียอะไรไหม?” หญิงผมสีม่วงแดงถามเพื่อนของเขา
“เอ่อ ยังไม่มี แล้วเธอล่ะ?” ชายผมน้ำตาลหันไปถาม
หญิงผมม่วงแดงจับคางของตัวเอง ก่อนจะเริ่มเสนอความเห็นของตัวเอง ทั้งคู่เริ่มแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน ถ้าความคิดเห็นไหนใช้ได้ ความเห็นนั้นก็จะถูกจดลงกระดาษ แต่หากความเห็นไหนที่ดูแล้วไม่เข้าท่าก็จะถูกปล่อยไว้เหมือนกับมันไม่เคยมีตัวตน ทั้งคู่พูดคุยกันไปเรื่อยๆ เขียนอะไรลงไปในกระดาษบ้าง ก่อนที่รู้ตัวอีกทีเวลาก็เดินมาชั่วโมงนึงแล้ว ดูเหมือนเวลาพักของพวกเขานั้นจะจบลงแล้ว ทั้งคู่ลุกขึ้น แต่เมื่อก้นของทั้งสองไม่ได้แตะเก้าอี้ เสียงหวอก็ดังขึ้น ไม่นานนักก็มีเสียงตามสายประกาศออกมาผ่านทางโทรโข่ง
“พบข้าศึกข้างหน้า ขอให้ผู้เกี่ยวข้องทุกคนไปที่ห้องบัญชาการด้วย”
ทรินิตี้และโชมองหน้ากันก่อนจะรีบตรงไปยังห้องบัญชาการ เมื่อทั้งคู่เข้ามานั้นก็เห็นภาพของเรือลำนึงที่จอดอยู่บนน่านน้ำ มันเป็นเรือขนาดใหญ่ อาจจะใหญ่กว่าไลท์บิงเกอร์ลำนี้ก็ได้ ทรินิตี้หันไปยังไลล่าที่นั่งอยู่ตรงกลางห้อง
“นั่นคืออะไรหรอคะ คุณไลล่า?”
“เรือบรรทุกเครื่องบินของพวกจักรวรรดิน่ะ...ตอนนี้พวกเราเห็นมันแล้ว แต่ชั้นคิดว่าพวกมันยังไม่เห็นเรา แต่คงจะเห็นเราในเร็วๆนี้แหละ” ไลล่าตอบทรินิตี้
“แล้วเราควรจะทำยังไงดี?” หญิงผมสีม่วงแดงเอ่ยปากถามต่อ
“เราคงจะจมไม่ได้ ชั้นคิดว่าเราควรจะหนีมากกว่า” อาราตะเสนอ
“แต่ว่าไลท์บิงเกอร์คงไม่สามารถรับมือเครื่องบินพวกนี้คนเดียวได้ ดังนั้นเราคงต้องมีหุ่นซักตัวคอยช่วยอยู่ด้วย”
“โช ชั้นฝากด้วยละกัน” ชายผมขาวหันมาพูดกับโช
“เอ๊ะ...ผมหรอ?” ชายผมน้ำตาลทำหน้างงๆพร้อมกับชี้ไปยังตัวเอง
“ใช่ สกายเป็นตัวเดียวที่เราบินได้”
“ดังนั้นก็คงต้องเป็นนายนั่นแหละ” ชายผมสีขาวให้เหตุผลกับโช
“แล้วจะให้ผมทำอะไรหรอครับ?” ชายผมน้ำตาลเอ่ยปากถามต่อ
“นายคุ้มกันพวกเราไว้ และในขณะเดียวกันไลท์บิงเกอร์จะหาที่ลงจอด ในจังหวะนั้นพวกเราจะส่งสัญญาณให้นายล่อพวกเครื่องบินจักรวรรดิ์มาทางเรา”
“จากนั้นไลท์บิงเกอร์และทรินิตี้จะโจมตีใส่ฝูงบินที่นายล่อมา” อาราตะอธิบายให้ฟัง
“เข้าใจนะ?” ชายผมขาวถาม
ทุกคนในห้องพยักหน้าพร้อมกัน
“โอเค ทรินิตี้กับโชไปเตรียมตัวได้ อ่อ...โช ชุดนักบินของนาย อยู่ในตู้เสื้อผ้าห้องนายนะ” อาราตะพูดกับโช
ชายผมน้ำตาลพยักหน้า เขารีบตรงเข้าไปในห้องนอนของเขา ชายผมน้ำตาลเปิดตู้เสื้อผ้า ไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เขาก็ถอดเสื้อที่เขาสวมอยู่ก่อนจะสวมเสื้อที่อยู่ในตู้เสื้อผ้า มันเป็นเสื้อสีน้ำเงิน เขาสวมหมวกนักบินด้วย หมวกนั้นมีสีเดียวกันกับเนื้อผ้าชุดของเขา เมื่อเขาสวมเสร็จแล้ว เขาก็เข้าไปอยู่ในหุ่นของเขา โชใช้นิ้วของเขากดเพื่อเปิดหุ่นของเขาขึ้น ดวงตาของมันนั้นเปล่งแสงออกมา หัวใจของเขาโชเต้นด้วยความตื่นเต้น ในขณะเดียวกันมันก็ปนไปด้วยความกังวล นี่คือสนามรบที่สองของเขา เขาเริ่มเห็นทีมช่างโบกแท่งไฟ เพื่อพาไปจุดที่หุ่นของเขาควรจะยืน เขาเดินตามแท่งไฟนั้นก่อนที่เท้าทั้งสองของมันจะเหยียบบนแท่นออกตัว ประตูของไลท์บิงเกอร์นั้นเปิดออกช้าๆ มันทำให้โชเห็นท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ อีกไม่นานเขากับหุ่นยนต์ตัวนี้ก็จะบินเป็นหนึ่งเดียวกับท้องฟ้า ในขณะที่เขานั่งตื่นเต้นอยู่นั้น เขาก็เห็นจอเล็กๆที่มีหน้าของทรินิตี้ปรากฏขึ้นมา เธอสวมหมวกนักบินเหมือนกับตัวเขาเหมือนกัน
“จะว่าไป...ตอนนายออกตัวอย่าลืมพูดคำออกตัวด้วยนะ” ทรินิตี้พูดกับโช
“คำออกตัว?” ชายผมน้ำตาลพูดทวนด้วยความสงสัย
“ก็ ชื่อของนาย ชื่อหุ่น แล้วตามด้วยออกตัวไรแบบนี้” หญิงผมสีม่วงแดงตอบกลับ
“อย่างของชั้นก็จะเป็น ทรินิตี้ , ดีเทอมิเนชั่น ออกตัว” ทรินิตี้แสดงตัวอย่าง
“หุ่นของเธอชื่อดิเทอมิเนชั่นเรอะ?” โชถามบ้าง
“ใช่ ชั้นตั้งเองเลยล่ะ” ทรินิตี้พูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจ
“จะว่าไป ชั้นต้องพูดคำพูดออกตัวไปทำไม?” โชเปลี่ยนประเด็น
“ก็เพื่อให้คนในยานรู้ว่านายออกตัวแล้ว?” ทรินิตี้ตอบกลับมา แต่น้ำเสียงของเธอนั้นดูไม่มั่นใจเท่าไหร่
“มั้ง” โชตอบสั้นๆ
เขารู้สึกได้ว่าอาการหวาดกลัวและเป็นกังวลหายไปเล็กน้อย ดูเหมือนการที่เขาได้พูดคุยกับทรินิตี้จะช่วยลบความตื่นเต้นออกไปได้บ้าง ไม่นานนักก็มีจออีกจอนึงปรากฏขึ้นมา คราวนี้เป็นหญิงผมสีดำยาวสลวยนั่งอยู่ เธอสวมแว่นตา และหูของเธอนั้นใส่หูฟังอยู่ด้วย ทั้งสองเคยเจอหน้ากันมาแล้ว แต่หลังจากที่โชสู้กับลีเจี้ยนครัชเชอร์นั้น ทั้งคู่ก็ไม่เคยได้พูดคุยกันอีกเลย
“สวัสดีค่ะ คุณโช...ชั้นทาร่า จะเป็นโอเปอเรเตอร์ของคุณค่ะ” หญิงผมสีดำพูดกับโชที่นั่งอยู่
“ครับ ฝากตัวด้วยครับ” โชตอบกลับ
“อีกหนึ่งนาทีหุ่นของคุณจะออกตัว...ยังจำแผนได้ไหมคะ?” หญิงผมสีดำเอ่ยปากถาม
“ผมจำได้” โชตอบกลับสั้นๆ
“โอเคค่ะ ถ้างั้นขอให้โชคดีค่ะ” ทาร่าหายไปจากจอ
“โชคดีนะ” ทรินิตี้ปรากฏขึ้นมาแทนทาร่า ก่อนที่เธอจะหายไปหลังจากพูดจบ
เวลานั้นถอยหลังเรื่อยๆ โชสูดหายใจลึกๆ เวลานั้นใกล้จะเหลือศูนย์แล้ว โชจับคันโยกแน่นๆ
“อาดาจิ โช , สกาย ออกตัว!!”
=====
ในขณะเดียวกันบนเรือบรรทุกเครื่องบิน เหล่านักบินต่างกระโดดขึ้นเครื่องบินลำใหญ่ของตัวเอง เช่นเดียวกันกับชายผมตั้งที่ชื่อว่าชโกดราน เขาก็เข้าไปอยู่ในเครื่องบินสีแดงเหมือนกัน ขนาดของมันนั้นค่อนข้างใหญ่ มันถูกหุ้นด้วยเหราะที่ค่อนข้างหนา คงไม่มีกระสุนอะไรเจาะเกราะมันได้ง่ายๆ เมื่อชโกดรานเข้าไปในเครื่องบินนั้น เขาก็หันไปมองเครื่องบินรุ่นเดียวกันกับเขา แต่มันเป็นสีขาว ชโกดรานเห็นหญิงผมน้ำตาลกำลังเข้าไปในเครื่องบิน แต่เธอหยุดก่อนจะหันมาโบกมือให้กับชายผมน้ำตาลที่นั่งอยู่ในเครื่องบิน ชโกดรานโบกมือให้กับคู่หมั้นของเขากลับ
“เอาล่ะ ทุกคนเราไปยิงพวกกบฏให้ล่วงดีกว่า” ชโกดรานกล่าวเพื่อกระตุ้นเพื่อนๆของเขา
“เอาเลย!!
“ลุยเลย!!”
“ฆ่ามัน!!”
เสียงของเพื่อนเขาดังขึ้นพร้อมๆกัน มันพร้อมกันในขณะที่ว่าเขาไม่สามารถแยกออกได้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร เขาเคลื่อนเครื่องของเขาไปบนรันเวย์ เช่นเดียวกันกับเครื่องบินลำๆอื่นๆ เหล่าลูกเรือต่างให้สัญญาณเพื่อเครื่องบิน เมื่อชโกดรานเห็นสัญญาณจากเพื่อนของเขา เขาก็ขึ้นบินพร้อมกับสหายของเขา เป้าหมายของเหล่าวิหคพวกนี้มีอย่างเดียว คือจมพวกกบฏให้สิ้นซาก
=====
ห่างออกไปจากสมรภูมิไม่มากนัก มันมีบ้านหลังนึงตั้งอยู่ จะเรียกว่าบ้านอาจจะไม่ตรงเท่าไหร่นัก เรียกว่าคฤหาสน์อาจจะดีกว่า มันเป็นคฤหาสน์สีขาว มันมีสระว่ายน้ำ รอบๆสระนั้นถูกล้อมด้วยรั้วอิฐสีขาวเล็กๆ แม้มันจะไม่ได้ใหญ่มากก็ตาม ใกล้ๆกับสระน้ำนั้นมีหญิงผมยาวสีทรายนอนอยู่บนเก้าอี้ในชุดว่ายน้ำสีขาว เธอสวมแว่นกันแดดอยู่ด้วย ในขณะเดียวกันนั้นก็มีหญิงผมสีทรายผมสั้นอีกคนยืนอยู่ ต่างกับหญิงอีกคน เธอไม่ได้สวมชุดว่ายน้ำ เธอยกกล้องส่องทางไกลก่อนจะมองออกไปนอกรั้วบ้านของเธอ
“พี่ๆ ดูซิ พวกเขาจะสู้กันแล้ว” เสียงของเด็กสาวผมสั้นพูดขึ้น
หญิงผมสั้นหันไปมองพี่สาวของเธอที่ไม่มีทีท่าจะขยับเลยแม้แต่น้อย
“พี่ไม่สนหรอ?” หญิงผมสั้นหันไปถามหญิงผมยาว
เธอลุกขึ้นมาก่อนจะมองหญิงผมสั้นผู้เป็นน้องผ่านแว่นกันแดดของเธอ
“ชั้นจะสนไปทำไม ถ้าฝั่งจักรวรรดิชนะไม่ได้ เดี๋ยวพวกเขาก็จ้างเราเอง”
“แต่ถ้าชนะไม่ได้พวกเราก็นอนสบายๆ แค่นั้นแหละ”
พูดจบเธอก็ลงไปนอนบนเก้าอี้ของเธอ น้องสาวมองเงียบๆ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็หันกลับไปและยกกล้องส่องทางไกลของเธอ และมองไปยังสงครามที่กำลังจะเริ่มขึ้นในเร็วๆนี้
