ชายผมขาวนั่งอยู่ในห้องเล็กๆ โดยห้องที่อารันนั่งอยู่นั้นเป็นห้องเล็กๆ โดยตรงกลางห้องนั้นมีโต๊ะทรงกลมวางอยู่ด้วย ในห้องนั้นมีหน้าต่างอยู่ด้วยและมันก็ทำให้เห็นว่าตอนนี้ก็ใกล้จะค่ำแล้ว รอบๆโต๊ะกลมนี้ก็มีคนอื่นๆนั่งอยู่ด้วย ไม่ว่าจะเป็นเจโรม กีธ่า หรือแม้แต่เอลนาลอร์ก็ตาม และในบนโต๊ะนี้ก็มีชายอีกคนร่วมอยู่ด้วย เขาเป็นชายผมสีเทา ดูเหมือนอายุจะใกล้ๆกับดิโอ แต่ถึงอย่างนั้นบนใบหน้าของเขานั้นก็ไร้ซึ่งรอยเหี่ยวย่น ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึมและดูน่าเกรงขาม ไม่ต้องสืบก็น่าจะรู้ว่าชายผู้นี้ทำงานด้านเกี่ยวกับการทหาร ผมของเขานั้นสั้นและถูกหวีมาเป็นอย่างดี นี่เป็นครั้งแรกของอารันที่ได้พบชายคนนี้
“ข้าเฟรดริช วอน สตรัคเกอร์ เป็นนายพลของที่นี่ ยินดีที่ได้รับใช้ท่าน” ชายคนนี้เอ่ยปากแนะนำตัวเอง
“เฟรดริช เจ้าช่วยรายงานสถานการณ์ให้ข้าฟังได้ไหม?” อารันเอ่ยปากถาม
เฟรดริชพยักหน้าก่อนจะหยิบแผนที่ออกมาและเขาใช้มือของเขากางแผนที่ออกมา มันเป็นแผนที่ของอาณาจักรแห่งนี้หรือก็คืออาณาจักรไรซ์ มันเป็นแผนที่แบบเดียวกันกับที่อารันเห็นก่อนหน้านี้ ต่างกันตรงที่มันไม่ได้ถูกขีดด้วยเส้นสีแดงเหมือนกับแผนที่ที่เขาเห็นก่อนหน้านี้ เขาใช้นิ้วของเขาจิ้มลงไปบนแผนที่ก่อนที่เขาจะเปล่งเสียงออกมา
“นี่คืออาณาจักรของพวกเราและนี่คืออาณาจักรของดิโอ” เขาพูดพลางเลื่อนนิ้วของเขาไปยังอาณาจักรใกล้ๆ
“ถ้าหากดิโอจะยกทัพมาหาเรา เขาจะใช้เวลาอย่างช้าประมาณ 5 วัน” เฟรดริชรายงาน
“และอย่างเร็ว?” อารันเอ่ยปากถาม
“ประมาณสองวันได้” ชายผมสีเทาคนนี้ตอบคำถามของอารัน
ชายผมขาวได้ยินแล้วก็จับคางของตัวเองและคิด
“เราพอจะต่อรองกับดีโอได้ไหม?” อารันถามต่อ
“ดิชั้นคิดว่าดีโอคงไม่ต่อรองกับเราแน่ๆ เขาคงต้องการพื้นที่ทั้งหมดนั้นจริงๆ” หญิงผมสีชมพูพูดกับอารัน
อารันมองหน้าของหญิงผมสีชมพูผู้นี้ มองดีๆแล้วอารันพึ่งสังเกตอย่างนึงคือใบหูของเธอนั้นแหลมขึ้นเพียงเล็กน้อย ดูเหมือนจะเป็น “ฮาล์ฟ เอลฟ์” แต่อารันนั้นไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร เพราะเขาคงรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่เขาควรจะถามเท่าไหร่นัก
“ถ้าเทียบระหว่างกองทัพของเรากับของดีโอแล้ว ของใครมากกว่า?” ชายผมขาวถาม
“ฝั่งของดีโอมากกว่าแน่นอน” เฟรดดริชที่ยืนอยู่ให้คำตอบ
“ถ้าหากเราจะขอความช่วยเหลือจากทัพของพ่อข้า จะใช้เวลาเท่าไหร่?” อารันถามต่อ
“เราน่าจะใช้เวลาเดินทางไปยังเมืองหลวงประมาณ 7 วัน” เฟรดดริชพูดพลางเลื่อนนิ้วของเขาไปยังเมืองหลวง
“และใช้เวลาอีก 7 วันเพื่อนำทัพกลับมาที่นี่...” อารันพูดเบาๆ
“ข้าว่าเราควรจะยอมดีโอไปก่อนดีกว่า จากนั้นแล้วเราค่อยยกทัพจากเมืองหลวงมาช่วยยึดเมืองส่วนที่เรามอบให้ดีโอไป” กีธ่าเสนอความเห็นขึ้นมา
“แต่ข้าว่าเราไม่ควรเสี่ยง เราไม่รู้ว่าดิโอจะเอาพื้นที่ส่วนนั้นไปทำอะไร ถ้าหากดิโอเลือกจะเปลี่ยนที่ตรงนั้นเพื่อการทหารล่ะก็ กองทัพของดิโอคงมีมากขึ้นแน่ๆ” เจโรมที่นั่งข้างๆกับอารันพูด
“ข้าว่าเราเผชิญหน้ากับมันเลยดีกว่า มีข้ากับกีธ่าอยู่ด้วย ไม่ต้องกลัวหรอก” ชายผมดำพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
“ดิชั้นเชื่อในตัวพวกท่าน แต่ว่าดิชั้นเป็นห่วงประชาชนมากกว่า ถ้าเราทำสงครามคงมีคนตายเยอะแน่ๆ” หญิงผมสีชมพูออกความเห็นเหมือนกัน
“แล้วเจ้าจะให้ทำอะไร?” เฟรดดริชเอ่ยปากถามกลับ
“ท่านอารัน ข้าว่าเราสู้กับพวกมันให้รู้แล้วไปเลยดีกว่า ถ้าเราชนะเราก็จะทำให้ดีโอกลัวเราและคงทำให้อาณาจักรอื่นๆไม่กล้ายุ่งไปกับเราด้วย” ชายผมเทาเสนอ
“ไม่ ข้าไม่เห็นด้วย เราไม่ควรจะทำสงคราม” กีธ่าลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ของตัวเอง
“ไม่!! เราควรจะทำสงคราม” เจโรมลุกก่อนจะแย้งคำพูดของหญิงผมสีทราย
ทั้งสี่เริ่มทะเลาะกันทิ้งให้อารันนั่งอยู่บนเก้าอี้คนเดียว เขาพยายามจะจับข้อความของคนเหล่านั้น แต่ด้วยเสียงที่ตีกันนั้นทำให้อารันไม่สามารถจับได้เลยซักประโยค ชายผมขาวพยายามพูดเพื่อหยุดการโต้เถียงของทั้งสอง แต่ดูเหมือนไม่มีใครสามารถจับเสียงของเขาได้เลย
“ข้าบอกให้หยุด!!” อารันลุกขึ้นและตะโกนสุดเสียง
ประโยคนี้ทำให้ทุกคนหยุดตามคำสั่งของอารัน ทุกคนมองหน้ากันเองก่อนจะหันหน้ามายังอารันที่พึ่งตะโกนออกมาจากปอดของเขา ทุกคนนั่งลงบนเก้าอี้อย่างช้าๆ เช่นเดียวกันกับอารัน ทุกคนนั่งเงียบ เสียงถกเถียงเมื่อครู่นี้หายไปหมด ไม่มีใครพูดอะไร ทุกสายตาในห้องจดจ้องมายังชายผมขาว
“วันนี้พวกเราพอแค่นี้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวข้าค่อยตัดสินใจอีกที” อารันออกคำสั่ง
ทุกคนพยักหน้าก่อนจะทยอยลุกจากเก้าอี้ช้าๆ ทุกคนออกไปจากห้องหมดเหลือเพียงอารัน ชายผมขาวมองแผนที่ที่ยังถูกกางไว้บนโต๊ะทรงกลม มือทั้งสองกุมศีรษะของตัวเขาเอง เขาจะทำยังไงดี? เขาถามตัวเอง? เขาควรจะทำยังไง เขาควรจะพาอาณาจักรไรซ์เข้าสู่สงครามและป้องกันดินแดนแห่งนี้ไหม หรือเขาจะยอมมอบพื้นที่ดิโอต้องการ มันเป็นการตัดสินใจที่ยาก มันไม่มีอะไรบ่งบอกว่าทางเลือกทางไหนเป็นทางเลือกที่ถูกต้อง ทั้งสองทางเลือกที่เขามีในตอนนี้ล้วนแต่เป็นช้อยส์ที่ถูกต้องทั้งนั้น
=====
อารันยืนอยู่หน้าอาคารเล็กๆ มันเป็นอาคารชั้นเดียว มันไม่มีหน้าต่างหรืออะไรทั้งนั้น อาคารแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นจากหินและมีประตูไม้ ชายผมขาวก้มมองแผนที่เล็กๆที่เฟรดริชเขียนให้ ชายผมเทาผู้นั้นแนะนำให้อารันมาพบกับผู้ที่อาศัยอยู่ในอาคารแห่งนี้ เมื่อเขาเทียบจนมั่นใจแล้ว เขาก็เดินไปก่อนจะเปิดประตูไม้ เมื่อเขาเปิดไปนั้นสิ่งที่เขาเห็นคือโลหะและวัสดุหลายๆอย่างกองกันและวางกระจัดกระจายไปทั่วทุกหน เช่นเดียวกัน บนพื้นนั้นก็มีแท่งเหล็กกระจัดกระจายบนพื้นเหมือนกัน ชายผมขาวมองแล้วก็แทบไม่เห็นที่ให้เขาเดินเลยแม้แต่น้อย
ด้วยความที่อาคารแห่งนี้ค่อนข้างเล็ก จึงไม่จำต้องเข้าไปก็จึงเห็นทั้งอาคาร นอกจากอะไหล่แล้วดูเหมือนเตียงนอนอยู่ด้วย ในขณะที่อารันกำลังมองไปรอบๆนั้น เขาก็เห็นหญิงร่างเล็ก เธอกำลังทำอะไรบางอย่าง แต่ด้วยเสียงประตูจึงทำให้เธอหันมา เธอเป็นหญิงผมสั้น ผมของเธอนั้นเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ บนผมของเธอนั้นมีโบว์สีเขียวผูกอยู่ด้วย ใบหน้าของเธอนั้นมอมแมม เช่นเดียวกันกับเสื้อผ้าของเธอเหมือนกัน
“ที่นี่คือโรงสร้างอาวุธรึเปล่า?” อารันเอ่ยปากถาม
“ใช่ค่ะ ที่นี่คือโรงสร้างอาวุธ” หญิงร่างเล็กคนนี้ตอบ
“แล้ว เอ่อ...มีอา แองเจลโล่อยู่รึเปล่า?” ชายผมขาวเอ่ยปากถามต่อ
“เอ่อ นั่นดิชั้นเองค่ะ” เธอพูด
ประโยคนี้ทำให้อารันชะงักไปครู่นึง เขาใช้ดวงตาของเขาสำรวจเธออีกครั้ง ตั้งแต่หัวจรดเท้า ดวงตาของอารันนั้นดูเหมือนจะไม่เชื่อเท่าไหร่นักว่าเธอคนนี้คือคนที่เขาตามหา ก่อนหน้านี้เฟรดริชได้บอกว่าหญิงที่ชื่อมีอานั้นเป็นนักประดิษฐ์ที่เก่งที่สุดในอาณาจักรแห่งนี้ มันจึงทำให้อารันวาดภาพของหญิงคนนี้นั้นออกแนวเป็นนักประดิษฐ์สติเฟื่องผู้มีใบหน้าคงแก่เรียน แต่สิ่งที่เขาเห็นนั้นกลับเป็นเด็กสาวร่างเล็กที่หน้าตาน่ารัก ซึ่งเป็นอะไรที่ผิดจากที่เขาคิดไปไม่น้อย
“เอ่อ แล้วท่านคือใครหรือ?” เธอเอ่ยปากถาม
มันเป็นเรื่องแปลกที่หญิงคนนี้เอ่ยปากถาม
“เอ่อ ข้าคืออารัน เดรก เจ้าเมืองคนใหม่ของที่นี่” ชายผมขาวตอบ
คำตอบของอารันนั้นทำให้หญิงผมสีน้ำตาลอ่อนคนนี้ตกใจก่อนที่จะรีบคุกเข่าลงไปพร้อมกับเอ่ยปากขอโทษ
“ขออภัยด้วนท่านอารัน ดิชั้นไม่ได้ออกจากที่นี่มาหลายวันแล้ว ดิชั้นเลยไม่รู้ว่าท่านมาถึงแล้ว”
“ไม่เป็นไร ข้าไม่ถืออยู่แล้ว...เจ้ากำลังสร้างอะไรอยู่หรือ?” อารันเอ่ยปากถาม
“อ่อ” มีอาลุกขึ้นมาก่อนจะไปหยิบของที่อยู่บนโต๊ะให้ มันเป็นคันธนูสีดำ อารันรับไว้ก่อนจะมองรอบๆ หน้าตาของมันนั้นดูธรรมดาเว้นแต่มันมีปุ่มสามปุ่มอยู่ด้วย
“แล้วปุ่มสามปุ่มนี่คือ...?” อารันเอ่ยปากถาม
“เดี๋ยวดิชั้นแสดงให้ดูค่ะ” มีอาพูดก่อนจะยื่นมือขอคันธนูอีกครั้ง อารันส่งให้
มีอาเดินออกมาจากอาคารเล็กๆของเธอ เธอเดินนำชายผมขาวออกมา เมื่อทั้งคู่รู้ตัวอีกที ทั้งคู่ก็มาถึงยังสนามฝึกของทหารทุกนาย เมื่อเหล่าทหารเห็นอารันก็หยุดก่อนจะก้มโค้งให้ หญิงร่างบางคนนี้หยุดก่อนจะมองไปยังเป้าที่ถูกวางห่างออกไป เธอใช้มือของเธอคว้าเอาลูกธนูขึ้นมา นิ้วโป้งของเธอนั้นกดไปยังปุ่มล่างสุดของคันธนู ก่อนที่เธอจะยิงศรออกจากคันธนูสีดำอันนี้ ลูกธนูนั้นลอยไปก่อนจะปักใส่เป้าที่วางอยู่ มันไม่ได้โดนตรงกลางของเป้า แต่หากทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นคือสิ่งที่ถูกศรดอกนี้ปักนั้นเริ่มถูกแช่แข็งช้าๆก่อนที่ทั้งเป้านั้นจะถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็ง
เสียงฮือฮาของเหล่าทหารนั้นดังกึกก้องไปทั่ว มีอาหยิบลูกธนูอีกดอกก่อนจะเดินไปยังเป้าข้างๆ เธอเล็งไปยังเป้าที่สอง เธอใช้นิ้วของเธอกดปุ่มตรงกลาง เธอปล่อยมือของเธอออก ลูกธนูนั้นลอยไปก่อนจะลอยเข้าเป้า รอบนี้นั้นกลายเป็นไฟที่เผาเป้าสีขาวจนกลายเป็นสีดำ เจ้าของสิ่งประดิษฐ์ชิ้นนี้เดินไปข้างๆก่อนจะหยิบลูกธนูขึ้นมาอีกครั้ง เธอเล็งก่อนจะปล่อยธนูอีกครั้ง มันลอยก่อนจะปักลงไปบนเป้า คราวนี้เป็นแรงระเบิดที่ทำให้เป้าสีขาวนั้นกระจุยออกมา เหล่าทหารทุกคนต่างจะฮือฮาด้วยน้ำเสียงตกใจ เธอหันมาก่อนจะมองหน้าของอารัน ใบหน้าของอารันนั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึง
“มีอา ในห้าวัน เจ้าสามารถสร้างธนูคันนี้ได้มากเท่าไหร่?” ชายผมขาวถาม
“ดิชั้นน่าจะสร้างไม่ได้มากเท่าไหร่ น่าจะได้ประมาณสิบคันได้” หญิงผมน้ำตาลตอบ
“แล้วถ้าหากข้าให้คนช่วยเจ้าล่ะ?” อารันถามต่อ
“ก็อาจจะได้ซักห้าสิบคันได้ค่ะ” มีอาตอบ
“ถ้างั้นข้าจะให้คนกลุ่มนึงช่วยเจ้า ภายในห้าวัน เจ้าสร้างธนูนี้ให้ข้ามากที่สุด” ชายผมขาวออกคำสั่ง
“ฝากด้วยนะ” อารันพูดกับมีอา
=====
ท้องฟ้าตอนนี้เป็นสีส้ม อีกไม่กี่ชั่วโมง วันนี้ก็จะสิ้นสุดลงแล้ว ชายผมสีขาวนั่งอยู่ในห้องอาหารของเขาเพียงคนเดียว บนโต๊ะของเขานั้นมีอาหารอยู่เช่นเคย เวลานั้นน้อยลงเรื่อยๆ อีกวันสองวันเขาต้องให้คำตอบกับดีโอ เขามองจานอาหารของเขาที่ยังเหลืออาหารเกือบเต็มจาน ในขณะที่เขายังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวนี้นั้น เขาก็ได้ยินเสียงของประตูที่ถูกเปิดขึ้นมา เขาเห็นกีธ่าเดินเข้ามา เธอเดินตรงมาก่อนจะนั่งใกล้ๆกับอารัน เธอมองลงไปยังจานของอาหารก่อนจะพูดกับชายผมสีขาวที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ
“ท่านควรจะทานบ้างนะ” หญิงผมสีทรายพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ข้ากินไม่ค่อยลงน่ะ” อารันตอบกลับ
หญิงผมสีทรายเงียบอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ซักพักนั้นเธอก็อ้าปากขึ้นมา
“ท่านอารัน...ท่านจะทำสงครามหรือ? ข้าได้ยินว่าช่วงกลางวันท่านสั่งให้ช่างทำอาวุธสร้างธนูชนิดใหม่ขึ้นมา” หญิงผมสีทรายถาม
“ข้าเองก็ไม่รู้หรอก ข้าสั่งให้มีอาสร้างเผื่อไปอย่างงั้น…” เจ้าเมืองตอบกลับมา
“บอกตรงๆว่าข้าไม่รู้เลยว่าข้าควรจะทำยังไงดี...ข้าไม่รู้ว่าถ้าข้าพาอาณาจักรไรซ์สู่สงคราม จะเป็นการตัดสินใจที่ถูกไหม”
“หรือบางทีข้าควรจะยอมมอบอาณาจักรให้กับดิโอดี”
“ส่วนตัวแล้วข้าเองก็ไม่อยากจะเข้าร่วมสงครามหรอก แต่หากทว่าข้าเชื่อว่าไม่ว่าท่านจะเลือกยังไง ข้าจะอยู่ข้างทันเสมอ” หญิงผมสีทรายพูดกับอารัน
ประโยคนี้ทำให้อารันยิ้มออกมา
“ขอบใจ”
=====
ชายผมขาวนั่งอยู่ในบัลลังค์ของเขา เบื้องหน้าของเขานั้นคือชายในชุดสีเขียว รอบๆของทั้งสองนั้นมีทหารมากมาย ใบหน้าของเขานั้นยิ้ม แม้เขาจะยืนท่ามกลางศัตรูมากมาย แต่มันไม่ได้ทำให้เขากลัวเลยแม้แต่น้อย แต่มันกลับมันทำให้เขายิ้ม เจ้าเมืองแห่งอาณาจักรไรซ์มองหน้ากับผู้มาเยือนคนนี้
“แล้วคำตอบของท่านคืออะไร?” ดีโอเอ่ยปากถามอารัน
ชายผมขาวนั่งเงียบอยู่พักนึง ดวงตาของดีโอนั้นจับจ้องมายังเขา ฮาล์ฟเอลฟ์ผมสีชมพูที่ยืนอยู่ข้างๆของอารันก็รอฟังเหมือนกันว่าคำตอบของเขาคืออะไร ใบหน้าของชายผมขาวนั้นครุ่นคิด เขาอ้าปากก่อนจะเปร่งเสียงออกมา
“ไม่”
เขาตอบสั้นๆ ดิโอได้ยินคำตอบก็ถอนหายใจออกมาฟอดใหญ่
“น่าเสียดายนะ...น่าเสียดายจริงๆ”
“ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าจะเจอเจ้าในสนามรบก็แล้วกัน” ดิโอพูดพร้อมกับหันหลังและเดินกลับไป
