เวลานั้นมักจะเป็นอะไรที่เดินเร็วเสมอ เมื่อผมรู้ตัวผมก็อยู่ในรั้วของโทคุ กัคคุเอ็นมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว มีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไปเหมือนกัน อย่างแรกเลยคือตอนนี้ผมกับเหมยค่อนข้างซี้กัน จะเรียกว่าซี้อาจจะไม่ถูกต้องร้อยเปอเซนต์ เธอยังคงพูดจาเสียดสีผมด้วยคำพูดแรงๆของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจผมตลอดเวลา อาจจะเพราะว่าทุกเย็น เธอมาร่วมโต๊ะอาหารกับผมและแม่ของผมด้วย รวมถึงทุกเช้าผมต้องทำหน้าที่ปลุกเธอ หรือจริงๆผมอาจจะไม่ใช่เพื่อนแต่เป็นคนใช้ซะมากกว่า
และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่สำคัญสำหรับผม
“มาเข้าชมรมฟุตบอลไหม!! มาเข้าทีมฟุตบอลของโทคุ กัคคุเอ็นกันเถอะ” เสียงของเหล่านักเรียนชายตะโกนสุดเสียงเพื่อหวังดึงดูดนักเรียนคนอื่นๆ
“ถ้าชอบชมรมวรรณกรรมก็เข้าชมรมวรรณกรรมได้นะ” เสียงของผู้หญิงคนนึงตะโกนตัดขึ้นมา
ผม เหมย ทานากะ เดินท่ามกลางเสียงตะโกนของเหล่าสมาชิกในชมรมเพื่อหาสมาชิกใหม่เข้ามา ที่นี่นั้นบังคับให้ทุกคนต้องมีชมรม และที่นี่ก็ไม่มีชมรมกลับบ้าน ดังนั้นแล้วทุกคนต้องอยู่ชมรมจริงๆหมดนั่นแหละ ทานากะกวาดสายตาหาชมรมที่เขาต้องการหรือก็คือชมรมเวทย์มนต์ ในขณะเดียวกันนั้นผมกับเหมยก็กวาดสายตาหาชมรมที่น่าสนใจเหมือนกัน ทั้งตัวผมและเหมยนั้นยังไม่รู้ว่าเราต้องการจะเข้าชมรมอะไร
“อ๊ะ ชั้นเจอชมรมเวทย์มนต์แล้ว ถ้างั้นชั้นขอตัวก่อนล่ะ” พูดจบชายสีส้มก็ตรงไปยังบูธที่ถูกตกแต่งด้วยธีมของแฟนตาซี
ผมกับเหมยมองหน้ากันชั่วครู่ก่อนจะเดินต่อไป เสียงของเหล่าสมาชิกในชมรมต่างตะโกนกันอย่างสุดเสียง รวมถึงงัดกลเม็ดต่างๆเพื่อพยายามดึงดูดเหล่านักเรียนใหม่ ตั้งแต่การแสดง รวมถึงไปขนมฟรี
“มีชมรมในใจยัง?” ผมถามเหมยที่ยืนอยู่ข้างๆผม
“ยัง นาย?” เหมยถามกลับด้วยน้ำเสียงห้วนๆของเธอ
“ยังเหมือนกัน” ผมตอบเธอกลับ
“สนใจชมรมว่ายน้ำหญิงไหมคะ?” เสียงตะโกนของผู้หญิงคนนึงดังขึ้นมา
คำพูดประโยคนี้ทำให้เหมยหยุด เธอหันไปก่อนจะเห็นหญิงผมสีสมุทร เธอผูกหางม้าไว้ จะเรียกว่าเธอเป็นหญิงทรงโตก็ว่าได้ เหมยเดินเข้าไปในโต๊ะของชมรมว่ายน้ำ ผมเดินตามไปด้วย ในบูธนั้นมีหญิงผมสีน้ำเงินคนนี้อยู่คนเดียว เบื้องหลังนั้นเป็นกระดานที่เขียนว่า “ทีมว่ายน้ำหญิง โทคุ กัคคุเอ็น” พร้อมกับรูปของนักเรียนหญิงที่กำลังว่ายน้ำในสระหรือไม่ก็รูปของสมาชิกยืนเรียงกันในชุดว่ายน้ำโรงเรียนด้วยรอยยิ้ม บูธกีฬาโรงเรียนนี้ต่างกับบูธกีฬาโรงเรียนอื่นๆ เพราะปกติแล้วจะมีถ้วยรางวัลมากมายวางอยู่ด้วย แต่เท่าที่ผมจำคำพูดของทานากะได้ ชมรมกีฬาที่นี่ไม่ส่งทีมเข้าแข่งขัน ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เมื่อหญิงผมสีน้ำเงินเห็นเหมยหยุดมองบูธของเธอ หญิงทรงโตคนนั้นก็พูดขึ้น
“นี่เธอสนใจชมรมว่ายน้ำไหม”
เหมยยืนนิ่ง ผมมองหน้าของเหมย สีหน้าของเธอนั้นดูลังเล ดูเหมือนใจนึงเธอก็สนใจ แต่ในขณะเดียวกันนั้นก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอไม่เดินเข้าไปหาหญิงผมสีน้ำเงินคนนั้น เธอตัดสินใจเดินต่อ ผมเดินตามเธอต่อไป
“ทำไมไม่เข้าชมรมว่ายน้ำล่ะ? เธอดูสนใจนี่?” ผมถาม
“นายคิดไปเอง ชั้นไม่สน ชมรมอะไรที่ต้องออกแรงแบบนี้หรอก” เหมยปฏิเสธ
“หรือจริงๆเธอว่ายน้ำไม่เป็น?” ผมถามต่อ
ประโยคนี้ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย เธอกำหมัดของเธอแน่น ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าที่แดงก่ำ
“ชั้นเนี่ยนะว่ายน้ำไม่เป็น? ไม่มีทาง!!” เหมยพูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว
ดูจากท่าทางแบบนี้แล้วว่ายน้ำไม่เป็นแน่นอน
“จ้า” ผมตอบสั้นๆ
ผมกับเหมยเดินต่อไป เราสองคนยังคงหาชมรมที่เหมาะสมกับตัวเรา และแล้วผมก็เห็นชมรมนึงที่เตะตาผม ป้ายข้างหลังนั้นเขียนว่า “ชมรมสิ่งพิมพ์” ผมเดินเข้าไปยังโต๊ะชมรม ซึ่งบนโต๊ะนั้นก็เต็มด้วยหนังสือพิมพ์ที่ถูกตีพิมพ์ในรั้วโรงเรียนแห่งนี้ ผมหยิบมันขึ้นมาก่อนจะกางอ่าน ข้างในนั้นเป็นข้อความที่บอกเล่าเรื่องราวในรั้วโรงเรียน “โทคุ กัคคุเอ็น” นอกจากนี้มันยังมีช่วงรีวิวการ์ตูนและเกมอยู่ด้วย ในขณะที่ผมอ่านอยู่นั้น เหมยที่อยู่ข้างๆก็ชะโงกขึ้นมาและอ่านหนังสือพิมพ์ฉบับที่ผมถืออยู่
“ดูเหมือนนายจะสนใจชมรมนี้นะ” หญิงผมดำพูดกับผม
“ก็นะ ชั้นอาจจะได้อิทธิพลจากพ่อชั้นก็ได้มั้ง” ผมตอบกลับ
“อ่อใช่ พ่อนายเป็นนักเขียนในนิตยสารกีฬานี่นา” เหมยระลึกขึ้นได้
“ถ้างั้นแล้ว ชั้นจะเข้าชมรมสิ่งพิมพ์ก็แล้วกัน”
ผมวางหนังสือพิมพ์ก่อนจะเซ็นชื่อตัวเองลงไปบนใบสมัคร ผมยื่นให้กับสมาชิกบนโต๊ะ สมาชิกบนโต๊ะบอกห้องชมรมและวันนี้ก็มีนัดพบครั้งแรกของชมรม โดยห้องชมรมอยู่ชั้นสาม โดยหน้าห้องมีป้ายว่าชมรมสิ่งพิมพ์อยู่ด้วย เท่านี้ผมก็ไม่ต้องห่วงว่าผมจะไม่มีชมรมแล้ว เหลือเพียงแต่หญิงผมดำร่างเล็กเท่านั้นที่ยังไม่มีชมรม เธอยืนอยู่เฉยๆก่อนจะมองไปรอบๆ ดูเหมือนนอกจากชมรมว่ายน้ำแล้วเธอจะยังไม่เจอชมรมไหนที่เธออยากเข้า
“ชั้นว่าต่อให้เธอว่ายน้ำไม่เป็นชมรมว่ายน้ำก็พร้อมจะรับเธอล่ะมั้ง”
“ยังไงที่นี่ก็ไม่ได้ไปแข่งกับใครอยู่แล้วนี่” ผมพูดกับหญิงผมดำ
“ก็บอกแล้วว่าชั้นไม่สนใจ และชั้นว่ายน้ำเป็น!!” เหมยพูดกับผมด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเท่าไหร่นัก
เธอพูดจบก่อนจะเดินสวนกลับไป ผมเดินตามเช่นเคย เธอกวาดสายตาหาอีกครั้ง เธอเห็นทุกชมรมที่มีอยู่ในโทคุ กัคคุเอ็นแล้ว และยังคงตัดสินใจไม่ได้ว่าเธอจะเลือกเข้าชมรมไหน เราเดินไปเรื่อยๆก่อนจะกลับมายังชมรมว่ายน้ำอีกครั้ง ผมยังเห็นหญิงผมสีน้ำเงินยืนอยู่ที่เดิม เธอยังคงตะโกนสุดเสียงเพื่อหวังให้คนเข้าร่วมชมรมของเธอ เหมยหยุดอีกครั้งก่อนจะมอง เธอยังคงลังเลอยู่เช่นเคย ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหาหญิงผมสีน้ำเงินที่ยืนอยู่ ก่อนจะเอ่ยปากถาม
“ถ้าสมมุติว่าผมมีเพื่อนที่ว่ายน้ำไม่เป็นและอยากเข้าร่วมชมรมนี้ จะได้ไหม?”
“ได้ซิ ชมรมนี้ว่ายน้ำเพื่อความสนุกอยู่แล้ว ใครจะเข้าก็ได้” หญิงผมน้ำเงินตอบผม
ผมหันกลับไปมองเหมยที่อยู่ข้างหลังผม คำพูดประโยคมะกี้จากหญิงผมสีน้ำเงินทำให้สีหน้าของเธอดูโล่งอก แต่เธอพยายามจะเก็บความรู้สึกนั้นไว้
“คอนเซ็ปของชมรมน่าสนใจดีนี่ ชั้นจะเข้าร่วมชมรมของเธอก็ได้” เหมยพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ดูฝืนๆ
เธอเดินมาก่อนจะเขียนชื่อตัวเองลงไปบนใบสมัครของชมรม เธอยื่นให้กับหญิงผมน้ำเงินที่ยืนอยู่ เธอรับไว้ก่อนที่จะพูดชื่อของหญิงผมดำ
“คุณเหมย ซูยินใช่ไหมคะ? ชั้น อาโอยามะ มิยะ หัวหน้าชมรม ยินดีที่รู้จักค่ะ”
“ตอนเย็นมีประชุมชมรม เจอกันที่สระว่ายน้ำนะ” หัวหน้าชมรมกล่าวกับสมาชิกใหม่
=====
ในที่สุดก็เลิกเรียน ผมเก็บกระเป๋าของตัวเอง และเตรียมมุ่งหน้าไปยังชมรม เช่นเดียวกันกับนักเรียนคนอื่นๆในห้องที่เตรียมไปยังยังการประชุมครั้งแรกของชมรม
“ชั้นจะรอเธอหน้าสระนะ ถ้าชั้นประชุมเสร็จแล้ว” ผมพูดกับเหมยที่อยู่ข้างๆ
“อ่า ชั้นจะรอนายตรงนั้นละกัน” เหมยพูดพลางพยักหน้าเป็นการบ่งบอกว่าเธอตอบรับในสิ่งที่พูด
ผมเดินออกจากห้อง 1-B ผมขึ้นไปยังชั้นสามของอาคาร ผมเดินอย่างช้าๆเพื่อหาห้องของชมรมสิ่งพิมพ์ ไม่นานนักผมก็หาห้องของชมรมสิ่งพิมพ์เจอ ใกล้ๆกับประตูนั้นมีบอร์ดที่มีหนังสือพิมพ์ฉบับก่อนๆติดอยู่ มันทำให้ผมมั่นใจว่าผมไม่ได้มาผิดที่ ผมเดินไปยังประตูก่อนจะเปิดช้าๆ เมื่อประตูเปิดออกนั้น ผมก็เห็นโต๊ะเรียงกันเป็นสี่เหลี่ยม ที่นั่งหลายที่นั้นถูกจับจองโดยเหล่าสมาชิกชมรม บางคนเป็นหน้าใหม่ บางคนก็เป็นหน้าเก่า บางคนก็เป็นหน้าใหม่ ถึงผมจะไม่รู้ก็ตามว่าคนไหนสมาชิกเก่า คนไหนสมาชิกใหม่ ผมเดินไปหาที่นั่งก่อนผมจะนั่งลงไป ผมนั่งข้างๆกับชายผมขาว เขานั่งเล่นเครื่องเล่นเกมพกพาของเขา โดยไม่รู้ว่าผมนั่งลงข้างๆเขา เขากำลังนั่งอ่านการ์ตูนอยู่ แม้เขาจะดูยุ่งแต่ผมคิดว่าผมก็ควรจะแนะนำตัวเขาหน่อย
“เอ่อ ผมยูจิโร่ เท็ตซึโอะ เป็นสมาชิกใหม่ของชมรมครับ” ผมแนะนำตัว
ชายผมขาวเหล่ตามองผมชั่วครู่ก่อนจะเอ่ย
“คัทซึรากิ เรียวตะ” เขาตอบสั้นๆพลางพลิกหน้ากระดาษต่อไป
ไม่รู้ทำไม ไม่ว่าผมจะแนะนำตัวกับใครในโรงเรียนนี้ ผมจะไม่ค่อยได้รับการตอบรับที่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก แต่เอาเหอะ ครั้งนี้อย่างน้อยๆ คู่สนทนาผมก็บอกชื่อของเขา ดูๆแล้วในห้องนี้ถ้ารวมผมน่าจะประมาณ 14-15 คนได้ ในขณะที่พวกเรานั่งอยู่นั้น ประตูก็ถูกเปิดขึ้น หญิงผมสีชมพูพร้อมผมทวินเทลเดินเข้ามา ผมจำใบหน้าอันงดงามของเธอได้ เธอคือรุ่นพี่ที่ผมเจอวันแรกที่ผมเข้ามาในโรงเรียนนี้ เธอเดินผ่านผม มันทำให้ผมได้กลิ่นเส้นผมของเธอ ผมของเธอนั้นหอมไปด้วยแชมพูสระผม เธอเดินไปก่อนจะยืนอยู่ตรงเก้าอี้หัวโต๊ะ
“สวัสดีสมาชิกใหม่ทุกท่าน ฟูนามิ โชโกะค่ะ เป็นประธานชมรมสิ่งพิมพ์”
คำพูดของเธอนั้นสร้างเสียงฮือฮาให้กับสมาชิกใหม่เล็กน้อย คงไม่มีใครคิดหรอกว่ารุ่นพี่ฟูนามิจะอยู่ในชมรมนี้ ตอนแรกๆผมก็คิดว่าเธอน่าจะอยู่ชมรมประเภทกีฬา เป็นเหมือนผู้จัดการอะไรแบบนั้น
“อย่างที่รู้ๆกันชมรมเราคือชมรมสิ่งพิมพ์ และเราก็ตีพิมพ์หนังสือพิมพ์โรงเรียนทุกเดือน”
“แน่นอนว่า ชั้นคาดหวังให้สมาชิกทั้งหน้าเก่าและหน้าใหม่ทุกคน เขียนอะไรก็ได้มาส่ง”
“จะเป็นเรื่องอะไรก็ได้ อย่างคุณคัทซึรากิก็รีวิวการ์ตูนและอนิเมะทุกเดือน” โชโกะพูด
ดูเหมือนบทความที่ผมอ่านตอนเช้าจะถูกเขียนโดยชายผมขาวข้างๆผม แม้ประธานชมรมจะพูด เขาก็ยังคงพลิกการ์ตูนไปหน้าต่อไปโดยไม่ได้สนใจเสียงของประธานเลยแม้แต่น้อย
“ถ้างั้นเราก็แนะนำตัวกันดีกว่า เริ่มจากคุณก่อนแล้วกัน” โชโกะพูดกับผู้หญิงที่นั่งหน้าสุด
การแนะนำตัวนั้นเริ่มขึ้น และจบลงไม่เวลาไม่นานนัก ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเป็นชมรมที่คนมากๆจะใช้เวลานานขนาดไหน
“สำหรับวันนี้เราพอแค่นี้ก่อนละกัน เราจะเจอกันทุกวันจันทร์ที่ห้องชมรมนี้”
“จากนี้ไป ชั้นก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยละกัน” หญิงผมสีชมพูก้มโค้งให้กับพวกเรา
เธอเงยหน้าขึ้น สมาชิกเริ่มทยอยลุกขึ้นช้าๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป เช่นเดียวกันกับผม ผมตัดสินใจเดินไปยังโรงยิมที่มีสระว่ายน้ำ ผมหยุดรออยู่หน้าอาคาร ผมรู้ว่าผมไม่ควรเข้าไป เพราะนี่คือ “ชมรมว่ายน้ำหญิง” ถ้าผมเข้าไป ผมก็ไม่อยากจะคิดว่าผมจะโดนมองแบบไหน ผมยืนพิงกับกำแพงของยิมพลางยืนเล่นมือถือไปด้วย ไม่นานนักประตูยิมก็ถูกเปิดออก เหล่านักเรียนหญิงก็เริ่มทยอยเดินออกมา พวกเธอมองผมก่อนจะเดินผ่านไปโดยไม่ได้พูดอะไร ไม่นานนักเหมยก็เดินออกมาเช่นเดียวกัน
“ประชุมเสร็จแล้วหรอ?” เหมยเอ่ยปากถาม
ผมพยักหน้าตอบเธอ ผมเลิกเอาหลังพิงกำแพงก่อนจะเดินกลับบ้านพร้อมๆกับเธอ
“แล้วประชุมวันแรกเป็นไงบ้าง?” ผมเอ่ยปากถามก่อน
“ก็ไม่มีอะไร แค่บอกให้สนุกกับการว่ายน้ำเข้าไว้ก็พอ แต่ที่น่าแปลกคือคนพูดเป็นรองประธานนะ ไม่ใช่รุ่นพี่อาโอยามะ” เธอเล่าให้ผมฟัง
“เห...แล้วรุ่นพี่อาโอยามะทำอะไรอยู่ล่ะ?” ผมถามต่อ
“ว่ายน้ำอยู่” เหมยตอบสั้นๆ
ผมอยากตอบว่า “แปลก” แต่ผมลืมไปว่าผมอยู่ในโทคุ กัคคุเอ็น สถานที่ที่อะไรๆก็เกิดขึ้นได้
“แล้วนายล่ะ?” เหมยถามกลับ
“ก็แค่ทำความรู้จักกันเฉยๆน่ะ คิดว่ากว่าจะเริ่มเขียนจริงๆก็จันทร์หน้า” ผมตอบ
“ชมรมนายนัดเจอกันทุกจันทร์?” หญิงร่างเล็กถามต่อ
“อ่าฮะ ชมรมเธอล่ะ?” ผมถามหญิงผมสีดำ
“เหมือนนายแหละ ทุกจันทร์” สมาชิกใหม่ชมรมว่ายน้ำตอบผม
พวกเราสองคนเดินกลับไปยังอพาร์ทเม้นท์พร้อมๆกัน พวกเรากินข้าวเย็นร่วมกันเหมือนเคยก่อนที่เราจะแยกย้ายกัน ผมกลับเข้าไปในห้องนอนตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงไปบนเตียงของผม พลางคิดในใจ
“แล้วเราจะเขียนเรื่องอะไรดีนะ?”
