ใบสมัคร
รูป : TOKYO GHOUL AYATO (ขอเฉพาะแบบผมดำ ไม่เอาผมน้ำเงิน)
ชื่อ : อองโตนีโอ้ เจโรม (นามสกุล - ชื่อจริง)
ประวัติ : อดีตเด็กกำพร้าที่ใช้ชีวิตข้างถนนอยู่ในยานสลัมของเมืองหลวง ต้องหาเลี้ยงชีพด้วยการขโมยอาหาร หรือหาอาหารจากถังขยะไปวันๆ แต่ชีวิตของเขาก็ต้องเปลี่ยนไป เมื่อได้พบเด็กชายอารันในวัย 9 ปีที่หลงทางคลาดกับขบวนเสด็จของราชาโดยบังเอิญ
เจโรมในวัย 11 ปีที่เพิ่งวิ่งหนีเจ้าของร้านขนมปังร่างท้วมที่ตนแอบไปฉกขนมปังจากแผงขายอย่างซึ่งๆหน้ามาได้พ้น
เด็กหนุ่มแอบมาหลบอยู่ในตรอกแห่งหนึ่ง ซึ่งเด็กหนุ่มใช้ชีวิตข้างถนนมาหลายปี ทำให้ไม่มีตรอกซอกซอยใดๆที่ชายหนุ่มไม่รู้จัก
เจโรมถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหยิบขนมปังร้อนๆที่ซ่อนอยู่ในเสื่้อคลุมสีดำของตน และลงมือกัดกินลิ้มรสชาติของขนมปังที่เพิ่งขโมยมากับมือ
แต่ในตอนนั้นเอง ชายหนุ่มได้ยินเสียงเอะอะโวยวายขึ้นข้างในส่วนลึงของตรอกที่จำได้ว่าเป็นทางตัน และไม่มีใครอาศัยอยู่อย่างแน่นอน
ด้วยความสงสัย เด็กหนุ่มผมสีดำจึงเดินเข้าไปดูอย่างเนิบๆ พลางกัดขนมปังในมืออย่างเอร็ดอร่อย
และภาพที่เห็นคือ เด็กหนุ่มผมสีขาวรูปร่างบอบบางที่มีแต่ของมีค่าเต็มตัวไปหมดกำลังถูกล้อมด้วยชายร่างยักษ์หกคนที่เจโรมจำได้ว่าพวกมันน่าจะเป็นเจ้าถิ่นแถวๆนี้
' ของของเจ้าเด็กขี้โรคนั่นจะขายได้สักเท่าไหรนะ? '
นี่คือสิ่งที่เจโรมคิดเป็นสิ่งแรก และสิ่งต่อมาที่เขาทำก็คือยืนดูเฉยๆด้วยสายตาเย็นชา
แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้าง เมื่อพวกนักเลงหันมาเห็นเขาที่กำลังยืนมองอยู่อย่างสบายๆ
" เฮ้ย! มึงเป็นใครวะ? "
" เป็นพวกไอ้เด็กตุ๊ดนี่หรอ ?"
" เล่นแม่งเลยดีกว่า !! "
' อ้าวเฮ้ย กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ !? ' เจโรมถึงกับสำลักขนมปังที่เคี้ยวอยู่ในปาก
"ถุยน้ำลายใส่พวกกูหรอวะไอ้หนู"
"มึงโดนกูแน่!!"
"ฆ่าแม่ง!!!!!!"
พวกมันเลิกสนใจเจ้าเด็กผมขาว ก่อนจะเดินมาหาเจโรมที่่อยากจะพูดปฏิเสธเต็มทน แต่ว่าเขากำลังสำลักขนมปังอยู่
และสิ่งที่เกิดขึ้นต่อมาก็คือ ชายฉกรรย์ทั้ง 6 ถูกเด็กอายุ 11 อัดเละเทะจนหลับฝันดีภายใน 10 วินาที
"แค่กๆๆ อ่ะ แค่กๆ คือจะบอกว่าผมไม่ได้อยาก แค่กๆๆ ยุงกับพวกพี่ ... อ้าวไม่ทันซะละ"
กว่าเจโรมจะเลิกสำลัก และพูดสิ่งที่ตัวเองต้องการจะสื่อออกมา การต่อสู้ก็จบลงแล้ว...แบบงงๆอ่ะนะ
เจโรมถอนหายใจด้วยความเบื่อหนาย 'ทำไมกูต้องมาเสียเวลากับอะไรแบบนี้ด้วย' เด็กหนุ่มคิด ก่อนจะใช้มือปาดเหงื่อที่หยดออกมาหนึ่งเม็ด แล้วทำท่าจะเดินออกจากตรอกไป
"เดี๋ยวก่อน!!"
เสียงเล็กๆของเด็กผมขาวที่ยังสั่นไม่หายตะโกนเรียกเจโรมเอาไว้
' เออหว่ะ ยังไม่ได้ลอกคราบไอเด็กนี่เลยหนิหวา '
เสียงนั้นทำให้เจโรมนึกได้ ก่อนจะหันไปหาเด็กหนุ่มผมขาว พร้อมที่จะทำการชั่วร้าย
"ขอบคุณมากครับที่ช่วยผม !"
เด็กหนุ่มผมขาวโค้งให้เจโรมก่อนจะเปล่งเสียงตะโกนออกมาลั่นไปทั่วตรอก เล่นเอาเด็กหนุ่มผมดำถึงกับสตั้น
"ห้ะ ใครช่วยแกวะ "
เจโรมพยายามจะพูดแก้ตัวให้ตนเอง แต่เด็กหนุ่มผมขาวไม่ยอมฟัง
"พี่คือฮีโร่ของผม!! !"
' อ้าวเฮ้ย !! ไหงมันกลายเป็นแบบนี้ได้ฟ่ะ !!!! '
เจโรมคิดในใจ และสตั้นหนักกว่าเดิมเมื่อเด็กชายเริ่มมีน้ำตาไหลอาบแก้ม ก่อนจะจับมือของเขาแล้วเขย่าไปมา
" พี่อยากได้อะไรผมจะให้หมดเลยครับ ! ผมกำลังหลงทาง พี่พาผมไปหาพ่อหน่อยได้ไหมครับ ผมขอร้องหล่ะพี่!! "
' อะไรก็ได้เลยงั้นหรอ... หวานหมูหล่ะสิ '
เจโรมคิด มองไปที่เครื่องแต่งกายของเด็กหนุ่มที่มีแต่ของมีราคา ก่อนที่รอยยิ้มชั่วร้ายและเจ้าเล่ห์จะปรากฏบนใบหน้าที่ดูดีของเขาแว๊บนึง และสลายไปแทนที่ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนอันแสแสร้ง
" ก็ได้ๆ พ่อของน้องอยู่ไหนหรอครับ ? "
" อยู่ตรงโน้น "
เด็กหนุ่มผมขาวชี้ไปอีกทิศทางหนึ่งซึ่งเห็นยอดของปราสาทประจำเมืองอยู่ไกลลิบๆ
"เห...พ่อของน้องอยุ่บนฟ้าหรอครับ น้องใจเย็นๆแล้วค่อยๆคิดดีกว่านะครับ พี่ว่าน้องน่าจะยังช็อคไม่หายมากกว่า "
"องค์ราชาสเด็จจจจ !!!!!!! "
แป๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!
ในพริบตานั้นเอง เสียงแตร่ก็ดังขึ้นหน้าตรอกนั้น เป็นสัญญาณว่าราชาของเมืองเสด็จมาเยือนแล้ว
"ท่านพ่อ !!! "
เด็กหนุ่มผมขาววิ่งผ่านเจโรมออกจากตรอกไป
"เฮ้ย เดี๋ยวสิโว้ย ยังไม่ทันได้ลอกคราบเลย "
เจโรมสบถก่อนจะวิ่งตามเด็กหนุ่มออกไป
และเมื่อวิ่งพ้นจากตรอกไป เด็กหนุ่มก็รู้สึกถึงแรงโน้มท่วมที่สลับขั่ว ร่างของเด็กหนุ่มถูกอะไรบางอย่างกระแทกด้วยความเร็วที่แม้แต่ตัวเขายังมองไม่ทัน ก่อนที่จะลงไปนอนกองกับพื้นภายในชั่วพริบตา
"แกเป็นใคร!!"
อัศวินที่อัดเขาลงไปนอนกองกับพื้นถามขึ้น ก่อนจะใช้เท้าเหยียบแผ่นหลังของเขา
"ข้าถามว่าแกเป็นใคร!!"
อัศวินถามซ้ำ ก่อนจะออกแรงเหยียบและใช้หอกประจำกายจี้เข้าไปที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มผมดำที่นอนโอดโอยอยู่ที่พื้น
"อย่าทำอะไรเขานะ เขาเป็นคนช่วยชีวิตผม!!"
เด็กหนุ่มผมขาวคนเดิมวิ่งออกมาจากรถม้าของราชา และมาห้ามอัศวินคนนั้นไว้
"ท่านอารัน!! แต่เขาอาจจะเป็นพวกมิจฉาชีพที่สะกดรอยตามท่านมาก็ได้"
อัศวินพูดกับเด็กหนุ่มด้วยความเกรงใจ แต่ในช่วงนั้นเอง ในเสี้ยวพริบตาเดียว ช่องโหว่เพียงเล็กน้อยก็ถูกเปิดเผยให้กับเจโรม
เจโรมพลิกตัวอย่างรวดเร็วและสกัดขาอัศวินหนุ่มจนเสียหลัก ก่อนจะอาศัยจังหวะนั้นคว้าหอกที่อัศวินคนนั้นถือและใช้เท้าเหยียบร่างอัศวินที่ถูกฝึกการต่อสู้มาอย่างโชกโชน และเตรียมเอาหอกแทงเข้าไปในช่องว่างของเกราะเพื่อปลิดชีพทันที
" หยุด!!!! "
ก่อนที่เรื่องจะบานปลาย เจโรมก็รู้สึกถึงใบมีดของอัศวิน 4 คนที่รอที่จะสังหารเขาประทับอยู่บนจุดตายทั่วร่าง เพียงแค่กระตุกนิดเดียวเขาจะตายในทันที
"พอแค่นั้นแหละ"
และเจ้าของเสียงห้ามปรามนั้นก็คือชายวัยกลางคนผู้หนึ่งที่เดินออกมาจากรถม้า
เด็กหนุ่มผมสีขาววิ่งเข้าไปกอดชายผู้นั้น ชายผู้ที่เด็กน้อยเรียกว่าพ่อ และชายผู้ที่ทั้งเมืองเรียกว่า "องค์ราชา"
"ปล่อยตัวเด็กคนนั้นซะ"
ราชาสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ และถึงจะไม่พอใจ เหล่าอัศวินก็พร้อมใจกันปล่อยตัวเด็กหนุ่ม แต่ก็ยังไม่ลดความระแวง
และในพริบตานั้น เจโรมรู้ทันทีว่ากำลังจะเผชิญกับอะไร และสัญชาติญาณของเขาสั่งให้วิ่งสุดชีวิต
แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร เขาก็ถูกมืออันหยาบกร้านคว้าคอไว้ ก่อนจะเหวี่ยงอัดลงพื้นอย่างแรง
และผู้ที่ลงมือก็คือองค์ราชานั้นเอง
ความเร็วปีศาจนี่....น่ากลัว
นี่เป็นครั้งแรกที่เจโรมรู้สึกกลัวใครบางคนสุดขั่วหัวใจ จิตคุกคามที่ออกมาจากชายวัยกลางคนคนนี้ไม่ได้เป็นของเล่น มันแทบจะบดขยี้เขาให้เละคาพื้น
"ทีนี้ก็หนีไม่ได้แล้วสินะ"
ราชาคลายจิตสังหารออกเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าคุยกับเด็กหนุ่มผู้หมอบราบคาบอยู่ตรงหน้า
อันที่จริง ความเจ็บปวดที่ถูกเหวี่ยงอัดพื้นหายไปแล้ว แต่ขาก็เจโรมกำลังสั่นด้วยความกลัว กลัวชายที่อยู่ตรงหน้า เรี่ยวแรงหายไปหมด ไม่มีความกล้า ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าชายที่ถูกเรียกว่าราชา
"ข้าได้ยินเรื่องทั้งหมดจากอารันแล้ว.."
ไม่รอดแน่ๆ นี่คือสิ่งที่เจโรมคิดอยู่ในหัวด้วยความหวาดกลัว
"เจ้า..."
องค์ราชากระชากหัวของเจโรมให้ลุกขึ้นมาสบตาของตนเอง ก่อนจะมองเข้าไปในดวงตาของเด็กหนุ่มเหมือนกับกำลังสำรวจอะไรบางอย่างอยู่....
และในที่สุด สิ่งที่คล้ายกับรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนหน้าของราชา
"จงมาอยู่กับข้าซะ"
คาแร็กเตอร์ :: ชายหนุ่มที่ดูเหมือนเป็นขั่วตรงข้ามของอารัน เป็นคนพูดจากวนประสาต มั่นใจในตัวเองสูง ปากดี แต่สามารถทำได้ทุกเรื่องที่โม้เอาไว้ และเป็นที่รังเกียจของแม่ทัพบางคนและขุนนาง เพราะไม่มีสัมมาคารวะ รวมถึงนิสัยที่พวกขุนนางมองว่าต่ำ เป็นการกระทำของพวกชนชั้นต่ำเท่านั้น แต่เจโรมก็ไม่เคยแคร์ใครนอกจากองค์ราชาและอารันเท่านั้น รวมถึงพวกขุนนางก็ไม่ค่อยกล้าหาเรื่อง เพราะต่างรู้ว่าเจโรมนี่แหละคือของจริง ถ้าไม่อยากเจ็บตัวหรือเสียอวัยวะก็อยู่เงียบๆซะเถอะ
ความสามารถ :
-- ความสามารถในการต่อสู้ระยะประชิดที่เก่งโคตรๆ ทั้งการใช้มือเปล่าและอาวุธประเภทมีด และมีพละกำลังมหาศาล สามารถล้มหมีได้ด้วยมือเปล่า แต่จุดเด่นที่สุดคือรุปแบบการต่อสู้อันเจ้าเล่ห์ ที่จะพูดจายั่วยุศัตรู กวนประสาทจนทำให้เสียสมาธิ และมักจะทำทุกอย่างเพื่อชัยชนะโดยไม่เลือกวิธี แต่ถ้าให้สู้ตาต่อตาฟันต่อฟัน ก็ไม่แพ้ใครเด็ดขาด
-- นอกจากพละกำลังแล้ว ยังมีความเร็วเป็นจุดแข็ง เป็นคนที่มีร่างกายที่อ่อนเข้าขั้นนักยิมนาสติก จากการใช้ชีวิตข้างถนนในวัยเด็ก ทำให้สามารถพลิกแผลงการต่อสู้ได้หลายรูปแบบ
-- ความสามรถในการเก็บซ่อนจิตสังหารภายใต้รอยยิ้มกวนประสาท และการอ่านสีหน้า อ่านจังหวะของคู่ต่อสู้ได้ขาด เนื่องจากประสบการณ์ชีวิตวัยเด็กที่พบผู้คนมากหน้าหลายตา จึงทำให้อ่านความรู้สึกของผู้คนได้ อ่านบรรยากาศในขณะนั้นได้ดี และจะรู้ว่าใครกำลังคิดร้ายคิดชั่ว
เพิ่มเติม
-ปัจจุบันเป็นทหารคนสนิทของอารัน และเป็นทั้งเพื่อนสนิทและพี่ชายของชายหนุ่ม
-ที่องค์ราชาเก็บมาฝึก เพราะเห็นในความสามารถที่ซ่อนเร้นของชายหนุ่มที่สามารถใช้ประโยชน์ในภายภาคหน้าได้ รวมถึงพอใจเด็กหนุ่มที่ช่วยลูกชายของตนไว้ด้วย
-กว่าจะมาเป็นผู้เป็นคนได้แบบนี้ ก็โดนเฆี่ยนไปหลายแผลเหมือนกัน เรียกว่าโดนดัดนิสัยอย่างหนักตอนเข้าไปฝึกในวัง
-ไม่ถูกกับบรรดาแม่ทัพหรือขุนนาง เนื่องจากนิสัยที่ชอบพูดจากวนประสาท และไม่มีสัมมาคารวะ
-ถ้าเปรียบอารันเป็นสีขาว เขาก็เป็นสีดำ พร้อมจะทำงานสกปรกเพื่ออารันเสมอ
-มีฉายาว่า " เงา " เพราะตำแหน่งของเจโรมเหมือนเงาของราชสำนัก ที่ทำงานเหมือนเป็นสายลับ และคอยทำงานลับๆบางอย่างให้
ทั้งงานลอบสังหารและงานอื่นๆ
-ปัจจุบันไม่เป็นสายลับแล้ว แต่ถูกส่งมาช่วยอารันในด้านการทหาร และมาเป็นเกราะป้องกันและสแกนคนให้อารันอีกชั้น เพราะมีความสามารถที่ชายหนุ่มสามารถดูคนออกได้ถึงเนื้อในที่แท้จริง และใครก้ตามที่เป็นภัยต่ออารัน เขาพร้อมจะกำจัดทิ้งเมื่้อได้รับคำสั่งเสมอ
-ชายผู้เดียวในโลกที่เขากลัวคือองค์ราชัน
-รักอารันเหมือนน้องชายแท้ๆ
