ชายหญิงสองคนเดินบนท้องถนนที่แออัด อากาศนั้นค่อนข้างร้อน แดดนั้นส่องตรงลงมาจากฟากฟ้า อาจจะเพราะอากาศของที่นี่หรืออาจจะจำนวนคนที่แน่นหนา เหงื่อนั้นไหลผ่านหน้าของทั้งสอง พื้นนั้นเป็นพื้นทราย ทั้งสองยังคงเดินไปเรื่อยๆ ผ่านตลาดที่ผู้คนทำการค้าขาย มันเต็มไปด้วยเสียงตะโกนโหวกเหวกของผู้คน โชไม่สามารถจับได้เลยว่าเสียงของใครนั้นมาจากไหน แต่ถึงเขาจะรู้ เขาก็ไม่เข้าใจภาษาอาราเบี้ยนพวกนี้อยู่ดี
“ถึงแล้ว...” หญิงผมสีม่วงแดงพูดกับโชที่อยู่ข้างหลังเธอ
ทั้งคู่หยุดอยู่หน้าบ้านหลังนึง มันเป็นบ้านสองชั้น มันเป็นบ้านๆเล็กๆ เธอหยิบกุญแจก่อนจะไขเข้าไปในบ้าน เธอเข้าไปในบ้านก่อนที่โชจะตามเธอเข้าไป เมื่อเข้าไปนั้นเขาก็เห็นโต๊ะไม้ที่ตั้งอยู่พร้อมกับเก้าอี้ประมาณสี่ตัวได้ ตู้เย็นนั้นวางอยู่ไม่ไกล ข้างๆตู้เย็นนั้นมีเค้าเตอร์วางอยู่ ถัดจากโต๊ะนั้นมีโซฟาสีเขียว มันเป็นโซฟาที่ค่อนข้างดูเก่า ข้างหน้าโซฟานั้นเป็นโทรทัศน์ที่สภาพค่อนข้างโทรมตั้งอยู่ พื้นที่โชเหยียบอยู่นั้นมันเป็นพื้นปูนธรรมดาๆ แม้บ้านหลังนี้จะเล็กแต่หากเทียบกับเครื่องเรือนที่อยู่ในบ้านนั้นแล้ว มันมีเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น
“ห้องของนาย อยู่ชั้นสองตามมาซิ” ทรินิตี้พูดกับโช
ชายผมน้ำตาลพยักหน้าก่อนจะเดินตามไป ขึ้นไปนั้น มันก็มีอยู่สามห้องด้วยกัน สองห้องนั้นประตูไม้ แต่อีกห้องนึงนั้นเป็นประตูพลาสติก ถ้าให้เดาห้องที่เป็นประตูพลาสติกนั้นเป็นน่าจะเป็นห้องน้ำ ส่วนห้องไม้นั้นน่าจะเป็นห้องนอน ทรินิตี้เปิดห้องทางขวา หรือก็คือห้องแรกที่เห็นเมื่อเดินขึ้นมา เธอเปิดประตูห้อง มันเป็นห้องที่มีเตียงอยู่ ประกอบกับตู้เสื้อผ้าที่ทำจากไม้และโต๊ะวางของอยู่ บนโต๊ะนั้นมีโคมไฟสีดำวางอยู่ด้วย ข้างๆเตียงเขานั้นมีหน้าต่างอยู่ด้วย มันสามารถทำให้เขาเห็นตัวเมืองได้ ตัวเมืองที่ถูกล้อมไปด้วยทะเลทราย ตรงข้ามเขานั้นก็เป็นบ้านที่หน้าตาดูคล้ายๆ ลมร้อนนั้นพัดเข้ามาในห้อง ด้วยอากาศแบบนี้ โชจึงเข้าใจว่าทำไม เขาไม่จำเป็นต้องใส่เสื้อผ้าหนาๆ
“จากนี้ไปนี่จะเป็นห้องของนายนะ ถ้ามีอะไรก็เรียกแล้วกัน”
“อื้อ ขอบใจมาก” โชตอบหญิงผมสีม่วงแดง
เธอพยักหน้าก่อนจะปิดประตูทิ้งให้โชยืนอยู่คนเดียว โชถอดกระเป๋าของตัวเองก่อนจะวางไว้บนพื้น นี่คือบ้านใหม่ของเขา ทำไมเขาได้มาอยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับหญิงผมสีม่วงแดงคนนี้ คงต้องย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ซักหลายชั่วโมงหน่อย
=====
ยานไลท์บิงเกอร์นั้นคงลอยตัวอย่างช้าๆ โชนั้นยืนอยู่ในโรงเก็บหุ่นของตัวเอง เขายืนมองสกายที่กำลังได้รับการดูแลจากเหล่าช่างซ่อมมากฝีมือ ไม่ใช่แค่สกายเท่านั้นแต่ดิเทอมิเนชั่นก็ได้รับการดูแลเหมือนกัน ในขณะที่เขายืนมองเงียบๆนั้น มงคลที่กำลังซ่อมแซมหุ่นสีน้ำเงินตัวนี้ก็หันมายังสกายที่ยืนอยู่ข้างล่าง
“เออ จะว่าไปโช...หลังจากที่ไลท์บิงเกอร์ ถึงเมืองสเปโร่แล้ว นายจะไปอยู่ที่ไหน?”
“ห๊ะ?” โชทำหน้างงๆ
“ไลท์บิงเกอร์ไม่ได้บินตลอดเวลาซะหน่อย ถ้าหากพวกเราไม่มีภารกิจ พวกเราก็จะกลับไปที่ซ่อนตัวของพวกเราน่ะ”
“แล้วระหว่างนั้นนายจะทำอะไรก็ได้ และก็รอคุณไลล่าเรียกตัวก็แค่นั้น” มงคลอธิบายให้ฟัง
“แล้วมงคลจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ?” โชตอบคำถามด้วยการตั้งคำถาม
“ชั้นคงจะอยู่ในนี้แหละ ชั้นยังมีอะไรต้องทำที่นี่ล่ะนะ” ชายผิวสีแทนตอบกลับ
“ถ้างั้นก็แปลว่าชั้นอยู่ที่นี่ได้?” ชายผมน้ำตาลถามบ้าง
“นายไม่อยู่จะดีกว่า เพราะชั้นบอกได้เลยว่าพอไลท์บิงเกอร์ลงจอด ทุกอย่างจะวุ่นวายมาก”
“ชั้นว่านายไปอยู่ที่อื่นดีกว่า” มงคลตอบกลับมา
“ถ้างั้นมาอยู่กับชั้นก่อนไหมล่ะ?” เสียงผู้หญิงคนนึงดังขึ้น
โชหันกลับไปตามเสียงก่อนจะเห็นทรินิตี้ที่พึ่งเข้ามาในห้องพอดี
“จะดีเรอะ?” โชถามกลับมา
“เจ้าของคนก่อนเป็นครอบครัวน่ะ ชั้นเลยมีห้องเหลืออยู่ด้วย ไม่มีปัญหาน่า” ทรินิตี้ตอบกลับมา
“เอ่อ...ชั้นไม่ได้หมายถึงแบบนั้น ชั้นหมายถึงโอเคเรอะที่ผู้ชายผู้หญิงที่ไม่ใช่แฟนจะอยู่ด้วยกัน?” ชายผมน้ำตาลตั้งคำถามใหม่
“ก็ไม่เป็นไรนี่? นายเป็นเพื่อนชั้นและถ้านายไม่คิดจะทำอะไรชั้น ก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”
“หรือนายคิดจะทำอะไรชั้น?” ทรินิตี้เอ่ยปากถาม
“ไม่ใช่แบบนั้น” โชปฏิเสธด้วยสีหน้าเขินอาย
“ถ้างั้นก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก” หญิงผมสีม่วงแดงพูดกับโช
“โอเค...ถ้างั้นก็ได้” โชพูดด้วยน้ำเสียงยอมจำนนถึงแม้เขาจะไม่เห็นด้วยกับไอเดียนี้เท่าไหร่
=====
โชนอนอยู่บนเตียงๆนิ่ง เขาไม่มีอะไรทำ เขาลุกขึ้นมาก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้ท้องฟ้านั้นเป็นสีส้ม อากาศที่เริ่มร้อนระอุนั้นถูกแทนที่ด้วยอากาศที่เย็นสบาย แต่หากเป็นแบบนี้เขาเชื่อว่ามันคงกลายเป็นอากาศที่หนาวเหน็บเมื่อวิกาลมาถึง ก่อนหน้านี้เขาลงจะพยายามดูทีวีแต่ด้วยภาษาที่เป็นภาษาที่เขาไม่เข้าใจทั้งหมดนั้น มันก็ทำให้โชปิดทีวีไปในที่สุด ทรินิตี้ก็ไปข้างนอกตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ดูเหมือนเขาจะถูกทิ้งให้อยู่บ้านหลังนี้ตามลำพังคนเดียว ชายผมน้ำตาลพลิกตัวไปพลิกตัวมาด้วยความเบื่อหน่าย
“กลับมาแล้ว” เสียงของคนที่คุ้นหูดังขึ้นมา
โชลุกจากเตียงก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง เขาเห็นทรินิตี้กลับมาพร้อมกับถุงที่เต็มไปด้วยวัตถุดิบมากมาย เธอวางไว้บนเค้าเตอร์ เธอเริ่มหยิบอุปกรณ์ทำอาหารออกมา
“เดี๋ยวชั้นช่วยละกัน” โชพูดกับทรินิตี้
“อ่า ขอบใจ” เธอตอบกลับ
ทั้งคู่เริ่มทำอาหารเย็นด้วย มันทำให้เขาหวนรำลึกถึงช่วงมัธยมต้นของเขา ครั้งนึงชมรมหุ่นยนต์ต้องเข้าค่ายเพื่อพัฒนาหุ่นยนต์ที่จะใช้เข้าแข่งขัน ไม่รู้วันนั้นคิดอะไร แต่วันนั้นทุกคนในชมรมตัดสินใจทำอาหารกันเอง แทนที่จะไปซื้อที่ร้านสะดวกซื้อ โชยังคงจำได้ว่าวันนั้นพวกเขากินข้าวแกงกะหรี่กัน เขายังจำได้ตอนที่เขาพูดคุยกับทุกคนในชมรมอย่างสนุกสนาน เขายังคงจำรสชาติของแกงกะหรี่จานนั้นได้ มันเป็นแกงกะหรี่ที่จืดที่สุดในชีวิตของเลยก็ว่าได้ ในขณะที่โชหั่นแครอทที่อยู่บนเคียงนั้น ทรินิตี้ก็พูดขึ้นมา
“แล้วนายตัดสินใจรึยัง? เรื่องจะเข้าร่วมกับพวกเรารึเปล่า?”
“ชั้นยังไม่ได้คิดเลย ไม่รู้ซิ” โชตอบ
“อืม” เธอตอบสั้นๆก่อนจะยังคงปรุงอาหารต่อไป
ทั้งคู่เงียบอยู่ซักพักก่อนที่จะพูดคุยอีกครั้ง แต่สิ่งที่พวกเขาคุยรอบนี้นั้นเป็นเรื่องอื่น และทั้งคู่ทำตัวราวกับว่าบทสนทนาก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ออกมาจากปากของทั้งสอง ไม่นานนักนั้นอาหารที่ทั้งคู่ก็ทำอาหารเสร็จ ชายหญิงคู่นี้นำจานวางไว้บนโต๊ะก่อนจะนั่งลง มันมีซุป สลัด และปลา ไม่มีข้าวอยู่ด้วย ดูเหมือนทรินิตี้จะไม่สามารถหาซื้อข้าวได้ หรืออาจจะเลือกไม่ซื้อ ทั้งคู่ยังพูดคุยต่อไป เสียงหัวเราะออกจากปากของทั้งสองเป็นระยะๆ มันเป็นวินาทีสงบๆที่เขาอยากจะให้เป็นแบบนี้เรื่อยๆ มันเป็นช่วงเวลาที่เขาลืมไปเลยว่าพวกเขายังอยู่ในสงคราม
=====
ในยานไลท์บิงเกอร์นั้นวุ่นวายอย่างที่มงคลได้กล่าวไว้ ผู้คนมากมายนั้นวิ่งไปวิ่งมาในตัวยานสีขาว เช่นเดียวกันกับในอู่เก็บหุ่นที่เต็มไปด้วยผู้คนที่เดินไปเดินมาเต็มไปหมด คนพวกนี้มาเติมเสบียงให้กับยานลำสีขาวนี้ รวมถึงซ่อมแซมส่วนที่ได้รับความเสียหาย ท่ามกลางผู้คนที่เดินไปเดินมานั้นก็มีชายผมแดงร่างเล็กยืนอยู่ด้วย ชายร่างเล็กคนนี้นั้นมีทรงผมที่ดูแปลกประหลาดและยากที่จะอธิบายด้วยคำพูดมาก แต่เอาเป็นว่าถ้าหากคุณเห็นทรงผมนี้จากระยะไกล ก็คงรู้ทันทีว่าเจ้าของทรงผมนี้คือใคร ข้างๆของเขานั้นถูกประกบด้วยอาราตะและไลล่า เขาเดินตรงไปยังหุ่นสีน้ำเงินที่ยังคงยืนอยู่ เขาแหงนหน้ามอง ก่อนจะหันมาพูดกับไลล่ากับอาราตะที่ยืนอยู่หลังตนเอง
“นี่คือสกายใช่ไหม?”
“ใช่ค่ะ...นี่คือสกาย” ไลล่าตอบ
“ฮึ่ม...” เขามองพลางจับคางของเขาเอง
“คุณแมทพอจะทำอะไรกับมันได้บ้างคะ?” ไลล่าถาม
“ยังตอบไม่ได้แฮะ แต่ชั้นจะลองศึกษาเรื่องกลไกการบินของมันดูก็แล้วกัน”
“ถ้าเราสามารถทำให้หุ่นตัวอื่นบินๆได้ เราคงได้เปรียบไม่น้อยเลย” ชายผมแดงที่ถูกเรียกว่าแมทตอบกลับ
“งั้นรบกวนด้วยละกันคุณแมท” หญิงผมสีแดงพูดพลางโค้งให้
สิ้นเสียงของเธอ เธอก็เดินไปยังทิศทางอื่นพร้อมกับชายผมขาว ส่วนชายผมแดงยังคงอยู่ในจุดที่เขายืนอยู่
“จะว่าไป ในช่วงนี้เราก็ฝึกทรินิตี้และโชไม่ได้น่ะซิ” ไลล่าพูดขึ้นมา
“ไม่เป็นไรหรอก ปล่อยให้พวกเขาพักบ้าง” ชายผมขาวพูดขึ้น
“อีกอย่างตอนนี้ฝึกไปก็ไม่ได้อะไร...ตอนนี้โชไม่มีสมาธิหรอก” อาราตะพูดต่อ
“นายกำลังหมายถึงเรื่องที่โชฆ่าคนตายในสงคราม?” ไลล่าเอ่ยปากถาม
“อืม” อาราตะตอบสั้นๆ
=====
โชยืนอยู่บนหลังคาบ้านใหม่ของตัวเอง สภาพกลางคืนนั้นต่างกับกลางวันโดยสิ้นเชิง ทุกอย่างนั้นเงียบสงัด เสียงโหวกเหวกและเสียงผู้คนนั้นหายไปหมด อากาศเย็นๆนั้นลูบไล้ใบหน้าของเขา โชแหงนหน้ามองขึ้นฟ้า เขาเห็นดวงดาวหลายดวงระยิบระยับบนท้องฟ้าที่มืดมิด เขาไม่เคยเห็นดวงดาวมากมายขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต เพราะปกติแล้วดวงดาวพวกนี้นั้นจะถูกแสงจากตึกสูงบดบังไปจนหมด ในขณะที่เขากำลังยืนอยู่นั้นเขาก็ได้ยินเสียงของใครบางคนขึ้นมาบนดาดฟ้า เขาหันไปก่อนจะเห็นทรินิตี้ขึ้นมา เธอยืนในชุดนอนของเธอ เธอสวมชุดสีชมพู พร้อมกับกางเกงขายาวสีขาว เธอสวมรองเท้าแตะอยู่ด้วย
“เป็นยังไงบ้าง?” ทรินิตี้เอ่ยปากถามขึ้นมา
“หมายถึง?” โชถามกลับมา
“เรื่องสงครามล่าสุดน่ะ...” หญิงผมม่วงแดงตอบกลับมา
โชยืนเงียบอยู่พักนึง ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากขึ้นมา
“ชั้นก็รู้แหละว่านี่มันเป็นสงคราม มันก็ต้องมีคนตายเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว”
“แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ยังทำให้ชั้นรู้สึกผิดอยู่ดี” โชพูดพลางมองท้องฟ้าที่มืดสนิท
“คนพวกนั้นคงมีครอบครัวหรือคนรัก คงมีใครซักคนที่รอเขากลับมาอยู่”
“เขาคงมีความฝันและมีแผนในอนาคตมากมาย...แต่ชั้นเป็นคนดับฝันและอนาคตพวกนั้นเอง” ชายผมน้ำตาลพูดด้วยน้ำเสียงสั่นครอน
หยดน้ำตานั้นไหลออกมาออกจากดวงตาของโช ชายผมน้ำตาลเอามือปาดไปที่ตาของเขา เขาหวังว่าน้ำตานั้นจะหยุด เขาไม่อยากร้องให้ต่อหน้าเพื่อนของเขา แต่น้ำตามันก็ไม่หยุดลงเลย หญิงผมสีม่วงแดงนั้นก้าวเท้าขึ้นมาก่อนจะสวมกอดชายผมน้ำตาลไว้ เธอไม่ได้พูดอะไรนอกจากกอดเขาไว้แน่น โชสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากร่างของหญิงคนนี้ น้ำตานั้นคงไหลจากดวงตาของเขาต่อไป มันล่วงหล่นลงบนพื้น มันทำให้เขาจำได้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ร่างของทั้งสองแนบติดกันแบบนี้ มันต้องย้อนไปตั้งแต่ช่วงที่ทั้งสองยังอยู่มัธยมต้นด้วยกัน โชจำได้ว่าเขาก็เคยเป็นฝ่ายสวมกอดหญิงคนนี้ ชายผมน้ำตาลใช้มือปาดน้ำตาของตัวเอง ก่อนจะพูดหญิงที่สวมกอดเขาอยู่
“โทษทีนะ...ตอนนี้ชั้นคงดูไม่เท่เอาซะเลยใช่ไหม”
“ใช่ นายดูไม่เท่เลย” ทรินิตี้ตอบกลับก่อนจะปล่อยมือออก
“ขอบใจ” ชายผมน้ำตาลยิ้มให้ทั้งน้ำตา
“ไม่เป็นไร” ทรินิตี้เองก็ยิ้มกลับเหมือนกัน
=====
ในขณะเดียวกันบนท้องฟ้านั้น ยานสีแดงก็เคลื่อนตัวบนท้องฟ้า มันเป็นยานที่มีขนาดใหญ่ ถ้าเทียบกับไลท์บิงเกอร์แล้ว ไลท์บิงเกอร์นั้นเล็กกว่าเยอะ บนด้านข้างของยานนั้นมีตราสัญลักษณ์ของจักรวรรดิอักเลล่าอยู่ด้วย ไม่ต้องสงสัยเลยว่ายานลำนี้ใครเป็นเจ้าของ ภายในห้องบัญชาการนั้นมีคนอยู่มากมาย บนจอนั้นมีแผนที่และภาพประกอบอยู่ด้วย ภาพประกอบที่อยู่บนจอนั้นเป็นภาพของเมืองทะเลทราย ตรงกลางห้องนั้นมีชายผมสีส้มคนนึงนั่งอยู่ เขาเป็นชายร่างสูง เขามองไปยังสิ่งที่แสดงบนจอผ่านดวงตาที่แหลมคมของเขา
“เราได้รับรายงานมาว่าพวกกบฏกบดานอยู่ที่สเปโร่ ดังนั้นแล้วแผนของเราในงานนี้ง่ายๆ”
“เราจะไปที่นั่นฆ่าทุกคนและทำลายพวกกบฏให้สิ้นซาก” ชายคนนี้พูดขึ้น
“เราจะไม่พลาด พวกเราจะแสดงให้ทุกคนเห็นว่าทำไมพวกเรานั้นดีกว่าหน่วยอื่นๆ”
พูดจบเขาก็หันกลับไปข้างหลัง ก่อนจะเห็นหญิงผมสีทรายสองคนยืนอยู่ข้างหลังเขา คนนึงนั้นผมสั้นส่วนอีกคนนั้นผมยาว
“ชั้นหวังว่าพวกเธอจะไม่ทำให้ชั้นผิดหวังนะ เอพริล..เมย์” ชายผมสีส้มพูดกับหญิงทั้งสองคน
“ไม่มีปัญหาค่ะ คุณโจเชฟ ชั้นเอพริล ส่วนน้องสาวของชั้นเมย์ จะจัดการพวกกบฏให้สิ้นซากค่ะ”
“เชื่อใจพวกเราได้เลย” หญิงผมยาวที่ขานตัวเองว่าเอพริลพูดด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
